📝 شرح و تفسیر حکمت ۴۰۸ 🔺 با حق ستيزه مكن! به زمين خواهى خورد: امام(عليه السلام) در اين گفتار كوتاه و حكيمانه به نكته مهم و سرنوشت سازى اشاره كرده، مى فرمايد: «آن كس كه با حق درافتد حق او را بر زمين خواهد زد»; (مَنْ صَارَعَ الْحَقَّ صَرَعَهُ). آنچه امام(عليه السلام) در اين گفتار نورانى بيان فرموده همان چيزى است كه بارها تجربه شده و تاريخ شواهد فراوانى براى آن دارد. زيرا حق به معناى واقعيت است و در برابر آن، باطل چيزى است كه برخلاف واقع است و طرفداران آن مى خواهند با زور و فشار آن را سرپا نگاه دارند و طبيعى است روزى فرا مى رسد كه آن زور و فشار كم مى شود و بساط باطل برچيده خواهد شد. شك نيست كه طرفدارى از حق نيز گاه مشكلات فراوانى دارد و طرفدارى از باطل گاه ساده و آسان است ولى اصل كلى بر اين است كه حق چون بر پايه واقعيت ها استوار است سرانجام ثابت و برقرار خواهد شد و باطل چون برخلاف واقعيت هاست سرانجام شكست خواهد خورد. قرآن مجيد در مثالى كه براى حق و باطل زده مى فرمايد: حق همچون آب است و باطل همچون كف هاى روى آب، اين كف ها مدتى خودنمايى و جوش و خروش دارند ولى چيزى نمى گذرد كه محو و نابود مى شوند و آب كه حق است باقى مى ماند: (فَأَمَّا الزَّبَدُ فَيَذْهَبُ جُفَاءً وَأَمَّا مَا يَنفَعُ النَّاسَ فَيَمْكُثُ فِى الاَْرْضِ).[1] از اين گذشته، بالاترين حق و واقعيت در عالم، ذات پاك خداست و اوست كه از حق حمايت مى كند و فرشتگان او مأمورند كه طرفداران حق را حمايت كنند. «(إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلاَئِكَةُ أَلاَّ تَخَافُوا وَلاَ تَحْزَنُوا وَأَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِى كُنْتُمْ تُوعَدُونَ); به يقين كسانى كه گفتند: «پروردگار ما خداوند يگانه است!» سپس استقامت كردند، فرشتگان بر آنان نازل مى شوند كه «نترسيد و غمگين مباشيد، و بشارت باد بر شما به آن بهشتى كه به شما وعده داده شده است».[2] هنگامى كه پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) ظهور كرد تنها بود و با گروه عظيم دشمنان سرسخت و لجوج و نيرومند روبرو شد اما چون طرفدار حق بود پيروز گشت و چون دشمنانش با حق درآويختند بر زمين خوردند. ساير انبيا از ابراهيم گرفته تا موسى بن عمران(عليهما السلام) و مردان مبارزى كه حمايت از حق كردند به پيروزى رسيدند گرچه گروهى از آن ها در اين راه شربت شهادت نوشيدند ولى اهداف و برنامه هاى آن ها زنده و جاويدان ماند. اين وعده الهى است كه در آيات متعددى از قرآن نيز به آن اشاره شده ازجمله: «(وَعَدَ اللهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِى الاَْرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِى ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُمْ مِّنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْناً يَعْبُدُونَنِى لاَ يُشْرِكُونَ بِى شَيْئاً); خداوند به كسانى از شما كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام داده اند وعده مى دهد كه قطعاً آنان را حكمران روى زمين خواهد كرد، همان گونه كه به پيشينيان آن ها خلافت روى زمين را بخشيد; و دين و آيينى را كه براى آنان پسنديده، پابرجا و ريشه دار خواهد ساخت; و ترسشان را به امنيت و آرامش مبدّل مى كند، آن چنان كه تنها مرا مى پرستند و چيزى را شريك من نخواهند ساخت».[3] ✍ پی نوشت: پی نوشت: [1]. رعد، آيه 17. [2]. فصلت، آيه 30. [3]. نور، آيه 55. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

🎙شرح صوتی حکمت های نهج البلاغه 🔷 حکمت: ۴۰۷ @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت 🏷 بـا آنـان بـجنگيـد! ☀️ امام علی علیه السلام : ✓ «با آنان بجنگيد، پيش از آن كه با شما بجنگند، كه به خدا سوگند، هيچ ملتى درون خانه‌‏هاى خود با دشمن نجنگيدند، مگر آن كه خوار شدند». ⁙ « اُغزوهُم قَبلَ أن يَغزوكُم، فَوَاللّهِ، ما غُزِيَ قَومٌ قَطُّ في عُقرِ دارِهِم إلاّ ذَلّوا». 📚 نهج البلاغه: خطبه۲۷ @Nahjolbalaghe2

#موعظه 🚀 هفته دفاع مقدس 🎙 حجت الاسلام والمسلمین رفیعی @Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: پانصد و چهل و هفت 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ↩️ ﺩﺭ ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻏﺪﻳﺮﻳﻪ ﻓﻀﻴﻞ ﺭﺳﺎﻥ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ (ﻉ) ﺭﺳﻴﺪﻡ ﺗﺎ ﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻋﻤﺶ ﺯﻳﺪ ﺗﻌﺰﻳﺖ ﮔﻮﻳﻢ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻌﺮ ﺳﻴﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺘﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻧﻢ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺑﺨﻮﺍﻥ ﻭ ﻣﻦ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﺍﻱ ﺭﺍﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻲ‌ﮔﻮﻳﺪ: ﭘﻨﺞ ﺭﺍﻳﺖ ﭼﻮﻥ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺷﺪ ﺑﭙﺎ ﺍﺳﺖ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﺍﻳﺖ ﺯ ﺍﻫﻞ ﺣﺮﻣﺎﻥ ﻭ ﺟﻔﺎ ﺍﺳﺖ ﻫﺴﺖ ﺍﻭﻝ، ﺭﺍﻳﺘﻲ ﺍﺯ ﻛﺎﻓﺮﻱ ﺭﺍﻳﺖ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﻗﻮﻡ ﺳﺎﻣﺮﻱ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﻫﺴﺖ ﭘﻴﺶ ﺁﻫﻨﮓ ﺍﻭ ﻣﺮﺩ ﻧﺎﺩﺍﻥ ﻟﺌﻴﻢ ﺗﻴﺮﻩ ﺭﻭ ﺭﺍﻳﺖ ﭘﻨﺠﻢ ﺯ ﺷﻴﺮ ﺣﻖ ﻋﻠﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﺰ ﻓﺮﻭﻏﺶ ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻨﺠﻠﻲ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎ، ﺑﺎﻧﮓ ﺷﻴﻮﻥ ﺷﻨﻴﺪﻡ، ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺘﻢ: ﺳﻴﺪ (ﺣﻤﻴﺮﻱ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺧﺪﺍﻳﺶ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﻨﺎﺩ، ﮔﻔﺘﻢ: ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ ﮔﺮﺩﻡ، ﺩﻳﺪﻣﺶ ﻛﻪ ﺷﺮﺍﺏ ﻣﻲ‌ﻧﻮﺷﻴﺪ، ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺧﺪﺍﻳﺶ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﻨﺎﺩ. ﭼﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺎﻧﻌﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻝ ﻋﻠﻲ ﺑﺒﺨﺸﺪ. ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﮔﺎﻣﻲ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭ ﻋﻠﻲ (ﻉ) ﻧﻤﻲ ﻟﻐﺰﺩ، ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﻗﺪﻡ ﺩﻳﮕﺮﺵ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻲ‌ﻣﺎﻧﺪ. ﺍﻏﺎﻧﻲ ﺟﻠﺪ 7 ﺻﻔﺤﻪ 251 [جلد چهارم ﺻﻔﺤﻪ 64] ﺍﺑﻮ ﺍﻟﻔﺮﺝ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺭﺍ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 241 ﺟﻠﺪ 7 ﺍﻏﺎﻧﻲ، ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﭘﺮﺳﻴﺪ: ﺷﻌﺮ ﺍﺯ ﻛﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﺯ ﺳﻴﺪ (ﺣﻤﻴﺮﻱ) ﺍﺳﺖ. ﺟﻮﻳﺎﻱ ﺣﺎﻝ ﺍﻭ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺍﻋﻠﺎﻡ ﻛﺮﺩﻡ، ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺧﺪﺍﻳﺶ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﻨﺎﺩ ﮔﻔﺘﻢ: ﺩﺭ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻲ ﺩﻳﺪﻣﺶ ﻛﻪ ﻧﺒﻴﺬ ﻣﻲ‌ﺧﻮﺭﺩ، ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻣﻘﺼﻮﺩﺕ ﺷﺮﺍﺏ ﺍﺳﺖ؟ ﮔﻔﺘﻢ: ﺁﺭﻱ، ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﮔﺰﺍﺭﺵ ﮔﻨﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺧﺪﺍ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﺪ ﻣﮕﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﻋﻠﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻲ‌ﮔﺬﺭﺩ ﻭ ﻭ " ﺣﺎﻓﻆ ﻣﺮﺯﺑﺎﻧﻲ " ﺩﺭ " ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺍﻟﺴﻴﺪ "، ﺍﺯ ﻓﻀﻴﻞ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﺍﺯ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻥ " ﺯﻳﺪ " ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﺑﻲ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ " ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻉ " ﺭﺳﻴﺪﻡ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﻲ‌ﮔﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﻣﻲ‌ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺧﺪﺍ ﺭﺣﻤﺖ ﻛﻨﺪ ﺯﻳﺪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﺎﺋﻲ ﺩﺭﺳﺘﮕﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﺩﺍﺭ ﻛﺎﺭﻱ ﻣﻲ‌ﺷﺪ، ﻭﺿﻊ ﻭ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺁﻥ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ‌ﺩﺍﻧﺴﺖ ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻌﺮ ﺳﻴﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺘﺎﻥ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ؟ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻛﻤﻲ ﺩﺭﻧﮓ ﻛﻦ، ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﭘﺮﺩﻫﺎﺋﻲ ﺑﻴﺎﻭ ﻳﺰﻧﺪ. ﭘﺮﺩﻩ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭﻫﺎﺋﻲ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ: ﻟﺎﻡ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﺎﻟﻠﻮﻱ ﻣﺮﺑﻊ. ﻣﺮﺯﺑﺎﻧﻲ 13 ﺑﻴﺖ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩ، ﺑﺎﻧﮓ ﺷﻴﻮﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻭ ﺯﻧﻬﺎﻣﻲ ﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﻲ‌ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺳﭙﺎﺱ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺑﺎﺍﻳﻦ ﺳﺨﻨﺖ ﮔﻔﺘﻢ: ﺳﺮﻭﺭ ﻣﻦ ﻭﻱ (ﺳﻴﺪ ﺣﻤﻴﺮﻱ) ﻧﺒﻴﺬ ﻣﻲ‌ﺧﻮﺭﺩ، ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺗﻮﺑﻪ ﺩﺭ ﻣﻲ‌ﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺧﺪﺍ، ﺩﺷﻮﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﺳﺘﺎﻳﺸﮕﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻣﺮﺯﺩ. " ﻛﺸﻲ " ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺭﺍ، ﺑﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﻤﻲ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻟﻔﺎﻅ ﺁﻥ، ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 184 ﺭﺟﺎﻟﺶ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

🎙 تفسیر صوتی آیات ۲۷،۲۶ و۲۸ سوره مبارکه حج مفسّر : حجت‌الاسلام‌والمسلمین قرائتی ↩️ بعد از آماده شدن خانه کعبه، براى عبادت کنندگان، خدا به ابراهیم(علیه السلام)دستور مى دهد: در میان مردم براى حج اعلام کن، تا پیاده و سوار بر مرکب هاى لاغر، از هر راه دور، قصد خانه خدا کنند (وَ أَذِّنْ فِی النّاسِ بِالْحَجِّ یَأْتُوکَ رِجالاً وَ عَلى کُلِّ ضامِر یَأْتِینَ مِنْ کُلِّ فَجّ عَمِیق). أَذِّن از ماده اذان به معنى اعلام و رجال جمع راجل به معنى پیاده ، و ضامر به معنى حیوان لاغر، و فج در اصل به معنى فاصله میان دو کوه و سپس به جاده هاى وسیع اطلاق شده و عمیق در اینجا به معنى دور است. در روایتى در تفسیر على بن ابراهیم آمده: هنگامى که ابراهیم(علیه السلام) چنین دستورى را دریافت داشت عرض کرد: خداوندا، صداى من به گوش مردم نمى رسد، اما خدا به او فرمود: عَلَیْکَ الأَذانُ وَ عَلَىَّ الْبَلاغُ!: تو اعلام کن و من به گوش آنها مى رسانم !. ابراهیم (علیه السلام) بر محل مقام بر آمد، و انگشت در گوش گذارد و رو به سوى شرق و غرب کرده، صدا زد، گفت: أَیُّهَا النّاسُ کُتِبَ عَلَیْکُمُ الْحَجُّ اِلَى الْبَیْتِ الْعَتِیْقِ فَأَجِیْبُوا رَبَّکُم: اى مردم حج خانه کعبه بر شما نوشته شده، دعوت پروردگارتان را اجابت کنید . و خداوند صداى او را به گوش همگان ـ حتى کسانى که در پشت پدران و رحم مادران بودند ـ رسانید، و آنها در پاسخ گفتند: لَبَّیْکَ اللّهُمَّ لَبَّیْکَ!... و تمام کسانى که از آن روز تا روز قیامت در مراسم شرکت مى کنند از کسانى هستند که در آن روز دعوت ابراهیم(علیه السلام) را اجابت کردند.(۴) و اگر حج پیاده را مقدم بر سواره ذکر کرده، به خاطر این است که: مقام آنها در پیشگاه خدا افضل است; چرا که رنج این سفر را بیشتر تحمل مى کنند، و به همین دلیل، در روایتى از پیامبر(صلى الله علیه وآله) مى خوانیم: کسى که پیاده حج مى کند در هر گام هفتصد حسنه دارد در حالى که سواره ها در هر گام هفتاد حسنه دارند .(۵) و یا به خاطر این است که: اهمیت زیارت خانه خدا را مشخص کند، که باید با استفاده از هر گونه امکانات به سوى او آیند و همیشه در انتظار مرکب سوارى ننشینند. تعبیر به ضامر (حیوان لاغر) اشاره به این است که: این راه، راهى است که حیوانات را لاغر مى کند; چرا که از بیابان هاى سوزان، خشک و بى آب و علف مى گذرد، و هشدارى است براى تحمل مشکلات این راه. و یا این که: حیواناتى را انتخاب کنند، ورزیده، چابک و پر تحمل، حیواناتى که در میدان تمرین، لاغر شده و عضلاتى سفت و محکم دارند که در این گونه راه ها حیوانات پروارى به کار نمى آید (و انسان هاى پرورش یافته در ناز و نعمت نیز مرد این راه نیستند). تعبیر به مِنْ کُلِّ فَجّ عَمِیْق اشاره به این است که: نه فقط از راه هاى نزدیک بلکه از راه هاى دور نیز، باید به سوى این مقصد حرکت کنند (کلمه کُل در اینجا به معنى استقراء و فراگیرى نیست بلکه به معنى کثرت است). ✍ پی نوشت: ۴ ـ نقل با تلخیص از تفسیر على بن ابراهیم ، طبق نقل نور الثقلین ، جلد ۳، صفحه ۴۸۸، آلوسى نیزدر روح المعانى و فخر رازى در تفسیر کبیر ، جلد ۲۳، صفحه ۲۷، ذیل آیه مورد بحث، نظیر آن را با کمى تفاوت نقل کرده اند. ۵ ـ تفسیر روح المعانى ، و مجمع البیان ، و فخر رازى . ۶ ـ تفسیر ابوالفتوح رازى ، ذیل آیات مورد بحث. ۷ ـ عالم و دانشمند ارجمند مرحوم شعرانى مى گوید: براى کسانى که از اندلس یا مراکش یا نقاط دور دست چین یا اقیانوسیه به سوى مکّه مى آیند چنین مدت طولانى با توجه به وسائل آن روز و ناامنى راه ها که گاه چندین ماه آنها را متوقف مى ساخت، عجیب نیست، (علاوه بر این، گاهى بعضى از عاشقان بیقرار خانه خدا، در وسط راه اموالشان به وسیله سارقان از بین مى رفت، و ناچار بودند مدتى بمانند، کار کنند و وسائل ادامه راه را فراهم سازند). ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

📝 شرح و تفسیر حکمت ۴۰۸ 🔺 با حق ستيزه مكن! به زمين خواهى خورد: ↩️ جالب توجه اين كه ابن ابى الحديد در شرح خطبه قاصعه پس از اشاره به فعاليت هاى تبليغاتى بنى اميه براى محو آثار على(عليه السلام) و فضايل او و تعيين جايزه براى كسانى كه اخبار و احاديث براى خلفاى پيشين ذكر كنند مى گويد: آن ها در هنگامى كه قدرت به دست داشتند از هيچ كوششى براى محو كردن نام على(عليه السلام) و فرزندانش و خاموش كردن نور آن ها و كتمان فضايل و مناقب و سوابقشان و وادار كردن مردم به سب و لعن آن ها بر منابر كوتاهى نكردند. پيوسته خون از شمشيرهاى آن ها مى چكيد در حالى كه اهل بيت(عليهم السلام) در آن زمان عده كمى بودند و دشمنان، بسيار. بعضى را كشتند و بعضى را اسير كردند و بعضى را تبعيد نمودند و بعضى فرار كردند و پنهان شدند و بعضى پيوسته در خوف به سر مى بردند اين اوضاع به قدرى وخيم بود كه گاه فقيه و محدث و قاضى و متكلمى را ملاقات مى كردند و او را تهديد شديد به اشد عقوبات مى نمودند كه كمترين سخنى از فضايل اهل بيت(عليهم السلام) نگويد و كار تقيه به جايى رسيد كه وقتى يكى از محدثين مى خواست حديثى از على(عليه السلام) نقل كند نام او رانمى برد و به جاى آن مى گفت: مردى از قريش چنين گفت يا مردى از قريش چنين كرد... . سپس مى افزايد: معاويه و يزيد و بنى مروان در ايام حكومتشان كه هشتاد سال طول كشيد با تمام توان تلاش كردند كه مردم را مجبور به دشنام دادن به اميرمؤمنان على(عليه السلام) و پنهان كردن فضايلش كنند تا آن جا كه عامر بن عبدالله بن زبير به فرزندش گفت: پسرم على(عليه السلام) را جز به نيكى ياد مكن زيرا بنى اميه هشتاد سال او را بر منابر لعن كردند اما اين كار چيزى جز بر رفعت مقام و عظمت على(عليه السلام) نيفزود. سپس اشاره به دوران حجاج مى كند كه چه جناياتى را براى اخفاء فضايل على(عليه السلام) و فرزندان و شيعيانش مرتكب شد. و در پايان مى گويد: ولى خداوند اراده كرده بود كه روزبه روز بر نور و روشنايى فضايل آن ها بيفزايد و محبت آن ها را در دل ها افزون كند. اگر فضايل آن حضرت مانند كعبه آشكار و روشن نبود چيزى از آن امروز به دست ما نمى رسيد.[4] آرى، به گفته امام شافعى: در شگفتم از مردى كه دشمنانش فضايل او را از روى حسد كتمان كردند و دوستانش از ترس، ولى با اين حال شرق و غرب جهان را پر كرده است.[5] در مقابل، دشمنانش چنان منفور شدند كه در مركز حكومت آن ها (شام) حتى قبر آبادى از آن ها ديده نمى شود در حالى كه آثار اهل بيت(عليهم السلام) در پايتخت حكومت آن ها مثل آفتاب مى درخشد. آرى كسى كه با حق بجنگد حق او را بر زمين مى كوبد. در اين جا ممكن است سؤال شود كه پس چرا ما جمعى از طرفداران باطل را مى بينيم كه مدت ها بر سر كار ماندند و حكومت كردند و با حق درافتادند و در عين حال به زمين نخوردند؟ پاسخ اين سؤال با توجه به يك نكته روشن مى شود و آن اين كه اين گونه حكومت ها براى حفظ خود كارهاى مثبتى نيز داشتند: ايجاد امنيت، پيشرفت اقتصادى و گاه كمك به نيازمندان. آن ها به دليل همين مقدار از حق كه عمل مى كردند مدتى بر سر كار ماندند نه به سبب حمايت هايى كه از باطل داشتند. اين نكته را نيز نبايد فراموش كرد كه گروه هايى ممكن است براثر اشتباه در راه باطل گام گذاشته باشند و اكثريت را در بعضى از جوامع تشكيل دهند اما چون با حق مبارزه ندارند مصداق كلام اميرمؤمنان(عليه السلام) نيستند كه حق، آن ها را بر زمين بزند.[6] ✍ پی نوشت: [4]. شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ج 13، ص 219 به بعد. [5]. على فى الكتاب و السنة، ج 1، ص 10. [6]. سند گفتار حكيمانه: از كسانى كه «قبل از سيد رضى» اين گفتار حكيمانه را نقل كرده اند مرحوم شيخ مفيد در ارشاد است و از كسانى كه «بعد از سيد رضى» آن را در كتب خود آورده اند ميدانى در مجمع الامثال و زمخشرى در ربيع الابرار و قضاعى در دُستور معالم الحكم است. (مصادر نهج البلاغه، ج 4، ص 291)   ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت 🏷 امام حسن عليه‌السلام و پاسخ سوالات پدر! ☀️امام حسن علیه السلام : ✓ «ـ به نقل از شُرَيح بن هانى ـ: امير مؤمنان عليه السلام از فرزندش حسن عليه السلام پرسيد: ...«بزرگوارى، يعنى چه؟». پاسخ داد: تحمّل خسارت‌ها و بنيان نهادن بزرگى‌ها. پرسيد: «بزرگى چيست؟». گفت:اجابتِ درخواست‌كننده و بخشيدن آنچه رسيده است. پرسيد : «بخل شديد (شُحّ)، يعنى چه؟». پاسخ داد: [اين كه] كم را هم اسراف ببينى و انفاق را تلف». ⁙ « سَأَلَ أميرُ المُؤمِنينَ عليه السلام ابنَهُ الحَسَنَ بنَ عَلِيٍّ عليه السلام، فَقالَ:يا بُنَيَّ! ... مَا المَجدُ؟ قالَ:حَملُ المَغارِمِ، وَابتِناءُ المَكارِمِ. قالَ: فَمَا السَّماحَةُ؟ قالَ: إجابَةُ السّائِلِ، وبَذلُ النّائِلِ. قالَ : فَمَا الشُحُّ؟ قالَ: أن تَرَى القَليلَ سَرَفا، وما أنفَقتَ تَلَفا». 📚 معاني الأخبار : ص٤٠١ ح٦٢ @Nahjolbalaghe2

#موعظه 🎥 حجت الاسلام و المسلمین تراشیون 📝 موضوع: صبر در زندگی مهم‌ترین عامل سعادتمندی است @Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: پانصد و چهل و هفت 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ↩️ ﻭ " ﺍﺑﻮ ﺍﻟﻔﺮﺝ " ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 251 ﺟﻠﺪ 7 ﺍﻏﺎﻧﻲ ﺍﺯ " ﺯﻳﺪ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ " ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻡ، ﻣﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﺳﭙﻴﺪ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺘﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺭﻭﻱ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺳﻴﺪ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺳﺮﻭﺭﺩﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﺼﺮﻉ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻲ‌ﺷﻮﺩ: ﻟﺎﻡ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﺎﻟﻠﻮﻱ ﻣﺮﺑﻊ... ﻭ ﺍﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻴﺘﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﺩ، ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺯ ﺣﻔﻆ ﻛﺮﺩﻡ. ﺍﺑﻮ ﺍﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ: ﺯﻳﺪ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺧﻮﺵ ﺁﻫﻨﮓ ﺑﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﺭﺍ ﻣﻲ‌ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺁﻫﻨﮕﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺭﺍ ﻣﺮﺯﺑﺎﻧﻲ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ " ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺍﻟﺴﻴﺪ " ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 279 ﺟﻠﺪ 7 ﺍﻏﺎﻧﻲ ﺍﺯ " ﺍﺑﻲ ﺩﺍﻭﺩ ﻣﺴﺘﺮﻕ " ﻧﻘﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻭﻱ ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺳﻴﺪ ﮔﻮﻳﺪ: ﻛﻪ ﻭﻱ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻌﺮﻱ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ، ﻗﺼﻴﺪﻩ " ﻟﺎﻡ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﺎﻟﻠﻮﻱ ﻣﺮﺑﻊ "، ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ: ﻗﺎﻟﻮﺍ ﻟﻪ ﻟﻮ ﺷﺌﺖ ﺍﻋﻠﻤﺘﻨﺎ ﺍﻟﻲ ﻣﻦ ﺍﻟﻐﺎﻳﻪ ﻭ ﺍﻟﻤﻔﺰﻉ ﻭ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ: ﺑﺲ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺩﺳﺖ ﺳﻴﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ: ﺑﺨﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ، ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺁﮔﻬﻲ ﺩﺍﺩﻡ. " ﺷﺮﻳﻒ ﺭﺿﻲ " ﺩﺭ " ﺧﺼﺎﺋﺺ ﺍﻟﺎﻳﻤﻪ " ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ: ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ " ﺯﻳﺪ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ (ﻉ) " ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪ ﻭ ﮔﻮﺋﻲ ﺑﺎﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺎ ﺍﻣﻴﺮ - ﻣﻮﻣﻨﺎﻥ (ﻉ) ﺩﺭ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﻳﻮﺍﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪﻱ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﺮﺩﺑﺎﻧﻲ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻗﺼﻴﺪﻩ " ﺳﻴﺪ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺣﻤﻴﺮﻱ " ﺭﺍﻛﻪ ﻣﻄﻠﻌﺶ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ " ﻟﺎﻡ ﻋﻤﺮﻭ ﺑﺎﻟﻠﻮﻱ ﻣﺮﺑﻊ ﺭﺍ " ﻣﻲ‌ﺧﻮﺍﻧﺪ، ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲ‌ﺭﺳﻴﺪ ﻗﺎﻟﻮﺍ ﻟﻪ ﻟﻮ ﺷﺌﺖ ﺍﻋﻠﻤﺘﻨﺎ ﺍﻟﻲ ﺍﻟﻐﺎﻳﻪ ﻭ ﺍﻟﻤﻔﺰﻉ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﺪﺍ (ﺹ) ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﻣﻮﻣﻨﺎﻥ ﻣﻲ‌ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪﻱ ﻣﻲ‌ﺯﻧﺪ، ﻭ [ ﺻﻔﺤﻪ 66] ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﻣﮕﺮ ﺍﻋﻠﺎﻡ ﻧﻜﺮﺩﻡ؟ ﻣﮕﺮ ﺍﻋﻠﺎﻡ ﻧﻜﺮﺩﻡ؟ ﻣﮕﺮ ﺍﻋﻠﺎﻡ ﻧﻜﺮﺩﻡ؟ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺯﻳﺪ، ﻣﻲ‌ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﺗﻮﺑﻪ ﺗﺪﻋﺎﺩ ﭘﻠﻪ ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻟﺎ ﺁﻣﺪﻱ - ﻫﺮ ﭘﻠﻪ ﺍﻱ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ - ﻋﻤﺮ ﻣﻲ‌ﻛﻨﻲ، ﺯﻳﺪ ﮔﻮﻳﺪ: ﭘﻠﻪ‌ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻤﺮﺩﻡ ﻧﻮ ﺩﻭﺍﻧﺪﻱ ﺑﻮﺩ. ﻭ ﺯﻳﺪ ﻧﻮ ﺩﻭﺍﻧﺪﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ " ﺯﻳﺪ ﺍﻟﻨﺎﺭ " ﺍﺳﺖ. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

✨﴾﷽﴿✨ ✅ برنامه‌ روزانه کانال : ✅🌷شنبه، سه‌شنبه و پنج شنبه شرح 🦋خطبه ها ✅🌹یکشنبه‌، دوشنبه وچهار‌شنبه‌ شرح 🌴حکمتها ✅☫روزانه‌تفسیر قرآن‌‌☫ ✅🌷شرح متنی و صوتی نامه ها بطور کامل در کانال بارگذاری شده و شرح آخرین نامه جهت سهولت در دسترسی، در اینجا آورده شده و بقیه نامه ها به هم پیوست میباشد⬇️ لینک شرح نامه ۷۹ ( آخرین نامه): https://eitaa.com/Nahjolbalaghe2/24783 ✅🍃حکمتها، نامه ها و خطبه های نهج‌البلاغه ترجمه محمد دشتی به طور کامل قبلا در کانال بار گذاری شده و لینک‌های دسترسی به مطالب در کانال سنجاق شده اند @Nahjolbalaghe2

🎙 تفسیر صوتی آیات ۲۷،۲۶ و۲۸ سوره مبارکه حج مفسّر : حجت‌الاسلام‌والمسلمین قرائتی ↩️ مفسر معروف ابوالفتوح رازى در ذیل این آیه، سرگذشت جالبى را از مردى به نام ابوالقاسم، بشر بن محمد نقل مى کند مى گوید: در حال طواف، پیر مردى را دیدم در نهایت ضعف و ناتوانى که آثار رنج سفر در چهره او نمایان بود، عصا به دست گرفته طواف مى کرد، نزدیک او رفتم و از او پرسیدم: از کجا مى آئى؟ گفت: از راهى بسیار دور، پنج سال است که راه سپرده ام تا به اینجا رسیده ام! از رنج سفر، پیر و ناتوان شده ام. گفتم: به خدا سوگند این مشقتى بزرگ و در عین حال اطاعتى نیکو و محبتى صادقانه در پیشگاه حق است. از شنیدن این سخن شاد شد، لبخندى بر روى من زد و این دو بیت را قرائت کرد: زُرْ مَنْ هَوَیْتَ وَ اِنْ شَطَّتْ بِکَ الدّارُ * وَ حالَ مِنْ دُونِهِ حُجُبٌ وَ أَسْتارٌ! لا یَمْنَعَنَّکَ بُعْدٌ مِنْ زِیارَتِهِ * اِنَّ الْمُحِبَّ لِمَنْ یَهْواهُ زُوّارٌ! آن کس را که دل به او بسته اى زیارت کن، هر چند خانه تو دور افتاده باشد و حجاب ها و پرده ها میان تو و او جدائى بیفکند. دورى راه هرگز نباید مانع تو از زیارتش گردد; چرا که دوست و عاشق به هر حال باید به زیارت محبوبش رود !(۶) آرى، جاذبه خانه خدا آن قدر زیاد است که دل هاى سرشار از ایمان را از تمام نقاط دور و نزدیک به سوى خود جلب و جذب مى کند، پیر و جوان، کوچک و بزرگ، از هر نژاد و قبیله، از راه دور و نزدیک لبیک گویان، عاشقانه به سوى او مى آیند، تا جلوه هاى ذات پاک خدا را در آن سرزمین مقدس، با چشم جان تماشا کنند، و رحمت بى دریغش را در روح خود لمس نمایند.(۷) * * * در آیه بعد، در یک عبارت بسیار فشرده و پر معنى به فلسفه هاى مختلف حج پرداخته، مى فرماید: آنها به این سرزمین مقدس بیایند تا منافع خویش را با چشم خود ببیند (لِیَشْهَدُوا مَنافِعَ لَهُمْ). مفسران در تفسیر کلمه منافع در اینجا سخن بسیار گفته اند، ولى کاملاً روشن است که هیچگونه محدودیتى در این لفظ نیست ،تمام منافع، برکات معنوى و نتائج مادى، فوائد فردى و اجتماعى، فلسفه هاى سیاسى، اقتصادى و اخلاقى، همه را شامل مى شود. آرى، باید مسلمانان از همه نقاط جهان از میان تمام قشرها به آنجا رو آورند تا شاهد و ناظر این منافع باشند، چه تعبیر زیبائى؟ شاهد و ناظر باشند، و آنچه را با گوش شنیده اند با چشم ببینند!. لذا، در کتاب کافى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم: ربیع بن خثیم از امام، تفسیر این کلمه را خواست، امام در پاسخ فرمود: منافع دنیا و منافع آخرت هر دو را در بر مى گیرد.(۸) به خواست خدا در نکات آیه، از این منافع گوناگون به طور مشروح سخن خواهیم گفت. سپس اضافه مى کند: و آنها بیایند، قربانى کنند و نام خدا را در ایام معینى بر چهار پایانى که به آنها روزى داده است (به هنگام ذبح) ببرند (وَ یَذْکُرُوا اسْمَ اللّهِ فِی أَیّام مَعْلُومات عَلى ما رَزَقَهُمْ مِنْ بَهِیمَةِ الأَنْعامِ). از آنجا که توجه اصلى در مراسم حج، به جنبه هائى است که با خدا ارتباط پیدا مى کند، و روح این عبادت بزرگ را منعکس مى سازد، در آیه فوق از مراسم قربانى، تنها مسأله بردن نام خدا را که یکى از شرائط است بیان مى نماید، اشاره به این که آنها به هنگام ذبح قربانى، تمام توجهشان به خدا و قبول در گاه او است و استفاده از گوشت آن، تحت الشعاع آن قرار دارد. قربانى کردن حیوانات، در حقیقت رمزى است براى آمادگى براى قربانى شدن در راه خدا، همان گونه که در سر گذشت ابراهیم(علیه السلام) و اسماعیل(علیه السلام) و قربانى او آمده است، آنها با این عمل، اعلام مى کنند: در راه او آماده هر گونه ایثارند حتى بذل جان!. به هر حال، قرآن با این گفتار، برنامه شرک آلود بت پرستان را نفى مى کند که به هنگام قربانى نام بت ها را مى بردند، و این مراسم توحیدى را به شرک آلوده مى ساختند. این احتمال در تفسیر آیه نیز وجود دارد که: منظور از بردن نام خدا در ایام معلومات تکبیر و حمد و ثناى الهى در این ایام است به خاطر نعمت هاى بى پایانش، مخصوصاً به خاطر چهار پایانى که روزى انسان ها کرده که از تمام اجزاى بدن آنها در زندگى خود بهره مى گیرند.(۹) ✍ پی نوشت: ۶ ـ تفسیر ابوالفتوح رازى ، ذیل آیات مورد بحث. ۷ ـ عالم و دانشمند ارجمند مرحوم شعرانى مى گوید: براى کسانى که از اندلس یا مراکش یا نقاط دور دست چین یا اقیانوسیه به سوى مکّه مى آیند چنین مدت طولانى با توجه به وسائل آن روز و ناامنى راه ها که گاه چندین ماه آنها را متوقف مى ساخت، عجیب نیست، (علاوه بر این، گاهى بعضى از عاشقان بیقرار خانه خدا، در وسط راه اموالشان به وسیله سارقان از بین مى رفت، و ناچار بودند مدتى بمانند، کار کنند و وسائل ادامه راه را فراهم سازند). ۸ ـ کافى ، به نقل تفسیر نور الثقلین ، جلد ۳، صفحه ۴۸۸. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

📝 شرح و تفسیر خطبه ۱۰۳ بخش اول 🔸 بی اعتباری دنیا 🔭 خطبه در يك نگاه: همان گونه كه از تعبيرات مرحوم سيّد رضى (منها و منها) استفاده مى شود؛ آن بزرگوار تمام اين خطبه را در اينجا نياورده؛ بلكه گزيده هايى از آن را كه درخشش بيشترى داشته، در اينجا آورده است، و درمجموع چنين به نظر مى رسد كه اين خطبه اهداف متعدّدى را دنبال مى كند: نخست، تشويق به زهد و پارسايى و ترك دنياپرستى، و سپس، مسأله تفكّر و عبرت گرفتن و بينايى در امور؛ و بعد از آن، عالم واقعى را معرّفى مى كند و رهروان راه حقّ را از منحرفان- از طريق بيان اوصاف- جدا مى سازد؛ و در بخش آخر اين خطبه، مشكلات عظيم مؤمنان را در آخرالزّمان وسرنوشت اسلام را در آن شرايط، بيان مى فرمايد؛ تا افراد با ايمان، با كم كردن ضايعات از نظر ايمانى و اخلاقى، آمادگى پيدا كنند. از مجموع اين خطبه، معجونى به دست مى آيد كه مى تواند انسان را در جهات مختلف زندگى معنوى و مادّى كمك كند، تا بر مشكلات چيره شود. دنياى بى اعتبار! امام(عليه السلام) در بخش اوّل اين خطبه - همانگونه که در بالا اشاره شد - به مسأله زهد در دنيا که سرچشمه همه نيکى ها و فضايل است، اشاره کرده، مى فرمايد: «اى مردم! به دنيا همچون زاهدان و بى اعتنايان نگاه کنيد!». (أَيَّهَا النَّاسُ! انْظُرُوا إِلى الدُّنْيَا نَظَرَ الزَّاهِدِينَ فِيهَا، الصَّادِفِين(1) عَنْهَا). مفهوم اين سخن آن نيست که انسان ترک دنيا کند و به رهبانيّت رو آورد; بلکه هدف، عدم دلباختگى و ترک دنياپرستى است; چرا که به روشنى ثابت شده است، دلدادگى و دلباختگى در برابر مال و مقام و لذّات دنيا، چشم وگوش انسان را کور و کر مى کند و به تمام گناهان آلوده مى سازد. همانگونه در حديث معروفى که از پيامبر اکرم و ائمه هدى نقل شده، آمده است: «حُبُّ الدُّنْيا رَأْسُ کُلِّ خَطِيئَة; محبّت و دلباختگى به دنيا، سرچشمه هر گناهى است».(2) يک نگاه به وضع دنيايى که در آن زندگى مى کنيم، به روشنى نشان مى دهد، سرچشمه جنگ ها و جنايت ها و خون ريزى ها و آلودگى ها، عموماً دنياپرستى است. سپس امام(عليه السلام) در عباراتى کوتاه، دلايل شش گانه اى براى اثبات اين حقيقت بيان مى نمايد. نخست مى گويد: «زيرا به خدا سوگند! دنيا به زودى مقيمان و ساکنان خود را از ميان بر مى دارد». (فَإِنَّهَا وَاللهِ عَمَّا قَلِيل تُزِيلُ الثَّاوِيَ(3) السَّاکِنَ). آرى! هر کس - بدون استثنا - روزى بايد جهان را وداع گويد; گروهى زودتر و گروهى کمى ديرتر! امّا به هر حال، همه طعم تلخ مرگ را مى چشند: «کُلُّ نَفْس ذَائِقَةُ الْمَوْتِ».(4) فرق ميان «ثاوى» و «ساکن» اين است که «ثاوى» به کسى مى گويند که اقامت مستمرّ توأم با استقرار در جايى داشته باشد; در حالى که «ساکن» ممکن است چنين باشد و ممکن است نباشد. بنابراين، هم جوانانى که تصوّر مى شود براى مدّت زياد در اين دنيا مستقرّ خواهند بود، در معرض زوالند و هم پيرانى که به حسب ظاهر سکونت آنها موقّتى و محدود است، همه راهيان ديار فنا و سير کنندگان به سوى عالم بقا هستند. در دومين دليل مى فرمايد: «دنيا، هوسبازانِ غرق نعمت را که بر آن تکيه کرده اند، ناگهان به مصيبت مى کشاند». (وَ تَفْجَعُ الْمُتْرَفَ(5) الآمِنَ). آرى! در آن هنگام که سفره عيش و نوش را گسترده اند و فرياد شادى آنها گوش فلک را کر کرده، ناگهان «بانگى بر مى آيد که خواجه مرد» و چه عبرت انگيز است اين مرگ و ميرهاى ناگهانى، که درهر عصر و زمان بوده و در اين زمان فزونى يافته است! و چه عبرت انگيز است حال کسانى که شب، در ناز و نعمت مى خوابند و صبحگاهان در حالى بيدار مى شوند که همه امکانات خود را از دست داده اند!! ✍ پی نوشت: . «صادف» از مادّه «صَدْف» (بر وزن حرف) به معناى اعراض و روى گردانى از چيزى است. 2. اين حديث با تعبيرات مختلف از پيامبر اکرم، اميرمؤمنان، امام صادق و حتّى انبياى پيشين (عليهم السلام) نقل شده است. (ميزان الحکمه، جلد 2، حديث 5813 - 5823) در حديثى که مرحوم کلينى در کافى از امام سجّاد(عليه السلام) نقل کرده، بعد از شرح سرچشمه هاى گناه، مى فرمايد: «فَاجْتَمَعْنَ کُلُّهُنَّ فِى حُبِّ الدُّنْيَا. فَقَالَ الأَنْبِيَاءُ وَ الْعُلَمَاءُ - بعد مَعْرِفَةِ ذلِکَ -: حُبُّ الدُّنْيَا رَأْسُ کُلِّ خَطِيِئَة; تمام ريشه هاى گناه درحب دنيا جمع است و به همين دليل انبيا و دانشمندان بعد از آگاهى بر اين موضوع گفته اند: دنياپرستى سرچشمه هر گناهى است!» (اصول کافى، جلد 2، صفحه 131). 3. «ثاوى» از مادّه «ثواء» به معناى اقامتِ توأم با استقرار است. 4. سوره آل عمران، آيه 185. 5. «مُتْرف» از مادّه «ترف» (بر وزن تلف) به معناى تنعّم است و «مُترف» به کسى مى گويند که فزونى نعمت او را غافل و مغرور ساخته و به طغيان وا داشته است. 6. «جَلَد» به معناى قوّت و قدرت و صلابت است. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

📝شرح صوتی خطبه های نهج البلاغه 🎙 خطبه: ۱۰۲ ⚖ حسابرسی اعمال در قیامت @Nahjolbalaghe2