شب گذشت از نیمه، یارِ مهربانم شب بخیر
بُرده طاقت گریه هاى بى أمانم شب بخیر

دور از شمعِ وجودت خانه ام خاموش گشت
گرچه سوزانده ست مغزِ اُستخوانم شب بخیر

درد بسیار است در جانم ولیکن جز تو نیست
هیچکس آگاه از درد نهانم شب بخیر

خواب را آسودگى خاطر فراهم مى کند
سهمِ چشمم نیست جز خوابى پریشان شب بخیر

خاطرِ آسوده یعنى یار و همدل داشتن
چون کنارم نیستى بى هم زبانم شب بخیر

خانه ى ویرانه و مخروبه جاى خواب نیست
"خانه ات آباد" من بى خانمانم شب بخیر

من که هر شب با خیالت گرم صحبت می شوم
هر کجا هستی بخواب آرام جانم "شب بخیر