سراغِ خزانِ مژه‌هایت را گرفته بودم عزیزِ دورِ نزدیک؛ سراغِ مرا اگر میگیری، در خیالِ ایامی هستم که در ذهن، با تو و چشم‌هایت زندگی کردم و در زیرِ سایه‌‌ی مژه‌هایت آسوده خوابیدم. یقیناً مرا جز تو، با آدم‌های این دنیا هیچ کار و صحبتِ لطیف و نگاهِ معطوفی نیست.

لبخندِ بعد از مرورِ خاطراتِ فرح‌بخش*

سبزِ سبز ؛

غروب‌هایِ پاییز را ای کاش کسی بدونِ شانه‌‌ای برایِ تکیه دادنِ غم‌هایش نگذراند.

درونِ من، منِ دیگه‌ای زندگی می‌کنه که شبا، لا به لای تاریکی‌ِ اتاق چهره‌یِ خسته و بی‌حال و عمیقاً دلتنگِ خودشو نشون میده.

ماهی صدام می‌کرد. همیشه با جدیتِ تمام می‌گفت: آدما رو میبینی؟ بیخودی سرشونو‌ گرفتن بالا که ماهِ توی آسمونو‌ ببینن‌، تو که اینجایی‌ ماهی خانوم! امروز دهمین نامه‌ی پُر عطرِ آشناش‌ به دستم رسید، برعکسِ همیشه و برخلافِ تمامِ مکاتباتِ دائمی، فقط یک خط نوشته بود: دلمون از دلتنگی تاول زده ماهی خانوم؛ نمی‌خوای به این شبِ تاریک بِتابی ؟

شب، اختراعِ دور مانده‌هاست.

-

باران از وصالِ ابرهای تیره می‌بارد و ما از مفارقت.

پرسیدم امروز چند شنبه‌ست ؟ گفت چهارشنبه، چشام‌ گرد شد. دوباره و سه باره پرسیدم، مطمئنی امروز چهارشنبه‌ست ؟ نیستا .. تقویمِ همراهشو‌ آورد بیرون و گرفت رو به روی صورتِ رنگ پریده‌م و گفت : ببین! اینم میگه چهارشنبه‌ست، حالا هی بگو نیست. سرمو انداختم پایین و به گُلای‌ بی‌رنگِ قالی خیره شدم.. ولی امروز جمعه‌ستا، آره بابا جمعه‌ست‌. از کِی تا حالا چهارشنبه‌های رنگی رنگی، عطر و بویِ غریبیِ جمعه رو گرفته ؟ اصا.. از کِی تا حالا غروباش‌ دست انداخته دور گلومون و هی فشار داده ؟ از کِی تا حالا چهارشنبه‌ها با جمعه‌ی شَیاد دست به یکی کرده که ما رو دست بندازه و پیکِ غم بفرسته سراغمون ؟ ببین حتی گُلای‌ قالی خشکیده، جمعه‌ست امروز، مطمئنم که هست.