پلک‌هایت یکدیگر را به آرامی لمس می‌کنند و از فرطِ خستگی به خوابی عمیق فرو می‌روی و من تمامِ این مدت، کوچه‌ها و جاده‌های چهره‌ات‌ را از چشم‌ می‌گذرانم‌ و دائماً به این فکر می‌کنم که چه نقاشِ ماهری این پستی و بلندی‌های خوش تراش را به تصویر کشیده.

برای رسیدن به مقصدِ گوش‌هات ؛

روی راکرِ چوبیِ جلوی‌ شومینه نشسته بود و به آتیشِ پاییزی رنگ نگاه می‌کرد. لیوانِ قهوه رو که دادم دستش، لبخندی شیرین روی لبش نشست، نگاهی به دست‌هامون‌ انداخت و زیرِ لب گفت «دست‌ها حافظه دارن.» مثلا دورترین خاطره توی حافظۀ دست‌های من برمیگرده‌ به سال ۹۹ ِپر از رویدادِ شیرین و عجیب، به اواسطِ مرداد و شهریورِ گرم و دلچسب، به اولین دفعات از لمسِ دستی، گیسویی، چهره‌ای، تنی.. وتنی.

عزیزِ من ؛ شقایق‌ِ زندگی چند روزی‌ست در پیِ حضورت‌ شکفته و قصدِ ماندن کرده. مبادا دست‌هایت را از گل‌برگ‌های نازکش‌ دریغ کنی که آهنگِ غم‌انگیزِ رفتن را بنوازد!

ملایمِ‌ لطیف ؛

چراغ را خاموش کردم و تاریکی‌ِ مطلق مهمانِ اتاق شد. چشم چرخاندم و بالاخره پیدایت‌ کردم. تو اینجایی، روبه‌روی من، در عمقِ تاریکی. چشمانت طبق معمول برق می‌زند و درونِ برقِ نگاهت چه حرف‌ها که نیست. چراغ را روشن می‌کنم. چشم می‌چرخانم‌ و بر خلافِ دفعات قبل، نیستید؛ نه تو و نه چشم‌هایت. ترسِ نبودنت مثلِ خوره‌ به جانم می‌افتد. با هزار امید و تقلا چشم‌هایم را می‌بندم و دوباره چراغ را خاموش می‌کنم. با نگرانی‌ نگاهی به اطراف می‌اندازم و بازهم.. اینجایی. به رویم لبخند میزنی، از همان‌ها که طوفان را از دریا می‌رهاند. برمی‌خیزم و با دلهره‌ به سمتت‌ قدم برمیدارم. برایم آغوش گشودی و عطرِ دستانت شقایق‌ها را بیدار می‌کند و مرا مات. در آغوش گرفتمت، فشردمت، بی‌هیچ‌ کلامی. سال‌هاست از فرطِ دلهرۀ بی‌تو بودن چراغِ اتاق را روشن نکرده‌ام، مبادا سایۀ خیالت از سرِ این خانه کم شود.

شاتِ پُر لبخند.

روزِ اُسوۀ‌ صبر مبارك🤍.

دست‌هایت کجاست ؟ گیسوانم طوفانِ دلتنگی به راه انداخته و آهنگِ درد می‌نوازند. خودت را برسان، که خواب از گلوی شب پایین رود.

امیدوارم وقتی دستتون رو روی send فشار دادین و با ذوق پیام یا فایلِ خاصی رو فرستادین، تا تهش ذوقتون‌ موندگار باشه.