بر خلافِ اسمش ؛

بیداریِ خواب آورِ روز‌ها را مدیونِ شب‌هایی هستیم که با چشمان نیمه باز به خواب می‌رویم که مبادا کابوسِ نبودن‌ها بر تنمان بیفتد.

ای کاش آن‌قدر با من حرف داشتی که جایی برایِ جولانِ افکار و احساسِ بد، در من باقی نبود.

نامۀ شمارۀ پنج؛| مکتوب شده در تاریخِ ۸ دی ماهِ سالِ دلتنگی . روزِ گذشته خلوتِ کوتاهی با پدر بزرگ داشتیم که به گمانم برای شما هم جالب باشد، به همین منظور کاغذ و قلمی برداشتم که رویدادها و صحبت‌های رد و بدل شده را برایت مکتوب کنم. کنارِ گلدان‌های شمعدانیِ سرخ به رنگِ روسری‌ِ بسته شدۀ دور سرم نشسته بودیم، که پدر بزرگ همان ابتدای امر گفت : میدانی بابا جان، ذاتِ عشق قائم به رنج و اندوه است. غمی عزیز، با چمدانی پُر از احساساتِ ریز و درشت و سوغاتی‌هایی از جنسِ دلتنگیِ ابریشمی می‌آید و در دلت ساکن می‌شود. آن‌وقت است که وقتی درِ سه قفلۀ دل را به رویش گشودی و او را با لبخندی ملیح دیدی، با خود می‌گویی مهمان حبیبِ خداست، نمی‌توان که او را راه نداد. مهمانِ ناخواندۀ عشق هم از آن‌هاست که آمدنش‌ بازگشتی ندارد، الّا به شرطی تلخ که همان بهتر است ندانی و نگویم. در تمامِ طولِ صحبت‌های شیرینِ پدربزرگ در این فکر بودم که تو همان غمِ عزیز هستی که خیال ندارم برود.

إکتبني في عمرك کلمة .

پلک‌هایت یکدیگر را به آرامی لمس می‌کنند و از فرطِ خستگی به خوابی عمیق فرو می‌روی و من تمامِ این مدت، کوچه‌ها و جاده‌های چهره‌ات‌ را از چشم‌ می‌گذرانم‌ و دائماً به این فکر می‌کنم که چه نقاشِ ماهری این پستی و بلندی‌های خوش تراش را به تصویر کشیده.

برای رسیدن به مقصدِ گوش‌هات ؛

روی راکرِ چوبیِ جلوی‌ شومینه نشسته بود و به آتیشِ پاییزی رنگ نگاه می‌کرد. لیوانِ قهوه رو که دادم دستش، لبخندی شیرین روی لبش نشست، نگاهی به دست‌هامون‌ انداخت و زیرِ لب گفت «دست‌ها حافظه دارن.» مثلا دورترین خاطره توی حافظۀ دست‌های من برمیگرده‌ به سال ۹۹ ِپر از رویدادِ شیرین و عجیب، به اواسطِ مرداد و شهریورِ گرم و دلچسب، به اولین دفعات از لمسِ دستی، گیسویی، چهره‌ای، تنی.. وتنی.