💢حکم گرفتن کارمزد💢 @Porseman_channel برخی از مراجع تقلید معتقدند گرفتن کارمزد، اگر واقعاً مزدِ کار باشد نه مجرّد تغییر اسم، اشکال ندارد. اما برخی دیگر اخذ هر گونه زیادی در قرض را ولو در قالب کارمزد جایز نمی دانند، البته در این موضوع، راه هایی را برای جلوگیری از ربا پیشنهاد می کنند، از جمله اینکه: متقاضى وام می تواند، کارمزد متصدیان بانک یا مؤسسه را در قالب جعاله به ایشان بپردازد. یعنی مبلغ مذکور را در مقابل کسب موافقت سرمایه گذاران جهت پرداخت قرض به وی، که توسط آن مؤسسه صورت می گیرد، قرار دهد. حضرت آیت الله العظمی خامنه ای (مد ظله العالی): گرفتن کارمزد، اگر واقعاً مزدِ کار باشد نه مجرّد تغییر اسم، اشکال ندارد. حضرت آیت الله العظمی سیستانی (مد ظله العالی): ممکن است شخص متقاضى، براى کارکنان آن مؤسسه مالی، در مقابل کسب موافقت سرمایه گذاران جهت پرداخت قرض، جُعلی قرار دهد، و این جُعل ممکن است به مقدار کارمزد مورد نظر مؤسسه باشد. حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (مد ظله العالی): منظور از کارمزد حقّ الزحمه اى است که به کارمندان بانک یا صندوق قرض الحسنه و مانند آن به عنوان حقوق در مقابل زحماتى که جهت حفظ حساب ها و سایر خدمات انجام مى دهند داده مى شود. و چنانچه مبلغ اضافى به همین نیّت گرفته شود، و به عنوان حقوق صرف کارمندان و سایر هزینه هاى بانک گردد، مانعى ندارد. و اضافه بر آن حرام است. حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی (مد ظله العالی): بطور کلی گرفتن اضافه از گیرندگان وام و لو بعنوان کارمزد جایز نیست. سعی شود که قرض الحسنه بمعنای واقعی به اشخاص داده شود تا اجر عظیمی که بر آن وعده داده شده نصیب قرض دهنده شود و بکوشید تا انگیزه های معنوی در بین مردم تقویت گردد خداوند تأیید فرماید. @Porseman_channel

💢راهکار لذت بردن از نماز💢 @Porseman_channel براى اينكه از نماز و عبادت لذت ببريم، ابتدا بايد بدانيم كه عبادت چيست، چگونه ارتباطى است و سپس حقيقت عبادت را در خودمان محقق كنيم و به ارتباط خود با خداى متعال عمق ببخشيم و سجاده را به مى عشق حق تعالى رنگين سازيم تا از عبادت و نماز لذت ببريم. عبادت اظهار عبوديت نسبت به خداى قادر متعال است. نماز براى اين است كه با خداوند به عنوان منبع و معدن قدرت و عشق در هستى پيمان عبادت و اطاعت و عشق ببنديم و با او عهد كنيم كه وقتى نماز به پايان رسيد، تا نماز بعدى تنها او را بپرستيم، تنها او را دوست بداريم و تنها از او كمك بخواهيم. نه اينكه از كسى از بندگان خداى كمك نخواهيم، و مخلوقات خداوند را دوست نداشته باشيم، بلكه معتقد باشيم كه همه بندگان او هستند، هرگونه عشق و محبتى از خدا است و هر كمكى كه به ما مى رسد يا از ما به ديگران مى رسد، از جانب خداى متعال و به قدرت و رحمت او است. نماز تنها قول و قرار و عهد و پيمان است، حقيقت نماز بعد از نماز آغاز مى شود. بعد از اينكه نماز تمام شد، تازه شروع مى شود. يعنى پايان نماز آغاز وفا كردن به عهد عبوديت و پيمان عشق ورزى با محبوب عالم است. در زيارت امام حسين (ع) مى خوانيم كه اشهد انك قد اقتمت الصلاه، شهادت مى دهم كه تو نماز را به پاداشتى. اين كه گفته شد همان معناى به پاداشتن نماز و ياد دائم حق تعالى و معناى اين بيت كه شاعر است كه گفته: خوشا آنان كه دائم در نمازند. اگر بدانى كه نماز و عبادت رابطه تو را با محبوب و قدرت مطلق هستى برقرار مى كند و تنها منبع قدرت تو خداى متعال است و او است كه تمام نيروهاى مورد نيازت را به تو عطا مى كند، با شوق به سوى آن مى روى و با قلبت با او سخن مى گويى و خشوع و خضوع خواهى داشت و از اين رابطه عارفانه لذت ها خواهى برد. اگر بدانى و ببينى كه چگونه انسان هاى تارك نماز يا كسانى كه اهميتى براى عبادت قايل نيستند، ضعيف مى شوند و در كار خود درمى مانند و نيروى ايمان و اراده كمى دارند و در مقابل هر مشكل و سختى به راحتى مى شكنند و در زندگى كم مى آورند، به اين نتيجه خواهى رسيد كه نيروى ايمان و استقامت مومن از نماز و عبادت است و خدا است كه به ما قدرت تحمل و پيشرفت و آرامش و عظمت مى دهد و زندگى مومن را سامان دهى مى كند. البته انقباض و انبساط روحى لازمه زندگى دنياست و به هر مقدار انسان در سير به سوى خداوند بيشتر كوتاه باشد و در مقام معنوى سير «من الله الى الخلق فى الخلق الى الله» قرار داشته باشد حالت انقباض و انبساط روحى او بيشتر خواهد بود تا آنجا كه پيامبر اسلام (ص) براى جبران انقباض روحى خود روزانه 25 بار يا 70 بار استغفار داشت و خودش را به اندازه اى در مشقت و سختى قرار مى داد كه آيه نازل شد. «طه ما انزلنا عليك القرآن لتشقى طه قرآن را بر تو فرو نفرستاديم كه خودت را به مشقت و سختى بياندازى» علاوه بر اين كه حالت انقباض و انبساط، جلوه اى از «وصل و هجران» و «خوف و رجا» مى باشد كه لذت ارتباط با خداوند را دو چندان مى كند و به سير معنوى انسان عمق بيشتر مى دهد به همين جهت گفته شده است «ولاء و بلا» در دنيا براى اوليا خدا قرين همديگر مى باشد. گفتنى است انسان حالات گوناگونى دارد. در نهجالبلاغه از اميرالمؤمنين (ع) نقل شده: «ان للقلوب شهوه و اقبالا و ادبارا» بنابراين قلب انسان گاه اقبال به خدا و معنويات دارد و گاه پشت مىكند. در اين رابطه فرمودهاند: در هنگام اقبال دل به مستحبات و مندوبات بپردازيد و در صورت ادبار به واجبات اكتفا كنيد. البته هر قدر انسان مجاهده نفس بيشترى كند و با خدا و قرآن و اهلبيت (ع) انس بيشترى گرفته و دل از هواهاى نفسانى تخليه كند به تدريج اقبالش بيشتر شده و به صورت ملكه راسخه در مىآيد. آن گاه است كه در همه حالات به ياد خدا و متوجه اوست و هيچ چيز نمىتواند او را از محبوب حقيقى باز دارد. اين همان حالتى است كه ازآن تعبير به «نماز دائم» شده است: خوشا آنان كه الله يارشان بى به حمد و قل هوالله كارشان بى خوشا آنان كه دايم در نمازند بهشت جاودان ماوايشان بى آرى واقعا گمشده انسان خدا است و تا انسان دريافت درست و حقيقى از مبدأ و معبود خود نداشته باشد، دلش آرام نمىگيرد. انسان به دنبال اين حقيقت است كه به نوعى حضور حق تعالى را در زندگى خويش احساس نمايد و از اين كه مىبيند در بسيارى از موارد قادر نمىباشد كه حضور او را در زندگى خويش ادراك نمايد، به شدت غمگين مىشود و احساس مىكند كه از او غافل و دور افتاده است. اصلىترين راه رسيدن به احساس حضور خداوند در زندگى، چيزى جز معرفت صحيح و تصور و شناخت حقيقى از حق تعالى كه همان هستى محض، فراگير و يكدانه عالم است، نمىباشد. با ادراك وجود حق تعالى است كه انسان در مىيابد او حقيقت تمامى زندگى است، حقيقت انسان است و حقيقت هر چيزى است كه وجود دارد. @Porseman_channel

پرسمان #اعتقادی 💢آیا عدد۱۳ نحس است؟💢 @Porseman_channel 🔶یکی از مسائلی که باعث ضربه زدن به ریشه های اعتقادی و فرهنگی ما می شود اعتقاد به مسائل خرافی است. 🔸مثلاً درباره اعداد، از همه مظلوم تر عدد ۱۳ است. این خرافه فقط مختص ملت ما هم نیست، ملت های به اصطلاح پیشرفته، اروپایی ها و آمریکایی ها بیشتر از ما به این عدد حمله کرده اند. مثلاً سازمان ملل طبقه ۱۳ندارد! در ایتالیا پلاک خانه ها را به جای سیزده، ۱۲+۱ می نویسند! مسیحیان هیچ وقت سیزده نفری سر یک میز غذا نمی خورند! مردم سوئد اگر تعطیلات آخر هفته شان به سیزدهم بیفتد می گویند هفته نحسی در راه دارند! در برخي كشورها درون هواپيماها جاي صندلي شماره ۱۳ را خالي مي گذارند! گويا اگر هواپيما خواست سقوط كند فقط صندلي شماره ۱۳ سقوط مي كند! يا گاه ديده مي شود كه برخي از ورزشكاران از پوشيدن لباس شماره ۱۳خود داري مي كنند! 🔷اعداد و روزها چه جرم و جنایتی مرتکب شده اند که آنها را نحس بدانیم!! اصلاً اختیاری دارند؟! ما نتیجه ی بدِ افکار و کارهای اشتباه خود را به گردن روزها و اعداد بی گناه انداخته ایم، به جای اینکه مسیولیت کار خود را بپذیریم. عطسه می کنیم می گوییم صبر آمد! خطای خود را به گردن گربه و کلاغ و جغد بی گناه می اندازیم! با سبزه عید گره زدن از نحسی خارج نخواهیم شد، ۱۳ چه گناهی دارد؟! اگر سیزده عدد نحسی بود 👈 هجرت پیامبر از مکه به مدینه در سال ۱۳ بعثت نبود، اگر ۱۳ نحس بود خدا حضرت علی با آن همه عظمت را در خانه خدا روز سیزده رجب به دنیا نمی فرستاد. 🔶کلمه نحس در قرآن درباره نزول عذاب بر قوم عاد آمده است. آن روزی که مردم با عمل اشتباه، سرنوشت خود را به تباهی می کشاند، آن روز، روز نحس است. 🔷 این حرف‌ها که ایام را گناهکار بدانیم و برای آنها نحوست قائل شویم، نه تنها فایده‌ای به حالمان ندارد، بلکه خدا علیه ما اعلام جرم خواهد کرد و در قیامت از ما سوال خواهد کرد که چرا مخلوق بی‌گناه مرا مجرم دانستید؟ 🔶اگر بخواهيم اين مسائل خرافی را ريشه يابي كنيم، مي بينيم كه عدد ۱۳ بر مي گردد به روز ولادت امير المومنين علي(ع). 🔸یا مقدس بودن نعل اسب در برخي مناطق که ريشه آن بر مي گردد به روز عاشورا كه اسبها توسط حرام زادگان يزيد بر پيكر مطهر امام حسين (ع) تاختند. 🔸یااستفاده از اسم امامان معصوم در ضرب المثل هاي منفي و... مثلا: طرف خودش را زده به كوچه علي چپ! یا اسامی ای كه در مورد چيزهاي بنجول به كار مي برند، مثلاً فلان چيز جواده! به نظر شما آيا اسم ديگري وجود نداشت كه از اسم امامان معصوم در چنين مواردي استفاده مي شود⁉️ ✍️برگرفته از کتاب ده گفتار شهید مطهری @Porseman_channel

پرسمان #اعتقادی 💢معنای عرش خدا💢 @Porseman_channel عرش در لغت به معنى چيزى است كه داراى سقف بوده باشد و گاهى به خود سقف نيز عرش گفته مىشود مانند: أَوْ كَالَّذِي مَرَّ عَلى قَرْيَةٍ وَ هِيَ خاوِيَةٌ عَلى عُرُوشِها (مانند كسى كه از كنار قريهاى گذشت در حالى كه آن چنان ويران شده بود كه سقفهايش فرو ريخته و ديوار بر سقفها در غلطيده بود) (بقره آيه 259). گاهى به معنى تختهاى بلند همانند تخت سلاطين نيز آمده است، چنان كه در داستان سليمان مىخوانيم كه مىگويد: أَيُّكُمْ يَأْتِينِي بِعَرْشِها: كداميك از شما مىتوانيد تخت او (بلقيس) را براى من حاضر كنيد (سوره نمل آيه 38). و نيز به داربستهايى كه براى برپا نگهداشتن بعضى از درختان مىزنند، عرش گفته مىشود: همانطور كه در قرآن مىخوانيم وَ هُوَ الَّذِي أَنْشَأَ جَنَّاتٍ مَعْرُوشاتٍ وَ غَيْرَ مَعْرُوشاتٍ: او كسى است كه باغهايى از درختان داربستدار و بدون داربست آفريد (انعام آيه 141). ولى هنگامى كه در مورد خداوند به كار مىرود و گفته مىشود عرش خدا، منظور از آن مجموعه جهان هستى است كه در حقيقت تخت حكومت پروردگار محسوب مىشود. اصولا جمله اسْتَوى عَلَى الْعَرْشِ كنايه از تسلط يك زمامدار بر امور كشور خويش است، همانطور كه جمله ثل عرشه (تختش فرو ريخت) به معنى از دست دادن قدرت مىباشد، در فارسى نيز اين تعبير كنايى زياد به كار مىرود، مثلا مىگوئيم در فلان كشور، جمعى شورش كردند و زمامدارشان را از تخت فرو كشيدند، در حالى كه ممكن است اصلا تختى نداشته باشد، يا تفسير نمونه، ج6، ص: 205 جمعى به هواخواهى فلان برخاستند و او را بر تخت نشاندند، همه اينها كنايه از قدرت يافتن يا از قدرت افتادن است. بنا بر اين در آيه مورد بحث جمله اسْتَوى عَلَى الْعَرْشِ كنايه از احاطه كامل پروردگار و تسلط او بر تدبير امور آسمانها و زمين بعد از خلقت آنها است. و از اينجا روشن مىشود: آنها كه جمله فوق را دليل بر تجسم خدا گرفتهاند گويا توجه به موارد استعمالات فراوان اين جمله در اين معنى كنايى نكردهاند. معنى ديگرى براى عرش نيز هست، و آن در مواردى است كه در مقابل كرسى قرار گيرد، در اين گونه موارد كرسى (كه معمولا به تختهاى پايه كوتاه گفته مىشود) ممكن است كنايه از جهان ماده بوده باشد و عرش كنايه از جهان ما فوق ماده (عالم ارواح و فرشتگان) . بسياري از مفسرين برآنند كه مُراد از «عرش» و «كرسي» خدا، معنايي كنايي است ولي در اينكه منظور از آن معناي كنايي چيست، سخن بسيار گفته اند. گاهي با استناد به حديثي كه حفص ابن غياث از امام صادق (عليه السلام) نقل مي كند كه از امام (عليه السلام) درباره ي تفسير «وسع كرسيه السماوات و الارض» سؤال كردند، فرمود: منظور علم او است. مي گويند مُراد علم بي پايان پروردگار است. و گاه با استناد به آيه ي شريفه «ثم استوي علي العرش» و... به معناي مالكيت و حاكميت خدا دانسته اند و گاه به معناي هر يك از صفات كماليه و جلاليه ي او گرفته اند. معاصريني چون مرحوم علامه طباطبايي و... گفته اند: «عرش» و «كرسي» داراي وجودي حقيقي اند، اگر چه از لفظ آن دو معناي كنايي اراده شده، طبق اين نظريه عرش و كرسي در حقيقت امر واحدي هستند كه به حسب اجمال و تفصيل داراي دو مرتبه هستند و اختلافاتشان رتبي است و هر دو از حقايق وجودي هستند، ولي نه آن طور كه عده اي پنداشته اند كه تختي هستند و خداوند را بر آنها حمل مي كنند. بلكه «عرش» مرحله ي اعلاي عالم وجود است كه زمام جميع حوادث و اسمايي كه علّت وجود آن حوادثند و ترتيب و رديف كردن سلسله ي اسباب و علل منتهي به آن مرحله مي باشد و «كرسي» در مرتبه اي پايين تر، مقام ربوبي اي است كه تمامي موجودات آسمان ها و زمين قائم به آن هستند. و روايات زيادي نيز بر صحت همين قول دلالت مي نمايند. از حضرت صادق (عليه السلام) معناي عرش و كرسي را پرسيده شد فرمود: عرش صفات كثير و مختلفي دارد; در هر جاي قرآن به هر مناسبتي كه اسم عرش برده شده صفات مربوط به همان جهت ذكر شده است. كه عرش در اين روايت در معاني ملك و مشيت و اراده و علم بكار رفته است. و از عرش و كرسي به عنوان دو درب مقرون به هم نام برده شده كه علم عرش، نهان تر از علم كرسي است. اصلا در خارج چيزي به نام عرش متعارف وجود ندارد و جمله «اَلرَّحمن عَلي العَرش اسْتَوي» طه/5. كنايه از سلطنت و استيلاي علمي و قدرت خدا بر جهان خلقت است؛ يعني آيه «ثُمَّ اسْتَوي عَلَي العَرش» سجده/4. مثلا در عين حال كه مثالي است، كه احاطه تدبير خدا را در مملكتش ممثل مي سازد، نيز دلالت دارد كه زمام همه امور به دست قدرت و علم بي نهايت خداست. و اوست پروردگار عرش بزرگ: «وَهُوَ رَبُّ العَرش العَظيم». توبه/129. به نقل كليني (رحمه الله) جاثليق به اميرالمؤمنين(ع) عرض كرد خبر ده مرا از معناي «وَيَحمِل عَرش رَبِّك فَوقَهُم يَومَئِذ ثَمانيه». اميرالمؤمنين(ع) فرمود: مراد از عرش آن علمي است كه

خداوند به حاملان عرش داده و آن نوري است از نور عظمتش... جاثليق پرسيد: خداوند كجاست؟ فرمود: او اين جا، آن جا، پايين، بالا، محيط بر ما و با ماست... بنابراين، حاملان عرش خدا دانشمنداني هستند كه خداوند از علم خود به آنان داده است. (اصول كافي 1/129، ح 1) علامه طباطبايي و بسياري از دانشمندان معتقدند: اين كه اميرالمؤمنين فرمودند خدا اين جا، آن جا، بالا، پايين... اين معنا عبارت ديگري از «علم فعلي» خداوند است و در حقيقت عرش و ملكوت يكي است؛ چون عرش مقام اجمال و باطن غيب است. سدير از امام صادق(ع) پرسيد: معناي عرش و كرسي چيست؟ امام فرمود: عرش، صفات كثير و مختلفي دارد از جمله ملك عظيم، احاطه بر ملك و اين همان علم به كيفيت اشياست. عرش اگر با كرسي ذكر شود معنايش غير معناي كرسي است.... (الميزان 8/165.) فراواني روايات در اين زمينه موجب قطع مي شود كه معناي محسوس و ظاهري واژههاي عرش و كرسي و مانند آنها مراد نيست. آية الله جوادي آملي،تفسير موضوعي قرآن ج 5 (معاد در قرآن) به عبارت ديگر، «عرش»، مرتبهاى از وجود است كه تمام صفات خداوند سبحان، در آن تجلّى كرده است. جايگاه پادشاه كه مقام صدور احكام است، «عرش» نيز همان مقام صدور احكام تفصيل يافته موجودات است؛ يعنى، در آن مقام «وجوه» تمام موجودات و وجودهاى شريف آنها، به طور تفصيلى حضور دارند. از آن جا كه گستره عرش مجرد و مادى را در بر مىگيرد، خود يك موجود مجرد است. ازاينرو، فعليتهاى تمام موجودات مادون، نزد خداوند سبحان و براى او با تمام وجودشان، حضور دارد و به همين جهت عرش از مراتب علم خداوند به شمار مىرود. از آنجا كه عرش به معناي مقام قدرت و پادشاهي خداوند است منظور از گناهاني كه عرش خدا را مي لرزاند گناهان بزرگ و عظيمي است كه آثار سوء آن در ملكوت و عالم امر و حقيقت به خوبي مشخص و آشكار است و در آنجا بزرگ و عظيم شمرده مي شود و روي هم رفته كنايه از بزرگي و قابل توجه بودن چنين گناه و معصيتي است . @Porseman_channel

پرسمان #احکام 💢اعلام نجاست به مهمان💢 @Porseman_channel (مسأله 144) اگر جایی از خانه یا فرش کسی نجس باشد و ببیند بدن یا لباس یا چیز دیگر کسانی که وارد خانهٔ او می شوند1 با رطوبت به جای نجس رسیده است لازم نیست به آنان بگوید2. 1- سبحانی: به اجازه او وارد خانه می شوند... 2- بهجت: مگر اينكه مثل مسأله فوق با آنها معاشرت داشته باشد. اراكي: بنابر احتياط واجب بايد به آنان بگويد. گلپايگاني: بنابر احتياط لازم بايد به آنان بگويد. خوئي، تبريزي: [اگر] در معرض اين باشد كه نجاست به مأكول و مشروب سرايت كند، بايد به آنان بگويد. سيستاني: چنانچه او موجب اين امر شده باشد، بايد با دو شرطي كه در مسأله پيش گذشت به آنان بگويد. وحید: در صورتی که او سبب برای این امرباشد و در معرض این باشد که نجاست به مأکول و مشروب سرایت کند باید به آنان بگوید. صافي: وجوب اعلام به آنان معلوم نيست. زنجاني: به چهار شرط لازم است به آنان بگويد: شرط اول: آن كه صاحب خانه آنها را دعوت كرده باشد و يا در مجالسي چون مجلس روضه دعوت عمومي شده باشد؛پس اگر كسي بدون دعوت صاحب خانه وارد شود، بر صاحب خانه لازم نيست نجس شدن لباس يا بدن او را بگويد. شرط دوم: آن كه جا يا چيز نجس به گونه اي باشد كه تماس بدن يا لباس افراد با رطوبت، با آن متعارف است؛ مثلاً اگر دستمالي كه در كنار دستشويي گذاشته مي شود نجس باشد، بر صاحب خانه لازم است نجس شدن بدن يا لباس ديگران را به آنها بگويد، ولي اگر قسمتي از ديوار اتاق كه معمولاً دست تر به آنها زده نمي شود نجس باشد و بدن يا لباس ديگران با رسيدن به آن نجس شود، لازم نيست به آنها گفته شود. شرط سوم: آن كه نجاست در معرض آن باشد كه به چيزهاي خوردني و آشاميدني سرايت كند. شرط چهارم: آن كه احتمال بدهد ميهمانها به گفتهٔ او ترتيب اثر مي دهند. مکارم: مسأله – هرگاه انسان ببیند کسی بدون اطلاع چیز نجسی را می خورد یا با لباس نجس نماز می خواند لازم نیست به او خبر دهد؛ اما اگر صاحبخانه ببیند میهمان با لباس و بدن تر روی فرش نجسی می نشیند احتیاط آن است که به او اعلام کند. @Porseman_channel