‌‌ سخنی که در #قرآن وجود دارد، غیر از آن سخنی است که ما به‌ عنوان مثال، در یک متنِ پژوهشی از فلان روانشناس به‌دست می‌آوریم. #قرآن لحن و آهنگی خاصّ برای خود دارد و با روحیه‌ و هدفی خاص بیان شده است تا ما را از آن خطری که در معرض آن هستیم به بیرون پرتاب کند و در مسیری قرار دهد تا با آن روحیه، در عالَم دیگر وارد شویم. #زبان_قرآن برایِ خود عالَمی متفاوت دارد و یک زبانِ سرد و بی‌روح نیست؛ باید مواظب باشیم #قرآن را در حدّ یک متنِ پژوهشی تقلیل ندهیم!‌ ‌ ‌‌ ‌‌#حجّت_الاسلام_نجات_بخش ‌‌ ‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌🆔@Quran_Etrat_Khoy

‌ امروزه ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که یک نوع دوگانگی بینِ حقیقت و نحوه‌ی زندگی ما وجود دارد! در فضاهای دینیِ ما مناسباتی وجود دارد که با مناسباتِ حاکم بر زندگیِ ما متفاوت است! برای عبور از این مساله، این #زبان_قرآن است که می‌تواند این دوگانگی بینِ ما و جهانِ موجود را از بین ببرد. اگر ما در طلبِ عالَمی هستیم که در آن یک نوع یگانگی‌ وجود داشته باشد، یا به‌تعبیری کارِ ما، تجارتِ ما، زندگیِ خانوادگیِ ما، عینِ عبادتِ ما باشد، این زبان #قرآن است که این مساله را برای ما پیش می‌آورد. ‌ ما چه نسبتی با زندگیِ بیرونِ خود داریم؟ پای خود را از هیات یا آن مسجد که بیرون می‌گذاریم، انگار که دیگر با معنویت غریبه ایم و دیگر نسبتی با آن نداریم! اگر این مسأله برایمان جدّی باشد، آن‌وقت یک طلبی در ما پیش می‌آید.‌.. تنها چیزی که می‌تواند برای ما یک عالَمی را به ظهور برساند، تا در آن عالَم احساسِ یگانگی بین امورِ مختلف داشته باشیم، زبان #قرآن است. با زبان قرآن یا به‌تعبیری، زبان اصیل دین، می‌توانیم به جهانی نظر بیندازیم که در آن دیگر همه چیز یگانه است.‌ ‌‌ 🆔@Quran_Etrat_Khoy

‌ ‌ یک بچّه‌ را در نظر بگیرید؛ اگر نتواند زبان باز کند و حرف بزند، انگار که هیچ کاری نمی‌تواند انجام دهد و نمی‌تواند رابطه‌ای برقرار کند!‌‌ اگر بخواهیم کودک‌مان زبان به تکلّم باز کند، آیا به او دستور زبان و ادبیاتِ فارسی یاد می‌دهیم؟ نه! پدر و مادر شروع می‌کنند با او صحبت کردن.‌ ما چون طفلی هستیم که خدا می‌خواهد زبانِ ما را به #زبان_قرآن باز کند.‌ ما یک دلواپسی نسبت به کودکِ خود داریم و آن این است که می‌گوییم: اگر کودکِ من حرف نزند، انگار آدم نیست و نمی‌تواند در این زمانه کارهایِ خود را به سامان برساند و در واقع، نسبتِ #قرآن با انسان‌ها انگار یک چنین نسبتی است! انسان باید زبان باز کند و بتواند درست حرف بزند؛ حالا یعنی عربی حرف بزند؟! باید ادبیات عرب یاد بگیرد؟ ما وقتی با فرزندمان فارسی حرف می‌زنیم، مگر می‌خواهیم به او ادبیات فارسی یاد میدهیم؟ می‌خواهیم او بتواند حرف بزند و ارتباط برقرار کند.‌ انگار که #قرآن می‌خواهد بگوید: تو گنگ هستی، تو نمی‌دانی قضیه چیست، الّا اینکه با #زبان_قرآن شروع به تکلّم کنی. اینجا مقصود عربی نیست، هرچند که قرآن جز به عربی نمی‌توانسته بیاید. بشر با زبانِ عربی نسبت دارد. آن چیزی که خدا می‌خواهد به بشر بدهد، با زبانِ عربی نسبت دارد، لذا در نماز هر زبانی که داری، باید اذکار را به زبانِ عربی بگویی!‌‌ در بحث ترجمه‌ی #قرآن هم همین‌طور است؛ هرچند که ترجمه‌ی قرآن را می‌خوانیم، ولی آخرش باید قرآن‌خواندن را یاد بگیریم، آخرش باید همین قرآن را بخوانیم؛ نه اینکه به فارسی ترجمه‌اش کنیم بعد بگوییم این قرآن است و این آیه می‌خواست این را بگوید! می‌گوید نه! اینطور نمی‌شود!‌ انسان باید در یک نسبتی با قرآن قرار بگیرد تا بتواند تکلّم کردنِ با #قرآن را یاد بگیرد. تکلّم به قرآن یعنی: روبرو‌شدن با یک عالَم یعنی: در تمنّای زبانی هستی تا از حقیقتِ هستی سخن بگوید.‌ ‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ 🆔 @Quran_Etrat_Khoy

مسلّم است، هر اندازه بهتر متوجّه‌ جایگاه و خاستگاه #زبان_قرآن باشیم، به همان اندازه رویکرد ما به قرآن بهتر خواهد بود و متوجّه‌ نحوه‌ی «بودنی» می‌شویم که آیات الهی به آن اشاره دارد و آن را در مقابل ما می‌گشاید.‌ ما باید آماده‌ی حضوری شویم که #قرآن بناست در ما ایجاد کند، تا اینکه از همان ابتدا بدانیم گمشده‌ی ما در نسبت به قرآن چیست و #قرآن به عنوان کلام الهی چه انتظاری از ما دارد؟‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ 🆔 @Quran_Etrat_Khoy