✅ #گلبرگ_احکام مناسبت: «روز حمل و نقل و رانندگان» موضوع: #احکام_سفر ❓کسی که سفر مقدمه‌ی شغل اوست، آیا در سفر نمازش تمام و روزه‌اش صحیح است یا آن که این حکم اختصاص به کسی دارد که اصل شغل او مسافرت باشد؟ و این گفته مراجع تقلید که می‌فرمایند: کسی که شغل او مسافرت است چه معنایی دارد؟ آیا اصلاً کسی یافت می‌شود که خود سفر، شغل او باشد؟ زیرا چوپان و راننده و ملوان و غیر آن‏ها هم کارشان چوپانی و رانندگی و کشیترانی است نه سفر!؟ ✅ کسى که سفر مقدمه کار او است، اگر در خلال هر ده روز، حداقل يک بار براى کار به محل کارش رفت و آمد نمايد، نمازش تمام و روزه‌اش صحيح است، و در کلمات فقها، مراد از کسى که شغل او مسافرت است، کسى است که قوام کار او به سفر است مانند شغل‌هایی که در سؤال ذکر شده است. ❓کسی که رانندگی، شغل ثابت و دائمی او نیست، ولی برای مدت کوتاهی وظیفه رانندگی به او محول می‏شود مثل سربازانی که وظیفه رانندگی را در پادگان‌ها و پاسگاه‌ها و غیر آنها بر عهده می‏گیرند، آیا این افراد حکم مسافر را دارند یا آنکه (مانند بقیه‌ی رانندگان) واجب است نماز خود را در سفر تمام خوانده و روزه بگیرند؟ ✅ اگر از نظر عرف، رانندگى ماشين در آن مدت موقت شغل آنها محسوب شود، حکم ساير رانندگان را خواهند داشت. 📚 استفتائات امام خامنه‌ای (مدظله‌العالی) ✅ با ما همراه شوید...👇👇👇 https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «اسلام و اهمیت حمل و نقل» روز جمعه، ١۴٠١/٠٩/٢۶ مناسبت روز: امروز در تقویم شمسی، به پاس زحمات طاقت فرسای رانندگان خستگی‌ناپذیر و ناوگان حمل و نقل کشور، و همچنین برای آشنایی هرچه بیشتر جامعه با نقش و جایگاه ویژه این عزیزان، به عنوان «روز حمل و نقل» نامگذاری شده است، لذا ضمن سپاس از خدمات شبانه‌روزی تمامی رانندگان خدوم و دست‌اندرکاران ناوگان حمل و نقل کشور، سخن امروز را آغاز می نمائیم؛  در چنین ایامی در سال ١٣۶١ شمسی، کشور در بحبوحه جنگ تحمیلی، در معرض بحران شدید ناشی از اتمام ذخایر کالاهای اساسی قرار گرفت و در همان زمان، حدود یکصد کشتی حامل کالا که در بنادر جنوبی کشور در انتظار تخلیه بار بودند با تهدید و حملات دولت بعثی عراق و بیمه‌های سنگین جنگی مواجه شده بودند، لذا در صورت عدم تخلیه سریع کالاها، مجبور به ترک بنادر ایران می‌شدند و این امر باعث نگرانی شدیدِ مردم و مسئولان نظام جمهوری اسلامی ایران شده بود؛ لذا رهبر کبیر انقلاب، حضرت امام خمینی (ره) برای حل این مشکل بزرگ، در پیامی تاریخی، همه‌ی رانندگان و کامیون‌داران کشور را به مشارکتِ جهادی در تخلیه هر چه سریع‌تر کشتی‌ها فراخواندند و با بسیج عمومی و حماسه‌ای کم نظیر از فداکاری، ایثار و تلاش شبانه روزی رانندگان عزیز و همت بی‌نظیر این دلیرمردان، در مدت کوتاهی تمامی کالاها تخلیه و در تمام کشور پخش شد و ایران اسلامی از بحران بزرگی نجات یافت لذا به دلیل همین حرکت جهادی، شورای فرهنگ عمومی، «٢۶ آذر» را به‌عنوان «روز حمل و نقل» نامگذاری نمود؛ ✍️ بی گمان ایجاد و توسعه راه‌ها و حمل و نقل، و سیر و سفر، در تکامل و پیشرفت تمدنی و فرهنگی بشر، نقش اساسی دارد؛ لذا در اسلام، که آخرین و کاملترین دین الهی است، آداب و احکام بسیاری در این راستا بیان شده است؛ خداوند متعال در آیات بسیاری از قرآن کریم به موضوع حمل ونقل و راه‌ها، به عنوان یک نعمت خدادادی توجه کرده؛ مانند آیه ۵٣ سوره طه: «الَّذی جَعَلَ لَكُمُ الأرضَ مَهداً و سَلَكَ لَكُم فِیها سُبُلاً»: «همان خداست كه زمین را گاهواره شما قرار داد و راه‌ها را برای شما در آن پدید آورد» و سپس از مردمان می‌خواهد که خداوند را به سبب این نعمت الهی، شکر و سپاس گویند؛ همچنین در دیگر آیات قرآن به موضوعاتی همچون: «ایجاد راه‌ها برای بشر به عنوان نشانه‌ای از قدرت الهی» (فاطر، آیه ٢٧)؛ «ایجاد راه‌های مختلف به‌عنوان عاملی مهم برای دست‌یابی بشر به مقاصد و منافع مورد نظر خود» (نحل/١۵ و انبیاء/٣١ و طه۵٣)؛ «نعمت ستارگان برای تأمین امنیت راه‌ها» (نحل آیه ١۶)‌؛ «آفرینش چارپایان به عنوان وسیله برای حمل و نقل» (نحل، آیات ۵،۶و٧)؛  «ساخت کشتی برای حمل و نقل دریایی و نعمت باد، به‌عنوان موتور متحرکِ کِشتی‌ها» (شوری،آیه ٣٢و٣٣) و... اشاره نمود؛ خداوند در آیات ١۵ تا ١٨ سوره سبأ نیز به ضرورت مسأله امنیت شبانه‌روزی راه‌ها اشاره نموده و در حقیقت از دولتمردان می خواهد تا به این مسئله مهم توجه کنند؛ زیرا توسعه راه‌ها و فراهم آوری امنیت شبانه روزی آنها به معنای توسعه و آسایش و آرامش برای عموم مردم می‌باشد؛ لذا دولت اسلامی، افزون بر ایجاد و توسعه جاده‌ها و راه‌ها باید همواره به فکر تأمین امکانات امنیتی و رفاهی و مانند آن نیز باشد تا مردم و رانندگان در سفرهای کاری و تجاری و گردشگری خود، بتوانند به سادگی و با آرامش و آسایش و امنیت در جاده‌ها، تردد نموده و امکان دسترسی به تمامی مناطق شهری و روستایی را داشته باشند تا عدالت و توسعه فرهنگی و اجتماعی به معنای واقعی تحقق یابد؛ و البته مردم نیز طبق سوره قریش، وظيفه دارند تا قدر امنیت را بدانند (وَآمَنَهُمْ مِنْ خَوْفٍ) و ضمن بهره‌برداری درست، خدای متعال را برای این نعمت بزرگ سپاسگزار باشند و با سیر در زمين، نعمت‌های الهی و شگفتی‌های آفرینش را ببینند و در بيانديشند: «قُلْ سِيرُوا فِی الْأَرْضِ فَانْظُرُوا كَيْفَ بَدَأَ الْخَلْقَ...» (عنکبوت/٢٠) https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #گلبرگ_احکام مناسبت: «روز #وحدت_حوزه_و_دانشگاه» موضوع: #احکام_سفر_تحصیلی ❓کسانی که مدت غیر معیّنی مسافرت می‏کنند مانند طلاب علوم دینی که برای درس خواندن به حوزه علمیه می‌روند (و یا دانشجویی که برای تحصیل به دانشگاهی می‌رود) و یا کارمندان دولت که برای کار به مدت غیر معیّنی به شهری اعزام می‏شوند، نماز و روزه این افراد (در شهری که ساکن می‌شوند) چه حکمی دارد؟ ✅ در فرض مرقوم اگر بنا دارند مدت یکی دوسال در آنجا بمانند، نمازشان تمام و روزه‌شان صحیح است. 📚 أجوبةالاستفتائات امام خامنه‌ای (مدظله‌العالی) https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#وحدت_حوزه_و_دانشگاه» ✍️ مناسبت روز: امروز سالروز شهادت آیت الله دکتر محمد مفتح (ره) در سال ١٣۵٨ شمسی است که به‌عنوان «روز وحدت حوزه و دانشگاه» نامگذاری گردیده، لذا ضمن گرامیداشت این روز، سخن امروز را با کلام گهربار رهبر فرزانه انقلاب در این رابطه آغاز می‌نمائیم: «مرحوم شهيد مفتّح علاوه بر اينكه يك روحانى برجسته و فداكار و روشن‏فكر و آشناى به نياز زمان بود، خصوصيتى داشت كه در تعداد معدودى از فضلاى آن زمان اين خصوصيت ديده می‌شد و آن، قدرت ارتباط گيرى با نسل جوان و دانشجويان و كسانى بود كه مايل بودند پيام دين را با زبان روز از يك روحانى و يك عالم به دين بشنوند...؛ لذا این تصادفى نيست كه روز اتّحاد دانشجو و روحانى، يا حوزه و دانشگاه، روز شهادت ايشان قرار داده شده؛ چون انصافاً حلقه‌ی وصلى بود كه متناسب با چنين خصوصيتى می‌نمود...» (سخنان رهبر فرزانه انقلاب مورخ ٢۶/ ٠٩/ ١٣٧٨) ✍️ همچنین معظم‌له درباره وحدت حوزه و دانشگاه فرمودند: «مسأله این است که دو جریان علمی و تحصیلی در کشور ما وجود دارد؛ یکی از آن دو، حوزه است که به جنبه‌های ارزشی جامعه... به دین، به اخلاق، به معارف و به فلسفه‌ی الهی می‌پردازد... و کار علمىِ جریان دیگر (یعنی دانشگاه) خدمت به نیازهای (روز) جامعه است؛ بشر به عِلم و عالِم همان قدر نیاز دارد که به ضروریّات درجه یک زندگی‌اش محتاج است‌...؛ (لذا هر) دو جریان علمی «دانشگاه و حوزه» بسیار لازمند و هر کدام اگر تنها باشند، یک ستون از دو ستون اصلىِ پیکر جامعه، خراب و ویران است؛ اگر فرض کنیم حوزه باشد و دانشگاه نباشد... نتیجه (می‌شود) گرفتاری و عقب‌ماندگىِ ملّت و کشور؛ و نهایتاً تسلّط دشمن...، زیرا وقتی کشوری فاقد دانش، صنعت، ابزارهای فنّی و روش‌های مُدرن زندگی بود، کشورِ دیگری که از این روش‌ها برخوردار است، می‌آید و آنها را به این کشور می‌فروشد؛ امّا به چه قیمتی؟ به هر قیمتی خودش خواست؛ به قیمت تمام ثروت مادّی کشور خریدار...؛ (بنابراین) اگر فرض کنیم جامعه‌ای حوزه علمیه دارد، معنویّت و اخلاق دارد، اما علم (و فناوری روز) ندارد؛ همین بی‌علمی، آن را به قربانگاه خواهد کشاند؛ زیرا دشمن می‌آید و محصول علمی‌ای را که آن جامعه لازم دارد، حتّی به قیمت معنویّاتش به آن تحمیل می‌کند و می‌فروشد؛ حال اگر کشور و جامعه‌ای دانشگاه خوبی داشته باشد، امّا حوزه علمّیه‌ی خوبی نداشته باشد، وضعش از آن هم بدتر است؛ زیرا در این صورت، علم در کشور پیش خواهد رفت؛ امّا در جهت غیر ارزش‌های انسانی! علمی خواهد بود در خدمت ظلم؛ علمی در خدمت استکبار؛ علمی در خدمت تبعیض؛ علمی در خدمت بی عفتی و حتّی علمی در خدمت خیانت به آرمان‌های ملّی...؛ پس ملاحظه کردید که حوزه‌ی تنها، بدون دانشگاه، و دانشگاهِ تنها بدون حوزه، کفافِ نیازهای امروز ملّت و کشور را نمی‌دهد؛ حال اگر از یک طرف دانشگاهی بر مبنای ضدیّت با دین و ارزش‌های اسلامی که حوزه‌های علمیّه می‌خواهند شکل علمی آن را تأمین کنند، بنیانگذاری شد و از طرف دیگر حوزه‌ی علمیّه‌ای بر اساس ضدیّت با تازه‌های علمی بنا شد و دو جریانی که باید کمک و مکمّل یکدیگر و دو پایه برای نظام و دو بال برای پرواز به سطوح عالی بشری و انسانی باشند؛ بنای کار کردن بر ضدّ هم را گذاشتند، تکلیف چه خواهد بود و نتیجه چه خواهد شد؟ در این صورت، بدترین نتایج حاصل می‌شود؛ زیرا دو نیرو به جای سازندگی، (علم خود را) در جهت تخریب یکدیگر به کار خواهند گرفت و این بسیار خطرناک است؛ ✍️ لذا وحدت حوزه و دانشگاه یعنی روآوردنِ این دو به یکدیگر؛ یعنی دانشگاه، علم و دانش و تحصیلِ علم را در جهت ارزش‌های اسلامی و اخلاقی‌ای قرار دهد که در حوزه‌ها روی آن ارزش‌ها با شیوه‌های صددرصد علمی و به طور کامل، کار و تحقیق و تدریس می‌شود؛ علم در جهت دین؛ علم در جهت اخلاق؛ علم برای انسان؛ علم وسیله‌ای برای بی‌نیازی از بیگانگان؛ علم برای تأمین استقلال ملّی ما؛ علم برای عزّت امّت اسلامی؛ علم برای این‌که دیگر امریکا یا اروپا نتوانند به وسیله‌ی ابزار علم، ملت‌ها را بیچاره و زیر پا لگد مال کنند؛ علم به عنوان یک سپر، یک مدافع و یک وسیله‌ی پرواز؛ اینها همه در صورتی خواهد شد که دانشگاه از حوزه بیاموزد و آن روش‌ها و ارزش‌هایی که در حوزه هست (یعنی) ارزش‌های دینی و اخلاقی در محیط دانشگاه نفوذ کند...؛ البتّه حوزه‌ی علمیّه هم برای اینکه پیشرفت کند و از جمود خارج شود، باید روش‌های علمی‌ای را به دست آورد که در دانشگاه معمول است... این، آن خصوصیتی است که می‌تواند همه‌ی کشور، هم حوزه و هم دانشگاه را به کمال مطلوب برساند...» 📚 تلخیص بیانات رهبر فرزانه انقلاب ۱۳۷۳/۰۹/۲۷ https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #گلبرگ_احکام مناسبت: «ایام #وحدت_حوزه_و_دانشگاه» موضوع: #احکام_سفر_تحصیلی ❓استادان و دانشجویان، در صورتی که بیش از ده روز با قصد اقامت در محل درس و تدریس می‌مانند، حکم نماز و روزه‌شان چگونه است؟ ✅ همه مراجع: برای این گونه افراد، نماز، تمام و روزه، صحیح است. ❓استادان و دانشجویان در صورتی که کمتر از ده روز در محل تحصیل و خوابگاه می‌مانند، تکلیف نماز و روزه آنها چیست؟ ✅ اساتید و دانشجویان بورسیه و مأمور به تحصیل که دارای حقوق دریافتی می‌باشند، اگر در کمتر از ده روز حداقل یک بار بین وطن و دانشگاه رفت و آمد داشته باشند، نمازشان در محل تحصیل و بین راه تمام و روزه آنها صحیح است؛ اما سایر دانشجویان که در کمتر از ده روز رفت وآمد می‌کنند، بنابر احتیاط واجب، (باید) نماز را جمع (هم تمام و هم شکسته) بخوانند؛ همچنین روزه را در سفر بگیرند و در وطن نیز قضا کنند؛ ⬅️ تذکر: در این احتیاط واجب، دانشجویان می‌توانند به فتوای مجتهد دیگر که دارای شرایط رجوع است و نماز را کامل و روزه را صحیح می‌داند، عمل نمایند.   📚 استفتائات امام خامنه‌ای (مدظله‌العالی) ✅ با ما همراه شوید...👇👇👇 https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#فضیلت‌های_فراموش_شده!» #فضیلت سوم: «#وفاداری»، (برگ اول) روز دوشنبه، ١۴٠١/٠٩/٢٨ مناسبت روز: امروز مناسبت خاصی نداریم؛ لذا سخن روز را به یکی دیگر از «فضائل فراموش شده!» اختصاص می‌دهيم؛ فضائلی که سعادت دنیا و آخرت انسان را تضمین می‌نماید، اما متأسفانه آدمی آنها را به فراموشی سپرده است! «وفاداری» یکی دیگر از فضیلت‌های بزرگ فراموش شده در بین بشریت است، که متأسفانه در دنیای کنونی جای خود را به «ناسپاسی و نمک نشناسی و خیانت» داده است؛ در دین مبین اسلام بر «وفاداری» تأکید فراوان گردیده تا آنجا که قرآن کریم، برای اشخاص بی‌وفا و ناسپاس مرگ می‌طلبد: «قُتِلَ الْإِنْسانُ مَا أَكْفَرَهُ» [عبس، ١٧]؛ فضیلت بزرگ وفا، انسان را متوجّه نعمت‌های خداوند سبحان و نیکی‌ها و محبت‌های بندگان خدا ساخته، و آدمی را از فراموشى و انكار آن نعمت‌ها و نیکی‌ها باز مى‏دارد؛ ✍️ اما مهمترین نوع وفاداری، سپاس و قدرشناسی نسبت به خداوند متعال است؛ پروردگاری که همه نعمت‌ها و حتی نعمت وجود انسان از جانب اوست و آدمی می‌بایست نسبت به این منعم بزرگ، همواره شکرگزار و سپاسگزار باشد؛ هرچند که متأسفانه بیشتر انسان‌ها راجع به این نوع وفاداری مردود می‌شوند؛ مخصوصاً در شرایط سخت و در امتحانات الهی؛ چنانچه خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: «وَ ما أَصابَكُمْ مِنْ مُصيبَةٍ فَبِما كَسَبَتْ أَيْديكُمْ وَ يَعْفُوا عَنْ كَثيرٍ» [شوری، ٣٠]؛ یعنی آنچه انجام می‌دهید به سرتان می‌آید؛ و آنچه می‌کارید، همان را برداشت می‌کنید و خداوند متعال از بسیاری از بدی‌های انسان می‌گذرد و آنها را عفو می‌کند؛ اما بشر با این وجود باز هم از خداوند گِله کرده و بی‌وفایی می‌نماید؛ و حتی بعضی از اوقات چنان بی‌وفایی کرده که به خداوند می‌گوید: «این هم که نشد! خدایا! چرا با من چنین می‌کنی؟!» درحالی که باید به خود بگوید: «چرا با خودت چنین می‌کنی؟ این بدی‌ها چیست که می‌کنی؟ و خودت را هم در دنیا و هم در آخرت گرفتار می‌کنی؟» اما به‌جای پذیرش مسئولیّت اعمالش، متأسفانه تقصیر را به گردن خدا می‌اندازد! تا آنجا که قرآن می‌گوید: «وَمَا قَدَرُواْ ٱللَّهَ حَقَّ قَدۡرِهِ» [أنعام، ٩١]؛ یعنی همۀ ما راجع به خداوند بی‌وفا هستیم و هیچ کس قدر خدا را نمی‌داند! البته بزرگان و عالمان دین برای جلوگیری از این بی‌وفایی، همواره توصیه نموده‌اند که افرادی که در وجودشان از خداوند گلایه و توقع دارند، می‌بایست نعمت‌های فراوان الهی را به یاد آورند تا فضیلت وفا در آنان ظهور یابد؛ مثلاً با خود بیندیشند که اگر خداوند سبحان به آنها نعمت عقل یا نعمت سلامتی را عطا نمی‌کرد، چه می‌شد؟ لذا تلقین و یادآوری سایر نعمت‌ها راهی برای تقویت فضیلت وفاداری است؛ چنانچه امام راحل (ره) در «اربعین حدیث» خود می‌فرمایند: «بدان که از امور فطریه که فطرت هر انسان بدان حکم می‌کند، «احترام به منعم» است و هر کس در ذات خود تأملی کند، می‌بیند که می‌بایست نسبت کسی که به او نعمتی داده، احترام کند و معلوم است هر چه نعمت بزرگتر باشد، احترام منعم در نظر فطرت آدمی لازمتر و بیشتر است و چه منعمی بالاتر از حضرت حق... و نیز از امور دیگری که در فطرت انسان ثبت شده، «احترام به شخص بزرگ و عظیم» است که این همه احتراماتی که مردم به سلاطین و بزرگان می‌نمایند، از همین رو است و چه عظمتی بالاتر از عظمت و بزرگی مالک الملوک... ‏‏و همچنین «شخص حاضر» در وجود و فطرت آدمی، لازم الاحترام است؛ لذا می‌بینید که اگر انسان از کسی خدای نکرده در غیابش بدگویی کند، اگر حاضر شد فطرتا سکوت کرده و او را احترام می‌نماید؛ و بر ما مسلم است که همه عالم ‏محضر ربوبیت است... ‏‏اکنون بار دیگر متذکر «عظمت خدای متعال» و «نعمت‌ها و مرحمت‌های بی‌شمار الهی» و «حضور همیشگی حضرت حق» شده و سپس متذکر می‌شویم که این چه ظلم بزرگ و چه گناه عظیمی است که آدمی در حضور مقدس بزرگ خالق هستی، به نعمت خودش که همان قوا و وجود آدمی است، معصیت و نافرمانی مالک‌الملوک را نماید! و به‌راستی اگر دارای خردلی حیا باشد، نباید از خجالت آب شده و به زمین فرو برود؟‏!» ✍️ این مبحث ادامه دارد و انشاالله در روزبرگ فردا به اقسام دیگر وفاداری می‌پردازیم... 📚 برگرفته از درس اخلاق حضرت آیت‌الله العظمی حسین مظاهری (دامت‌برکاته) https://eitaa.com/ROOZBARG