✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «سلمان محمدی (ره)» روز دوشنبه، ١۴٠٠/٠۶/٢٢         ✍️ مناسبت روز: امروز مناسبت خاصی نداریم، اما فردا روز بزرگداشت حضرت سلمان فارسی (ره)، صحابی مشهور پیامبر(ص) و از یاران صدیق امیرالمؤمنین (ع) است؛ لذا سخن امروز را به این شخصیت بزرگوار اختصاص می‌دهیم؛ طبق روایات، حضرت سلمان، ایرانی‌الاصل و ابتدا پیرو حضرت زرتشت بوده‌اند! ایشان در نوجوانی پیرو حضرت مسیح می‌شود، و پس از شنیدن پیشگویی مسیحیان، درباره ظهور پیامبری الهی در سرزمین عرب‌، به حجاز می‌رود؛ سلمان (ره) پس از مهاجرت، ابتدا به دست قبیله بنی کلب، اسیر و به بردگی گرفته و به مردی از بنی قریظه فروخته می‌شود و همراه او به مدینه می‌رود؛ او در مدينه، پیامبر اکرم(ص) را دیدار کرده و به ایشان ایمان می‌آورد؛ سپس رسول اکرم (ص)، او را خریده، آزاد می‌کنند و نام او را «سلمان» می‌گذارند؛ در تاریخ، نام ایرانی او را «روزبه» و مکان تولدش را روستای جی در منطقه اصفهان دانسته‌اند؛ (الطبقات الکبری، ج۴، ص۵۶) سلمان فارسی از صحابه‌ی بزرگ و از مشاورین پیامبر اسلام (ص) بوده و در جنگ‌های صدر اسلام شرکت داشته و طبق تاریخ پس از غزوه خندق، هیچ جنگی از او فوت نشده است؛ طرحِ کندن خندق دور شهر مدینه در جنگ احزاب و همچنین ساخت منجنیق در نبرد طائف از پیشنهادات نظامی او بوده است! طبق روایات شیعه و اهل‌سنت، حضرت سلمان، از مخالفان جریان سقیفه بوده و به همراه مقداد، ابوذر، عبادة بن صامت، ابو الهیثم بن تیهان، حذیفه و عمار پس از این که از واقعه سقیفه خبردار شدند، در شب، دور هم جمع شدند تا مجدداً امر خلافت را در شورایی متشکل از مهاجرین بررسی کنند! (شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج۱، ص۲۲۰) حضرت سلمان، احتجاجات فراوانی در مخالفت با واقعه سقیفه دارند، چنانچه بلاذری در انساب الاشراف، ج۱، ص۵۹۱، از قول ایشان چنین آورده: «لَو بايَعوا عَلِيّا لَأَكَلوا مِن فَوقِهِم و مِن تَحتِ أرجُلِهِم: «اگر با علی (ع) بیعت می‌کردند، برکت از آسمان و زمین بر آنان روی می‌آورد!» پیامبر و اهل‌بیت (ع) به ایشان علاقه ویژه‌ای داشتند و روایات متعددی درباره حضرت سلمان نقل گردیده است که مشهورترین روایت از پیامبر(ص)، روایت «سلمان منا اهل البیت» است! چنانچه شیخ مفید در صفحه ۳۴۱ کتاب الاختصاص، چنین نقل کرده که: «روزی سلمان، وارد مسجد شد و حاضرین به احترام‌اش بلند شده و او را در صدر مجلس جای دادند! عمر بن خطاب به بهانه عجمیت و عرب نبودن سلمان، بر این کار حاضرین خرده گرفت و اعتراض کرد! پیامبر(ص) با دیدن این صحنه بر منبر رفتند و ضمن اشاره به اینکه انسان‌ها از نظر نژاد و رنگ پوست بر هم برتری ندارند، فرمودند: «سلمان از ما اهل بیت است!» همین گفتار پیامبر(ص) در روایت دیگری از کتب اهل‌سنت نیز نقل شده است، که بر اساس این روایت در روزهایی که مهاجران و انصار در حال کندن خندق برای مقابله با سپاه احزاب بودند، بر سر سلمان فارسی که مردی دانشمند و قدرتمند بود و طراحی و نظارت بر اجرای حفر خندق را برعهده داشت، اختلاف می‌کردند و هر کدام از آنها، حضرت سلمان را منتسب به خود می‌کردند! در این میان، پیامبر(ص) به مهاجرین و انصار فرمودند: سلمان (نه از شما و نه از دیگری است، بلکه) از ما اهل بیت است! (الطبقات الکبری، ج۴، ص۶۲) البته در منابع اهل سنت، سخنان دیگری نیز از پیامبر اکرم (ص) در فضیلت حضرت سلمان نقل شده است؛ از جمله سخنانی که پیامبر (ص)، بهشت را مشتاق علی، عمار و سلمان دانستند و یا حدیثی که بر اساس آن خداوند، پیامبر (ص) را مکلف به دوست داشتن علی، سلمان، مقداد و ابوذر کرده است! (انساب الاشراف، ص۱۲۳) در منابع شیعی نیز روایات متعددی از اهل‌بیت (ع) در ستایش حضرت سلمان نقل شده و او را از شیعیان نخستین و استواران در دین، معرفی نموده‌اند؛ از جمله این روایات، سخنی از امیرالمؤمنین (ع) است که سلمان فارسی، ابوذر، عمار و مقداد را از افرادی دانسته‌اند که خداوند به برکت وجود آنان به مردم روزی می‌دهد! (الخصال شیخ صدوق، ص۳۶۱) آن حضرت همچنین سلمان را دارای علم اول و آخر دانسته‌اند! (تاریخ مدینه دمشق، ج۲۱، ص۴۲۱) همچنین در روایتی از امام باقر(ع) نقل شده که یک بار در مجلسی در حضور امام(ع) از سلمان فارسی سخن به میان آمد و امام فرمودند: نگویید «سلمان فارسی»؛ بلکه بگویید: «سلمان محمدی»؛ چرا که وی یکی از خاندان ما اهل بیت است! (اختیار معرفة الرجال، ج۱، ص۵۴) بنابر روایات، حضرت سلمان، عمری بسیار طولانی داشته که برخی تا ۳۵۰ سال ذکر کرده‌اند و پس از وفات وی در مدائن، امیرالمؤمنین (ع) از مدینه به آنجا رفتند و «سلمان محمدی» را غسل و کفن کرده، بر او نماز خواندند و او را در دفن کردند. (بحارالانوار، ج۲۲، ص۳۸۰) https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «هفتم صفر؛ روز ماتم یا سُرور شیعیان؟» روز سه‌شنبه، ١۴٠٠/٠۶/٢٣         ✍️ مناسبت روز: در منابع تاریخی برای روز هفتم ماه صفر، دو مناسبت مهم نقل شده است: یکی از آنها، ولادت امام کاظم(ع) و دیگری روایت شهادت امام حسن مجتبی(ع) است؛ که هر دو مناسبت نیز سال‌ها در تقویم نوشته شده است، حال سؤال این است که: ❓وظیفه‌ی شیعیان در این روز چیست؟ آیا باید مسرور باشند یا مراسم ماتم و سوگواری برپا نمایند؟ ✅ در جواب این سؤال باید گفت؛ اگرچه به پا کردن مراسم عزاداری برای حضرات معصومین(ع)، از جهت مظلومیت‌ آنان و فضیلت عظیم این آیین‌ها در تمام اعصار، پسندیده است، اما حقیقت آن است که درباره هفتم ماه صفر، از هیچ‌یک از این دو مناسبت مهم نمی‌توان گذشت! چنانچه سال‌ها در شهر مقدس قم که قطب حوزه‌های علمیه جهان تشیع محسوب می‌شود، در این روز ضمن گرامیداشت روز ولادت امام موسی کاظم(ع)، برای شهادت امام حسن مجتبی(ع) مراسم سوک و ماتم برگزار نموده و می‌نمایند؛ اما نکته‌ی مهمی که باید مورد توجه قرار گیرد، این است که هیچگونه تناقضی در فلسفه‌ی برگزاری مراسم ولادت امام هفتم و شهادت امام دوم شیعیان وجود ندارد! چراکه همه‌ی اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) برگرفته از یک نور واحد هستند: «کُلُّهُم نورٌ واحدٌ»؛ و هدف از برگزاری مراسم بزرگداشت برای ولادت و شهادت آنها نیز جهت زنده نگهداشتن شعائر اسلامی، تبیین فرهنگ و معارف اهل‌بیت و الگوگیری از خاندان عصمت و طهارت علیهم‌السلام است! همچنین برگزاری این مراسمات، نشانه‌ی محبت و ارادت به اهل‌بیت رسول اکرم(ص) است، چنانچه طبق آیه ٢٣ سوره شوری، دوستى آنها بر همه‌ی مسلمانان واجب شده است: «... قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَىٰ...»: «(ای پیامبر) بگو: من از شما اجر رسالت، جز این نخواهم که مودّت و محبّت مرا در حقّ خویشاوندان من منظور دارید (و دوستدار آل محمّد باشید)» از این رو، امیرالمؤمنین (ع) با تأکید بر محبت اهل‌بیت (ع)، فرمودند: «شیعیان و پیروان ما در شادى و حزن ما شریکند و دارایی و جان خویش را در راه ما بذل می‌کنند، آنان از ما هستند و بازگشتشان به سوی ما است»: «...یفرحون لفرحنا و یحزنون لحزننا و یبذلون اموالهم و انفسهم فینا،اولئک منّا و الینا» (بحارالأنوار،‏ ج ١٠ ، ص ١١۴) همچنین امام صادق(ع) فرمودند: «شیعیان ما پاره‏ايى از وجود ما هستند و از زیادى گل ما آفریده شده‏اند؛ آنچه ما را بدحال یا خوشحال مى‏سازد، آنان را نیز بدحال و خوشحال مى‏گرداند»: «شیعتنا جزء منا خلقوا من فضل طینتنا یسوؤهم ما یسؤنا و یسرّهم ما یسرّنا» (بحارالأنوار،‏ ج۶۴، ص٧۶) امام رضا (ع) نیز به ریان بن شبيب، فرمودند: «اگر خوشحال می‌شوید از اینکه در درجات عالی بهشت با ما باشید، در حزن ما محزون و در شادی ما شاد باشید!» (أمالی شيخ صدوق، ص١٣٠) بنابراین در فرهنگ شیعه، فرقی نمی‌کند که شما، مراسم جشن برپا کنید یا عزادارى! بلکه آنچه اهمیت دارد اخلاص در عمل، و معرفت و شناخت نسبت به خاندان عصمت و طهارت (ع) است؛ لذا شایسته است که مؤمنین در روز هفتم صفر، با تأسی به علماء و مراجع عظام تقلید، ضمن بزرگداشت و تکریم مقام امام کاظم (ع)، با برگزاری مراسم عزاداری، احترام ایام سوگواری امام حسن مجتبی (ع) را به جا آورده، و با ذکر مناقب، فضایل و آرمان‌های این دو امام همام، شور و شعور و شناخت و عاطفه را درهم آمیخته و در پرتو آن، به دنبال الگوگیری و پیاده کردن اوصاف اهل‌بیت (ع) در وجود خویشتن و انتقال‏دهنده فرهنگ ناب شیعى به نسل‌های آینده باشند! https://eitaa.com/ROOZBARG