✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «طوبای محبت» روز شنبه، ١۴٠٠/١١/٠٩ مناسبت روز: امروز نهم بهمن ماه، سالروز رحلت عارف و استاد اخلاق، حاج اسماعیل دولابی (ره) است که در حرم مطهر حضرت معصومه (س) مدفون می‌باشد؛ او با کلام متفاوت و شیرین و تکیه بر مفاهیم «محبت و زیبایی»، باعث جذب قشر جوان و تحصیل‌کرده به سمت خدا و اهل‌بیت عصمت و طهارت(ع) شد؛ بیشترین اهتمام آن عارف گرانمایه در پرورش و رشد اخلاقی جوانان و ایجاد تحول در نگرش آنها به هستی و زندگی بود، به گونه‌ای که با ایجاد حسن ظن و اعتماد به خدا و اولیای الهی و حاکم ساختن روحیه تسلیم و رضا، آنها را از همه‌ی ظواهر فریبنده دنیا فارغ می‌نمود! در محضر آن بزرگوار، چنان روح رجاء و امیدواری به فضل الهی موج می‌زد که هر نومید و مأیوس از نجات و فلاح را، شور و نیرو می‌بخشید و به وادی کمال رهنمون و در طریق وصال رهسپار می‌ساخت! لذا سخن امروز را به این عارف باللّه اختصاص می‌دهیم؛ ✍️ محمد اسماعیل دولابی در روستای دولاب از توابع تهران زاده شد، و تا اوایل جوانی همراه پدر به کشاورزی مشغول بود، اما با یک اتفاق مبارک در سفر به نجف اشرف و با معامله‌ای شیرین با امام حسین (ع) و گذشت از خواسته و مراد خویش برای احترام و خدمت به پدر! به یک‌باره زندگی او دگرگون می‌شود! که بی‌شک شنیدن این حکایت و سیر عرفانی او، از زبان این عارف ربانی شنیدنی و درس‌آموز است: «در ایام جوانی همراه پدرم به نجف اشرف مشرف شدم، و در آن زمان به شدت تشنه علوم و معارف دینی گردیده و با تمام وجود، تصمیم گرفتم که در نجف بمانم و در حوزه علمیه تحصیل کنم؛ ولی پدرم که مسن بود و جز من پسر دیگری نداشت که بتواند در کارها به او کمک کند، با ماندنم در نجف مخالف بود! به یاد دارم که در حرم امیرالمؤمنین (ع) به حضرت التماس می‌کردم و آن قدر سینه‌ام را با فشار به ضریح حضرت مالیدم که تمام سینه‌ام زخم شده بود؛ کم‌کم حالم به گونه‌ای شد که به خودم می‌گفتم، یا در نجف می‌مانم و مشغول تحصیل دین می‌شوم و یا اگر مجبور به بازگشت شوم، جان می‌دهم و می‌میرم! بعد از چند روز، با همان حال ملتهب، همراه پدرم به کربلا مشرف شدیم؛ اما در حرم حضرت اباعبدالله (ع) در بالاسر ضریح، ناگهان همه چیز برای من حل شد و گویی هرچه را می‌خواستم به من عنایت کردند، تصمیمم را گرفتم و خدمت به پدر را بر هرکار دیگر ترجیح دادم و بدون هرگونه ناراحتی و با خاطری آرام به ایران بازگشتم! در ایران که آمدم، اتفاق عجیبی افتاد و ناگهان جلوی در اتاق پذیرایی خانه‌ی پدر، پرده ها کنار رفت و حالت مکاشفه‌ای به من دست داد و حدود بیست دقیقه در جای خود ثابت ماندم! در آن حالت دیدم که بالای سر ضریح امام حسین (ع) هستم و به من فرمودند که به خاطر احترام به پدر، آنچه را می‌خواستی از حالا به بعد تحویل بگیر! همه‌چیز از همان جا آغاز شد! از آن پس آن اتاق، بالای سر ضریح حضرت شد و تا سی سال عزاخانه اباعبدالله(ع) بود و تمامی اشخاصی که به آنجا می‌آمدند بی‌آنکه لازم باشد کسی ذکر مصیبت بخواند، منقلب شده و می‌گریستند! در اثر عنایات حضرت ابا عبدالله (ع) بعد از آن مکاشفه به ترتیب به چهار استاد بزرگ برخوردم که مرا دست به دست به یکدیگر تحویل دادند! اولین فرد، آیت الله سید محمد شریف شیرازی (ره) بود؛ همراه او بودم تا اینکه مرحوم شد؛ وقتی جنازه او را به حضرت عبدالعظیم (ع) بردیم، آیت الله شیخ محمد تقی بافقی (ره) آمد و بر او نماز خواند و من جذب او شدم، به گونه‌ای که از آن پس شیخ محمد تقی بافقی را رها نکردم، تا اینکه مرا تحویل آیت الله شیخ غلامعلی قمی (ره) داد؛ در همین ایام با آیت الله شاه آبادی (ره) هم آشنا شدم و با ایشان ارتباط مستمر پیدا کردم؛ تا اینکه بالاخره به استاد چهارم، آیت‌الله شیخ محمد جواد انصاری همدانی (ره) رسیدم؛ او با سایرین متفاوت بود! او از پوسته بشری خارج شده و آزادانه هر ساعتی در جایی از عالم سیر می‌کرد! او یک استوانه نور بود که از عرش تا طبقات زمین امتداد داشت و نور همه اهل بیت (ع) در وجود نورانی او قابل وصول بود! به او دل دادم و از وادی توحید سر در آوردم! خداوند لطف فرمود و در هر یک از این کلاس‌ها، افراد برجسته و ممتاز آن کلاس را به من نشان داد! و کاری کرد که هیچ جا متوقف نشدم، تا اینکه به وادی توحید رسیدم! عزیزان، همه‌ی عنایاتی که به من شد از برکات امام حسین (ع) بود! البته از راه سایر ائمه هم می‌توان به مقصد رسید، ولی راه امام حسین (ع) خیلی سریع، انسان را به نتیجه می‌رساند! چون کشتی نجات حسین(ع) در آسمان‌های غیب، خیلی سریع راه می‌رود، و هر کس در سیر معنوی خود حرکتش را از آن حضرت آغاز کند، خیلی زود به مقصد می‌رسد!» ✍️ این مبحث ادامه دارد... 📚 برگرفته از کتاب «طوبای محبت» https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #گلبرگ_احکام موضوع: #احکام_امربه‌معروف_و_نهی‌از‌منکر ✅ شرایط امر به معروف و نهی از منکر عبارتند از: ۱. علم به معروف و منکر؛ ۲. احتمال تأثیر؛ ۳. اصرار بر گناه؛ ۴. نداشتن مفسده؛ ✅ شرط دوم امر به معروف و نهی از منکر، احتمال تأثیر است، یعنی امر و نهی‌کننده باید احتمال بدهد که امر و نهی او اثر و نتیجه‌یی ولو در آینده دارد. ✅ شرط سوم امر به معروف و نهی از منکر اصرار بر گناه است یعنی باید شخص گناهکار بر استمرار گناه، اصرار و سماجت داشته باشد و چنانچه معلوم شود که وی بدون این که امر و نهی شود خود از خطا دست بر می‌دارد یعنی معروف را به‌جا می‌آورد و منکر را ترک می‌کند، امر و نهی او واجب نیست. 📚 رساله‌ی آموزشی امام خامنه‌ای (مدظله‌العالی) https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «طوبای محبت ٢» روز یکشنبه، ١۴٠٠/١١/١٠ مناسبت روز: امروز مناسبت خاصی نداریم؛ اما در روز گذشته به مناسبت سالروز رحلت عارف و استاد اخلاق، حاج محمداسماعیل دولابی (ره) از سرگذشت و سیر عرفانی این عارف عرفی‌گرای شیعی سخن گفتیم و انشاالله امروز نیز به نکات ارزشمندی از توصیه‌های مرحوم دولابی (ره) در رابطه با سبک زندگی می‌پردازیم، که بی‌شک می‌تواند راهگشای ما، برای رسیدن به معنویت و نور در زندگی فردی و اجتماعی باشد: 1️⃣ هر وقت در زندگی‌ات گیری پیش آمد و راه‌بندان شد، بدان خدا با تو کار دارد؛ پس زود برو با او خلوت کن و بگو با من چه کار داشتی؟ هر کس گرفتار است، در واقع گرفته‌ یار است! 2️⃣ زیارتت، نمازت، ذکرت و عبادتت را تا زیارت بعد، نماز بعد، ذکر بعد و عبادت بعد، حفظ کن؛ کار بد، حرف بد، دعوا و جدال و … نکن و آن را سالم به بعدی برسان! اگر این کار را بکنی، زیارت و نماز و ذکر و عبادت تو دائمی می‌شود؛ 3️⃣ اگر غلام خانه‌زادی، پس از سال‌ها بر سر سفره صاحب خود نشستن و خوردن، روزی غصه‌دار شود و بگوید فردا من چه خواهم خورد؟ این توهین به صاحبش است و با این غصه خوردن صاحبش را آزرده می‌کند؛ پس بعد از عمری که روزی خدا را خورده‌ایم، چقدر بی‌معرفتی‌ است برای روزی فردایمان غصه‌دار و نگران باشیم! 4️⃣ خدا عبادت وعده‌ی بعد را از ما نخواسته است؛ ولی ما روزیِ سال‌های بعد را هم می‌خواهیم! در حالی که معلوم نیست تا یک وعده‌ی بعد، زنده باشیم! 5️⃣ گذشته که گذشته و نیست! آینده هم که نیامده و نیست! همه‌ی غصه‌ها مال گذشته و آینده است! پس حالا که گذشته و آینده نیست، غصه‌ برای چه؟! تنها حال موجود است که آن هم، نه غصه دارد و نه قصه! 6️⃣ خدا ما را براى شادى آفریده است، نه براى غم! خدای واحد غنی و قوى، محال است مخلوقی را برای ناراحتی و غم بیافریند! اگر این بشارت را که ما را برای شادى آفریده‌اند، باور کردی و به خودت قبولاندی، دیگر غم، وجود نخواهد داشت! این مژده، مال کسی است که آن را باور کند؛ همین که فهمیدی دنیا فانی است و مشکلات و محرومیت‌هایش هم همیشگی و دائمی نیست و بالأخره روزی تمام خواهد شد، نصف غم‌هایت باطل می‌شود! مشقّت و غم دنیا نیز وسیله‌اى است برای خوشی وشادی! 7️⃣ تربت، بلا را دفع می‌کند و همه تب‌ها و طوفان‌ها و زلزله‌ها با یک سر سوزن از آن، آرام می‌شود! مؤمن سرانجام تربت می‌شود! اگر یک مؤمن در شهری بخوابد، خداوند بلا را از آن شهر دور می‌کند! 8️⃣ با تکرار کردن کارهای خوب، عادت حاصل می‌شود، بعد عادت به عبادت منجر می‌شود، عبادت هم معرفت ایجاد می‌کند، بعد ملکات فاضله در فرد به وجود می‌آید و نهایتا به ولایت منجر می‌شود! 9️⃣ ازهر چیز تعریف کردند، بگو مال خداست و کار خداست! نکند خدا را بپوشانی و آنرا به خودت یا به دیگران نسبت بدهی! که ظلمی بزرگ‌تر از این نیست! اگر این نکته را رعایت کنی، از وادی امن، سر در می‌آوری! هر وقت خواستی از کسی یا چیزی تعریف کنی، از رَبَّت تعریف کن؛ پس بیا و از این تاریخ تصمیم بگیر، حرفی نزنی مگر از او! و هر زیبایی و خوبی که دیدی، رب و پروردگارت را یاد کنی! همانطور که امیرالمؤمنین (ع) در دعای دهه‌ی اول ذی‌الحجه می‌فرمایند: «به عدد همه چیزهای عالم "لااله‌الااللّه" » 🔟 دل‌های مؤمنین که به هم وصل می‌شود، تبدیل به آب کُر می‌شود! وقتی به امیرالمؤمنین (ع) متّصل شد، به دریا وصل شده است؛ شخصِ تنها، آب قلیل است و در تماس با نجاست نجس می‌شود! ولی آب کُر نه تنها نجس نمی‌شود، بلکه متنجس را هم پاک می‌کند! 1️⃣1️⃣ هر چه غیر خداست را از دل بیرون کن! در «اِلّا» تشدید را محکم ادا کن، تا اگر چیزی باقی مانده از ریشه کنده شود و وجودت پاک شود! آن گاه «اللّه» را محکم بگو، تا همه‌ی دلت را تصرف کند: «لااِله‌اِلَّااللّه» 2️⃣1️⃣ از دنیا نگو، از خلق نگو، از خودت هم نگو، فقط از خدا بگو! چند وقت که تنها از خدا بگویی، غیر او را فراموش می‌کنی! 3️⃣1️⃣ در دنیا اگر خودت را «مهمان» حساب کنی و حق تعالی را «میزبان»، همه‌ی غصه‌ها می‌رود! چون هزار غصه به دل میزبان است که دل میهمان از یکی از آنها خبر ندارد! هزار غم به دل صاحب‌خانه است که یکی به دل مهمان راه ندارد! در زندگی خودت را میهمان خدا بدان تا راحت شوی! اگر در میهمانی یک شب بلایی به تو رسید شلوغ نکن و آبروی صاحب‌خانه را حفظ کن! 4️⃣1️⃣ جان دادن بهتر از جان کندن است! مؤمن جانش را با محبت تقدیم می‌کند و جان کافر را با زور می گیرند! حالا که هر چه دنیایی است، بالأخره رفتنی است، چه بهتر که خود آدم آن را به دوست تقدیم کند و در راه خدا بدهد! 5️⃣1️⃣ خلاصه اخلاق دو کلمه است: «مرنج و مرنجان!» 📚 برگرفته از کتاب «طوبای محبت» https://eitaa.com/ROOZBARG