✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «فخر شیعه» روز پنجشنبه، ١۴٠٠/١٢/٠۵ مناسبت روز: امروز در تقویم به عنوان روز بزرگداشت دانشمند بزرگ ایرانی و شیعی، خواجه نصیرالدین طوسی (ره) ثبت شده است؛ انسان متفکری که تلاش‌های بی‌بدیلش در علوم عقلی و نقلی و همچنین علوم ریاضیات و هندسه، باعث شده تا روز بزرگداشت او را به‌عنوان «روز مهندسی» نام‌گذاری نمایند؛ لذا ضمن گرامیداشت و تبریک این روز به همه‌ی مهندسین خدوم و پرتلاش ایرانِ اسلامی، سخن امروز را آغاز می‌نمائیم؛ خواجه نصیر الدین محمد بن محمد بن حسن طوسی (ره)، از عالمان، متکلمان و ریاضی‌دانان مشهور و اَعاظم رجال قرن هفتم است؛ ایشان درسال ۵٩٧ قمری، در طوس متولد شد؛ و در طول عمر بابرکت خود، تألیفات فراوانی در علوم ریاضی و هندسه و در علوم نقلی و عقلی از خود به یادگار گذاشته که مشهورترین آنها «تجریدالاعتقاد» و «آداب المتعلمین» است؛ به علت نقش مؤثر خواجه در علوم مختلف و ایجاد تحول در علوم فلسفه و ریاضیات و نجوم در جهان، لقب «استاد البشر» و «عقل حادی عشر» را به او دادند! و بزرگان شیعه و سنی همواره او را ستوده‌اند؛ چنانچه حضرت آیت‌الله العظمی بهجت (ره) خواجه نصیرالدین را «فخر شیعه» نامیده‌اند؛ (در محضر بهجت، ج۲، ص۳۹۶) خواجه همانند ابن سینا، زندگی بسیار پرماجرایی داشته است که در پایان «شرح اشارات» به شکل دردناکی، از زندگی خود در دنیا، ناله سر می‌دهد! ولی در عین حال، در طول عمر با برکتش، آثار بسیار ارزشمندی آفریده و شاگردان زیادی را تربیت نموده است؛ (مجموعه آثار شهید مطهری جلد ١۴) او در عصر آتش و خون، و غارت و ویرانی مغولان، توانست با سیاستی کم نظیر، ظلمِ حاکمان مغول را مهار و از نیروی اهریمنی و وحشیانه این دشمنان انسانیت و اسلام، به نفع مکتب اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) استفاده کند! او با وجود اینکه مغولان برای نابودی اسلام آمده بودند، با علم و توانایی و شیوه تبلیغی بی‌نظیر خود در این زمان، توانست، از آنها، افرادی مؤمن و معتقد به تشیع بسازد و نیروهای سرکش آنان را به خدمت مکتب اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) درآورد! ✍️ عظمت علمی و ارزش فکری خواجه نصیرالدین طوسی موجب شد تا «هلاکو خان مغول»، او را در شمار بزرگان خود دانسته و نسبت به حفظ و حراست از جان وی کوشا باشد؛ خواجه، در آن برهه‌ی خطیر تاریخی، خدمات بی‌نظیری را به فرهنگ و تمدن اسلامی روا داشت که در این مجال کوتاه به برخی از آن‌ها اشاره می‌نمائیم: 1️⃣ انجام کارهای بزرگ علمی و فرهنگی و نگارش کتاب‌های ارزشمند در علوم مختلف؛ 2️⃣ جلوگیری از تهاجم مغولان به کشورهای مسلمان؛ 3️⃣ نجات جان دانشمندان و علمایی همچون ابن‌ابی‌الحدید (شارح نهج‌البلاغه) و موفق الدوله و عطا ملک جوینی که بی رحمانه مورد غضب و خشم مغولان قرار گرفته بودند؛ 4️⃣ جذب نمودن قوم مغول به فرهنگ و تمدن اسلامی، به گونه‌ای که مغولان به اسلام روی آوردند و از سال ۶٩۴ قمری، اسلام دین رسمی آن‌ها شد؛ 5️⃣ جلوگیری از به آتش کشیدن کتابخانه بزرگ حسن صباح در قلعه الموت به دست مغولان؛ 6️⃣ احداث و تأسیس کتابخانه بزرگ و رصدخانه مراغه در سال ۶۵۶ قمری؛ و... 📚 خاطرات ماندگار از خوبان روزگار ✍️ از فضایل بزرگ خواجه نصیرالدین طوسی(ره) که در تاریخ اسلام بر آن تأکید شده است، ایمان راسخ و علاقه‌ی وافر او به اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) و مخصوصاً به حضرت صاحب‌الزمان (عج) است، که در این زمینه نیز، آثار ارزشمندی از خواجه به یادگار مانده است؛ «صلوات چهارده معصوم» یکی از آثار خواجه نصیرالدین در این زمینه است، که به عنوان حسن ختام سخن امروز، بخشی از این صلوات زیبا را تقدیم شما می‌نمائیم که در آن، خواجه، حضرت حجت را با ویژگی‌ها و فضائل و مناقبی که از پدران ارجمندشان به ارث برده‌اند، به زیبایی هرچه تمام‌تر توصیف می‌نماید: «أللّهمَّ صلِّ وَ سَلِّم، وَ زِد وَ بارِک، عَلی صاحبِ الدَّعوَةِ النَّبویَّة، وَ الصَّولَةِ الحَیدریَّة، و العِصمَةِ الفاطِمیَّة، و الحِلمِ الحَسَنِیَّة، و الشّجاعَةِ الحُسَینِیَّة، و العِبادَةِ السَّجّادِیَّة، و المآثِرِ الباقِریَّة، و الآثار الجَعفَرِیَّة، و العُلومِ الکاظِمیَّة، و الحُجَجِ الرَّضَوِیَّة، و الجُودِ التَّقَوِیَّة، و النَّقاوَةِ النَقَوِیَّة، و الهَیبَةِ العَسکَریَّة، و الغَیبَةِ الإلهیَّة...»: «بارخدایا! رحمت‌های پیاپی فرست، و درودهای خجسته‌ی خویش را ارزانی دار، بر امام بزرگواری که صاحب دعوت محمدی است، و صولت حیدری، و عصمت فاطمی، و حلم حسنی، و شجاعت حسینی، و عبادت سجادی، و مفاخر باقری، و آثار جعفری، و علوم کاظمی، و حجج رضوی، و جود تقوی، و نقاوت نقوی، و هیبت عسکری، و غیبت الهی است...» 📚 برگرفته از کتاب «مفتاح الفلاح» https://eitaa.com/ROOZBARG

پذیرش حوزه‌های علمیه سراسر کشور آغاز شد...

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «فاتح خیبر» روز جمعه، ١۴٠٠/١٢/٠۶ مناسبت روز: در ایام «جنگ خیبر» و فتح دژهای بسيار مستحکم و نفوذناپذیر يهوديان، در سال هفتم هجری قمری، به‌دست اميرالمؤمنين (ع) قرار داریم، که مورخین و محدثین شیعه و سنی، شجاعت و جانفشانی حضرت در این جنگ را از فضایل بزرگ امیرالمؤمنین (ع) دانسته‌اند، لذا سخن امروز را به این واقعه عظیم تاریخی، اختصاص می‌دهیم؛ پیامبر گرامی اسلام (ص)، پس از برقراری صلح حدیبیه و رفع موقت شرّ کفار قریش، تصمیم گرفتند، یهودیان و قبایل نجد را که به فتنه‌انگیزی و مبارزه علیه مسلمانان مشغول بودند، مهار نمایند تا بدین‌وسیله امنیت و آرامش را بیش از پیش در جامعه اسلامی، استقرار بخشند؛ در این میان، «خیبر»، مهم‌ترین مرکز آشوب‌ و جنگ‌افروزی‌ یهودیان علیه مسلمانان بود! لذا رسول خدا با حدود یک هزار و ششصد نفر از یارانشان، به سوی «خیبر» حرکت کردند! "خیبر" جلگه وسیع و حاصل‌خیزی در بین مدینه و شام بود که ساکنان یهودی آن، در امور زراعت و جمع ثروت و تهیه سلاح و جنگ‌آوری، مهارت بسیاری داشتند؛ آمار جمعیتی خیبر، حدود بیست هزار نفر بود، که در میان آن‌ها، مردان جنگ‌آور و دلیر، فراوان به چشم می‌خورد! خیبر، دارای پنج قلعه بزرگ بود که پس از فتح اولین قلعه‌ توسط مسلمانان، پهلوانان یهودی، وارد میدان شدند و کار جنگ گره خورد! در همین زمان، امیرالمؤمنین (ع) دچار چشم درد شدیدی شده بودند، به‌صورتی که با چشمان بسته، توان رزم نداشتند! لذا رسول‌خدا (ص)، پرچم جنگ را ابتدا به دست خلیفه اول دادند و او را برای فتح قلعه‌های دیگر خیبر فرستادند؛ ولی او نتوانست کاری از پیش ببرد و پس از شکست، فرار را برقرار ترجیح داد! [البدایه و النهایه، ج۷، ص۳۳۷] فردای آن روز، حضرت رسول (ص)، پرچم جنگ را به دست خلیفه دوم دادند؛ اما او نیز شکست خورده و فرار کرد! [تاریخ طبری، ج۳، ص۱۲] در پی شکست‌های مکرر مسلمانان و ناکام ماندن آنها در گشودن قلعه‌های دشمن، رعب و وحشت بر لشکر اسلام چيره شده بود، که در این هنگام، مسلمانان با سخن شکوهمند پيامبر خدا (ص) روبرو گردیدند: «انشاالله فردا، پرچم جنگ را به دست مردی بسیار حمله کننده‌ که هرگز فرار نمی‌کند! (كَرَّارٌ غَيْرُ فَرَّار) می‌سپارم که خدا و رسولش را دوست می‌دارد، و خدا و رسول نیز او را دوست می‌دارند، و برنمی‌گردد تا این‌که خداوند به‌دست او قلعه‌های دشمن را فتح می‌کند» [تاریخ طبری، ج۳، ص۱۲ و تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۵۶ و طبقات الکبری، ج٢، ص۸۴] ✍️ فردای آن روز، هر کدام از اصحاب، دل به گرفتن پرچم جنگ بسته بودند و این آرزوی بزرگ را در ذهن خود می‌پروراندند که شخص مورد نظر، خودشان باشند! تا این‌که رسول‌خدا (ص)، حضرت امیر (ع) که از شدت درد چشم، پارچه‌ای بر روی چشمانشان بسته بودند، را نزد خود خواستند و به قدرت الهی، حضرت را شفا داده و فرمودند: «این پرچم را بگیر و پیش برو تا خدا، قلعه‌ها را برایت بگشاید!» [ تاریخ طبری، ج۳، ص۱۲ و دلائل النبوه، ج۴، ص۲۰۵ و طبقات الکبری، ج۲، ص۸۵] ✍️ پس«حيدر کرار» پرچم جنگ را گرفته و به سرعت به سوی قلعه‌ی دشمن روانه شدند؛ نخستین کسی که از پهلوانان یهودی به میدان جنگ آمد، «حارث» برادر «مرحب خیبری» بود، مسلمانان با دیدن هیبت او، پا به فرار گذاشتند؛ اما امیرالمؤمنین (ع) او را با ضربتی رعدآسا به هلاکت رساندند! در این هنگام «مرحب»، شجاع‌ترین پهلوان یهود، در حالی‌که کلاه خودی یمنی بر سر داشت، رجزخوانان بیرون آمد و مبارز طلبید؛ امیرالمؤمنین (ع) نیز به رجز او، پاسخی درخور دادند و سپس ضرباتی بین آن‌ها رد و بدل شد تا این‌که حضرت، چنان ضربتی بر فرق مرحب زدند که کلاه خود و سر او را تا دندانهایش شکافت! [ طبقات الکبری، ج۲، ص۸۵] در این هنگام، لشگر یهود وحشت‌زده به سوی قلعه گریخته و در بزرگ آن را بستند! اما حضرت حیدر (ع) درب قلعه‌ی "قَموص" را که طبق شهادت مورخین، چهل مرد قوی آن را باز و بسته می‌کردند! از جا کنده و دژ نفوذناپذیر دشمن را فتح نمودند و به واسطه این شجاعت بی‌نظیر، مسلمانان، فاتح این جنگ بزرگ شدند! [تاریخ الاسلام ذهبی، ج۲، ص۴۱۵] ✍️ در پایان توجه به این نکته ضروری است که تمامی موارد فوق از کتب تاریخی و معتبر اهل سنت تقدیم شما گردید، لذا با عنایت به شکست سخت و فرار خلیفه اول و دوم، و سخنان پیامبر اکرم (ص) که طبق تصریح قرآن به وحی الهی متصل است، و فتح قهرمانانه خیبر و بالا بردن پرچم پیروزی اسلام به دست توانای حضرت علی (ع)، مسلماً فضیلت و برتری امیرالمؤمنین (ع) بر تمامی صحابه رسول‌ خدا (ص) کاملاً آشکار و مبرهن است! که امیدواریم عزیزان اهل سنت به‌دور از هرگونه تعصب در این حقیقت تاریخی بیشتر بيانديشند! https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #گلبرگ_احکام موضوع: #احکام_تقلید ❓آیا در مسائل و شبهات اعتقادی، می‌توان تقلید و تبعیت نمود؟ ✅ شبهات اعتقادی، از اعتبارات شرعی متعلق به «اصول دین» است و «مکلف» موظف است آنها را با تحقیق و از روی یقین و اطمینان کامل، به دست آورد؛ لذا مسائلی مانند: «وجوب ایمان به خدا»، «یگانگی و عدالت حضرت حق» و یا «ایمان به انبیاء و اولیای الهی» و همچنین «ایمان به روز قیامت» و شبهات پیرامون آنها، باید به صورت «تحقیقی و تعقلی» و نه «تقلیدی و تَعبّدی»، به دست بیاید و مکلف موظف است، شخصاً تحقیق و بررسی نموده و با ادله لازم به جواب آن‌ها برسد. ❓آیا یادگیری «فروع دین» واجب است؟ ✅ یادگیری آن دسته از فروع دین را که انسان غالباً با آنها سروکار دارد، مانند نماز، روزه واجب است؛ 📚 توضیح المسائل (مُحَشّی)، ج۱، ص۱۱تا۱۳. ✅ با ما همراه شوید...👇👇👇 https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «كَرَّارٌ غَيْرُ فَرَّار» روز شنبه، ١۴٠٠/١٢/٠٧ مناسبت روز: امروز سالروز فتح قلعه خیبر و پیروزی مسلمانان در جنگ خیبر به واسطه جانفشانی و شجاعت بی‌نظیر امیرالمؤمنین (ع) است که در روز گذشته، حکایت کامل آن را، از کتب معتبر اهل‌سنت به حضورتان تقدیم نمودیم و انشاالله در روزبرگ امروز این مبحث را ادامه می‌دهیم؛ دیروز عرض کردیم در «جنگ خیبر»، پس از اینکه خليفه اول و دوم، در میدان نبرد شکست خورده و پشت به دشمن نموده و فرار کردند! حضرت رسول (ص)، پرچم را به دست امیرالمؤمنین (ع) دادند و و ایشان را «كَرَّارٌ غَيْرُ فَرَّار» یعنی «حمله کننده‌ای سخت که هرگز فرار نمی‌کند»، نامیدند؛ و سپس حضرت علی (ع) با غلبه بر پهلوانان یهود از جمله «مرحب خیبری» و با کَندن درب قلعه بزرگ خیبر، فاتح میدان و جنگ شدند! البته فرار برخی از صحابه از میدان نبرد، فقط در این جنگ نبوده بلکه در میدان‌های متعدد از صحنه‌ی جنگ گریخته‌اند! تا جایی که آیه ١۵۵ سوره آل‌عمران نازل شد و خداوند به نکوهش فرارکنندگان در جنگ‌ پرداخته و فرمود: «کسانی از شما که در روز برخورد مسلمان و کافران در جنگ اُحد، پشت کرده و فراری شدند! شیطان، آنها را به سبب نافرمانی و بدکرداریشان به لغزش افکند...»؛ و همچنین در آیه ١۶ سوره اَنفال می‌فرماید: «کسانی که در میدان جنگ و دفاع از اسلام، فرار می‌کنند، مورد خشم من هستند و یقیناً جهنمی می‌باشند!» «سیوطی» از مفسرین بزرگ اهل‌سنت در تفسیر الدّرالمنثور، ج٢، ص٣۵۵، «ذیل آیه ١۵۵ سوره آل عمران» از شخص خليفه دوم نقل می‌کند که «وقتی در روز جنگ اُحد، از مشرکان شکست خوردیم، من فرار کردم و از کوه بالا می‌رفتم همانند...»: «... قَالَ عُمَر: لما کَانَ یَوْم أحد هَزَمْنَا ففررت حَتَّى صعدت الْجَبَل فَلَقَد رَأَیْتنِی أنزو کأننی أروى... (أروى: ضَأْن الْجَبَل ضد الماعز)» البته طبق منابع شیعه و سنی، خليفه دوم، در این فرارها، تنها نبوده و بسیاری از صحابه بزرگ دیگر هم‌چون خلیفه اول نیز، بارها از میدان نبرد، گریخته و در کوه‌ها و بیابان‌ها فرار کرده‌اند! ✍️ اما نکته مهم این است که در تمام این جنگ‌ها، مردِ میدان، امیرالمؤمنین (ع) بودند که همیشه در برابر دشمنان ایستاده‌اند تا جایی که مورخین آورده‌اند که حضرت در جنگ اُحد، بیش از ٩٠ جراحت و زخم عمیق برداشته بودند، ولی هم‌چنان شجاعانه می‌جنگیدند و از پیامبر اعظم خدا (ص) دفاع می‌کردند تا جایی که حضرت جبرئیل(ع) نازل شد و ندای «لا فَتى اِلاّ عَلِىّ، لا سَیفَ اِلاّ ذُوالفَقار» سر داد! (تاریخ طبرى، ج۳، ص۱۶۹ و بحارالانوار،ج ۲۰،ص ۵۴) در «جنگ خندق» (احزاب) نیز وقتی پهلوان عرب، عمرو بن عبدود از خندق گذشت و با فریاد، مبارز می‌طلبید! همین صحابه بزرگ، خود را از برابر چشم رسول‌الله (ص)، مخفی می‌کردند، تا از رفتن به میدان در امان بمانند! و تنها باز هم علی ابن ابیطالب (ع) به دعوت پیامبر(ص) لبیک گفته و با عمرو بن عبدود، جانانه جنگیده و تمام کُفر را با ضربتی شکست داد! (تاریخ طبری، ج۲، ص۵۷۴ـ۵۷۳ و الإرشاد مفید، ج۱، ص۱۰۹ـ۹۸)؛ به‌صورتی که پیامبر (ص) این ضربت را بالاتر از عبادت تمام جنّ و انس؛ و طبق روایت دیگر، برتر از عبادت تمام امت تا روز قیامت دانستند! «ضَرْبَةُ عَلّیٍ یَوْمَ الْخَنْدَق افْضَلُ مِنْ عِبادَةِ الثَّقَلَین‌» (المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۳۴؛ جامع‌الاحادیث، سیوطی، ج۱۸، ص۵۳؛ المواقف، ایجی، ج۸، ص۳۷۱؛ ، شرح المقاصد، تفتازانی، ج۵، ص۲۹۸؛ و...) ✍️ و حاشا و کلا که در هیچ جنگی، امیرالمؤمنین (ع)، پشت به دشمن کرده باشند، لذا پیامبر لقب «كَرَّارٌ غَيْرُ فَرَّار»، (حمله‌کننده بی‌گریز) را به حضرت دادند و این لقب از فضیلت‌های اختصاصی حضرت علی (ع) می‌باشد! (تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۵۶؛ الإرشاد، ج۱، ص۶۴؛ شرح الأخبار، ج۱، ص۱۴۸ و...) همچنین ابن ابی الحدید، در شرح نهج البلاغه آورده است که زره حضرت علی (ع)، اصلاً پشت نداشته و وقتی از مولای متقیان پرسیدند، چرا زره شما پشت ندارد؟! حضرت فرمودند: چون من هرگز به دشمن پشت نکرده و از میدان نمی‌گریزم! ✍️ در پایان سخن، به خود می‌بالیم و افتخار می‌کنیم که مولا و امام و پیشوای اول ما، حيدر کرار است که هرگز در هیچ میدانی فرار نکرده و با شجاعت بی‌بدیلش، تمام پهلوانان عرب را به زانو درآورده و برتری نیروی اسلام را به جهانیان اثبات نموده است! https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #گلبرگ_احکام موضوع: #احکام_تقلید ❓تبعیض در تقلید به چه معناست و آیا می‌توان از چند مرجع، تقلید کرد؟ ✅ تبعیض در تقلید، یعنی تقلید را قسمت، قسمت کردن؛ و در هر قسمت از احکام، از مجتهد آن قسمت، تقلید کردن! ✅ مکلف می‌تواند هر قسمت از احکام شرعی را از مجتهدی که در آن قسمت تبحر و مهارت بیشتری دارد، تقلید کند؛ مثلاً «عبادات» را از مجتهدی، و «معاملات» را از مجتهد دیگری تقلید نماید؛ یا «احکام فردی» را از یکی، و «احکام اجتماعی و سیاسی و اقتصادی» را از دیگری، تقلید کند؛ بلکه اگر اعلمیت هر یک از مجتهدین در مسائلی که مکلف بنا دارد در آن مسایل از او تقلید کند، محرز شود؛ بنا بر احتیاط، تبعیض در تقلید در صورت اختلاف فتوا در مسایل مورد نیاز مقلد، واجب است. 📚 رساله آموزشی امام خامنه‌ای (مدظله‌العالی) ✅ با ما همراه شوید...👇👇👇 https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#کاظم_آل_محمد (ص)» روز یکشنبه، ١۴٠٠/١٢/٠٨ مناسبت روز: ۲۵رجب، طبق نقل مشهور، سالروز شهادت هفتمین اختر تابناک آسمان ولایت و امامت، حضرت امام موسی کاظم (ع) است که پس از تحمل سال‌ها شکنجه و زندان، سرانجام به دستور هارون الرشید و به دستِ سندی بن شاهک، مسموم و به شهادت رسیدند، لذا ضمن عرض تسلیت و تعزیت به محضر امام زمان (عج) و حضرت ثامن الائمه (ع) و حضرت فاطمه معصومه (س) و همه عاشقان ولایت و امامت، سخن امروز را آغاز می‌نمائیم؛ حضرت موسی ابن جعفر (ع)، دارای القاب زیادی بوده‌اند، از جمله: «اَعبَد»، «اَفقَه»، «اسخی»، «احسن»، «امین»، «صابر»، «صالح»، «باب الحوائج»، «زین‌المجتهدین» و...؛ اما مهمترین لقب حضرت، «کاظم» است! آنچه که از معنای «کاظم» در بین مردم شهرت دارد، «فروبرنده خشم» است؛ اما شاید همواره این سؤال در پستوی ذهن و قلب شیعیان مطرح بوده، که آیا معنای «فروخورنده خشم» آن هم به‌عنوان یک صفت بزرگ برای یک امام معصوم، با قدرت عصمت اهل‌بیت (ع) سازگار است؟! چراکه با احتساب این معنای ظاهری، باید فرض کنیم که امام هفتم، شخصی بودند که به‌دلیل شرایط سخت زندگی، و فشار و اختناق حکومت ظالم عباسی، و بی‌وفایی برخی از یاران خود، همواره در معرض عصبانیت و خشم بوده‌اند و در این حال، مدام خشم خود را فرو می‌خوردند! مسلماً انتساب این معنا به امام کاظم(ع)، نمی‌تواند شایسته امامت و عصمت و شأن آن امام معصوم باشد! و این معنا با آیه تطهیر نیز که اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) را از هر رِجس و زشتی، مصون می‌داند، مغایر است! چراکه هر خشمی، هرچند اندک باشد، در وهله‌ی اول، نشان‌گر غلبه‌ی قوه قهریه و غضب، بر روح و جان آدمی است که مسلما این معنا، دور از شأن و عصمت امام معصوم است؛ البته شاید این معنا، نشأت گرفته از آیه ١٣۴ سوره آل‌عمران باشد که خداوند در آن، سه صفت را برای نیکوکاران و محسنین برشمرده است: « ١. آنهایی که در فراخى و تنگى انفاق مى‏‌کنند؛ ٢. خشم خود را فرو مى‏‌برند؛ و ٣. از مردم در مى‏‌گذرند»: «الَّذینَ یُنْفِقُونَ فِی السَّرّاءِ وَ الضَّرّاءِ وَ الْکاظِمینَ الْغَیْظَ وَ الْعافینَ عَنِ النّاسِ وَ اللّهُ یُحِبُّ الْمُحْسِنینَ»؛ لذا از نظر قرآن، صفت "کاظم الغیظ" برای انسان‌های نیکوکار، فضیلت بزرگی است! اما مسلماً این معنا برای امام معصوم، که اصلاً رذایلی چون غضب در وجود پاک و مطهر او، جایی ندارد، فضیلتی ویژه، محسوب نمی‌گردد! بر همین اساس، برخی از مفسرین، به‌دنبال معنایی بالاتر و فراتر از معنای ظاهری رفته‌اند و «کاظم» را، صفت انسانی دانسته‌اند که همواره آرامش خود را در برابر تمامی زشتی‌ها و بدی‌ها و رفتارهایی که برخاسته از حالت خشم و عصبیت است، حفظ می‌نماید! تا جایی که اصلاً خشم و غضب و دیگر رذائلِ در این زمینه، در وجود او، ورود پیدا نمی‌کند! و نه تنها با حلم و صبر از بدی‌ها و ناسزاهای دیگران می‌گذرد؛ بلکه خشم دیگران را نیز با نیکی و احسان پاسخ می‌دهد! بی‌شک این معنا، می‌تواند شایسته پیشوای هفتم شیعیان باشد، زیرا حضرت کاظم (ع)، نه تنها از کسانی که به ایشان بدی کرده و ستم روا می‌داشتند، می‌گذشتند! بلکه به آنها نیکی و احسان فراوان می‌نمودند تا روح شرارت و خودخواهی، از نَفْسِ آنها، رَخت بربندد! چنانچه آورده‌اند: مردی از نوادگان خلیفه دوم در حضور امام کاظم (ع)، به ایشان و جد گرامیشان، حضرت امیرالمؤمنین (ع) توهین کرد!!! همراهان امام خواستند به او حمله کنند و او را بکشند، اما امام مانع شدند و سپس شخصاً به مزرعهٔ آن مرد ناصبی رفتند! او با دیدن امام، فکر کرد که حضرت برای انتقام و از بین بردن او و یا حداقل از بین بردن محصولاتش آمده‌اند، لذا شروع به داد و بیداد کرد! اما امام به او نزدیک شده و با مهربانی پرسیدند: چقدر خرج کاشت مزرعه‌ات کرده‌ای؟ مرد با عصبانیت گفت: ۱۰۰ دینار! سپس پرسیدند: امید داری چه اندازه از آن برداشت کنی؟ مرد ناصبی باجسارت گفت: غیب نمی‌دانم! امام بازهم با خوشرویی فرمودند: گفتم امید داری چه اندازه از آن برداشت کنی؟ مرد پاسخ داد: ۲۰۰ دینار! پس امام ۳۰۰ دینار به او داده و فرمودند: این ۳۰۰ دینار برای توست و محصولت هم برایت باقی است! سپس از او خداحافظی کرده و به سوی مسجد حرکت کردند؛ آن مرد که شگفت‌زده شده بود، خود را زودتر از حضرت به مسجد رسانده، و با دیدن امام، از جابرخاست و آیه ١٢۴ سوره مبارکه انعام را بلند تلاوت نمود: «اللَّه أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِ‌سَالَتَهُ: خدا بهتر می‌داند، رسالتش را کجا قرار دهد!» [تاریخ بغداد، ج۱۳، ص۳۰] ✍️ در پایان سخن از خداوند متعال مسئلت می‌نمائیم که توفیق الگوگیری از سیره آن امام همام را نصیب همه‌ی‌ما گرداند تا بتوانیم مُتخَلّق به اخلاق کاظمی شویم. https://eitaa.com/ROOZBARG