✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع: «فردوسی، مروّج فرهنگ ایرانی اسلامی» روز یکشنبه، ١۴٠١/٠٢/٢۵ ✍️ مناسبت روز: امروز در تقویم به نام «روز بزرگداشت فردوسی» نامگذاری شده، لذا سخن امروز را با سلام و صلوات به روح بلند این حکیم و شاعر مسلمان ایرانی آغاز می‌نمائیم؛ «ابوالقاسم فردوسی طوسی»، حکیم، فیلسوف، ادیب و شاعر بزرگ حماسه سرا و پارسی‌گوی ایرانی در قرن چهارم است؛ او در تمام دوران زندگی، همواره در راه کسب علم و ادب، و فرهنگ و معارف ناب اسلامی و همچنین تاریخ و آداب و سنت ایرانیان، همت گمارده، چنانچه تنها یکی از اثرات جاودانه او، «شاهنامه» است که نوشتن آن حدود سی و پنج سال به طول انجامیده و نزدیک به پنجاه هزار بیت دارد و در این ابیات، داستان‌های حماسی پندآموز و تاریخ پهلوانان بزرگ سرزمین ایران را با رویکرد معارف ناب اسلامی نگارش نموده است؛ اکثر مورخین اذعان نموده‌اند که فردوسی پیرو مکتب اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) بوده است؛ همچنین برخی از دانشمندان و علمای سرشناس شیعه مانند «عبدالجلیل قزوینی» و «قاضی نورالله شوشتری» به شیعه دوازده امامی بودن فردوسی، اذعان نموده‌اند؛ [مذهب فردوسی و ادیان در شاهنامه، ص۱۲] البته با نگاه به اشعار ولایی فردوسی، آن‌هم در زمان حکومت شاه محمود غزنوی و اهل‌سنت متعصب آن زمان، به آسانی می‌توان دریافت که او شیعه و شیفته اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) و بخصوص حضرت علی (ع) بوده، به‌گونه‌ای که همین اشعار وی، باعث رنجیده خاطر شدن شاه و پیمان‌شکنی او در رابطه با پاداش شاهنامه و همچنین خروج فردوسی از غزنین، پایتخت غزنویان شد و برخی از نویسندگان اهل سنت نیز به فردوسی لقب «رافضی» دادند! [همان] ابیاتی همچون: «که من شهر علمم، علیم در است / درست این سخن قول پیغمبر است» و یا: «سر انجمن بد ز یاران علی/ که خواندش پیمبر علی ولی» و یا: «منم بندهٔ اهل بیت نبی/ ستایندهٔ خاک و پای وصی اگر چشم داری به دیگر سرای/ به نزد نبی و علی گیر جای گرت زین بد آید گناه منست/ چنین است و این دین و راه منست برین زادم و هم برین بگذرم/ چنان دان که خاک پی حیدرم دلت گر به راه خطا مایلست/ ترا دشمن اندر جهان خود دلست نباشد جز از بی‌پدر دشمنش/ که یزدان به آتش بسوزد تنش» این اشعار حماسی در رابطه با امیرالمؤمنین (ع) در آن دوره که همه‌ی شیعیان تقیه می‌کردند، واقعاً شاهکار است؛ چنانچه آیت‌الله العظمی جوادی آملی (دامت‌برکاته) درباره این اشعار فرمودند: «مقام علمی فردوسی چنان بلند بوده که می‌توانسته چنین ابیاتی را بسراید و جرأت نکنند به او گزندی برسانند... نام مبارک حضرت امیر (ع) در آن دم و دستگاه جرمی نابخشودنی بوده! و فقط به دلیل عظمت فردوسی، این گفته‌هایش را تحمل کرده‌اند! (البته) فردوسی در توحید الهی (نیز) اشعاری عظیم و فیلسوفانه دارد که مرحوم صدرالمتالهین به عنوان سند، یکی از آن‌ها را ذکر می‌کند: "خداوند بالا و پستی تویی/ ندانم چه‌ای هرچه هستی تویی"؛ که تفسیر درست این شعر این است که همه حقیقت هستی خداست...»‌ (سخنان معظم‌له مورخ ٢٩ آذر ١٣٩٧) برخی از اُدباء و مورخین نیز، از جمله «سید حسن امین» اذعان نموده‌اند که فردوسی، اسلوب و روش به شعر در آوردن شاهنامه را از قرآن کریم گرفته و در این کتاب، فرهنگ ایرانی را به فرهنگ اسلامی پیوند زده... و راه نیک‌بختی در دنیا و رستگاری در جهان واپسين را نشان داده است؛ [فرهنگ در آیینه زبان و ادبیات فارسی، ص۳۶] انتقاد از پادشاهان و فراخواندن آنها به دادگستری، باور به ماندگاری نام نیک، انصاف در برابر دوست و دشمن، ستایش علم و عمل، مهر به همسر و فرزند، ستایش اندیشیدن و تأمل در کارها، نکوهش تنبلی و آز و دروغ و رَشک، و بالاخره باور به ناپایداری دنیا و تهیه توشه برای سرای آخرت از جمله نکاتی است که در سراسر شاهنامه به‌چشم می‌خورد؛ چنانچه گویی فردوسی، تمام شاهنامه را از سخنان حضرت علی (ع) الهام گرفته‌ و بر اساس معارف مکتب اهل بیت (ع) به رشته‌ی تحریر درآورده است؛ (سید جعفر شهیدی، بهره ادبیات از سخنان علی (ع)، ص٣٠) ✍️ رهبر فرزانه انقلاب (مدظله‌العالی) نیز در سخنان خود، بارها فردوسی و حکمت الهی اسلامی او را ستوده‌اند، که روزبرگ امروز را با بخشی از سخنان معظم‌له، به پایان می‌بریم: «حقیقت این است که فردوسی یک حکیم است... و حکمت او، حکمت الهیِ اسلامی است... شما خیال نکنید که در حکمت فردوسی، یک ذره حکمت زرتشتی وجود دارد... (او) دلباخته و مجذوب مفاهیم حکمت اسلامی بوده...؛ بله؛ من موافقم که از «فردوسی» تجلیل شود...فردوسی باید هم بزرگ شود، فردوسی در قلّه است.... او انسانی بوده برخوردار از معارف ناب دینی» (گزیده‌ای از سخنان معظم‌له مورخ ‌۱۳۷۰/۱۲/۰۵و ۱۳۹۰/۰۵/۲۴) ✍️ روحش شاد، یادش گرامی و نامش همواره جاودان باد. https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع: «حمزه (ع) الگوی ولایت‌پذیری و ولایت یاوری» روز دوشنبه، ١۴٠١/٠٢/٢۶ ✍️ مناسبت روز: امشب شب شهادت حضرت حمزه (ع) است، لذا سخن امروز را با سلام و صلوات به روح بلند این «شخصیت الگو» آغاز می‌کنیم؛ حضرت حمزه فرزند حضرت عَبدالمُطَّلِب، ملقب به «سَیّدالشُهَداء»، عموی پیامبر اکرم (ص) و از شهدای اُحُد است؛ ایشان از حامیان مهم رسول خدا بوده و آورده‌اند که حتی در زمانی که هنوز مسلمان نشده بود، از پیامبر (ص) در مقابل آزار مشرکان حمایت می‌کرد؛ حمزه از بزرگان قریش بوده و از این رو، مسلمان شدنش، تأثیر زیادی در میان عرب داشته و همچنین از میزان آزار قریش نسبت به پیامبر (ص) کاسته است؛ شجاعت ایشان به‌ حدی بوده که سران قریش و بزرگان عرب از ابهّت و دلاوری حضرت حمزه (ع)، همواره در بیم و هـراس بـودند؛ به‌گونه‌ای که مورخین آورده‌اند: روزی ایشان برای شکار در خارج از مکه بود و پس از بازگشت، خبردار شد که ابوجهل به پیامبر اسلام، توهین و جسارت نموده است؛ پس بلافاصله به سراغ ابوجهل رفت و در مقابل جمعی از بزرگان قریش، با کمان خود، چنان بر فَرق او زد که سَر او شکافته شد! و با فریاد به مسلمانی خود اظهار نموده و گفت: «به پیامبر خدا، ناسزا می‌گویی؟! من به او ایـمان آورده‌ام و بـه راهی که محمد (ص) رفته است، می‌روم؛ حالا اگر قـدرت داری با من ستیز کن!» [فرازهایی از تاریخ پیامبر اسلام، ص ١١۴] همچنین در تاریخ آمده که «ابولهب» و همسر ملعون او، که از هر فرصتی برای آسیب زدن به رسول خدا استفاده می‌کردند، روزی بـچّه‌دان گوسفندی را بر سر آن حضرت ریختند؛ وقتی خبر به حضرت حمزه (ع) رسید، ایشان بلادرنگ، بچه‌دان گوسفندی تهیه کرد و در برابر مردم بر سر ابولهب، خالی نمود؛ (همان) حضرت حمزه (ع) که جنگجویی سلحشور بوده، در همه حال از پیامبر اسلام دفاع می‌کرد و در شعب ابی‌طالب نیز همراه حضرت بود و همچنین در جنگ‌های مختلف از جمله غزوات بدر و احد، هم دوش امیرالمؤمنین (ع) چون شیری غرّان شجاعانه جنگید و قهرمانان بزرگ عرب را یکی پس از دیگری از پای درمی‌آورد، چنانچه در غزوه بَدر، بزرگترین قهرمانان قریش از جمله «شَيْبَه» و «عُتْبَه» را به جهنم واصل نمود! [طبقات ابن سعد‌، ص١۶] ایشان در جنگ احد نیز در سخت‌ترین وضعیت، که بسیاری از اصحاب پیامبر از میدان نبرد فرار کرده و به کوه‌ها پناه بردند! دلیرانه مقاومت کرد و با سپر قرار دادن خویش و نبرد با دو شمشیر، از رسول اللّه دفاع نمود تا جایی که دشمن طبق برخی از نقل‌ها ناجوانمردانه ایشان را از پشت و با نیزه به شهادت رساند و سپس «هند»، دختر عُتْبَه و زن ابوسفیان و مادر معاویه، به انتقام کشتن پدر و عمویش در جنگ بدر، پیکر حضرت را مُثْله کرد و سینه حضرت را شکافت و جگر ایشان را به دندان گرفت! لذا او را «آکلَةَ الْأَکبَاد» به معنای خورنده جگرها لقب دادند؛ [تاریخ‌ پیامبر اسلام ، دکتر آیتی، ص٢٩۵] رسول خدا که علاقه شدیدی به عموی گرامیشان داشتند، وقتی جسد ایشان را با آن وضعیت فجيع دیـدند، بسیار محزون شده و فرمودند: «هـرگز به مصیبت کسی مثل شما گرفتار نخواهم شد، و هرگز هیچ مقامی سخت‌تر از این، بر من نگذشته است» سپس مدتی در کنار جسد حضرت حمزه ایستاده و گریستند و ادامه دادند: جـبرئیل نـزد من آمد و به من خبر داد که در میان هفت آسمان نوشته شده: «حمزه فرزند عبدالمطّلب، شیر خدا و شیر رسول خدا و سید شهداء است» [بصائرالدرجات، ص ٣۴] همچنین حضرت فرمودند: «پروردگارم مرا با سه نفر از اهل‌بـیتم بـرگزید: علی بـن ابی‌طالب، جعفر بن ابی‌طالب و حمزه بن عبدالمطّلب» [تاریخ پیامبر، ص٣٢۴] البته درباره فضائل و کرامات حضرت حمزه سیدالشهداء روایات بسیاری نقل شده، تا جایی که امیرالمؤمنین (ع) و سایر ائمه اطهار در احتجاج با مخالفان، به خویشاوندی خود با حضرت حمزه مباهات کرده‌اند؛ ✍️ و بالاخره سخن امروز را با گفتار حکیم فرزانه انقلاب به پایان می‌بریم که فرمودند: «جناب حمزه (ع) واقعاً یکی از اصحاب غریب رسول‌الله (ص) است، آن هم با آن نقشی که ایشان داشته است... (لذا) به نظر می‌رسد که پیغمبر اکرم از همان لحظه‌ی اوّل که ایشان شهید شد، می‌خواستند از ایشان الگو درست کنند؛ این‌که پیغمبر به او لقب «سیّدالشّهدا» دادند... و بعد همه‌ی مدينه را وادار کردند [بر ایشان گریه کنند]؛ پیغمبر غوغا درست کردند برای جناب حمزه؛ معنای این چیست؟ این [یعنی] پیغمبر می‌خواهند حمزه را برجسته کنند که او سیّدالشّهدا است، و کسی است که همه باید بر او گریه کنند؛ این الگوسازی است و برای آن روز هم فقط نیست؛ (بلکه) برای همیشه‌ی تاریخ و برای همه‌ی مسلمین است...» (سخنان امام خامنه‌ای "مدظله‌العالی" ۱۴۰۰/۱۱/۰۵» https://eitaa.com/ROOZBARG