🔰اخوت و راز سعادت و خوشبختی یکی از طولانی ترین* تحقیق هایی که در تاریخ بشر صورت گرفته است، تحقیقی است که در دانشگاه هاروارد 75 سال (!!!) زندگی 724 مرد با تلاش چندین نسل پژوهشگر زیر نظر گرفته شده است. تنها حدود 60 نفر از 724 نفر مزبور زنده اند و همچنان در این مطالعه حضور دارند و حال این تحقیق به جایی رسیده که در حال مطالعه بر روی 2000 نفر از بچه های این مردان می باشد. رابرت والدینگر، مدیر چهارم این پروژه پژوهشی طولانی است که «اینجا» ارائه او را در تد میتوانید مشاهده کنید. ایشان صریحا ذکر میکند که پیام روشنی که از این مطالعه 75 ساله گرفتیم این است که روابط خوب ما را سالمتر و شادتر می کند. سخن راقی تر و متعالی تر آن در اندیشه دینی ما نمودار است. همان معنایی که در باب العشره کتاب عزیز اصول کافی مشاهده میکنیم. این سخن آنست که جهان انسانی ای که #اخوت_بنیاد باشد سعادت حقیقی را برای انسان به ارمغان خواهد آورد و هر چقدر جی دی پی و هزاران عامل رشد و توسعه دیگر باشد اما این نباشد باز صحنه حیات انسان دچار اضطراب می باشد. (اخوت بنیاد بودن به همان معنای راقی و متعالی ای که که در اندیشه دینی منعکس شده و حضرت آیت الله شاه آبادی قدس سره به زیبایی هر چه تمام تر در کتاب شذرات المعارف صورت بندی نظری کرده اند که اشاره ای از آن در این نوشتار منعکس شده است) ایشان سه درس بزرگ از این مطالعه تاریخی ذکر می کنند: 1. روابط اجتماعی از آن رو که تنهایی انسان را رفع می کنند بسیار برای انسان ضروری است و تنهایی یک تجربه به شدت سمی برای انسان می باشد. 2. تعداد روابط اهمیت چندانی ندارد آنچه که مهم است کیفیت روابط نزدیک* می باشد. روابطی که بتوان در موقع سختی روی آن حساب کرد.** 3. روابط خوب نزدیک نه فقط از جسم محافظت میکند بلکه از مغز نیز مراقبت میکند. پ.ن: * متاسفانه ما اندیشه ای و عزمی برای تدارک چنین تحقیقات پر طول و دامنه ای نداریم و این به شدت مایه خسارت است برای ما. هم حوزه و هم دانشگاه ما بایستی شرمگین باشند از فقر و فقدان چنین تلاشهایی. **روایتی که آ.شاه آبادی قدس سره بدان استناد کرده و بحث خود را روی آن استوار میکنند این می باشد: عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ عَنْ عُبَيْدِ اللَّهِ الدِّهْقَانِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ عَائِذٍ عَنْ عُبَيْدِ اللَّهِ الْحَلَبِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: لَا تَكُونُ الصَّدَاقَةُ إِلَّا بِحُدُودِهَا فَمَنْ كَانَتْ فِيهِ هَذِهِ الْحُدُودُ أَوْ شَيْ‏ءٌ مِنْهَا فَانْسُبْهُ إِلَى الصَّدَاقَةِ وَ مَنْ لَمْ يَكُنْ فِيهِ شَيْ‏ءٌ مِنْهَا فَلَا تَنْسُبْهُ إِلَى شَيْ‏ءٍ مِنَ الصَّدَاقَةِ فَأَوَّلُهَا أَنْ تَكُونَ سَرِيرَتُهُ وَ عَلَانِيَتُهُ لَكَ وَاحِدَةً وَ الثَّانِي أَنْ يَرَى زَيْنَكَ زَيْنَهُ وَ شَيْنَكَ شَيْنَهُ وَ الثَّالِثَةُ أَنْ لَا تُغَيِّرَهُ عَلَيْكَ وِلَايَةٌ وَ لَا مَالٌ وَ الرَّابِعَةُ أَنْ لَا يَمْنَعَكَ شَيْئاً تَنَالُهُ مَقْدُرَتُهُ وَ الْخَامِسَةُ وَ هِيَ تَجْمَعُ هَذِهِ الْخِصَالَ أَنْ لَا يُسْلِمَكَ عِنْدَ النَّكَبَاتِ. و نيز فرمود عليه السلام: دوستى از روى راستى و درستى نباشد جز با شرائط آن پس هر كه در او آن شرائط يا پاره‏اى از آنها باشد او را اهل چنين دوستى بدان و كسى كه چيزى از آن شرائط در او نباشد او را باين گونه دوستى نسبت مده. اولش اينكه نهان و عيانش براى تو يكسان باشد. دوم اينكه زيب و زينت تو را زينت خود داند، و زشتى تو را زشتى خود شمرد. سوم اينكه رياست و دارائى حالش را نسبت بتو تغيير ندهد. چهارم اينكه از آنچه توانائى دارد نسبت بتو دريغ نكند. پنجم- كه همه اين خصلت‏ها را در بردارد- اينكه هنگام بيچارگى و پيش آمدهاى ناگوار تو را رها نكند. جالب مورد پنجمی است که حضرت می فرماید: جامع همه موارد است و آن اینکه او تو را در بیچارگی و سختی رها نکند! و این نکته ای است که در انتهای ارائه جناب والدینگر به انحاء مختلف بیان می شود. *** تشکر از دکتر محسن دنیوی عزیز که این ارائه را معرفی نمودند. .