《 اصول و قواعد راهبردی دین پژوهی 》 الف: قواعد راهبردی خاص ۱.فهم ادبیات عرب ، شناخت لغات، قواعد صرف و نحو، بیان، معانی تشبیه، استعاره، تمثیل، کنایه و... ۲.استفاده از #قرائن_متصل(قاعدۀ سیاق) باید صدر و ذیل آیات و احادیث قرآن، آیه های پیش و پس به طور کلی سیاق کلام را شناخت. ۲.استفاده از #قرائن_لفظی منفصل: بایستی از آیات مشابه مفهوم مورد نظر را پیدا کرد. ۴. استفاده از #قرائن_تاریخی: توجه به ‌ویژگی زمان نزول آیه و همچنین تخاطب یا شأن نزول ها و شرایط تاریخی که کلام در آن زمان صادر شده است. ۵. استفاده از #قرائن_عقلایی: شواهد و قرائن عقلی می توانند، ما را در فهم درست یاری کنند. شواهد عقلی به ما کمک می کند، مفاهیم که عاقلی آن را می فهمد را به درستی درک کنیم. ۶. رجوع به روایات: فهمیدن تمام #آیات دشوار است، لازم است برای دانستن یکسری مسائل به کلام پیامبر، رجوع کرد. کلام پیامبر و امامان در تفصیل مجملات قرآن و تفسیرش، آیاتی نیازمند به تفسیر حجت است و بدون مراجعه به بینات، نمی توان به طور قطعی مطلبی را به قرآن نسبت داد. ب: قواعد راهبردی عام ضوابط کلی است؛ که پژوهشگر حوزۀ دین پیش از آغاز کار خود و #رجوع به منابع، باید آن ها را به دقت شناخته و در فرآیند پژوهش دینی بکار بگیرد. این قواعد، #منطق_فهم_دین هستند. برخی از این قواعد عبارتند از: پژوهشگر حوزۀ دین ، بایستی نسبت به #مفروضات و #مبانی_نظری_پژوهش خود و نیز نتیجه یا نتایج احتمالی آن ، احساس مسئولیت و تعهد داشته باشد. لازم است،#مسئولانه و #محتاطانه پژوهش به پژوهش بپردازد زیرا؛ امکان تاثیر گذاری یا بروز پیامد نتایج پژوهش وی، بر رفتار دینداران وجود دارد. او باید درصدد کاهش #خطای خود باشد؛ به این اصل،《اصل احتیاط》گفته می شود. #روش_شناسی_در_پژوهش #بخش_دوم #اصول_قواعد #روایات #راهبردی با ما همراه باشید 🤝 @Rezvaninstitute http://eitaa.com/Rezvaninstitute