‌ ‌#دلانه برایِ اون دسته محبینِ حضرت که به هر دلیلی، نتونستن و نمی‌تونن هیئت و روضه‌ای شرکت کنن: می‌دونم چقدر حالت گرفته و حسرت بند‌بند وجودتو آتیش می‌زنه که انگار از مجلسی که میزبانش امام و آقاته، دور موندی و نتونستی خودتو برسونی و به کسایی که مدام تو هیئتای مختلف و گلزار شهدا و... می‌رن و مجازی رو باهاش پُر کردن و بهت پیام می‌دن میای بریم فلان جا و تو میگی نه، نمی‌تونم؛ مریض دارم؛ خونواده‌ام نمی‌ذارن؛ کسی نیست بیارم و... . غبطه می‌خوری و دلت هزار تیکه می‌شه! اینو می‌دونم که مدام دنبال این می‌گردی که چرا جاموندی؟ با خودت میگی یعنی کوله‌بار گناهات زیاده که نمی‌خرنت و نمی‌برنت و بهت اذن و اجازه‌ی ورود به این مجالس پُر نور و برکت رو نمی‌دن؟ کجای کارو خراب کردی؟ می‌دونم که داری خودخوری می‌کنی و حالت از دست خودت خوب نیست یا حتی بدترش، از امام و خدا گله داری که چرا همه آره و من نه؟ و می‌گی نکنه دوسم ندارین یا منو نمی‌بینین؟

آره عزیزِ من، همه‌ی اینارو می‌دونم و درکت می‌کنم. ولی می‌دونی چیه؟ یه وقتایی نور رو اون کنج خونه و اتاق و زیر زمین می‌دن، یه وقت تو مجلس و هیئت. یه وقتایی دُر گرانبهایی که به سختی به‌دست میاد و به هر کس نمی‌دنش رو، تو قلب کسی می‌ذارن که تیکه‌تیکه شده و عجزش گوش فلک رو پُر کرده. پس نبین کی، کجا رفت و می‌ره. حساب کتاب عالم فرق داره با دو دوتا چارتای من و تو. خیلی فرق داره! خدا، خدای همه‌ست. خدایِ حُر و امامِ حُر، خدا و امامِ من و تو هم هستن. من و تو که مثل حُر آب رو، روی خانواده‌ی امام نبستیم! فقط یکم کله شق بازی درمیاریم و خودمونم پشیمونیم از این وضعیت. ته دلمون با این راه و خاندانه. پس دلت قرصِ قرص که تو، عزیز دُردونه‌شونی؛ که اگه نبودی، الان حُبشون تو دلت نبود و شیعه نبودی! :) تو این دنیا، بین میلیاردها آدم، تو و تعداد دیگه‌ای، شدین پیرو راه حق و با اختیارتون پای این مکتب موندین.

پس همیشه این گناه و عدم لیاقت نیست که مارو از یه سری مجالس دور می‌کنه، بلکه خدا واسمون یه برنامه‌ی دیگه داره. برنامه‌ای متناسب با خودمون و شخصیت و روح و ظرفیتمون که طبق اون، رشدی که دنبالشیم رو به‌دست بیاریم. قرار نیست راه و روشِ رشد فرد الف، که مدام پایِ درس اساتید برجسته‌ست و هیئت و حرمش به راهه، با تو که هیچ‌کدومو نداری یکی باشه. امتحاناتون، راه رشدتون، ظرفیتتون، انتظاراتی که از هر کدوم هست، خیلی فرق داره... خیلی! پس نگو چرا لیاقت خوردن یه چای روضه ندارم. اون دل‌شکستگیت عالمی داره برای خودش! دل شکستگی چیز کمی نیستا! اون دل شکستگیِ تو، در کنجِ خونه و حسرت و اشکت، بعضاً نسبت به اونی که تو هیئتای معروف و...ست و این چیزا راحت در دسترسشه، یه جور دیگه خریدار داره. :)

کیف و حال و ظاهر هیئت و... رو نبین.‌‌ نتیجه رو ببین که به هر کی، چی دادن! ببین دلِ کی بیش‌تر لرزیده، دلِ کی بیش‌تر شکسته. دل کی بیش‌تر به این معارف گره خورده. اونه که بُرده! و اون، می‌تونی تو باشی که با هندزفری و قایمکی کنج اتاق یا... روضه‌ی کوچیکِ خونگی می‌گیری و برای خودت روضه می‌خونی و مداحی می‌کنی.❤️ همون آقایی که میزبان هیئت فلانه، میزبان هیئتِ کنجِ اتاق توام هست؛ تو رو هم می‌بینه و واسه‌ش باارزشی. چون می‌بینه در اوج محرومیت چجوری پاش وایسادی و دوسش داری. آره خلاصه... امام حسین، امام حسین همه‌ست، سریع شاکی و ناامید نشو، نگاهتو بزرگ کن. توکل و اعتماد صفر تا صدت به همونی باشه که مدام می‌گه دلتو بده به منِ قادر؛ به من عالمِ به اسرار دلت؛ به منی که قول دادم نجاتت بدم و ناراحتیت رو رفع کنم! پس نترس عزیز من. نترس! درست می‌شه!🌱

🔔شبهه: 📌 شما شیعیان می‌گین ائمه به آینده علم دارن و می‌دونن قراره چه اتفاقی بیوفته! خب چرا وقتی امام حسین سلام‌الله می‌دونستن که اگه برن کربلا شهید می‌شن، بازم رفتن و حتی خونواده‌شون رو با خودشون بردن؟ این خودکشی نیست؟ #سلسله_شبهات_محرم ✅ پاسخ این شبهه را ببینید و به دوستان خود هدیه دهید 💡🌱 « کاری از مجموعهٔ رُنِشــا » 🆔 @Ronesha_ir تلگرام | روبیکا