میگن قدیما حیاطها درب نداشت، اگر درب داشت هیچوقت قفل نبود... میدونید چرا قدیمیا اینقدر مخلص بودند؟ چرا اينقدر شاد بودن؟ چرا اينقدر احساس تنهايی نميكردند؟ چرا زندگيها بركت داشت؟ چرا عمرشون طولانی بود؟ چون تو کتاب ها دنبال ثواب نمیگشتند که چی بخونند ثواب داره، دنبال عمل کردن بودند.فقط یک کلام میگفتند: خدایابه داده‌هایت شکر. نمیگفتند تشنه روآب بدید ثواب داره، میگفتند آب بدید به بچه که طاقت نداره. موقعی که غذامیپختند، نمیگفتند بدیم به همسایه ثواب داره، میگفتند بو بلند شده همسایه میلش میکشه ببریم اونا هم بخورن. موقعی که یکی مریض میشد، نمیگفتن این دعا رو بخونی خوب میشی، میرفتن خونه طرف، ظرفاشو می‌شستن، جارو میزدن، غذاشو می‌پختن که بچه هایش غصه نخورن اول و آخر کلامشون رحم و مهربانی بود. به بچه عیدی می‌دادند، میگفتن دلشون شاد میشه، به همسایه میرسیدن میگفتن همسایه از خواهر و برادر به آدم نزدیکتره... خدایاقلب ما را جلا بده که توکتاب ها دنبال ثواب نگردیم، خودمان را اصلاح کنیم و با عمل کردن به ثواب برسی نه فقط باخواندن دعا مهربان باشیم، محبت کنیم بی منت،.. خدایا عاقبت بخیرمان کن ☝️از پیام‌های وارده☝️ نقدونظر #حم 👌بنام رحمان به کام شیطان!! در این متن ظریف #شیطانی اما ظاهراً #رحمانی، چند نکته ضد دینی، تعبیه شده است که معمولاً توسط اتاق فکرهای #صهیونیزم_شیطانی، دنبال می‌شود! خلاصه این متن، اینست که «نفس اقدام به اعمال»، مطلوبیت دارد و پیوند زدن انجام آن‌ها به #نیت و #ثواب و #دعا و #کتاب، موجب انکسار #اخلاص و حتی بی‌عملی می‌گردد که جایی برای #احساس_امنیت، باقی نمی‌گذارد. در نتیجه «عمل مخلصانه خوب بدون ملاحظه الهی آن»، ارجحیت دارد بر «بی‌عملی آمیخته به نیت ثواب نهفته در دعاها و کتاب‌ها»! (آیا القاء این دو گانگی، موجب استحکام #دیانت است یا انهدام آن؟ یعنی آدمیان، ناگزیرند به انتخاب یکی از دو مطلب غیرقابل جمع: یا «عمل بما هو عمل و کردار نیک» را انجام بده و یا دنبال نیت ثواب و تطبیق پندار با دعا و کتاب برو! (یعنی که نمی‌شود توأمان، هم پندار نیک خود را داشته باشی و هم کردار نیک را جامه عمل بپوشانی! و لذا اقتضای اخلاص و جلای قلب‌ها و بازگشت به شادی قدیمی و طولانی شدن عمرها و برکت یافتن زندگی‌ها، پشت کردن به ثواب‌جویی از طریق مراجعه به دعاها و کتاب‌هاست!) مراجعه به کتب حاوی دعا و تواصی بزرگان را خیلی ظریف در مقابل عمل صالح قرار داده است تا ریشه کتاب‌ها را بزند! کتاب‌ها و دعاهای مأثوره، شاقول مهمی هستند در برابر شیوع #خرافات، زیرا که حاوی مفادی هستند که می‌توان آن‌ها را به نقد کشید. ولیکن وقتی مراجعه به کتاب، دور افکنده شود، «خرافات غیر مکتوب»، مجال یکه‌تازی پیدا می‌کنند. خلط مبحثی که در این متن، زیرساخت خروجی آنرا تشکیل می‌دهد، مقایسه #امنیت گذشته و حال است که قدیم احساس امنیت بیشتر و بهتر از حالا بوده است که علل مختلفی می‌تواند داشته باشد ولیکن علت این تفاوت را صرفاً در اخلاصی خلاصه کنیم که در قدیم جاری بود و الان نیست و نشانه آنرا در قفل بودن یا نبودن درب‌ها بجوییم که مخلصین در #میدان_عمل بودند با نیت‌های مثلاً انسانی و غیرمخلصینی که بدنبال صرفاً ثواب نهفته در فلان دعای توصیه شده در فلان کتاب دعا بودند با نیت‌های مثلاً الهی! ⁉️ آیا واقعاً عدم احساس امنیت (= قفل کردن درب‌ها)، ناشی از اخلاص مردمان بوده است؟! (چگونه اخلاص بورزیم تا مجدداً به احساس امنیت سابق برگردیم؟!) ⁉️ آیا عدم اخلاص مردمان ریشه در این دارد که آن‌ها صرفاً بدنبال #ثواب_اخروی از طریق مراجعه به کتاب‌ها هستند نه عمل لازم مؤثر در دنیا (ولو اینکه ثوابی در آن‌ها دنبال نشود)؟! (آیا اگر کل دعاها و کتاب‌ها و نیت کسب ثواب را دور بریزیم، به اخلاص مطلوب می‌رسیم؟) ⁉️ آیا علت «از بین رفتن اخلاص» در عمل و محدود ساختن ثواب‌جویی در کتاب‌های دعا، ملاحظات آخرتی بوده است؟! الغرض؛ و سؤال پایانی: با دور ریختن دعاها و ثواب‌ها و آتش زدن کتاب‌ها چه تضمینی وجود دارد که انسان‌ها در #گرداب_خرافات و اقدامات من‌درآوردی، فرو نلغزند و اسیر نگردند؟ آیا چنین متن‌های مکارانه در صدد بسترسازی برای رشد خرافات نیست؟ آیا دعوت به کردار نیک (بدون هماهنگی صحیح آن با پندار نیک تعریف شده در کتاب‌ها و دعاها و بریدن از آخرتی که تنها سکه رایج آن، #ثواب است) مانع از رشد سرطانی و یکه‌تازی خرافات نمی‌شود؟ اگر معیار اصلی ما کلام #خالق_متعال در قرآن (و کلام #وحی و کلام معصومین(ع) که بهترین مفسرین #کتاب قرآن هستند) باشد، که همه‌جا #ایمان را قرین #عمل_صالح ذکر فرموده است. یعنی که هر دو باید در کنار هم دیده شوند و آن‌دو را نباید از همدیگر تفکیک کرد. وگرنه اجبار انسان‌ها به انتخاب یکی از این دو (=تعطیلی شیطانی هر دو!)، هیچ ربطی به #نگاه_اسلامی ندارد و... ✍سیدمحمدحسینی(منتظر) ۱۴۰۳/۱۰/۲۹ 🌐👈حیفه نبینی👉 💠 🎲👈محل نظرات👉 🙏