#پارت102 به محض شنیدن اسم ساده از دهان آلما با لبخند دلنشینی جلو رفت. با ساده دست داد و او را بوسید:« پس ساده خانم نمایش نامه نویس شمایید!» ساده با خجالت سر تکان داد که بله. آلما به شانه ی ساده زد و گفت:« برای مامان خیلی از تو گفتم.» وقتی توی ماشین نشستند مادر آلما از توی آینه به ساده نگاه کرد:« البته خیلی آلما نهایت میشه ده پانزده جمله. اون چندان منو تحویل نمیگیره.» ساده نیم نگاهی به آلما که ساکت جلو نشسته بود انداخت:« خب آلما اینجوریه دیگه.» مادر آلما تعجب کرد:« یعنی با شما هم زیاد حرف نمیزنه؟» آلما روبرگرداند و به ساده نگاهی انداخت. توی چشم های سبز و درخشانش احساس مبهمی گیج میخورد که ساده نفهمید از حرف او دلخور شده است یا سپاسگزار. از توی آینه به چشم های مادر آلما نگاه کرد:« نه، منظورم اینه که آلما قدر داشته هاشو نمیدونه.» مادر لبخند زد و با دست ضربه ی آرامی به زانوی آلما زد:« میبینی، بهترین دوستت هم با من هم عقیده ست.» ساده گفت:« فکر نکنم من بهترین دوست آلما باشم.» مادر رو کرد به آلما:« آره آلما؟ ساده راست میگه؟» آلما انگار که سوالی نشنیده باشد رو برگرداند و به ساده گفت« راهو درست میریم؟» #به_قلم_مینو_کریم_زاده #ادامه_دارد........ @Sarall