#پارت3 سهراب فرزند ارشد خانواده که ۳ سال از ساده بزرگ تر بود همین که دیپلمش را گرفت، با هر چی کتاب درسی در دنیا بود خداحافظی کرد و گفت :«دانشگاه مال کسانی است که فقط عرضه دارند از راه مدرک پول در بیاورند؛ وگرنه عقل معاش، کار هزار مدرک را میکند.» وبعد به مادر قول داد چنان جذب بازار کار شود که دستمزد یک ماهه ی پدر بشود پول تو جیبی یک روزه ی او. شیدا که امتیاز ته تغاری بودن از هر گرین کارتی برایش کارساز تر بود فکر میکرد پدر ته صفی ایستاده است که اول آن هم به کسی چیزی نمیدهند؛ البته منظورش چیزی بود که بتوان آن را با دست گرفت و به خانه برد؛ وگرنه در این روزگار عاطفه کیلویی چند! شیدا عاشق نجوم بود و آرزو داشت روزی خانه شان به طبقه ی آخر بلند ترین برج تهران که فعلا ۵۶ طبقه است نقل مکان کند و صد البته یک تلسکوپ توپ هم بخرد. پدر وقتی به عمق رابطه ی شیدا و فضا پی برد، او را در کلاس نجوم ثبت نام کرد که شهریه اش هم اصلا کم نبود و داد مادر را به هوا برد که آدم تا وقتی یک خانه ی درست و حسابی ندارد، از این ولخرجی ها نمیکند. شیدا در برابر این اعتراض لب ورچید و دور از گوش پدر گفت:« این کمترین کاریه که باید برام بکنین.» بعد جمله ای گفت که خودش از مفهوم آن خیلی کیف کرد و از آن روز به بعد، هر چند وقت یکبار، وسط پذیرایی می ایستاد و آن را بلند میگفت:« چیزی که انوشه انصاری رو اولین فضانورد ایرانی کرد، فقط هوش و تلاشش نبود؛ حساب بانکی پدرش هم بود.» #به_قلم_مینو_کریم_زاده #ادامه_دارد.... @Sarall