eitaa logo
سیاست و فرهنگ | شعبانی سارویی
1.3هزار دنبال‌کننده
11.1هزار عکس
7.7هزار ویدیو
950 فایل
🌱 کانال سیاست و فرهنگ به ارائه چالش ها و ظرفیت های دو حوزه سیاست و فرهنگ می پردازد. 🔹️ ارتباط با ادمین : @Shabaniesaroui
مشاهده در ایتا
دانلود
غدیر، تبیینی ۱۴۰۰ ساله.pdf
حجم: 655.7K
📝منبر مکتوب با موضوع ؛ 💎 غدیر ، تبیینی ۱۴۰۰ ساله ✅ سخنرانی ویژه عید غدیر با رویکرد جهاد تبیین... ✍️ تهیه شده در موسسه امیربیان قم
کتاب-اقتداء.pdf
حجم: 1.18M
🔰 کتاب «اقتدا»... 🔸با موضوع تاملی در رابطه امام و امت... ✍حجت الاسلام صفری... (گروه تبلیغی رضویون) ✅گفتار اول: امام؛ مظهر دین ✅گفتار دوم: ماهیت و رسالت امام ✅گفتار سوم: زندگی با محوریت امام ✅گفتار چهارم: ولایت فقیه، امتداد جریان ولایت ✅گفتار پنجم: آثار اطاعت از امام ✅گفتار ششم: عوامل امامت ستیزی ✅مجموعه فیش های سـخنرانی حجت االاسلام و المسلمین استاد ماندگاری با موضوع ارکان اقتدا
🔸یک سنتی بود که قبلًا انسانها را میکشتند و ابراهیم باید این سنت را نسخ کند. اما چطور این سنت را نسخ کند؟ اگر ابراهیم قبل از این قضیه این سنت را نسخ می‌کرد، مردم حق داشتند بگویند ابراهیم خودش ترسید، برای اینکه بچه‌اش را قربانی نکند گفت: انسان را قربانی کردن، دیگر ملغی‏! اما ابراهیم مقام تسلیم را تا اینجا رساند که صد در صد حاضر شد بچه‌اش را به دست خودش قربانی کند، مقام اسلام و تسلیمش در نهایت درجه ظاهر شد، آنوقت دستور رسید که نه، کافی است، قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْیا. خلاصه معنایش‏ این است که به فرمان عمل کردی، یعنی ما بیش از این نمی‌خواستیم، ما واقعاً نمی‌خواستیم تو بچه‌ات را بکشی، ما می‌خواستیم ببینیم تو واقعاً تا این حد حاضر هستی؟ تو حاضری فرزندت را در راه خدا قربانی کنی؟ حاضری به دست خودت فرزندت را قربانی کنی؟ فرزندت هم تا این مقدار تسلیم امر خدا هست؟ ما از بندگان این را می‌خواهیم، ما از بندگان فداکاری در راه حق را می‌خواهیم، ما از بندگان تسلیم در راه حق را می‌خواهیم، شما امتحان خودتان را دادید: قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْیا. بعد دستور رسید: انسان را قربانی کردن دیگر برای همیشه ملغی‏! به جای اینکه یک انسان را اینجا قربانی کنی، یک گوسفند را قربانی کن که حیوانی است که خدا او را برای اینکه گوشتش مورد استفاده قرار بگیرد خلق کرده، گوشتش را به فقرا و به افراد دیگر صدقه بده، که از آن وقت این سنت معمول شد. 📕شهید مطهری، کتاب حج، ص ۱۱۸