در بندِ لحظه‌هایِ گرفتار تا کجا راضی شدن به بازی تکرار تا کجا آن‌سوی این حصار خبرهای تازه‌ای‌ست در خانه جای پنجره دیوار تا کجا فرصت همیشه نیست بیا دیر می‌شود عمرم گذشت وعده‌ی دیدار تا کجا خورشید پشتِ ابر که پنهان نمی‌شود ای نورِ بی‌ملاحظه انکار تا کجا عمری‌ست در پیِ تو به هر سو دویده‌ام ای دوست می‌کشانی‌ام این بار تا کجا #عطیه‌سادات_حجتی @shearvdastan

به دنیا آمدی تا عشق با من همنشین باشد نشستی روبرویم تا زمین عرش برین باشد برایت تاج و تختی از گل و لبخند آوردم شدی فرمانروا تا سرزمینم سرزمین باشد چه شب‌هایی که با چشم سخنگویت برای من غزل خواندی و گفتم زندگی شاید همین باشد همین با هم نشست‌ها، همین از عشق گفتن‌ها همین دنیای کوچک می‌تواند بهترین باشد از این دوری نمی‌ترسم که می‌دانم دل عاشق به گمراهی نمی‌افتد اگر اهل یقین باشد یقین دارم که روزی روزگار وصل می‌آید اگر حتی فراق بین ما دیوار چین باشد #عطیه‌سادات_حجتی @shearvdastan

در حسرت شکستن تنگ سفالی‌ام باران کجاست خسته از این خشکسالی‌ام خشکیده است چشمه‌ی اشکم ولی هنوز در یاد مانده خاطره‌های زلالی‌ام گل می‌دهد دوباره به یادت بهار و من پاییز نخ‌نما شده‌ی باغ قالی‌ام آن‌ها که ردّی از تو ندیدند گفته‌اند دیوانه‌ام که در پی عشقی خیالی‌ام صد سال هم که بگذرد آشفته‌ی تواَم هرگز گمان مکن که من از عشق خالی‌ام #عطیه‌سادات_حجتی @shearvdastan

به خود گفتم دل از اندیشهٔ‌ دیدار بردارم تمامِ عمر «تنها» دست روی دست بگذارم نباید می‌نوشتم پاسخ آن نامه را اما نشد از دست‌خط دوست یک‌دم چشم بردارم نوشتم هرچه از هم دورتر، آسوده‌تر اما کسی در گوش من می‌گفت من دلتنگِ دیدارم کسی از دور می‌آید به جنگِ عقل و می‌ترسم مبادا عشق باشد اینکه می‌آید به پیکارم اگر شب‌های دلتنگی نمی‌آیم به دیدارت نمی‌خواهم تو را با گریه‌های خود بیازارم #عطیه‌سادات_حجتی @shearvdastan

به خود گفتم دل از اندیشهٔ‌ دیدار بردارم تمامِ عمر «تنها» دست روی دست بگذارم نباید می‌نوشتم پاسخ آن نامه را اما نشد از دست‌خط دوست یک‌دم چشم بردارم نوشتم هرچه از هم دورتر، آسوده‌تر اما کسی در گوش من می‌گفت من دلتنگِ دیدارم کسی از دور می‌آید به جنگِ عقل و می‌ترسم مبادا عشق باشد اینکه می‌آید به پیکارم اگر شب‌های دلتنگی نمی‌آیم به دیدارت نمی‌خواهم تو را با گریه‌های خود بیازارم #عطیه‌سادات_حجتی @shearvdastan

غنچه‌های سرخ پژمردند بر پیراهنت بویِ رفتن می‌دهد این روزها خندیدنت از نگاهت می‌توان فهمید حرفت را ولی لهجه‌ی باران گرفته چشم‌های روشنت من نمی‌دانم چرا تا حرف رفتن می‌زنی ناگهان سرمی‌گذارد اشکِ من بر دامنت قلعه‌ای در دوردستِ آرزوهای منی کاش روزی صلح می‌کردی تو هم با دشمنت با دلِ من دشمنی کردی ولی بخشیدمت بازگرد ای بی‌وفا روزی به خاکِ میهنت #عطیه‌سادات_حجتی @shearvdastan

هزار بار رساندم به هر طریق سلامی نمی‌رسد ز تو اما نه قاصدی نه پیامی کجای این شب غمگین نشسته‌ای به تماشا بدون اینکه بگویی به اهلِ شهر، کلامی چه رازهای مگویی چه عطرِ خاطره‌گویی هنوز می‌رسد از شیشه‌ای غمی به مشامی نگاه کردن و از دیدن تو دست کشیدن عجب حلالِ حرامی... عجب حلالِ حرامی فراق با همه تنهایی‌اش اگرچه به سر شد وصال با همه زیبایی‌اش نداشت دوامی به این امید که روزی به سوی خانه بیایی دوباره آینه‌ای را گذاشتم لبِ بامی #عطیه‌سادات_حجتی @shearvdastan

شعله‌ی بی‌شراره‌ای دارم طالع بی‌ستاره‌ای دارم از همه ماه بودنت ای ماه من فقط استعاره‌ای دارم از تو گفتند شاعران، من هم غزلِ نیمه‌کاره‌ای دارم از مرورِ مدام خاطره‌ها دفترِ پاره پاره‌ای دارم به کجا می‌گریزم از عشقت من کجا راهِ چاره‌ای دارم هرچه از خود برانی‌ام چون موج اشتياق دوباره‌ای دارم چون درختان اگرچه درخاکم سوی بالا اشاره‌ای دارم #عطیه‌سادات_حجتی @shearvdastan