‍ مدرسه شکر خدا مدرسه ها باز شد سال جدیدی دگر آغاز شد مهر رسید از ره و مهرش به دل کرد دلم خانه در این آب و گل مدرسه چون خانه و آموزگار چون پدر و مادر و من بیقرار دل چو که آهنگ دبستان کند خنده مرا چون گل بستان کند موی مرا شانه کند مادرم مقنعه ام را کُند او بر سرم باز ببوسد رخ زیبای من دست مرا گیرد و همپای من تا به درِ مدرسه آرد مرا بوسد و در مدرسه کارَد مرا تا که بِرویَم چو نهالی سپس میوه دانش بدهم هر نفس علم اگر رخنه کند در درون بارِ ظلالت کَشَد از جان برون حال من و مدرسه و کودکان مشق و کلاس و هنر و امتحان کیف و کتاب و قلم و دفترم کفش و لباس و گلِ روی سرم باز مرا ورد زبان میشود وه که مرا مونس جان میشود #لقمانی_بهابادی_سیمرغ"

‍ ‍ دوستت دارم وطن دوست دارم کوچه هایت را وطن های و هوی بچه هایت را وطن شهر تهران پایتخت کشورم دوستت دارم ز جان و پیکرم دوست دارم دوست خوزستان تو سیستان تو بلوچستان تو هر سه استان خراسان تو را مدفن شاه غریبان تو را شهر بجنورد تو را با بیرجند در مذاق من چنان شهد است و قند بارگاه حضرت معصومه را شهر قم آن وادی مظلومه را وادی سمنان و گیلان تو را یزد و کرمان و سپاهان تو را اردبیل و هر دو آذربایجان دوست دارم جمله را از جسم و جان ملک کهکیلویه و بوشهر را شهر ایلام سراسر مهر را دوست دارم ملک شعر و شاعران فارس را آن خطه نام آوران جمله کردستان و کرمانشاه را هم لرستان چو قرص ماه را شهر همدان بارگاه بوعلی چون نگینی تابناک و منجلی دوست دارم دوست من تبریز تو شهر قزوین دلاور خیز تو من چه گویم شهر زیبای اراک هست خورشیدی فروزان تابناک شهر گرگان و گلستان قشنگ کوهسار و دشت و جنگل سبز رنگ دوست دارم دوست زنجانت وطن چهار محال و دام دارانت وطن دوست دارم من بهاباد تو را دشتهای سبز و آباد تو را خطه جوشان هرمزگان تو ناوهای خفته در دامان تو قشم و کیش و تنب و لاوان تورا ناوچه خوب جماران تو را دوست دارم دوست دریای خزر آنکه باشد کشورم را تاج سر دوست دارم من خلیج فارس را ساحل عمان چون الماس را دوست دارم جملگی را دوستان کی جدا گردد هزار از بوستان آید آن روزی که جان قربان کنم جان فدای کشور ایران کنم بشنو از« سیمرغ »خوش گفت این سرود بر یکایک مردم ایران درود #لقمانی_بهابادی_سیمرغ "