بسم الله الرحمن الرحیم #سلام_بر_یحیی #قسمت_اول عقربه های ساعت روی میز، یک ربع به چهار را نشان می دهند. یعنی از زمانی که بیدار شدم، تنها ده دقیقه گذشته است!؟ برخلاف دل مضطرب و آشفته من، چه شب ساکت و آرامی است امشب. صلوات می فرستم. آرام نمی شوم. هر چه ذکر به یاد دارم با خودم زمزمه می کنم، اما باز آرام نمی شوم. به سمت چپم غلت می زنم و به چهره ی آرام و غرق در خواب یحیی خیره می شوم. دو سه طره از موهایش روی پیشانی اش افتاده است. کنار می زنمشان تا چهره اش را کامل ببینم. ترسم بیشتر می شود. طاقت نمی آورم و بیدارش می کنم. -یحیی؟ یحیی؟ تکانی می خورد اما بیدار نمی شود. دوباره شانه اش را تکان می دهم و صدا می زنم: -یحیی؟ یحیی؟ تو را به خدا بیدار شو یحیی. چشمانش را باز می کند و با تعجب می پرسد: -جانم؟ چه شده؟ آرنج دست راستش را تکیه گاه بدنش می کند و به سمتم نیم خیز شده و منتظر جواب می ماند. چه شده!؟ نمی دانم چه بگویم. جواب می دهم: -هیچی! راستش..راستش یحیی من می ترسم. با جوابم آرام شده و با بی خیالی دوباره دراز کشیده و سرش را روی بالش می گذارد و می گوید: -خواب بد دیدی؟ مهم نیست. هر چه بوده، فقط خواب بوده. صدای بوق و بعد صدای لاستیکهای ماشینی از خیابان روبروی خانه می آید. کلافه و پریشان می گویم: -یحیی نه. خواب بد ندیدم. یحیی من می ترسم. من از روزی که از دانشگاه بیایم خانه و بعد تند و تند شام را آماده کنم. آن وقت ساعت هشت بشود و تو نیایی. ۹ بشود و نیایی. ۱۰ بشود و نیایی. دوازده بشود و باز هم نیایی، می ترسم. از اینکه تا صبح لب به غذا نزنم اما تو نیایی می ترسم. آرام در آغوشم گرفته و دست های یخ کرده ام را در دست های گرمش می گیرد و با نگرانی می گوید: -وای عزیزم چقدر دستهایت یخ کرده اند! چشمان سیاه و مهربانش را به چشمانم دوخته و ادامه می دهد: -مریمم..عزیز من آرام باش. خواب بد دیده ای. خیر باشد ان شاءالله. صلوات بفرست و آرام باش عزیزم. من اینجا هستم. خدای من چرا ترسم را نمی فهمد. سریع صلواتی می فرستم و می گویم: -اما یحیی من خواب بد ندیدم. خواب دیدم رفته ایم پارک شرافت. قرار بود به تئاتر برویم اما چون تو دیر رسیدی و نشد برویم، به جایش مرا بردی پارک شرافت و مرتب شوخی و شیرین زبانی می کردی تا از تئاتر نرفتن ناراحت نباشم. آخرش هم خیلی محکم، خیلی خیلی محکم، یحیی خیلی محکم، دستم را گرفتی و برایم شعر خواندی. ماه هم خیلی نزدیکمان شده بود. انگاری دوست داشت خودش را در خلوت دوتایی ما جا بدهد. یحیی در حالی که موهایم را نوازش می کند، می گوید: -الحمدلله به این خواب! ببین الان هم دستهایت را گرفته ام عزیز دلم. با عجز نگاهش می کنم: -یحیی؟ من می ترسم. تو چرا درکم نمی کنی!؟ من از اینکه روزی صدای تو را فقط در خواب بشنوم، می ترسم. لا اله الا اللهی می گوید و در تخت می نشیند. به ساعت نگاهی کرده و بعد به سمتم برمی گردد و با مهربانی می گوید: "مریمم..عزیزم..خانومم بلند شو با هم برویم وضو بگیریم و نماز بخوانیم. چیزی تا اذان صبح نمانده است. بعد هم من برایت شعر بخوانم تا این آشفتگی و ترس بی مورد، دست از سر مریم من بردارد. قبول عزیزم؟" و دستش را به سمتم دراز می کند. دستش را پس می زنم. -نه یحیی..دست بر نمی دارد. تا زمانی که نگویی پشیمان شده و نمی روی، این ترس دست از سرم برنمی دارد. ✍ ادامه دارد... @ShohadayEAmniat 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷

رمان وحکایات وخاطرات شهدا https://eitaa.com/joinchat/475201730C58eeef74ec @ShohadayEAmniat https://eitaa.com/joinchat/ShohadayEAmniat

#سلام_بر_یحیی #قسمت_دوم -نه یحیی..دست بر نمی دارد. تا زمانی که نگویی پشیمان شده و نمی روی، این ترس دست از سرم برنمی دارد. از تخت پایین می رود و شروع به قدم زدن در اتاق می کند. ذکری را زیر لبش مدام تکرار می کند که درست نمی شنوم چه ذکری است. به سمت در می رود. دستگیره در را می گیرد تا باز کند اما منصرف شده و برمیگردد. کنارم روی تخت می نشیند. با دست راستش دستم را گرفته و می گوید: -مریمم..عزیزم..تو الان به جای آنکه خودت مرتب برایم روضه ی حضرت زینب بگذاری و بگویی:"یحیی برو. برو تا دختر مولا غریب و تنها نماند!" نشسته ای و در دل و ذهنت آنقدر مرا بزرگ می کنی که غربت دختر امیرالمومنین کوچک بشود!؟؟ بغضی لعنتی به گلویم چنگ می اندازد. با صدایی که به زور از ته حلقومم خارج می شود، التماس می کنم: -یحیی تو را به... دستش را روی دهانم می گذارد و آشفته می گوید: -نه مریم..نه! تو را به جان یحیی ات قسمم نده! اشک چشمانم را خیس می کند. خیلی بی انصاف هستی یحیی. خودت قسمم می دهی اما نمی گذاری که من...دستش را از روی دهانم بر میدارم و می گویم: -خیلی خب..قبول. قسم نمی خورم اما گوش بده به حرفهایم. فقط همین. باشد؟ سرش را به نشانه قبول کردن تکان می دهد و من ادامه می دهم: -می دانم که قبلا برایت مرگ بابا را تعریف کرده ام اما می خواهم دوباره برایت بگویم. باید بگویم تا بفهمی چرا اینقدر مثل دختربچه ها ذوق می کنم وقتی میایی دانشگاه دنبالم تا با همدیگر به خانه برگردیم. اشک بی اختیار از گوشه های چشمم روی شقیقه هایم جاری شده و از لابلای موهایم روی بالش می چکد. -دوم دبستان بودم. هنوز خوب یادم هست که آن روز، همان روز سرد لعنتی که قرار بود بابا بیاید دنبالم، زنگ تفریح دوم، آزاده هلم داده بود و من روی برف ها سر خورده و کمی پوست کف دستهایم رفته بود. آخر یادم رفته بود دستکش هایم را با خودم ببرم. روز قبلش با مینا توی حیاط برف بازی کرده بودیم و من بعد از بازی دستکشهایم را پشت بخاری گذاشته بودم تا برای فردا خشک بشوند اما صبح یادم رفته بود بردارمشان. حلقه های اشکِ جمع شده در چشمانش را می ببینم. نوک انگشتانش را به سمت لبهایم می برم تا با بوسیدنش جلوی هق هق ام را بگیرم. طاقت نمی آورد و اشکهایش جاری می شوند. هر دو دستم را در دستهایش می گیرد و به سمت لبهایش می برد و با هق هق می بوسدشان. وای از هرم نفسهای یحیی. امان از داغی اشکهایش. آه از .... یحیی..یحیی..یحیی.. چقدر سخت است برایم گفتن. اما باید بگویم..باید هر طور شده و از هر راه و با هر حرفی که می توانم، نگهش دارم.... ✍ ادامه دارد .... رمان وحکایات وخاطرات شهدا https://eitaa.com/joinchat/475201730C58eeef74ec @ShohadayEAmniat https://eitaa.com/joinchat/ShohadayEAmniat 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷

#سلام_بر_یحیی #قسمت_سوم چقدر سخت است برایم گفتن. اما باید بگویم..باید هر طور شده و از هر راه و با هر حرفی که می توانم، نگهش دارم. یحیی پدرم، برادرم، همسرم هست،یحیی تنها مرد زندگی ام نیست، یحیی همه کس من است. نه..نمی گذارم برود. این بار دیگر نمی گذارم برود. یحیی نمی فهمد درد یتیمی را. من نمی خواهم دوباره همه زندگی ام را از دست بدهم. -یحیی آن روز هم مثل الان، دستهایم یخ زده و می سوختند. همه ی بچه ها رفته بودند اما هنوز بابا نیامده بود. مرتب به سمت چپم نگاه می کردم تا بابا بیاید اما نیامد. هیچ وقت دیگر هم نیامد. بعد از کلی انتظار، تنها راهی خانه شدم. سر کوچه یمان که پیچیدم، دیدم جلوی در خانه شلوغ است و از داخل خانه هم صدای داد و گریه می آید. پاهای یخ زده ام سست شدند. اما... دیگر توان ادامه دادن ندارم. -باقی اش را هم که خودت میدانی یحیی! بعد از آن روز بارها مامان آمد مدرسه به دنبالم. چند باری هم خاله آمد. گاهی اوقات هم مامان و خاله با یکدیگر می آمدند. اما من هر وقت از در مدرسه بیرون می آمدم اول سمت چپم را نگاه میکردم. یحیی فکر داشتن مردی که سمت چپ دیوار منتظر آمدن تو است، حس دیگری دارد. یادت هست یحیی!؟ اولین باری که آمدی دانشگاه به دنبالم،از در که خارج شدم، اول سمت چپم را نگاه کردم و تو دقیقا سمت چپ ایستاده و منتظرم بودی. یحیی آن شب من بعد از سالها توانستم راحت بخوابم. راحت خوابیدم چون یک مرد آن بیرون سمت چپ دیوار منتظرم بود. یحیی دیگر نمی تواند تحمل کند. می چرخد. در حالی که کمی به جلو خم شده، صورتش را در دستهایش پنهان می کند و گریه می کند. خدای من. طاقت این گریه های یحیی را ندارم. بلند می شوم و دستهایش را از صورتش کنار می برم و می گویم: -یحیی؟ عزیز من ببخشید. اصلا غلط کردم. اصلا من دیگر لال می شوم و چیزی نمی گویم. تو را به جون مریم گریه نکن... قسم که می خورم تند نگاهم می کند و می گوید: -صد بار گفتم که جونت را قسم نده. -چشم..دیگر قسم نمی دهم. اما تو هم اینطور گریه نکن. -وای مریم..نمی دانی با دلم چه کردی مریم! تو که می دانی تا راضی نباشی، من حتی جم نمی خورم. صدای آلارم گوشی یحیی و بعد صدای دور اذان از مسجد می آید. جواب حرفهایش را نمی دهم و به سمت در می روم. هنوز تا رفتنش فرصت باقی است. فردا باز هم سعیم را می کنم تا نگذارم برود. ** سعی می کند نشان ندهد اما از پشت گوشی هم کاملا می شود حس کرد نگرانیش را. گوشی تلفن را بین سر و شانه ام نگه داشته و به حرفهای مادرم گوش می دهم و با دستهایم پیراهن آبی یحیی را تا می کنم. -چشم..چشم مامان جان. -ببخشید مامان..دارم ساک یحیی را آماده میکنم. اجازه بده وقتی که کارم تمام شد، خودم زنگ میزنم. -چشم چشم..حتما می گذارم برایش. مامان دعایم کن. چشم قربانتان برم. یا علی..خدانگهدار. می روم اتاق تا از جعبه ی بالای قفسه گل خشک بیاورم. "خدایا آرامم کن. چرا دلم اینطور می شود!؟ انگار که یک دسته سلول بی تاب و نگران مدام در دلم تکثیر میشوند. خدایا اولین بار نیست که می خواهد برود. پس چرا اینقدر بی قرارم من!؟ چرا نگرانی هایم چندین برابر شده است؟ خدایا کمکم کن تاب بیاورم. خدایا.." صدای چرخیدن کلید در قفل در، مرا به خودم می آورد. جعبه به دست می چرخم سمت در. یحیی با لبخند وارد می شود و سلام می دهد: ✍ ادامه دارد .... رمان وحکایات وخاطرات شهدا https://eitaa.com/joinchat/475201730C58eeef74ec @ShohadayEAmniat https://eitaa.com/ShohadayEAmniat 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷