#قضاوت نَفسِ قضاوت در مورد دیگران، عملی سخیف و نامومنانه است. با وجود این بسیاری خود را دیندار می دانند و آدم ها را به خوب و بد تقسیم می کنند. آن ها مبتکرانه خود را قاضی فضیلت ها و رذیلت های مردمان می دانند. آن ها نمی دانند که یک عمل را نمی توان مبنای قضاوت در مورد تمامی زندگی فرد قرار داد.. نمی دانند خدایی کردن و آدمها را در ترازوی نامیزان ذهن سنجیدن،خود زشت ترین کار است پاکان از اینگونه قضاوت ها مبرایند. و تو کیستی که به قضاوت در مورد دیگران بنشینی؟ کیست که این مقام داوری را به تو بخشیده است؟ بی تردید تو را نگاهی.... تیز نیست که به درون آدمها بروی و کانون جوشان آرزوها و اشتیاق شان را ببینی. تو فقط ظاهر اعمال آنها را میبینی. فقط به نمودهای رفتاری آنها نظر داری نه بودهای هستی شناسانه شان. آنها نیز در اعماق وجودشان دلایلی برای بروز چنین رفتاری دارند. اگر آن دلایل را نبینی و نشنوی قضاوتی ابلهانه و غیر انسانی در مورد اعمال و رفتار مردمان خواهی داشت. تو چیزی را محکوم میکنی که خود مشتاق انجام آن هستی. اما از عواقب آن می ترسی. آنچه راکه تو میجویی قدرت و شهرت و اعتبار است. اگر به خود بنگری می بینی که تو بیشتر لایق سرزنشی؛ ..... تا آن که محکومش کرده ای. دیندار واقعی قدرت مدار نیست، خدامدار است، هستی مدار است. دیندار واقعی با خاک شهرت طلبی چشمان خویش را به روی زندگی پاک و معصوم نمی بندد. #زبان_فرشتگان