از گل شنیدم بوی او مستانه رفتم سوی او 🌹 تا چون غبار کوی او در کوی جان منزل کنم #رهی_معیری https://eitaa.com/TAMASHAGAH

ای لبت باده‌فروش و دلِ من باده‌پرست جانم از جام میِ عشق تو دیوانه و مست آنچنان در دل تنگم زده‌یی خیمهٔ اُنس که کسی را نبوَد جز تو درو جایِ نشست همه را کار شراب است و مرا کار خراب همه را باده بدست است و مرا باد بدست چو بدیدم که سرِ زلفِ کژت بشکستند راستی را دل من نیز به غایت بشکست کار یاقوت تو تا باده فروشی باشد نتوان گفت به خواجو که مشو باده پرست https://eitaa.com/TAMASHAGAH

✨🌹✨ عشق‌، تنها هنگامی‌ همه عاشق‌ را در خود مستغرق‌ می‌کند که‌ محبوب‌ او، خدا،یا یکی‌ از هم‌نوعان‌ او باشد. این‌ از آن‌ روست‌ که‌ انسان‌ بذاته‌، تنها با کسی‌ برابری‌ می‌کند و او را دوست‌ می‌دارد که‌ به‌ صورت‌ او باشد. آن‌گاه‌ هیچ‌ جزئی‌ در وی‌ نیست‌، مگر که‌ همانند آن‌ در محبوب‌ یافت‌ می‌شود... ظاهرش‌ در ظاهر محبوب‌ و باطنش‌ در باطن‌ِ محبوب‌، شیفته‌ می‌شود. از این‌جاست‌ که‌ خدا «ظاهر و باطن‌» نامیده‌ شده‌ است‌. بدین‌سان‌، محبت‌ انسان‌ را در خدا و هم‌نوعان‌ خودش‌ مستغرق‌ می‌کند. این‌ پدیده‌ در جهان‌ فقط به‌ سبب‌ هم‌گونی‌ است‌. اما مستغرق‌ شدن‌ او در عشق‌، هنگامی‌ که‌ خدا را دوست‌ می‌دارد، از این‌ روست‌ که‌ انسان‌ به‌ صورت‌ِ خدا آفریده‌ شده‌ است‌ و حضرت‌ الهی‌ را با همه ذات‌ خودش‌، پذیرا می‌گردد و از این‌ رو همه نام‌های‌ الهی‌ در وی‌ آشکار می‌شوند و وی‌ بدان‌ها متخلق‌ می‌شود. از سوی‌ دیگر، اگر عشقش‌ به‌ خدا تعلق‌ گیرد و محبوب خدا باشد، فنای‌ او در عشقش‌ به‌ حق‌ شدیدتر از فنای‌ او در عشق‌ به‌ هم‌نوعان‌ خودش‌ است‌، زیرا هنگامی‌ که‌ انسان‌ یکی‌ از هم‌نوعانش‌ را دوست‌ می‌دارد، در غیاب‌ او از ظاهر محبوب‌ بی‌بهره‌ است‌، اما چون‌ حق‌، محبوب‌ او باشد، وی‌ در مشاهده دائم‌ است‌ و مشاهده محبوب‌، مانند خوراک‌ برای‌ تن‌ است‌ که‌ بدان‌ رشد می‌کند و هرچه‌ مشاهده‌اش‌ افزون‌ شود، بر عشقش‌ افزوده‌ می‌شود و از این‌ روست‌ که‌ شوق‌ با دیدار، آرام‌ می‌گیرد و اشتیاق‌ با دیدار برانگیخته‌ می‌شود. این‌ همان‌ احساسی‌ است‌ که‌ عاشق‌ هنگام‌ رسیدن‌ به‌ معشوق‌، در خود می‌یابد و از دیدار او سیر نمی‌شود و ولع‌ او کاستی‌ نمی‌گیرد و هر چه‌ به‌ او می‌نگرد، بر وجد و شوقش‌ افزوده‌ می‌گردد... #فتوحات_مکیه #باب_۱۷۸ #شیخ_اکبر_محی_الدین_ابن_عربی ✨🌹✨ https://eitaa.com/TAMASHAGAH

با هرچه نشینی و با هرچه باشی، خوی او گیری؛ در کاه نگری در تو پَژمردگی در آید، در سبزه و گل نگری، تازگی درآید؛ زیرا همنشین، تو را در عالَمِ خویشتن کِشَد. #مقالات_شمس_تبریزی https://eitaa.com/TAMASHAGAH

"گرچه نان بشکست مر روزهٔ ترا در شکسته‌بند پیچ و برتر آ" اگر چه نان روزه معنوی ترا باز میکند(می شکند) ولی این عمل نان مانند رفو کردن و ترمیم است و گام را فراتر بگذار و به مقام بالاتر واردشو. اگر به دلیل نفس از صراط مستقیم دورشدی از خداوند کمک بخواه ، که او پیوند دهنده است. "چون شکسته‌بند آمد دست او پس رفو باشد یقین اشکست او" اکنون که دست توانای خداوند مانند شکسته بندی زخم را التیام می بخشد. پس شکستن او مانند رفو کردن و جبران نمودن است. شکسته بند میتواند نماد انسان کامل باشد که خلیفه خداوندست. گر تو آن را بشکنی گوید بیا تو درستش کن نداری دست و پا اگر موجودیت معنوی خود را بشکنی، ندائی بسوی تو می آید که بیا این شکسته شده را ببند. تو خواهی دید قدرت بستن این پیوند را نداری، پس بدان نه شکستن به دست توست و نه ترمیم آن. شکسته بند: جبّار، از اسماء الهی شرح مثنوی شریف #استاد کریم زمانی https://eitaa.com/TAMASHAGAH

✨ ... هر ناله که رندی به سحرگاه زند از طاعت زاهدان سالوس بِه است #خیام ✨ https://eitaa.com/TAMASHAGAH