از ساحل که میگذری، صدای دریا یاد آور دلتنگی هایت میشود. یاد آور سکوتی که همیشه در میانتان گوینده ی همه چیز است. شب که به ساحل بروی، تاریکی آسمان برایت چشمان مشکی ای را تداعی میکند که هیچ وقت از تماشای آنها سیر نمیشوی و موج هایی که برایت آشنا هستند، همان موج هایی که بی صبرانه منتظر هستی که دوباره در میان انگشتانت گره بخورند.

تمام پریشانی های دنیا در ذهنم جمع شده اند؛ هر واقعه را صدها بار با خود مرور میکنم، با تمام واکنش‌ هایی که میتوانستم بدهم؛ اما هربار به مضحک ترین و احمقانه ترین واکنش روی آوردم. ذهنم را میبینی؟ همانند موهایم درهم گره خورده است؛ شاید هم بیشتر. حال بگذارید به صراحت عرض کنم که اگر با حیوانات واقعی زندگی میکردم آرامش بیشتری داشتم؛ اما این حیوانات انسان نما، این ها مرا به مرز جنون میرسانند.

🤷😔

از آن لحظات میگویم همان لحظه هایی که دست در دست به چشمان هم خیره شده ایم؛ غافل از دنیا، غافل از زمان و غافل از قهوه ای که سرد میشود. با تو و در کنار تو دنیا فاقد اهمیت است. بگذار تا ابد همینطور بمانیم؛ تا ابد چشمانت مال من باشند و تا ابد گرمی دستانت را در دستانم احساس کنم؛ بگذار تا ابد زمان را باهم متوقف کنیم. ~~~

درون قلبم برای تو قلعه ای از آجر ساخته ام؛ آجر هایی از جنسِ بند بند وجودم.

+