سلسله گفتاری پیرامون #مسئله_آب_در_کربلا با استناد به منابع(۱) در #واقعه_کربلا، آب و تشنگى از برجستگى ویژه اى برخوردار است، چنان که تا حدّى دیگر وقایع، تحت تأثیر آن قرار گرفته اند و بخش قابل توجهى از گفتگوى بین دو سپاه بر سر آب بوده؛ به طورى که مظلومیت #امام_حسین(ع) و سنگدلى دشمن از همین امر معلوم مى گردد. اهمیت آب در کربلا چنان بود که حتى نزاع بر سر آن، چند روزى قبل از #عاشورا آغاز شد و تا پایان جنگ در روز عاشورا ادامه داشت و حتى اگر صحیح تر بگوییم مسئله #آب_و_تشنگى با #مأموریت_مسلم آغاز شد. چنان که بنابر روایتى، او در مسیر خود از مدینه به کوفه به رغم اینکه دو راهنما داشت ولى راه خود را گم کرد و دو راهنماى او نیز از شدّت تشنگى جان دادند. مسلم نیز بعد از آنکه در کوفه مجروح و دستگیر شد، به رغم اینکه در آستانه قصرِ دار الحکومه قدح آبى به او دادند؛ ولى به سبب شدّت خون ریزىِ دهان، نتوانست آن را بیاشامد و سر انجام با لب تشنه شهید شد. شهداى کربلا هم به ویژه آنهایى که متأخرتر شهید شدند با لب تشنه در جوار حق آرمیدند. از این رو است که این بخش واقعه کربلا دل هر خواننده و شنونده را مى سوزاند. #ادامه_دارد... منبع: فروغى اَبرى، اصغر (۱۳۸۲). تاریخ در آیینه پژوهش #وزارت_دفاع_و_پشتیبانی_نیروهای_مسلح #سازمان_جغرافیایی_نیروهای_مسلح #اندیشکده_حکمرانی_آب @WaterGovernanceThinkTankNGO

سلسله گفتاری پیرامون #مسئله_آب_در_کربلا با استناد به منابع(۲) #بشر در #طی_قرن_ها، #آب را که گوهر گرانبهاى الهى، #مایه_حیات و #پیام_آور #شادى، #صلح و #صفاست، همواره در جهت #نابودى_انسان_ها و #ویرانى_بلاد به کار گرفته است. انقلابیونى که در #سال_۳۵_هجرى #عثمان را در خانه اش محاصره کردند، مانع از رسیدن آب به وى شدند تا اینکه #على(ع) با تلاش فراوانى آب مورد نیاز وى را به وسیله #حسنین(ع)براى او فرستاد. #معاویه که احیا کننده خوى و خصلت و کینه هاى دوران جاهلیت بود، کوشید که در #جنگ_صفین از #آب_به_عنوان_حربه_جنگى استفاده کند؛ از این رو نخست بین #سپاهیان امیرالمؤمنان(ع) و #منابع_آب مانع ایجاد کرد ولى على(ع) که سمبل اسلام بود به محض اینکه بر منابع آب دست یافت، #سپاهیان_معاویه را از آب منع نکرد. #امام_حسین(ع) نیز همانند جدّ و پدرش نه تنها از آب به عنوان حربه نظامى استفاده نکرد، بلکه از آن در جهت ارائه چهره واقعى اسلام و پیوند بین مسلمین بهره گرفت. او هنگامى که در #منزل_شراف با #سپاهیان_کوفه به فرماندهى #حُر_بن_یزید_ریاحى رو به رو شد؛ در حالى که آنها از فرط تشنگى به ستوه آمده بودند، امام(ع) به یارانش دستور داد از آبى که همراه داشتند به آنها بدهند تا آنجا که سپاهیان و چهار پایان آنان سیراب شدند. بنابر روایتى، امام خود در نوشاندن آب به آنها کمک مى کرد. #ادامه_دارد... منبع: فروغى اَبرى، اصغر (۱۳۸۲). تاریخ در آیینه پژوهش #وزارت_دفاع_و_پشتیبانی_نیروهای_مسلح #سازمان_جغرافیایی_نیروهای_مسلح #اندیشکده_حکمرانی_آب @WaterGovernanceThinkTankNGO

سلسله گفتاری پیرامون #مسئله_آب_در_کربلا با استناد به منابع(۳) در #کربلا دشمنان، در بَدوِ اَمر براى اعلان جنگ از #حربه_آب استفاده نمودند. چنان که #عبیدالله_بن_زیاد طى نامه اى از #حُر مى خواهد که امام حسین(ع) را در سرزمینى #بدون_پناهگاه و #آب_و_آبادى فرود آورد. سپس #عمر_بن_سعد، مأموریت یافت که بین امام و آب حایل گردد. #ابو_حنیفه_دینورى در این باره مى نویسد: «ابن زیاد به عمر بن سعد نوشت که از حسین(ع) و یاران او، آب را باز گیرد و نباید یک جرعه آب بنوشد، هم چنان که این کار را نسبت به #عثمان_بن_عفان پرهیزکار انجام دادند». عمر بن سعد مأموریت حفاظت از آب را به #عمرو_بن_حجاج_زبیدى به همراه #۵۰۰_سوار واگذار کرد. آنان از روز #هفتم_تا_دهم_محرّم با جدّیت تمام از #شریعه_فرات حفاظت مى نمودند که مبادا امام و یارانش از آن، آب بَردارند. آنها با به راه انداختن #جنگ_روانى بر آثار ناشى از تشنگى افزودند. #عبدالله_بن_حصین_ازدى که از قبیله بجیله بود؛ ندا می داد: «اى حسین آیا این آب را مى بینى که مانند قلب آسمان صاف است! تو یک قطره از آن را نخواهى چشید تا آنکه از تشنگى بمیرى». #شمر نیز از جمله کسانى بود که در رابطه با آب به امام حسین(ع) زخم زبان مى زد. عمر بن سعد شخصى را نیز مأمور نمود که ندا دهد: «اى پسر فاطمه(ع) و رسول خدا(ص) تو از این آب یک قطره نچشى، تا آن وقت که طعم مرگ را بچشى یا به حکم عبیدالله گردن نهى». #ادامه_دارد... منبع: فروغى اَبرى، اصغر (۱۳۸۲). تاریخ در آیینه پژوهش #وزارت_دفاع_و_پشتیبانی_نیروهای_مسلح #سازمان_جغرافیایی_نیروهای_مسلح #اندیشکده_حکمرانی_آب @WaterGovernanceThinkTankNGO

سلسله گفتاری پیرامون #مسئله_آب_در_کربلا با استناد به منابع(۴) #منعِ_آب از #امام_حسين(ع) حقيقتى است كه نه تنها مورخان از آن ياد كرده اند، بلكه #امام_زمان(عج) نيز در #زيارت_ناحيه_مقدسه به آن اشاره نموده، مى فرمايد: «فمنعوك الماء ووُرودَهُ»؛ «پس آب و ورود بر آن را از تو منع كردند». آن چه مسلّم است #سپاهيان_كوفه از روز #هفتم_محرم به طور جدّى مانع از دستيابى امام به آب شدند. بنابراين، آن چه مربوط به تشنگى امام و يارانش به ويژه فرزندان و زنان مى شود مربوط به سه روزِ پايانى، يعنى از #هفتم_تا_دهم_محرم است و در اين فاصله امام حسين به طرق گوناگون آب مورد نياز اردوى خويش را تأمين مى كرده است. بنابر روايت #ابن_اعثم_كوفى، امام در جلوىِ خيمه چاهى حفر كرد كه آب گوارايى داشت. بعد از آن آب فرو خورد و غايب شد و ديگر آن چشمه را نديدند». نتيجه، اينكه امام حسين(ع) وقتى كه مشاهده كردند كه دشمن بين او و آب حايل شده، آب مورد نياز اردوى خود را از طريق #حفر_چاه تأمين نمودند و اين از گزارشى كه براى #عبيدالله_بن_زياد فرستاده اند به خوبى معلوم مى شود. او طى نامه اى به #عمر_سعد مى نويسد: «اما بعد به من چنان رسانيده اند كه حسين و ياران او #چاه_ها_فرو_برده_اند و #آب_بر_مى_دارند، لهذا ايشان را هيچ فرو ماندگى نيست. چون بر مضمون نامه وقوف يابى بايد كه #حسين_بن_على و ياران او را از كندن چاه منع كنى و نگذارى كه پيرامون آب گردند». #ادامه_دارد... منبع: فروغى اَبرى، اصغر (۱۳۸۲). تاریخ در آیینه پژوهش #وزارت_دفاع_و_پشتیبانی_نیروهای_مسلح #سازمان_جغرافیایی_نیروهای_مسلح #اندیشکده_حکمرانی_آب @WaterGovernanceThinkTankNGO

سلسله گفتاری پیرامون #مسئله_آب_در_کربلا با استناد به منابع (۵) مدركى دال بر اِقدام #عمر_بن_سعد در پُر كردن چاهِ حفر شده از جانب #امام_حسين(ع) وجود ندارد. بنابراين به درستى معلوم نيست؛ سرنوشت چاه، چه شده است. هر چند به روايت #ابن_اعثم_كوفى، عبارت «#چشمه_ناپديد_شد»؛ شاید به معنی قطع جریان آب چشمه باشد. هر چند کندن مجدد چاه، براى امام حسين(ع) و يارانش كار چندان مشكلى نبوده، زیرا آنها در مدت كوتاهى #خندق_بزرگ_و_عميقى را در اطراف خيمه ها حفر كردند؛ ولی به احتمال زیاد دشمنان مانع کندن چاه شده و فرصت برای امام و یاران مهیا نبوده است. در نهایت، به دلیل بستن آب به روی خیام و به ويژه زنان و كودكان، امام #۳۰_تن از #سواران و #۲۰_تن از #پيادگان سپاه خود را به فرماندهى برادرش #حضرت_عباس(ع) جهت آوردن آب به سوى #فرات فرستاد و آنها با درگيرى مختصر با #محافظان_آب موفق شدند #۲۰_مَشك آب براى امام حسين(ع) و يارانش بياورند. از اين رو برخى از ياران امام، زبان به اعتراض و سرزنش #مردم_كوفه گشودند كه ذكر نمونه اى از آنها مى تواند بيانگر شرايط سختى باشد که بر امام و همراهان در کربلا گذشته است. « #حُرّ و #برير_بن_حضير_همدانى در اين باره خطاب به سپاهيان كوفه مى گويند: «#حسین (ع) و #زنان_و_كودكان خُردسال و يارانش را از آب روان فرات كه #يهودى و #مجوسى و #نصرانى از آن مى نوشند؛ ممنوع داشته ايد؟» #ادامه_دارد... منبع: فروغى اَبرى، اصغر (۱۳۸۲). تاریخ در آیینه پژوهش #وزارت_دفاع_و_پشتیبانی_نیروهای_مسلح #سازمان_جغرافیایی_نیروهای_مسلح #اندیشکده_حکمرانی_آب @WaterGovernanceThinkTankNGO

سلسله گفتاری پیرامون #مسئله_آب_در_کربلا با استناد به منابع (۶) #امام_حسین(ع) و یارانش به سبب اشتغال به جنگ و فعالیت بسیار در روز #عاشورا از یک سو، به آب زیادى نیاز داشتند و از سوى دیگر نمى توانستند آب مورد نیاز را تأمین کنند. بنابر نقلِ #ابن_شهرآشوب، #على_اکبر از شدّت مبارزه با دشمنان، به سوى پدر آمد و طلب آب کرد؛ امام گفت که «به دست جدّت آب مى نوشى». روایت است که امام به فاصله بین #شط_فرات و #عائله خود مى نگریست و از اینکه تشنگی بر کودکان عارض شده بود؛ مى گریست. به روایت #ابوحنیفه_دینوری: « امام در لحظات آخر از فرط تشنگى چون قدح آبى به دهان نزدیک ساخت، #حصین_بن_نمیر، تیرى به دهان حضرت زد و مانع از آشامیدن شد». طبق روایت #علامه_مجلسى، #حضرت_عباس(ع) از برادرش امام حسین(ع) اجازه نبرد گرفت، امام از وى خواست که کمى آب براى کودکان بیاورد اما حضرت موفق نشد. بنابر روایت #شیخ_مفید امام حسین(ع) و حضرت عباس(ع) همزمان به سوى فرات و #محافظین_آب حمله کردند که امام(ع) از ناحیه چانه زخمى و حضرت عباس(ع) بنابر روایتِ ابن شهرآشوب دستان راست و چپش را قطع کرده و سپس با عمود آهنى او را به شهادت رساندند. طبق روایت #ابو_مخنف امام حسین (ع) بار دیگر وارد شریعه فرات شد ولى همین که خواست آب بیاشامد، یکى از دشمنان فریاد زد که به خیمه ها حمله کرده اند. بنابراین امام(ع) آب ننوشید و بازگشت. #پایان. منبع: فروغى اَبرى، اصغر (۱۳۸۲). تاریخ در آیینه پژوهش #اندیشکده_حکمرانی_آب @WaterGovernanceThinkTankNGO