🔰فقط گریه کافی نیست هر عاشورا این نکته را تکرار میکنیم که اگر به گریه و اندوه بسنده کنیم ، گریه و اندوه کار اعصاب و جسم است و ما را از حق بی نیاز نمی کند . نخستین کسی که گریه کرد ، عمر بن سعد بود . وقتی زینب(س) از خیمه بیرون آمد و دستانش را بر سر گذاشت و گفت : ای پسر سعد ، آیا حسین را می کشند و تو نگاه میکنی ؟ عمر بن سعد متأثر شد و گریه کرد و صورتش را برگرداند و گفت : کار حسین را تمام کنید . اگر به گریه و غصه بسنده کنیم ، حسین را یاری نکرده ایم ... ما در مصیب ها و گرفتاری ها ، با سکوت و سستی و تربیت نکردن فرزندانمان ، کار دشمنان حسین را تأیید می کنیم ... اگر گریه کنیم و اندوهگین شویم ولی از حسینیه بدون هیچ گونه تأثیری بیرون برویم ، خدای نکرده در زمرهٔ یاران عمر بن سعد می شویم . ولی اگر در این لحظه اراده کنیم که یک بار حسین را یاری کنیم ، نمی گویم یک باره از حضیض گمراهی به قلهٔ هدایت برسیم ، نمی گویم مانند حُر عمل کنیم ... دست کم حسین را در یک هدف کمک کنیم ... هر انحرافی که دیدی اصلاح کن ، هر کار زشتی دیدی ، از آن بیزاری بجو ، هر کار خوبی دیدی ، آن را تشویق کن ، هر جا ستم دیده ای یافتی ، یاریش کن ، هر جا ستمگری دیدی ، هدایتش کن ، هر جا حقِ پایمال شده ای دیدی ، آن را بازگردان و همین طور مرحله به مرحله جلو رویم . 📚 سفر شهادت ، امام موسی صدر ، ص ۱۶۲ #متن_نوشت #یارِ_حسین‌علیه‌السلام 🆔️@zendegi_filsofaneh