🔰 #قسمت_دوازدهم: به ظاهر رفت ولی حضورش رو همه جا حس میکردم. جلوی در کلاس کنکور که سریع وسایلم رو میگرفت و پیگیر درس خوندنم بود. وقت اذان که همیشه اولین جایی که میدید وضو میگرفتیم و نماز می خواندیم. گل فروشی هایی که همیشه برای من عطر نرگس هایش فرق میکرد... چند ماهی گذشت، از طرف محل کارم اردوی جهادی علوم پزشکی شرکت کردم. کرمانشاه، لب مرز! روزهای عجیبی بود، کفش هایی که صبح همگی واکس خورده بودند! چادری که از فرط خستگی رهایش کرده بودی یکی برایت شسته بود! نیمه شب هایی که حیاط اردوگاه پر میشد از گریه های بی امان! کودکانی که حتی مادرشان هم یک بار مشهد نرفته بودند ولی بهتر از خیلی ها روز میلاد امام رضا علیه السلام رو جشن میگرفتند. به قول شهید حججی اونجا از شهر دور بودیم ولی به خدا نزدیک. برگشتم و دیدم کسی در لباس جهاد سر از تنش جدا شده بود! لباسی شبیه بله فقط شبیه لباس های ما! شهید حججی پَر کشید و ما پُر شدیم از غصه! دائم جمله ی شهید توی ذهنم تجلی میکرد: " توی شهر خودتون هم میتونید جهاد کنید." رسیدیم کرج، چند روز گذشت... جمله ی شهید رهایم نمیکرد. به خانم طلبه ی کرمانشاهی پیامک دادم: " من تو شهر خودم چیکار کنم؟ دارم دیوونه میشم! ". یه شماره برام فرستاد و گفت: "حتما کمکت میکنن." همون روز سوار سرویس محل کارم پیامک دادم: " سلام من رو خانم... معرفی کردند. میتونم وقت شما رو بگیرم؟ " سریع جواب اومد : " سلام تشریف بیارید زینبیه گلشهر کرج". من: 😐، ببخشید زینبیه کجاست!؟ 🙈 اسمش هم نشنیدم! #داستانی #ازدواج #سه_شنبه #اینان_جوانان_زینب_اند #اگر_اهل_دلی_بسم_الله 🆔 https://eitaa.com/joinchat/589168647Cd580981c2f

🔖#داستان_تقسیم بسم الله الرحمن الرحیم ✍محمدرضا حدادپور جهرمی 🔹🔹فصل اول🔹🔹 «« قسمت دوازده »» دکه دار: هر چی فیلم و عکس از کارایی که کردی جمع کن فرداشب ساعت 10 بیا همین جا. بابک: من میگم نره تو میگی بدوش! من حتی گوشی ندارم چه برسه به اینکه بخوام عکس و فیلم از خودم پیدا کنم! دکه دار: حالا فرداشب بیا ببینم چیکار میتونم بکنم؟ راستی اگه چی سرچ کنم فیلمای تو میاد؟ 🔹🔸🔹🔸🔹 میدان تقسیم-رستوران اوتانتیک هنوز چند دقیقه ای به ساعت ده شب مونده بود که بابک وارد رستورانی بسیار زیبا و سنتی اوتانتیک شد. رستورانی که در سه گوشه آن، آشپزخونه هایی با دیوار کوتاه وجود داشت و مشتری ها میتونستند ببینند که آشپزها در حال طبخ گزلمه(نوعی نان سنتی معروف) هستند. بابک نگاهی به دور و اطرافش انداخت تا اینکه دید اون دکه دار با یه نفر نشسته. اونا دستی تکون دادند و بابک را دعوت کردند پیش خودشون. بابک وقتی به اونا رسید، با استقبال گرم اونا روبرو شد. بابک: سلام. سلام. دکه دار: سلام. چطوری؟ راحت پیدا کردی؟ بابک: آره. سخت نبود. دکه دار: معرفی میکنم؛ آقا بابک ... آقا آبتین ... خودمم که آذر بابک: خوشبختم آبتین که مرد حدودا 50 ساله و توپُر بود گفت: منم همینطور. من ایرانیم. راحت باش داداش. با من میتونی راحت صحبت کنی. بابک: آذر هم ماشالله فارسیش خوبه. حتی ضرب المثل هم بلده. اینو که گفت، سه نفری خندیدند. آذر: من خیلی گشنمه. بذارین یه چیز خوب سفارش بدیم. آبتین: از همین حالا بگم که شماها مهمون من هستید. پیشنهاد میدید یا خودم انتخاب کنم. بابک: من هر چی آوردین میخورم. ضعف دارم. آبتین: مشخصه. زیر چشمات گود افتاده پسر. آذر: آقا خودت سفارش بده و قال قضیه رو بکن. آبتین سفارش سه دست بره کباب مفصل با همه مخلفاتش داد. دو سه نوع نوشیدنی و شراب و ... آبتین: من به معجزه شکمِ پُر اعتقاد دارم. ما ایرانی ها اگه شروع دوستیمون با یک غذای خوب باشه، میشه به آینده اون دوستی بیشتر امیدوار بود. حتی نظراتمون بعد از غذای مفصل و یکی دو تا نوشیدنی خنک، میتونه کل زندگیمونو عوض کنه. آذر: این آقا آبتین ما از بهترین خیّرین هست که من میشناسم. دست خیلیا رو گرفته. حتی چند بار دست منم گرفته و خیلی شرمندشم. آبتین: بس کن آذر. این صفت ما ایرانی هاست که نمیتونیم درد و بدبختی یکی دیگه رو ببینیم و ساکت بمونیم. آذر رو به بابک گفت: راستی چه خبر از وسایلات؟ تونستی کاری کنی؟ بابک آهی کشید و گفت: ای بابا. خودت گفتی که دیگه دنبالش نباشم. کجا برم دنبالش؟ مگه بعد دو هفته دیگه پیدا میشه؟ آذر: حالا اشکال نداره. وقتی شرح حالت به آبتین گفتم، اصلا بذار خودش بگه چه حالی شد. آبتین: ولش کن. حال من مهم نیست. مهم اینه که الان اینجا هستی و تا چند دقیقه دیگه یک دست بره کباب عالی میزنی و حالت عوض میشه. از خودت برام بگو. تو کجا و اینجا کجا؟ بابک: والا چی بگم؟ گفتیم بریم ترکیه کار کنیم و یه لقمه نون دربیاریم و زیر منت کسی نباشیم که یهو اینجوری شد. آبتین: مگه ایران چش بود؟ ببین راحت باش. آذر همه چی برام گفته. فیلماتم دیدیم. راحت باش بابا. غریبه اینجا نیست. بریز بیرون داداش. آذر: به من و آبتین اعتماد کن. اگه بعدا ضرر کردی، بیا و تف کن تو صورتم. حاشیه نرو. با خیال کیف و راحت حرفتو بزن. بابک وقتی این اصرار آذر و آبتین رو دید دیگه همه چیزو گفت و حدود یک ساعت همه چی تعریف کرد. حتی وقتی غذا آورده بودند و گارسون ها با یه سلیقه خاص، غذا رو روی میز چیدند، بازم بابک داشت تعریف میکرد. بعدش هم با دهن پر حرف میزد و اونا هم در حالی که داشتند غذا میخوردند اما با دقت به حرفای بابک گوش دادند. بابک: خلاصه اینطوری شد که الان اینجام و هیچ امیدی به فردا صبحم ندارم چه برسه امید به آینده. اینا همه آرزوهامو به باد دادند. آبتین: با این حساب، تو هیچ خبری از خانوادت هم نداری. درسته؟ بابک تا اسم خانوادش شنید، هیچی نگفت. سرشو انداخت پایین. چند ثانیه ای بغض کرد و بعدش یهو دلش ترکید و اشک از گوشه چشماش جاری شد. اونا که دلشون خیلی سوخته بود، دلداریش دادند و آذر دستمالی به بابک داد تا اشک و چشماشو پاک کنه. آبتین: الان مهم ترین چیز اینه که بدونی خانوادت در چه حالی هستند. دو سه تا گوشی روی میز داشت اما دست کرد در جیبش و یک گوشی دیگه درآورد و روشنش کرد و رمزش زد و گرفت جلوی بابک. #قسمت_دوازدهم #اگر_اهل_دلی_بسم_الله #اینان_جوانان_زینب_اند 🆔 @mohamadrezahadadpour 🆔https://eitaa.com/joinchat/589168647C