💠 کمال انقطاع 🔸 #إنابه ثلاثی مزید است، ثلاثی مجرّدش یا «نابَ ینیب» است یا «نابَ ینوب» است؛ اگر اجوف واوی باشد «ناب ینوب» یعنی #همیشه_در_نوبت است، در این نوبت که آمده دیگر نمی ‌گوید من خسته شدم، شب بعد هم اهل نماز شب است که در نوبت است، فردا هم برای فلان كار خیر در نوبت است، پس فردا هم برای فلان كار خیر در نوبت است، این اهل نوبت است! #إنابه یا «نابَ ینیب» است؛ یعنی «انقطع ینقطع», «مُنیب» یعنی منقطع. در این دعای نورانی #مناجات_شعبانیه است كه از وجود مبارك حضرت امیر (سلام الله علیه) نقل شده است و ائمه هم این را توصیه می کردند و به پیروانشان هم دستور می دادند كه از این مناجات استفاده كنید، در این دعا #كمال_انقطاع را طلب می ‌كند؛ این كمالِ انقطاع همان كمالِ إنابه است: «هَبْ لِی كَمالَ الانْقِطاعِ الَیك‏».[1] 🔸 موحّد تام اول گرفتار تثلیث است؛ یعنی خودش را می ‌بیند، عقیده و فكر خودش را می ‌بیند، معبود خودش را هم می ‌بیند، كم كم از تثلیث نجات پیدا می ‌كند که مبتلا به تثنیه است و دیگر خودش را نمی ‌بیند؛ امّا این معرفت و معروفش را می بیند، آن آخرین بار كه قلّه معرفت اوست، معرفت را هم رها می ‌كند و فقط #معروف را می ‌بیند؛ ولی به هر حال او «مِن وَراء الحِجاب» دارد با خدا سخن می‌ گوید، ولو اهل كشف و شهود باشد! منتها اگر كسی با علم حصولی با خدا مناجات می ‌كند، روشن است كه «مِن وَراء الحِجاب» است، برای اینكه با مفهوم و استدلال، از راه مفهوم، از حجاب مفهوم و دلیل دارد با خدا سخن می ‌گوید؛ اگر اهل كشف و شهود بود، از ورای حجاب شهود دارد با مشهود سخن می‌ گوید، چون شهود امر وجودی است و بین #شاهد_و_مشهود هست. شاهد به وسیله شهود مشهود خود را می ‌بیند، شهود او چیزی است و مشهود او چیزی دیگر؛ امّا مشهود خودش، خودش را می ‌بیند. كسی كه بی‌ حجاب بتواند خدا را ببیند محال است، آن هم در حدّی كه قبلاً تبیین شده است و اگر این ‌چنین شد، فرمود شما این راه‌ ها را كه طی كنید اهل انقطاع می ‌شوید «هَبْ لِی كَمالَ الانْقِطاعِ الَیك‏». 🔸 در بحث‌های قبل هم اشاره شد، اینكه می ‌بینید بعضی ‌ها مثل #ابن_‌طاووس و مانند ایشان در ماه شعبان كه شد خیلی گرفتار هول و ولا هستند، برای اینكه ماه شعبان برای اهل #سی_ و_سلوك آخر سال است. اول بهار كه اول سال است برای توده مردم است؛ ولی كسی كه در راه هست اول سال او ماه مبارك #رمضان است و این اول سال هم قراردادی نیست، روایاتی كه از اول ماه مبارك رمضان یاد می ‌كند، یك؛ ادعیه‌ ای كه درباره اول ماه مبارك رمضان وارد شده است، دو؛ همه به عنوان «غُرَّةُ الشُّهُور»[2] و به عنوان «رَأْسُ‏ السَّنَة»[3] است؛ یعنی اول سال، اول ماه مبارك رمضان است. به هر حال انسان باید حساب را بررسی كند تا با بدن #طیب_و_طاهر وارد سال جدید شود. خود ماه مبارك رمضان ماه جایزه نیست، #ماه_كار است، شب و روز آدم باید كار انجام بدهد؛ #شب_عید كه شد، آن‌گاه جایزه‌ ها را تقسیم می ‌كنند. شب عید كه از آن شب به عنوان «لَیلَةَ الْجَوَائِز»[4] یاد می‌ كنند و روز #عید_فطر به عنوان «یوْمُ الْجَوَائِزِ»[5] است كه جایزه‌ ها را شب و روز عید فطر می ‌دهند. اینكه گفت: روز عید است و من امروز در آن تدبیرم ٭٭٭ که دهم حاصل سی ‌روزه و ساغر گیرم[6] همین است! انسان نتیجه سی شبانه‌ روز را تقدیم می‌ كند و جایزه دریافت می ‌كند. فضیلت شب عید فطر و فضیلت روز #عید_فطر كمتر از فضیلت #شب‌_های_قدر و روزهای قدر نیست، چون روز جایزه است. ...