#جلال! هرروز با عشق به خانه می آمد، روی متکائی می نشست، و با تمام شیرینی و نور صدا و چهره اش، برای بانویم زهرا سلام الله علیها خطبه ی پیامبر صلی الله علیه و آله در مسجد را قرائت میکرد و بانویم با دقت گوش میداد و سرشار از شور و ذوق می شد! آه که چه دلتنگم برای آن خنده های متینش برای شیرین کاری های اولاد... بگذریم... مولایم علی علیه السلام که به خانه می آمد، بانویم را تمام و کمال آگاه از خطبه ها می یافت. وقتی علت را جویا شدند بانویم به سرورم حسن علیه السلام ارجاع دادند. روزی مولایم در بیت آمد، مخفی شد و منتظر سرورم حسن! چه ذوقی داشتم برای دیدن اشتیاق مولایم.. سرورم به خانه آمد و مثل همیشه شروع به سخنرانی کرد و مولا داشت گوش میداد که... لکنت زبان گرفت! بانویم از این لکنت تعجب کرد! که سرورم گفت مادر! تعجب نکن که شخص بزرگی اینجاست...سخنم را می شنود و این استماع، مانع بیان مطلبم شده است! اینجا بود که مولایم با اشتیاق از مخفیگاه بیرون آمدند و بوسه ای بر حسن زدند... ای به فدای " ابهتش مرا گرفتت":) من، زیر انداز بیت دخت النبی هستم... _سفينة البحار، ج 1، ص 254 گوینده داستان خیالی ست.

از نیمهٔ ماه رمضان ماه بر آمد...

چیشد که شب شونزدهم شد؟:) بچه ها بریم یه بار دعای ورود به ماه مبارک امام زین العابدین علیه السلام رو بخونیم، اقلا برنامه ریزی کنیم دهه اخر این کارهاشو انجام بدیم...

داشتم دنبال یه کلیپ از حاج آقا میگشتم که اینو دیدم. وقتی گوش کردم خیلی به دلم نشست گفتم شما هم استفاده کنید (((:

نقل است علی بن موسی الرضا علیه السلام هرگاه بر سفره ای می نشستند هیچ کس نمی ماند الا آنکه بر سفره دعوت می شد، حتی نعلبند ها امروز به عینه دیدم از فرزندان مذنب صغیرت تا منور های کبیر، همه را بر سفره ی خود نشاندی و بی نگاه به حیوانیت های وجودشان، آن ها را از سفره ی مادی و معنوی خود متنعم کردی:) امام من، تو با بی نهایت، تکفلم را قبول کردی و رهایم نکردی، پس از این هم رهایم نکن... -سفره ی افطاری امام حسن مجتبی به میزبانی بی نهایتِ امام رضا علیهما السلام_ جمعه ۱۸ فروردین_ تهران

اوصیکم به بی نهایت:)))ولو بدون جایزه...

گاهی اوقات پیرمرد زمان با تمام دنیا لج میکند با اندک زور باقی مانده خواستار توقف عقربه هاست پس زندگی متوقف میشود ، قطار آدم ها در حال حرکت است که یکدفعه صدایی مهیب پخش میشود! بوم! تصادفی عمیق میان دیوار شیشه ای آینده و حال رخ میدهد آینده در ها را بسته و حال در موقعیتی توصیف نشدنی قرار میگیرد آرزو ها از قطار پایین می‌ریزند ، خاطرات محکم سر جای خود نشستند. آدم ها مات میماند قطار متوقف شده. زمان متوقف شده. همه چیز متوقف شده به جز فریاد های مداوم خاطرات و سقوط آرزو ها همه چیز متوقف شده درست درون قلب آدم ها. درست درون من.

چه کند سختی ایام به ما بی خبران:)

الفاظ صرفا وضع شده اند، صرفا قرارداد شده اند برای معانی. اما آیا خود آنها هستند؟ شاید آری شاید نه... مرتبه ی نازله ی آنچه در اعماق حقیقت و در بطن عالم علوم و وجود هستیست، الفاظ هستند. (إن من شیء الا عندنا خزائنه، چیزی نیست الا آنکه منبع هایش نزد ماست!) فلذا چنانکه برای دیدن منظره ای زیبا از پنجره ای استنصار میکنیم، همچنین از دریچه الفاظ برای رسیدن به بطن دعاها، روایات و آیات باید استفاده کرد. الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعًا [زیانکارترین مردم] کسانی هستند که کوششان در زندگی دنیا به هدر رفته [و گم شده است] در حالی که خود می پندارند، خوب عمل می کنند گاهی فکر میکنیم، چند کلمه دعا و چند کلمه قرآن، دیگر کفایت میکند و نیاز به چیز دیگری نداریم! بلی... قرائت الفاظ نورانی صادره از الله تبارک و تعالی و اهل بیت علیهم السلام درجاتی از نور را برای انسان حاصل میکند. اما آیا حبس شدن در قفس الفاظ مادی برای انسانی که استعداد کشف بطن های پیچیده و لذیذ این عبارات را دارد، نیکوست؟ #روزنوشت

میگذشت از درِ مسجد، نفس‌آلوده سگی، گذرِ خویش به کوی تو به یادم آمد... السلام علیک یا نورالانوار یا محیی الموتی یا امیرالمومنین @Arefane