💠 حکم مأموریت طلاب انقلابی ✳️ مأموریت حوزه، افزون بر تعلیم و تعلم دین، تلاش برای تحقّق دین است. «حوزه عبارت است از مرکزی که عالم دین پرورش می‌دهد، که عالِم دین آن کسی است که معارف دین را فرا می‌گیرد و برای تحقّق آن وارد میدان می‌شود.» (۱) اسلام ابعاد مختلفی دارد و قطعاً برای پیش‌برد آن در روی زمین خدا، نیاز به حضور انواع تخصص‌ها و عموم مردم است، ولی عالم دین و متخصص دین، وظیفه‌ی ویژه‌ای دارد. رهبر انقلاب این را صریحاً مطالبه می‌کند که «شما به عنوان عالم دین و متخصّص دین موظّفید که اسلام را در خارج، در محیط زندگی محقّق کنید؛ این وظیفه‌ی ما است. این کاری است که امام بزرگوار کرد.» (۲) ✳️ کاری با نسبت‌گیری نهاد تعلیم و تربیت حوزه با این مأموریت صریح ندارم. بنای نقد حوزه در این نوشتار نیست، مخاطبم امثال خودمان است؛ عموم طلاب انقلابی. «تحقّق دین» دست‌کم نیازمند دو امر ضروری است؛ یکی دانایی و دیگری توانایی؛ این‌که بدانیم دین چیست و تحقق آن چه‌گونه است؛ و بتوانیم آن را محقق کنیم. این توانستن هم البته بعد از دانستن چگونگی آن، تمرین می‌خواهد. از جنس مهارت و قدرت اداره است. قطعاً باید در مسیر رشد خودمان، جای ویژه‌ای برای آن‌چه مرسوم نیست، ولی واجب است، باز کنیم. بسیاری از نقدهایی که به هم صنف‌های خودمان داریم و البته وارد است، با همین دست‌فرمان اگر برویم، کمی بعدتر به خودمان هم وارد خواهد بود، زیرا تدارک نکرده‌ایم. ✳️ شاید بتوان این دانایی و توانایی را به همان دوگانه‌ی «علم» و «عدالت» برگرداند. این‌که عنوان «عالم عادل» موضوع برخی از احکام است، با این زاویه‌ی نگاه، طور دیگری فهم خواهد شد. «ائمه و فقهاى عادل موظفند كه از نظام و تشكيلات حكومتى براى اجراى احكام الهى و برقرارى نظام عادلانه اسلام و خدمت به مردم استفاده كنند.» (۳) این عبارت از امام را در کنار آن مأموریت تحقق در فرمان رهبری بگذاریم، در عرضِ عریضِ پیوستار امامت در جامعه، از شخص امام المسلمین تا امام جمعه و امام محله و امام جماعت، از زاویه‌ی دیگری به تکلیف خودمان خواهیم نگریست. مأمور به آماده‌شدن برای تحقّق دین هستیم و عادل کسی است که بتواند. ✳️ عادل کسی است که در درون خود به اعتدال رسیده و قوای شهوت و غضبش در ذیل عقل سامان گرفته است؛ کسی که تقوا دارد و از گناه پرهیز می‌‎کند. اگر گناه را فردی تصویر کردیم، عادل‌بودن هم فردی تصویر می‌شود ولی اگر عدل، یعنی «چیزی را سر جای خودش گذاشتن» را، سیاسی و اجتماعی و فرهنگی و به‌طورکلی جامع تصویر کنیم، عادل معنایی دیگر خواهد داشت. چه بسیارند عادل‌های به معنای نخست که لزوماً به معنای دوم عدالت ندارند. این‌ها را می‌توان پشت سرشان نماز خواند، ولی بعضی کارها را نباید به ایشان سپرد. ✳️ چه اشخاصی که مسئولیت دارند و چه اشخاصی که در آینده مسئولیت خواهند داشت، باید به این مأموریت مهم بیندیشند و برای آن «طرح» داشته باشند و از همه‌ی «ظرفیت»‌های در اختیارشان استفاده کنند تا گام‌های رسیدن به تمدن اسلامی را سریع‌تر طی کنیم. برخی از «ظرفیت»ها مغفول می‌ماند و به کار بسته نمی‌شود. البته که این حکم مأموریت طلاب انقلابی است و خودش مسئولیت است و مناصب مختلف، تنها شیوه‌ی آن را می‌تواند تغییر دهد ولی از اصل آن چیزی را نخواهد کاست. —————————- (۱) و (۲) - بیانات رهبر انقلاب در دیدار طلاب حوزه‌های علمیه، ۱۳۹۸/۰۲/۱۸. (۳) - ولایت فقیه (امام خمینی(ره))، ص۵۵. 🔅 @AatasheDel

تصاویری از هم‌خوانی و پخش سرود «سلام یا مهدی» در روستای #خیام که در مرز لبنان با فلسطین اشغالی واقع شده است. (ارسالی توسط یکی از اهالی منطقه.) 🔅 @AatasheDel

ترجمه‌ی این یادداشت به زبان عربی جهت ارسال به دوستان عربی‌زبان را در ادامه بخوانید:

💠 دو روز مانده تا یک روز تاریخی 🔻 حال و حسی اربعینی دارم؛ وقتی تکاپوی اطرافیانم را برای رساندن خود به بیروت می‌بینم؛ وقتی گزارش برخی از دوستانم را از حال و هوای لبنان مقاومت، از خیام تا هرمل، می‌بینم و می‌خوانم. درست حسی است شبیه حال جاماندگان اربعین. این‌سال‌ها، بحمدالله فقط یک‌سال آن را تجربه کردم که آن هم به دلیل آن ویروس منحوس بود. این روزها هم رژیم منحوس با همراهی ارباب نحس‌تر از خودش، #سید_شهیدان_امت را از ما گرفته و چیزی تا تشییع تاریخی آن بزرگ‌مرد شریف نمانده، موانعی که باز همان باند جنایت‌کار پدید آورده، یکی از موانعی است که ما را جامانده از بدرقه‌ی شهیدی می‌کند که غمش از جنس عاشوراست و فقدان ظاهری‌اش آغاز #نصرالله است. 🔻 خیلی خوب می‌شد اگر سید را در ایران هم تشییع می‌کردند. در عراق هم. ولی به هر ترتیب، میسر نشده است. شوق حضور در جمع برادران و خواهران لبنانی رهایمان نمی‌کند. کار که نشد ندارد. شاید همین یکی دو روزی هم #من_حیث_لایحتسب روزی‌مان شد. اما اگر هم نشد، با نغمه‌ی «#وداعاً_أبانا» هم‌غصه‌ی عزیزانمان می‌شویم و با شعار «#انا_علی_العهد» هم قسم با ایشان. 🔻 #حزب‌الله با شهادت سیدحسن تمام نمی‌شود، بلکه نصرالله شهید با دستانی بازتر هادی و ناصر ایشان است. این ماییم که ظاهراً در زندگی دنیایی باید کام تلخ‌شده از این مصائب را تجربه کنیم و #صبر کنیم تا #صدق #عهد خودمان را اثبات کرده باشیم و گام‌به‌گام به هدف نهایی نزدیک‌تر شویم. پس رقم‌خوردن یوم‌اللهی دیگر در لبنان را نظاره خواهیم کرد و به مدد خون شهید، شریان‌های بسته و مسدود در قلب #جبهه‌ی_مقاومت را باز خواهیم کرد و البته همه‌کاره اوست که فرمود: «إنا فتحنا لک فتحاً مبیناً.» 🔅 @AatasheDel

🌿 أین مثل خدیجة؟ 🔸در یک روایت طولانی که مرحوم مجلسی در بحار نقل می‌کند و به تفصیل ماجرای ازدواج امیرالمؤمنین و حضرت فاطمه علیهماالسلام را بیان می‌کند و به اتفاق جالبی در بازه‌ی میان عقد و عروسی آن دو بزرگوار اشاره می‌کند. 🔸امیر مؤمنان به سبب حیا از پیامبر اکرم، مسئله‌ی به خانه‌بردن عروسش را مطرح نمی‌کند و بزرگ‌ترها دست به کار می‌شوند. وقتی جناب عقیل، برادر حضرت، می‌خواهد نزد پیامبر برود و این مسئله را طرح کند، جناب ام‌ایمن خبردار می‌شود و می‌خواهد که کار را به او بسپارند، زیرا که این‌کارها زنانه بهتر حل می‌شود. او جناب ام‌سلمه و سایر همسران پیامبر را جمع می‌کند و با هم به نزد پیامبر می‌روند تا موضوع را مطرح کنند. 🔸آن‌ها سر صحبت را این‌گونه باز می‌کنند: «فديناك بآبائنا وأمهاتنا يا رسول الله قد اجتمعنا لأمر لو أن خديجة في الأحياء لقرت بذلك عينها.» ما می‌خواهیم چیزی را بگوییم که اگر خدیجه بود، از آن خوشحال می‌شد. تا نام خدیجه می‌آید، اشک پیامبر جاری می‌شود و می‌فرمایند: «خدیجة ... و أین مثل خدیجة؟» کجا همانند خدیجه پیدا می‌شود؟ 🔹سپس ایشان صرفاً عاطفی‌بودن این احساسشان را با بیان دلیل این کلامشان نسبت به جناب خدیجه سلام‌الله‌علیها نفی می‌کنند: «صدقتني حين كذبني الناس وازرتني على دين الله وأعانتني عليه بمالها.» (۱) ▫️وقتی دیگران تکذیبم می‌کردند، مرا تصدیق کرد. ▫️در مسیر دین خدا پشتیبانم بود. ▫️با مال خود یاری‌گرم بود. 🔸این‌ها حق این بانوی مجاهد، حضرت ام‌المؤمنین خدیجه سلام‌الله‌علیها به گردن ما را نشان می‌دهد. افزون بر آن درس‌هایی است برای ما؛ برای امروز ما. تا حق را که شناختیم، پای‌کار آن بمانیم. ❣مادر جان! برای مجاهد شدن و مجاهد ماندن ما دعا کنید. 🤲 -------------------------------------------------- (۱) - بحارالانوار، جلد ۴۳، صفحه‌ی ۱۳۱. 🔅 @AatasheDel

🔻گفت‌وگو با دشمن 💠 از ۷۹ نامه‌ی کتاب شریف #نهج_البلاغه، بیش از ۱۵ تای آن‌ها، یعنی تقریباً یک‌پنجم آن‌ها، به مکاتبات امیرالمؤمنین علیه السلام با معاویه مرتبط است که برخی از آن‌ها در جواب نامه‌های معاویه به نگارش درآمده است. با بررسی این نامه‌ها و دقت در فرازهای آن‌ها، به‌طور‌کلی می‌توان گفت که سیاق کلی تعابیر حضرت در سه دسته‌ی «دعوت»، «تهدید» و «دستور» قرار می گیرد. این دعوت نیز دقیقاً به مقتضای آیه‌ی شریفه‌ی «ادْعُ إِلَى سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَجَادِلْهُمْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ» (نحل|۱۲۵) ذیل سه دسته‌ی «حکمت»، «موعظه‌ی حسنه» و «جدال احسن» قابل دسته‌بندی است. 💠 در بخش مربوط به دعوت، حضرت تبیین می‌کنند. گاهی تناقضات کلام معاویه را به رخش می‌کشند، گاهی بی‌ربطی مسئله به او را در برخی ادعاهایی که از سوی وی مطرح می‌شود، اثبات می‌کنند، دلایل نامه‌نگاری‌های از سوی معاویه را افشا می‌کنند، دلایل پذیرش حکمیت را بیان می‌کنند و در خصوص فتنه‌ای که با قتل عثمان پدید آمد و سبب اغتشاشاتی در سطح جامعه شد، روشن‌گری می کنند. در کنار این مسائل، تذکر به مسائل اخروی و تذکر به مراعات تقوای الهی نیز با لسان موعظه از سوی ایشان ترک نمی‌شود. در برخی از فرازها نیز، بر اساس برخی از مسلمات، به اسکات خصم می‌پردازند. بحث از مقایسه‌ی حسب و نسب طرفین، بیان سوابق معاویه، بیان ویژگی‌های شخصی خود حضرت و عاقبت مواجهه‌ی اسلام با خویشاوندان معاویه در این بخش قابل‌توجه است. 💠 در بخش تهدیدات اما با ادبیاتی محکم و کوبنده، پاسخ تهدیدات معاویه داده شده است. در نامه‌ی ۲۸ در پاسخ به تهدید به شمشیر از سوی معاویه حضرت می‌فرمایند: «وَ ذَكَرْتَ أَنَّهُ لَيْسَ لِي وَ لِأَصْحَابِي عِنْدَكَ إِلَّا السَّيْفُ فَلَقَدْ أَضْحَكْتَ‏ بَعْدَ اسْتِعْبَارٍ مَتَى أَلْفَيْتَ‏ بَنِي عَبْدِ الْمُطَّلِبِ عَنِ الْأَعْدَاءِ نَاكِلِينَ‏ وَ بِالسَّيْفِ مُخَوَّفِينَ- فَسَيَطْلُبُكَ مَنْ تَطْلُبُ وَ يَقْرُبُ مِنْكَ مَا تَسْتَبْعِدُ» یک کلام می‌فرمایند که حرف‌های خنده‌دار می‌زنی!! مهاجرین و انصار و تابعین آماده‌ی جنگ با تو هستند. 💠 نامه‌ی دهم اما پاسخی کوبنده‌تر و مختصر و مفیدتر را در خود در بردارد: «فَأَنَا أَبُو حَسَنٍ قَاتِلُ جَدِّكَ وَ أَخِيكَ وَ خَالِكَ شَدْخاً يَوْمَ بَدْرٍ وَ ذَلِكَ السَّيْفُ مَعِي وَ بِذَلِكَ الْقَلْبِ أَلْقَى عَدُوِّي مَا اسْتَبْدَلْتُ دِيناً وَ لَا اسْتَحْدَثْتُ نَبِيّاً وَ إِنِّي لَعَلَى الْمِنْهَاجِ‏ الَّذِي تَرَكْتُمُوهُ طَائِعِينَ وَ دَخَلْتُمْ فِيهِ مُكْرَهِين‏.» حضرت در این نامه بیان می‌کنند که چیزی در من تغییر نکرده، همان قلب و دین و اندیشه باقی است و همان شمشیری که پدربزرگ و برادر و دایی تو را با آن به درک واصل کردم، همراه من است. 💠 این مذاکرات و مکاتبات اما یک فراز دیگر نیز دارد. دستور و امر از بالا به پایین. خلیفه‌ی رسمی مسلمین حضرت علی علیه السلام است و لذا از همین موضع با معاویه که از ذیل این‌پرچم قرار‌گرفتن خروج کرده است، مواجه می‌شوند. در ابتدای زعامت، دستور به بیعت می‌دهند: «مِنْ عَبْدِ اللَّهِ عَلِيٍّ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ إِلَى مُعَاوِيَةَ بْنِ أَبِي سُفْيَانَ أَمَّا بَعْدُ فَقَدْ عَلِمْتَ إِعْذَارِي‏ فِيكُمْ وَ إِعْرَاضِي عَنْكُمْ حَتَّى كَانَ مَا لَا بُدَّ مِنْهُ وَ لَا دَفْعَ لَهُ وَ الْحَدِيثُ طَوِيلٌ وَ الْكَلَامُ كَثِيرٌ وَ قَدْ أَدْبَرَ مَا أَدْبَرَ وَ أَقْبَلَ مَا أَقْبَلَ فَبَايِعْ مَنْ قِبَلَكَ‏ وَ أَقْبِلْ إِلَيَّ فِي وَفْدٍ مِنْ أَصْحَابِكَ وَ السَّلَام‏.» و در نامه‌ی ۱۷ و در رد درخواست حکومت شام از سوی معاویه، آن را قاطعاً رد می‌کنند و چیزی را که پیشتر حق او نبوده را حاضر نیستند به او بدهند: «وَ أَمَّا طَلَبُكَ إِلَيَّ الشَّامَ فَإِنِّي لَمْ أَكُنْ لِأُعْطِيَكَ الْيَوْمَ مَا مَنَعْتُكَ أَمْس‏.» 💠 آن‌چه روشن است، در این گفت‌و‌گوها و مذاکرات غیر مستقیم، ذره‌ای وادادگی احساس نمی‌شود. راه تعامل بسته نشده ولی این کار با دل‌و‌قلوه‌دادن و مودت‌ورزی نسبت به دشمن انجام نشده است. زبان این نامه‌ها محکم و صریح و حتی حاوی تهدید است ولی در عین حال از تعابیر ناشایست و اهانت نیز استفاده نشده است. ترکیبی از حلم و درایت و شجاعت و حق‌گرایی و آزاداندیشی در این عبارات موج می‌زند. تبلور عزت و حکمت و مصلحت را می‌توان در آن‌ها احساس کرد. ————————————- 🔰 پی‌نوشت: تفصیل این نکات به همراه شواهد آن از #نهج‌البلاغه را در نوشتاری با عنوان «الحوار مع العدو» (گفت‌و‌گو با دشمن) چندی پیش نوشته‌ام. 🔅 @AatasheDel