باسمه تعالی
دنیا نه رود بود نه دریا، سراب بود
کابوس بود، واهمه بود، اضطراب بود
هر آرزو که داشت به دل آدمی، فقط
مُشتی خیال بود و کفِ روی آب بود
در سجده بودم آه کشیدم، دلم گرفت
در لحظه‌ای که دردِ دلم بی‌حساب بود
ناگاه آمد از دلِ سجّاده‌ام برون
حوری‌وَشی که صورتش از آفتاب بود
زیبایی‌اش نشست به چشمم اگرچه او
پوشیه داشت، چادری و باحجاب بود
مشروطه‌خواه؟ دختر قاجار؟ پهلوی؟
نه، دختری ز نسل همین انقلاب بود
تا لب گشود بوی بهشت آمد از لبش
اندیشه‌اش عصاره‌ی اسلامِ ناب بود
با دستِ راست دانه‌ی تسبیح می‌شمرد
در دستِ دیگرش قدحی از شراب بود
گفتم که با خودت ببر این مردِ خسته را
گفت از خدا طلب کن اگر مستجاب بود
از خود به او رسیدم و از او به آسمان
همچون هوا که در قفسی از حباب بود
یکباره با اتاقِ خودم رو به رو شدم
دیوانهْ شاعری سرِ سجّاده خواب بود
#نوید_نیّری
@abadiyesher
