#روز_نوشت بویِ هق هقِ اشک - چی میشه که بچه شون رو رها میکنن؟ - اگر پدر و مادر درستی بودن بچه شون سر از اینجا درنمی آورد؛ - چطور دلشون میاد، بچه به این خوشگلی رو رها کنن؟ - اگر مسئولیتی داشتم میدونستم با این پدر و مادرای بیرحم چکار کنم - اینا اکثرا یا معتادن، یا عذر میخوام، خلافکارن؛ - واقعا بچه رو میخواین از من بگیرین، بدین به خانواده معتادش! - واقعا قربون حکمت خدا برم، به کیا بچه میده! امثال این جمله ها، رو در طول این سالها زیاد شنیدم. هر چند عمده این جملات از اوج علاقه به کودک است اما قطعا نگاهی غیرجامع و پر از اشتباه است اینکه آن پدر و مادر در آن شرایط، چه حالی داشتند که از کودک و دلبندشان میگذرند، اصلا قابل قضاوت نیست شاید در اوج ناامیدی خودش، امید دارد که کودکش در خانواده دیگری خوشبخت می شود شاید از سر اوج فقر و نداری است شاید پدری ناچار است و می ترسد نتواند هزینه درمان کودک بیمارش را تامین کند شاید مادری تنها و رها شده است که خود را سیاه بخت میبیند، و مادر بودنش را در این میبیند که کودکش زندگی دیگری داشته باشد شاید و صدها شاید دیگر که قابل گفتن نیست واقعا نمی شود و نباید قضاوت کرد. حتی نمیدانم اگر من نوعی در آن شرایط قرار بگیرم، عکس العملم چه خواهد بود!! در لابلای یکی از پرونده های مددکاری کودکان، برگه ای توجهم را جلب کرد، در گزارشش خواندم این برگه همراهش بوده. بارها و بارها خواندمش و هر بار بوی هق هقِ اشک مادری که از پاره وجودش دل میکند، حالم را دگرگون کرد هیچ وقت قضاوتشان نکنیم و امانتداران خوبی برای جگرگوشه هایشان باشیم . . https://eitaa.com/abedshahi