❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ متعجب بہ یاسین خیرہ میشوم. پدرم سریع گوشے تلفن را از دستش میڪشد و جدے میگوید:بلہ؟! چند لحظہ میگذرد،دوبارہ بلندتر تڪرار میڪند:بلہ؟! تلفن را از گوشش جدا میڪند و رو بہ ما میگوید:قطع ڪرد! سپس نگاهش را بہ یاسین مے دوزد:ڪے بود؟! یاسین تند تند جواب میدهد:صداش آشنا بود،گفت خواهرت آیہ خونہ س ڪارش دارم،بعدشم خودش گفت هادے ام. هم زمان با گفتن جملہ ے آخر بہ سمتِ من مے دود و مقابلم مے ایستد. همانطور ڪہ پشت بہ من ڪردہ،با لحن نرم و صداے بغض آلود ادامہ میدهد:بابا بہ آبجے آیہ ربطے ندارہ! ڪاریش نداشتہ باش! همہ متعجب نگاهش میڪنیم. بغضش را رها میڪند و شمردہ شمردہ ڪلمہ اے ڪہ تا عمقِ جانم را مے سوزاند با هق هق اَدا میڪند:نَ...زَ...نِ...ش! دلم بیشتر از حقارت خودم براے روح و روان این طفلڪ میسوزد. مادرم لبش را میگزد و با چشم و ابرو بہ یاسین اشارہ میڪند. یاسین بہ سمت من برمیگردد،با اینڪہ نشستہ ام و او ایستادہ باز هم قدش بہ من نمے رسد. تیلہ هاے درشتِ اشڪ آلود چشمانش را بہ چشمانم مے دوزد:شاید تو و نورا و نساء و مریم چون بابا باهاتون بدہ ولے با من خوبہ زیاد منو دوس نداشتہ باشید اما من دوستون دارم! متحیر لب میزنم:ڪے گفتہ ما دوست نداریم؟! اشڪانش مے بارند،مثلِ باران بهارے! _خودم میفهمم! همہ تون باهم جورید زیاد دلتون نمیخواد من دور و برتون باشم! نورا سرش را پایین مے اندازد و لبش را بہ دندان میگیرد. دستِ ڪوچڪ مردانہ اش را روے گونہ ام میگذارد و نوازش میڪند. _ولے من دوستت دارم نمیذارم ڪسے اذیتت ڪنہ! نیم نگاہ دلخورے بہ پدرم مے اندازد و ادامہ میدهد:حتے بابا! پدرم با شدت آب دهانش را قورت میدهد،چیزے در چشمانش مے درخشد! چیزے ڪہ برایم مبهم است! یڪ ‌معناے دور دارد و یڪ معناے نزدیڪ! شرمسار است یا پشیمان؟! اما ظاهر همیشگے اش را حفظ میڪند،اخمانش را درهم میڪشد و تشر میزند:یاسین! بے ارادہ یاسین را در آغوشم میڪشم و لب هایم را روے ابریشم موهایش میگذارم. با انگشتان ڪوچڪش بہ پیراهنم چنگ میزند و چیزے نمیگوید. بارش اشڪانش را حس میڪنم،روے پیراهنم سُر میخورند و قلبم را پُر میڪنند. نمیخواهم در این شرایط بزرگ شود،روح و روانش بہ هم ریختہ. لب باز میڪنم براے صحبت ڪردن ڪہ صداے تلفن مانع میشود. پدرم با عجلہ گوشے را برمیدارد:بلہ؟! _سلام! _شُڪر! _تو زنگ زدہ بودے؟! انگار از چیزے ڪہ میشنود خوشش نمے آید ڪہ با حرص میگوید:براے؟! _خب میگفتے مادر زنگ‌ میزد! نزدیڪ دو دقیقہ سڪوت میڪند،ڪسے ڪہ پشت خط است را مورد خطاب قرار میدهد:باشہ! سریع بیا ببینم مالہ آیہ س یا نہ! نگاهے بہ من مے اندازد و ادامہ میدهد:فعلا! سپس تلفن را قطع میڪند. مادرم سریع مے پرسد:ڪے بود؟! پدرم همانطور ڪہ نگاهش را بہ دیوار دوختہ میگوید:هادے! زیر لب ادامہ میدهد:انگار میخواد بہ آیہ نزدیڪ بشہ! مادرم میگوید:وا! یعنے چے؟! پدرم بہ سمت ما مے آید و روے مبل مے نشنید:هیچے بابا! گفت یہ سنجاق سر تو راہ پلہ شون پیدا ڪردہ بہ خواهراش نشون دادہ گفتن مالہ اونا نیس،فڪر ڪردہ اون روز آیہ تو راہ پلہ افتادہ شاید مالہ آیہ س! بے ارادہ بہ موهایم دست میڪشم،دیشب سنجاق سر نداشتم! مادرم با لحن دلخور میگوید:سرِ یہ سنجاق باید خودش زنگ بزنہ بہ خونہ ے ما بخواد با دخترمون حرف بزنہ؟! میگفت مامانش زنگ بزنہ بپرسہ! سپس رو بہ من ادامہ میدهد:دیشب بہ موهات سنجاق زدہ بودے؟ آرام میگویم:نمیدونم! احساس میڪنم هادے میخواهد چیزے بگوید،این ها بهانہ است! پدرم زیر لب لا الہ الا اللهے میگوید:خانم منم همینو بهش گفتم گفت هول ڪردہ و ڪلے معذرت خواهے ڪرد،الان میاد جلو در سنجاق سرو بدہ اگہ مالہ آیہ بود ڪہ هیچ اگہ نبودم میگیم نیست دیگہ! یڪ تاے ابرویم را بالا میدهم:بابا جون از شما بعیدہ! ڪنجڪاو مے پرسد:چے؟! _همین ڪارا! همانطور ڪہ از روے مبل بلند میشوم ادامہ میدهم:توقع داشتم بگید بیارہ مغازہ بدہ بہ خودتون! دست پیش را میگیرد ڪہ پس نیوفتد:بخاطرہ یہ گیرہ ے انقدرے؟! سپس انگشت اشارہ و شصتش را نزدیڪ بہ هم میگیرد. وارد آشپزخانہ میشوم و لیوان را روے سینڪ ظرف شویے میگذارم. دوبارہ وارد پذیرایے میشوم،نگاهے بہ جمع مے اندازم:من میرم درس بخونم. مادرم فنجان چایے را از لبانش جدا میڪند:یہ ساعت دیگہ شامہ،حالا یہ ساعتم صبر ڪن! بہ چند قدمے اتاقم میرسم:یہ ساعتم یہ ساعتہ! درساے فردامو مرور میڪنم. دستے تڪان میدهم و وارد اتاق میشوم. این روزها دوست ندارم جایے جز اتاقم را ببینم! شاید دارم افسردگے میگیرم! بہ قول مادرم ولم ڪنند ناهار و شام را هم اینجا میخورم. بہ سمت ڪتابخانہ ے ڪوچڪم میروم و با نگاهم دنبال ڪتاب هاے فردا میگردم. تاریخ شناسے و دینے را بیرون میڪشم،همانطور ڪہ مقابل ڪتابخانہ نشستہ ام بہ فڪر فرو میروم. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ #رمان #آیه_های_جنون #قسمت_بیست_دوم هادے چرا دروغ گفتہ؟! میخواهد بہ من چہ بگوید؟! مثلا مثلِ رمان ها بے مقدمہ بگوید:"بیا ازدواج سورے ڪنیم! بعد یہ مدت هرڪے میرہ دنبال زندگے خودش،من بہ نازے جونم میرسم توام بہ دانشگات!" با تصور قیافہ ے هادے و گفتن این چرندیات غش غش میخندم. لابد بعدش هم ڪشتہ مردہ ے هم میشویم،خندہ ام شدت میگیرد،روے زمین دراز میڪشم و با خندہ میگویم:آخ خدا! روحم شاد شد! از تصور این طنز جالب خوشم مے آید،صحنہ هاے بعدے ازدواج سورے مان را پشت سر هم ردیف میڪنم! دست راستم را زیر سرم میگذارم و نگاهم را بہ سقف مے دوزم. صحنہ ے اول:براے آزمایش خون بہ آزمایشگاہ میرویم سُرنگ را ندیدہ فشارم میرود روے صفر و هادے بدو بدو برایم شیرڪاڪائو و یڪ مغازہ ے شیرینے فروشے مے آورد! بعد هم با اینڪہ حسے بہ من ندارد ڪلے قربان صدقہ ام میرود و با پرستار دعوا میڪند! با انگشت اشارہ روے سقف ضرب در میڪشم و میگویم:این صحنہ حذف! من از سُرنگ نمے ترسم،فشارمم نُرمالہ! صحنہ ے دوم:براے خرید عقد... صداے زنگ آیفون حواسم را پرت میڪند،زیر لب غر میزنم:اے بابا خوش بودیما! نفسے میڪشم و صاف مے نشینم،ڪتاب تاریخم را باز میڪنم. صداها مانع درس خواندنم میشود. _مصطفے ڪیہ؟! _هادے! بے اختیار اخم میڪنم. سرم را در ڪتاب فرو میڪنم،موهایم جلوے چشمانم را میگیرد. روے موهایم فوتے میڪنم و ڪتاب را میبندم. احساسے قلقلڪم میدهد ڪہ ببینم هادے چہ میگوید،بہ خودم تشر میزنم:آیہ خانم فوضول شدیا! سرفہ اے میڪنم و محڪم سر جایم مے نشینم،با حرص موهایم را پشت گوشم مے اندازم. زیر لب شروع میڪنم بہ خواندن متن ڪتاب اما چیزے نمیفهمم! حواسم جاے دیگریست! صداهاے ضعیفے از حیاط بہ گوش میرسد،متن را با صداے بلندترے میخوانم. چند دقیقہ بعد مادرم صدایم میزند:آیہ جان! زیر لب میگویم:هادے ام جلو در نبود میگفتے آیہ جان؟! بلند جواب میدهم:بلہ مامان؟ _یہ لحظہ بیا! ڪتاب را میبندم و روے زمین میگذارم،همانطور ڪہ بہ سمت در قدم برمیدارم میپرسم:با حجاب بیام؟! _نہ عزیزم! در را باز میڪنم و سرم را از لاے در بیرون میبرم:بلہ؟! مادرم ناراضے لب میزند:روسرے و چادر سر ڪن برو جلو در ببین بابات چے میگہ! ابروهایم را بالا میدهم:یعنے جلوے آقاے عسگرے؟! _اوهوم! _از بابا بعیدہ ها! قشنگ میخواد منو بہ این پسرہ قالب ڪنہ! مادرم با حرص لب هایش را روے هم فشار میدهد:خب! زبونتو دو دیقہ تو دهنت نگہ دار! لبخند شیطنت آمیزے روے لب هایم مے نشانم:چشم فقط دو دیقہ! از الان شروع شد. صدایش در مے آید:از دست شما آخر سڪتہ میڪنم! با خندہ در را میبندم،بے حوصلہ موهایم را دم اسبے میبندم. شالم را روے سرم مے اندازم. _آیہ بابات صدا میڪنہ،دارے براے عروسے آمادہ میشے؟! چادرم را هم سر میڪنم،همانطور ڪہ ڪامل رو میگیرم وارد پذیرایے میشوم. _چقد هولید آخہ! آرام و باوقار بہ سمت حیاط قدم برمیدارم،نزدیڪ در ورودے ڪہ میرسم پدرم و هادے را میبینم. سر بہ زیر جلوے در ایستادہ،ڪاپشن مشڪے اش گرم بہ نظر میرسد اما دستانش را داخل جیب هایش فرو ڪردہ و ڪمے بدنش مے لرزد! تنها چیزے ڪہ از صورتش میبینم چشمانِ سردرگمش است ڪہ بہ زمین دوختہ. سرفہ اے میڪنم و آرام میگویم:سلام! همین ڪہ صدایم را مے شنود سرش را بلند میڪند و یڪ لحظہ بہ صورتم چشم مے دوزد! فقط یڪ لحظہ! گونہ هاے صورتے اش سرخ میشوند! آرام جواب میدهد:سلام! بہ سمتشان میروم،سرفہ اے میڪنم و میگویم:میشہ گلِ سرو ببینم؟ لرزش بدنش بیشتر میشود. پرت ترین جملہ را مے پراند:هوا سردہ ها! دروغ گفتن بلد نیست! چہ بد هم هول ڪردہ! پدرم هم تایید میڪند:آرہ اما ڪو بارندگے؟! بہ پدرم اشارہ میڪنم سریع تر! جدے میگوید:هادے اون گیرہ رو میدے؟! سرش را تڪان میدهد و داخل جیب راستش را میگردد،چند لحظہ بعد ڪف دستش را بہ سمتم دراز میڪند. سنجاق سر سادہ ے نقرہ اے رنگے ڪہ تنها دو ردیف نگین آبے دارد ڪفِ دستش مے درخشد. لبم را میگزم تا نخندم آدم ڪور هم میفهمد این سنجاق سر را همین الان خریدہ! خجول میگوید:مالہ شماس؟! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ خبرے از آن پسر مغرور و خودخواہ نیست! در مقابلم پسر بچہ ے خجالتے اے را میبینم ڪہ اشتباہ ڪردہ و از تنبیہ بزرگترش مے ترسد. پشت جملہ اش حرف دیگرے دارد،انگار میگوید: "آبرومو بخر!" _میشہ بدیدیش؟! سرم را بلند میڪنم،هم زمان با من سرش را بالا مے آورد. نگاہ متعجبش در چشمانم گرہ میخورد،سریع نگاهش را مے دزدد! پدرم با دقت بہ حرڪاتمان چشم دوختہ. ڪف دست چپم را بہ سمتش میگیرم،دستش را بالا مے آورد و سنجاق را از بین انگشت اشارہ و شصتش با احتیاط ڪف دستم مے اندازد. میخواهم بہ سمت خانہ برگردم ڪہ پدرم اشارہ میڪند تشڪر ڪنم. با حس پیروزے میگویم:خیلے ممنون! منظورم را میگیرد. شرمندہ تر میشود،صدایش این را میگوید:خواهش میڪنم‌‌. خداحافظے ڪوتاهے میڪنم و وارد خانہ میشوم. چقدر این هادے با آن هادے فرق داشت! مادرم ڪنجڪاو مے پرسد:چے شد؟! شانہ هایم را بالا مے اندازم:چے بشہ؟! سنجاق سرو داد! احتیاط میڪنم نگویم سنجاقم! وارد اتاق میشوم،همانطور ڪہ چادر و روسرے ام را درمے آورم سنجاق را روے دراور مے اندازم. زیر لب میگویم:این ڪارا یعنے چے آخہ؟! خدایا خودت صبر بدہ این روزا مغزم منفجر نشہ! سنجاق را برمیدارم و مقابل چشمانم میگیرم:چہ بد سلیقہ ام هس! آخہ این چیہ؟! رنگشو! ڪشوے دراور را باز میڪنم:براے نازے جونشم اینطورے هدیہ مے خیرہ؟! سنجاق را تہ ڪشو مے اندازم. تَهِ تَہ! بہ دردم نخواهد خورد! مگر روزے ڪہ دستان مردانہ اش بخواهند میان موهایم عشق بازے ڪنند! ڪشو را مے بندم. صداے تعارف ڪردن پدرم و هادے بہ گوش میرسد. شالم را دوبارہ روے سرم مے اندازم،لبم را بہ دندان میگیرم و نزدیڪ پنجرہ میشوم. ڪمے از پردہ ے حریر را ڪنار میڪشم،قامتِ بلندش را میبینم ڪہ هنوز در چهارچوب در ایستادہ. محجوب از پدرم خداحافظے و براے رفتن قصد میڪند ڪہ نگاهش بہ من مے افتد‌. لبخند ڪم رنگے صورتش را زیباتر میڪند،حرڪات لبانش را میخوانم:توضیح میدم! پردہ را مے اندازم،آرام با ڪف دست بہ پیشانے ام میڪوبم و میگویم:فوضول خانم راحت شدے؟! اونوقت میگے چرا پسرہ انقد خودشو دست بالا میگیرہ؟! صداے خداحافظے ڪردنش بہ گوشم مے رسد،انگار بلند گفت ڪہ من هم‌ بشنوم! از پنجرہ فاصلہ میگیرم،تازہ یاد رنگ سنجاقے ڪہ آورد مے افتم. آبے! هم رنگِ چشمانِ آن دخترڪ! "وَ برایم معما میشود! "آبی" را دوست دارد ڪہ چشمانش را انتخاب ڪردہ،یا "چشمانش" را دوست دارد ڪہ همہ چیز را آبے میخواهد...؟! یڪ لحظہ هوس میڪنم "ڪاش چشمانم آبے بود"....! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ صداے بستہ شدن در حیاط خاتمہ میدهد بہ درگیرے ام با رنگِ آبے! خودم را میزنم بہ دَرِ بیخیالے،دوبارہ روے زمین مے نشینم و ڪتابم را باز میڪنم. این چندماہ جز درس نباید فڪر و ذڪر دیگرے داشتہ باشم،حتما باید همین امسال زندگے یڪنواختم روے نوارِ معماها و اتفاقات مے افتاد؟! براے بازگشت تمرڪزم صلواتے میفرستم و صفحہ هاے ڪتاب را ورق میزنم. _نویسندہ هاے هر دورہ براے نوشتن از زبان و بیان متداول بین مردم اون زمان استفادہ میڪردن،بعد از یڪے دو قرن زبان و بیان مردم تغییر میڪرد... چند تقہ بہ در میخورد،نگاهم را از ڪتاب میگیرم و رو بہ در میگویم:بفرمایید! پدرم در را نیمه‌ باز میڪند:درس میخونے؟ سرم را تڪان میدهم:بلہ. _خوبہ! نگاهے بہ ڪل اتاق مے اندازد و وارد میشود،بہ احترام ورودش از جا برمیخزم. در را مے بندد و میگوید:بشین! بدون حرف دوبارہ سر جایم مے نشینم،آرام بہ سمت من قدم برمیدارد،یا اللهے می‌گوید و روے تختم مے نشیند. انگشتانش را در هم قفل میڪند:خوبے؟ متعجب بہ صورتش چشم مے دوزم:ممنون خوبم! سرفه‌ اے میڪند و بہ چشمانم زل میزند:مشڪلے ڪہ ندارے؟ مردمڪ هاے چشمانم شڪل علامت سوال میشود! سریع اضافہ میڪند:یعنے اوضاع خوبہ؟ ڪسے مزاحمت نمیشہ؟ سرم را تڪان میدهم:مثلا ڪے؟! با زبان ڪمے لبش را تر میڪند:ڪلا! _نہ! همہ چے خوبہ! دوبارہ نگاهم را بہ صفحہ هاے ڪتاب میدوزم. صداے نگرانش بہ گوشم میخورد:مطمئنے؟ اگہ مزاحمے چیزے دارے بگو ڪاریت ندارم! دوبارہ بہ صورتش خیرہ میشوم،لبخند تصنعے میزنم و میگویم:واقعا چیزے نیس! آهانے میگوید و مڪث میڪند. مُردد مے پرسد:این پسرہ فرزاد و دوستش ڪہ دور و برت زیاد نمیان؟! شانہ هایم را بالا مے اندازم و بیخیال میگویم:نہ براے چے باید بیان؟! جوابے نمیدهد. دستش را زیر چانہ اش میگذارد و بہ موڪت خیرہ میشود. ڪتاب را مے بندم و روے زمین میگذارم‌‌. همانطور ڪہ ڪنارش مے نشینم میگویم:بابا چے شدہ؟! نگاهش را از موڪت میگیرد و میگوید:هیچے! بہ خودم جرات سوال پرسیدن میدهم:با اینا چہ خوردہ حسابے دارے ڪہ انقدر نگرانے؟! اخمانش درهم میرود. _من بچہ نیستم! میفهمم! از روے تخت بلند میشود و جدے پاسخ میدهد:پس اینم میفهمے صلاحتو میخوام! نرم برخورد میڪنم:آرہ! شما صلاح منو نخواید ڪے بخواد؟! اما منم باید حق انتخاب داشته‌ باشم! ڪنار در توقف میڪند،مے پیچاند:تو این اتاق خفہ نمیشے؟! پوزخند میزنم:یہ اتاق ڪوچیڪ آدمو خفہ نمیڪنہ! آدماے دور و برش دارن خفہ م میڪنن! بغض گلویم را مے فشارد،حرف زدن بے فایدہ ست! نفس عمیقے میڪشد و آرام لب میزند:نذار فڪر ڪنم براے بدبختیم نازل شدے! گیج نگاهش میڪنم،سریع از اتاق خارج میشود. زیر لب براے خودم میگویم:باشہ من آیہ ے بدبختے! اما هادے ام آیہ ے خوشبختے نیس! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ با لذت زبانم را روے لواشڪ میڪشم،آب دهانم جمع میشود و صورتم درهم میرود. با تمام مشڪلات دخترم دیگر! لواشڪ خوردن از لذت هایم محسوب میشود. از دیشب فڪرم بیشتر درگیر هادے شدہ،ڪاش میتوانست حرفش را بزند. دوبارہ زبانم را روے لواشڪ میڪشم،باز آب در دهانم جمع میشود. با ولع آب دهانم را قورت میدهم‌. _یعنے ادا و اطوارتم آدمو حرص میدہ! تڪہ اے از لواشڪ را داخل دهانم خیس میڪنم و بہ سمت مادرم برمیگردم. با دست بہ صورتم اشارہ میڪند:قیافہ شو! با پررویے میگویم:چِشہ؟! خدا دادہ! _منم نگفتم بندہ ے خدا دادہ! دور دهنت ڪلا لواشڪیہ! شانہ هایم را بالا مے اندازم:چہ خوب! سپس زبانم را دور دهانم میڪشم. چهرہ ے مادرم درهم میرود اَهے میگوید و ادامہ میدهد:آخہ ڪے زیر برف میشینہ لواشڪ میخورہ؟! انگشت اشارہ ام را بہ سمت خودم میگیرم:مَن! _بیا تو! سرما میخورے من حال پرستارے ندارم! آرام میگویم:نشستم دیگہ! بخاطرہ برف بے موقع پاییزے مدارس تعطیل شدہ،بے حوصلہ در حیاط نشستہ ام و برف را تماشا میڪنم. مادرم لبخندے روے لبانش مے نشاند:چرا با نورا و طاها نرفتے برف بازے؟ تڪہ اے لواشڪ داخل دهانم مے چپانم و همانطور میگویم:میگے نورا و طاها! منو میخواستن چے ڪار؟! _یاسین ڪہ رفت! چیزے نمیگویم. مهربان ادامہ میدهد:میخواے باهم بریم؟ مادر دخترے! نگاهش میڪنم:حوصلہ ندارم! با دقت بہ صورتم چشم مے دوزد:چقدر گرفتہ شدے! بہ بارش برف خیرہ میشوم:اوهوم! میخواهد از این حال و هوا درم بیاورد:من همسن و سال تو بودم از درخت میرفتم بالا! میخندم:بابات جیزت نمیڪرد؟! با شنیدن نام پدربزرگم لبخند میزند:نہ! خدا بیامرز خیلے لے لے بہ لالام میذاشت! پشت چشمے نازڪ میڪند و ادامہ میدهد:آخہ یہ دونہ دختر بودم! _برعڪس ما! _نمیخواے از خر شیطون پیاده‌ شے بیاے خونہ؟! متعجب بہ صندلے اے ڪہ رویش جا خوش ڪردم نگاہ میڪنم و میگویم:خر ڪجا بود؟! این قالیچہ ے علاء الدینہ! غش غش میخندد. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆 #لیلی_سلطانی ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ موهایش را با دست پشت گوش مے اندازد و میگوید:بشین تا بیام! سرم را تڪان میدهم و بہ دانہ هاے برف خیرہ میشوم. این حس و حال مزخرف چیست؟! من ڪہ مے مُردم براے برف بازے و شیطنت! پوفے میڪنم و آخرین تڪہ ے لواشڪم را میخورم. چند دقیقہ میگذرد،مادرم همانطور ڪہ با زحمت صندلے چوبے اے را مے آورد میگوید:بڪش ڪنار ڪہ اومدم! ڪنجڪاو بہ حرڪاتش نگاہ میڪنم،روسرے اش را مرتب سر ڪردہ و در تلاش است صندلے را از چهارچوب در رد ڪند. بہ سمتش مے روم و میگویم:بدہ من. صندلے را از دستش مے ڪشم،نفس نفس زنان میگوید:دَ...ستت...درد نڪنہ! دوبارہ بہ داخل خانہ برمیگردد. صندلے را ڪنار صندلے ام میگذارم و دوبارہ مے نشینم. _بہ بابات گفتم تو این هوا نرو سرڪار اما گوش نڪرد. چیزے نمیگویم. _مے شنوے آیہ؟! بلند میگویم:بلہ! حال و حوصلہ ے حرف زدن هم ندارم. صدایش نزدیڪ میشود:پس چرا هیچے نمیگے؟! سینے بہ دست وارد حیاط میشود،داخل سینے دو لیوان بزرگ با محتویات قرمز رنگ گذاشتہ. ابروهایم را بہ هم نزدیڪ میڪنم:اینا چیہ؟! ڪنار مے نشیند و یڪے از لیوان ها را بہ دستم مے دهد:آب انار! مے خندم:بہ خودم رفتیا! نیشگون آرامے از لپم میگیرد و میگوید:تو بہ من رفتے! جرعہ اے از آب انار مے نوشم،دانہ ے برفے خودش را داخل محتویاتش حل می‌ڪند. مادرم همانطور ڪہ لیوان را از لبانش جدا میڪند میگوید:گاهے فڪر میڪنم اگہ بابام بود هیچوقت با پدرت ازدواج نمیڪردم! متعجب نگاهش میڪنم و میگویم:یعنے چے؟! لبخند تلخے لبانش را فرم میدهد:اخلاق بابام با اخلاق بابات صد و هشتاد درجہ فرق داشت! عمرا منو بہ بابات میداد یا خودم رضایت میدادم. قضیہ جالب میشود! تا حالا این ها را نگفتہ بود. _پس چرا با بابا ازدواج ڪردے؟! نگاهش را بہ بارش برف مے دوزد و جرعہ اے آب انار مے نوشد:نمیخواستم سر بار برادرام باشم! قبل از اینڪہ بخواهم بیست سوالے راہ بے اندازم خودش میگوید:شونزدہ سالم بود بابام فوت ڪرد،من شدم توپ! یہ هفتہ خونہ ے این داداش،یہ هفتہ خونہ ے اون داداش! نہ اونا راحت بودم نہ من! این را مے دانم ڪہ وقتے خیلے ڪوچڪ بودہ مادرش را از دست دادہ. _این خالہ بازیا رو دوسال بیشتر نتونستیم تحمل ڪنیم،خواستگار داشتما اما داداشام میگفتن مصطفے بهترہ،مومنہ،خانوادہ دارہ و دستش بہ دهنش میرسہ. یڪ چیزے در چشمانش مے درخشد،اشڪ! اما بروز نمے دهد. مُرَدد مے پرسم:بہ همین راحتے؟! لب میزند:از اینم راحت تر! _خواستگاراے دیگہ ت چے؟ مے خندد:الڪے بگم پسر شاہ بودن یا راستشو بگم؟! لبانم بہ خندہ باز میشود. _مالے نبودن! _مامانتوام بلدیا! دستم را دور گردنش مے اندازم و با شیطنت مے پرسم:عاشق چے؟! عاشق نشدے؟! چشمانش رنگ غم میگیرد اما با عصبانیت ساختگے میگوید:ازم آویزون نشو! بهت رو دادما! چشمڪ میزنم و میگویم:پس یہ چیزے هست! میخواهد بلند شود ڪہ سریع دستش را میگیرم:مامان جونہ آیہ بگو! داستان داشت قشنگ میشد! _قسم ندہ! با دست آرام روے گونہ ام میزنم:آیہ بمیرہ! لبانش را روے هم مے فشارد و با دست روے سرم میڪوبد:لال شے! بلند بلند میخندم،ابراز محبت و نگرانے اش مرا ڪشتہ! گونہ اش را مے بوسم و میگویم:آخہ من فداے این محبت خاصت بشم! چیزے نمیگوید،خودم را لوس میڪنم:مامانے بگو دیگہ! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

مسجد تو مادرته❤️ حاج آقای دانشمند : دختره پامیشه سه روز میره اعتکاف بعد مادر مریضش تک و تنها تو خونه مونده ...😔

سر زده درآسمانم چهره‌ای‌‌خورشید فام ای ‌طلوع آفتاب از خرمن مویت، سلام

اللهم عجل لولیک الفرج والعافیه والنصروجعلنامن خیرانصاره واعوانه وال... سلام و صبح بخیر امام زمانم! ?آقا سلام می دهم از جان و دل به تو تا اینکه بشنوم «و علیک السّلام» را … یقین دارم صدایم را میشنوی و سلامم را پاسخ میدهی …

#حدیث 💜پیامبر اکرم(ص): 💛هركس در نوشته‌ای صلوات برمن رابنویسد تازمانی كه نام من درآن نوشته باشد فرشتگان برای اواستغفارمی‌كنند💛 📚بحار الأنوار۹۱:۷۱ 💜اللّهُمَّ‌صَلِّ‌عَلي 💛مُحَمَّدوَآلِ‌مُحَمَّد 💜وَعَجِّل‌فَرَجَهُــم 💜💛💜💛💜

#مهدوۍ♥️🌱 . ❅هر چند کمی فرج تمنا کردیم . ❅آقا ز سر خویش تو را وا کردیم . ❅شرمنده ولی خلاصه تر می گوییم . ❅با واژه انتظار بد تا کردیم

💔گاهی یک #تلنگر کافیست... 📕دفترچه گناهان یک شهید ۱۶ ساله‼️ ❣️در تفحص شهدا، دفترچه یک شهید 16 ساله که گناهان هر روزش را مینوشت پیدا شد✍️ ❌گناهان یک هفته او اینها بود ؛ شنبه : بدون وضو خوابیدم. یکشنبه : خنده بلند در جمع دوشنبه : وقتی در بازی گل زدم احساس غرور کردم. سه شنبه : نماز شب را سریع خواندم.📿 چهارشنبه : فرمانده در سلام کردن از من پیشی گرفت. پنجشنبه : ذکر روز را فراموش کردم. جمعه : تکمیل نکردن ۱۰۰۰صلوات و بسنده به ۷۰۰ صلوات. 📝راوی که یکی از بچه های تفحص شهدا بوده مینویسد : ⁉️ دارم فکر می کنم چقدر از یک پسر شانزده ساله کوچکترم... ⁉️ما چی⁉️ ❓کجای کاریم حرفامون شده رساله توجیه المسائل‼️ 1️⃣غيبت… تو روشم ميگم 2️⃣تهمت… همه ميگن 3️⃣دروغ… مصلحتي 4️⃣رشوه... شيريني 5️⃣ماهواره... شبکه هاي علمي 6️⃣مال حرام ... پيش سه هزار ميليارد هیچه 7️⃣ربا... همه ميخورن ديگه 8️⃣نگاه به نامحرم... يه نظر حلاله 9️⃣موسيقي حرام... ارامش بخش 🔟مجلس حرام... يه شب که هزار شب نميشه

🔴صفر، صد، عقل! ۱) میشه مثل اون جاهل مزدور ضریح لیس زد! ۲) میشه به این فکر کرد که خود اون معصوم (روحی فداه) با سم به شهادت رسیده پس دعا کیلویی چنده! ۳) میشه هم فکر کرد که وظیفه ما دعا در کنار عمل به نظر متخصصان هستش!✅ ۱) میشه گفت پزشک و پرستار چکاره اند؟! خدا خودش خوبم میکنه! ۲) میشه گفت تا پزشک و پرستار هست، خدا چکاره است؟ ۳) میشه گفت خدایا شکرت که پزشکان و پرستاران ایران پای مردمشون هستند!✅ خلاصه اینکه برادر و خواهر عزیزم! به نظرم برای آخرت ما بهتره که دینمون رو از علامه طباطبایی و حضرت امام و رهبری برداریم، تا مرتجعین کتاب سوز! 🔸️ شیعه قطعا همراه ترین مذهب دنیا با علمه ببینیم سیره بزرگان و مراجع تقلید در مواجهه با بیماری ها چیه؟ ببینیم آقا (که جانم به فدای لبخندش) چه توصیه ای در مورد کرونا به مردم‌ کردند؟ بازی نخوریم ✅ وهن دین فقط قمه زدن نیست. یا علی سرباز مدافع سلامتی دکتر سامی متخصص بیماری های داخلی