❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ گیج بہ اطرافم نگاہ میڪنم،چیزے نمبینم بہ جز نور! ڪنجڪاو چشم مے چرخانم،انگار در هالہ اے از نور معلقم! بوے آشنایے بہ مشامم میرسد، عطرِ گلِ یاس! و هم زمان صداے قدم هایش گوش هایم را نوازش میدهد،من بارها این صدا را شنیدہ ام... وقتے خودم ڪمڪ میڪردم پوتین هایش را بہ پا ڪند،وقتے با غرور و ذوق دور تا دور حیاط را با این پوتین هاے نظامے قدم میزد. وقتے رفت و صداے قدم زدن با همین پوتین ها شد لالایے شب هایم! نبود ڪہ ڪنار گوشم عاشقانہ نجوا ڪند،دل دادم بہ صداے قدم زدن هایش با پوتین هاے نظامے! آخرین صدایے ڪہ از هادے شنیدم همین بود... دردناڪترین جایش دلبستن بود و عادت! ماہ ها منتظر بودم باز این صدا در حیاط خانہ مان بلند بشود،یڪ روز،دو روز،سہ روز،چهار روز.... چهل و پنج روز از اعزامش گذشت،این صدا نیامد ڪہ نیامد... دو‌ماہ،سہ ماہ،چهار ماہ... و من همچنان منتظر بودم،بہ همہ میگفتم برمیگردد. ایمان دارم بہ بازگشتش،هادے بد قولے نمیڪند... هر بار زنگ در بہ صدا درمے آمد پرواز میڪردم تا پشتِ در، چادر نمازے ڪہ همیشہ روے سر داشتم گواهے میدهد بہ همہ ے این ها... بال میشد برایم، هر بار میدید هادے پشت در نیست او هم مثلِ من مے شڪست... هالہ اے از اندامش را میبینم،لبخند ڪم جانے روے لبانم جا میگیرد. بعد از مدت ها بہ دیدنم آمدہ! چند قدم دیگر نزدیڪتر میشود،همان طوریست ڪہ بار آخر راهے اش ڪردم. لباس نظامے نو،پوتین هایے ڪہ خودم بندهایشان را بستم،انگشتر عقیق با حڪاڪے یاعلے ڪہ از شب قبل در گلاب شستشویش دادم. صورتش هم همان طور است، آرام،نورانے،معصوم و دِلربا! موهاے مشڪے اش را سادہ درست ڪردہ،ریش هاے مرتبش هنوز بوے حنایے ڪہ خودم برایش گذاشتم را میدهند! یادت هست آن شب را؟ تو میخواستے تنها دست و پاهایت را حنا بزنے و من اصرار داشتم ریش هایت را هم خضاب ببندم. بعد از ڪلے اصرار گفتم چیزهایے در حنا میریزم ڪہ رنگ ندهد،با اڪراہ قبول ڪردے. من حنا را روے ریش هایت میزدم و تو خط و نشان میڪشدے ڪہ اگر ریش هایت قرمز بشود ڪلہ ام را میڪنے! میخندیدم و این ڪار تو را نگران تر میڪرد ڪہ چہ بلایے سر صورتت آوردم! بین خودمان باشد آخرین شبے بود ڪہ از تہ دل خندیدم... حالا رو بہ رویم ایستادے،نگاهم را بہ پوتین هایت میدوزم! حاجتم را ندادند هادے! ندادند... یادت هست روے پلہ ها نشستہ بودے،من هم رو بہ رویت زانو زدہ بودم. با دقت و آرام بندهاے پوتینت را مے بستم، گرہ مے زدم بندهاے دلم را بہ بندهاے پوتینت. گرہ ے آخر را محڪم زدم،دخیل بستم بہ ضریحِ لباس رزمت! دخیل بستم ڪہ همہ جا مراقبت باشند،ڪہ زود برگردے... تو رفتے و آن ها تو را براے خود بردند... حالا رو بہ رویم ایستادے،تبسم زیبایے لبانت را از هم باز ڪردہ. لبانم مے لرزند،بہ سختے میگویم:هادے! ببین لبانم چہ بے تاب بودند تا حروف ه،الف،دال و یِ را دوبارہ قرائت ڪنند. پس باز میخوانم، اقراء بہ نامِ تو. ه، الف، دال، ے صدایش گوش هاے ناشنوایم را جان میدهد:سلام! یڪ قطرہ اشڪ از گوشہ ے چشمم مے چڪد،میدانم چند دقیقہ دیگر از خواب بیدار میشوم باز خودم را بدونِ #او در آن تاڪسے مے یابم. مظلوم و با ذوق میگوید:مامان شدنت چقدر بهت میاد! بارش اشڪانم شدت میگیرد،با دو دست صورتم را مے پوشانم و هق هق میڪنم. فریاد میزنم:ڪاش بودے! ڪاش نمیرفتے! _هیش! صدایش نزدیڪتر میشود:تا ڪے میخواے بشینیو گذشتہ ها رو مرور ڪنے؟ تا ڪے میخواے خودتو عذاب بدے؟ هان؟ جوابے نمیدهم،دستانم را پایین مے اندازم. چینے بہ بینے ام میدهم و میگویم:حداقل بعضے روزاش از الان بهترہ! سرم را بلند میڪنم؛بہ صورتم زل زدہ. چشمانش دو ستارہ ے درخشان اند در قرصِ ماہ! دوبارہ بغض گلویم را میفشارد،روے زمین مے نشیند. ڪنجڪاو نگاهش میڪنم،بہ رو بہ رویش اشارہ میڪند و میگوید:بشین! بدون حرف رو بہ رویش مینشینم،لبخند شیطنت آمیزے میزند:یہ حلالیت بهم بدهڪارے! ڪمے فڪر میڪنم و میگویم:چہ حلالیتے؟! _دفعہ ے اول ڪہ اومدم خونہ تون از قصد چاییو روم ریختے! بے اختیار لبخند میزنم،دستش را زیر چانہ اش میگذارد:خب! مرور ڪنیم؟ با ذوق میگویم:از ڪجا؟ نجوا میڪند:از وقتے بہ هم گرہ خوردیم... ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ پاهایم را روے مبل دراز میڪنم و چشمانم را مے بندم. امروز نتوانستم مدرسہ بروم،جانے براے بلند شدن نداشتم. هر چقدر مادرم و نورا اصرار ڪردند چیزے نخوردم،شاید شوڪِ ڪار دیشب حسام ناتوان ترم ڪردہ. _اے ڪاش شمارہ شو میگرفتم! مادرم با سردرگمے ادامہ میدهد:زنگ میزدم میگفتم نیاد! یا اصلا همون دیروز میگفتم نہ! نفس عمیقے میڪشم و میگویم:ڪیو میگے مامان؟! با حرص میگوید:همین خانمہ ڪہ دیروز براے خواستگارے زنگ زد دیگہ! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ نفسش را با شدت بیرون میدهد و دوبارہ مے نشیند،رو بہ من مے گوید:صبحانہ خوردے؟! سپس مشغول گشتن داخل ڪیفش مشغول میشود،نزدیڪش میشوم:آرہ یہ چیزایے خوردم! بستہ ے بیسڪوییتے از داخل ڪیفش بیرون میڪشد و بہ سمتم مے گیرد. بیسڪوییتے برمیدارم و تشڪر میڪنم. همانطور ڪہ بیسڪوییتے مے خورد مے گوید:راستے یادم رفت بهت بگم! _چیو؟! _باید اینجا براے ضمانت سفتہ بدے! متفڪر نگاهش میڪنم:چقدر؟! _نمیدونم! یعنے خود مهندس ساجدے براے هر ڪسو تعیین میڪنہ. چند لحظہ بعد صداے قدم هایے نزدیڪمان میشود،مطهرہ هول هولڪے بیسڪوییت را قورت میدهد و صاف مے ایستد. با ڪمے خجالت مے گوید:سلام! صبح بہ خیر! نگاهم بہ روزبہ مے افتد،در حالے ڪہ بہ سمت اتاقش مے رود جواب سلام مطهرہ را مے دهد و اشارہ میڪند من پشت سرش وارد بشوم! نگاهے بہ مطهرہ مے اندازم ڪہ اشارہ میڪند بروم،مردد پشت سر روزبہ وارد اتاقش میشوم. با قدم هاے بلند بہ سمت میزش میرود و ڪیف سامسونتش را روے میز میگذارد،برعڪس دفعہ ے قبل تیپ اسپرتے زدہ. شلوار ڪتانِ ڪرم رنگے همراہ پیراهن سفیدے بہ تن ڪردہ،دستے بہ موهایش مے ڪشد و پشت میزش مے نشیند. رو بہ من مے گوید:بفرمایید بشینید! سپس مشغول باز ڪردن ڪیفش میشود،روے اولین مبل مے نشینم. بدون اینڪه‌ نگاهم ڪند مے گوید:دو سہ روز ڪنار خانم هدایت باشید‌ اگہ تونستید ڪارا رو یاد بگیرید و راحت انجام بدید قرارداد یڪ سالہ مے بندیم. البتہ اون موقع باید برام‌ دہ ملیون تومن‌ سفتہ بیارید. سرے تڪان میدهم و مے گویم:باشہ! از داخل ڪیفش پوشہ اے ڪہ هفتہ ے پیش همراهم آوردہ بودم بیرون میڪشد و بہ سمتم مے گیرد. _از داخلش چند قطعہ عڪس و ڪپے شناسنامہ و ڪارت ملے تونو برداشتم! یہ فرم از خانم هدایت بگیرید و ڪامل و دقیق برام پرش ڪنید. لب میزنم:باشہ! پوشہ را از دستش مے گیرم و نگاهے بہ مدارڪ دیگر مے اندازم،سرفہ اے میڪند و جدے مے گوید:براے ماہ اول استخدامتون هم شیشصد هزار تومن حقوق در نظر گرفتم! تو ماہ هاے بعدے ڪمے بیشتر میشہ. _متشڪر! مے تونم برم؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد،از روے مبل بلند میشوم و همانطور ڪہ بہ سمت در میروم بلند مے گویم:خدانگهدار! صدایش آرام‌ مے پیچد:خدانگهدار! از اتاق خارج میشوم و نفس راحتے میڪشم،مطهرہ پشت میز نشستہ و بہ مانیتور ڪامپیوتر خیرہ شدہ. نزدیڪش ڪہ میشوم متوجهم میشود،متفڪر نگاهم میڪند:چے شد؟! _گفت بهم یہ فرم بدے پر ڪنم! مطهرہ لبخندے میزند و از داخل پوشہ ے بزرگے ڪاغذے بیرون میڪشد،از روے صندلے بلند میشود و مے گوید:بشین اینجا راحت پرش ڪن منم برم دو تا فنجون چایے بیارم بخوریم،خستہ شدم از نشستن! تشڪر میڪنم و پشت میز مے نشینم،مطهرہ میخواهد بہ سمت آبدارخانہ برود ڪہ مڪث مے ڪند،مضطرب مے گوید:واے! مهندس ساجدے گفت برادرش اومد خبرش ڪنم! بہ سمت میز بر مے گردد و تلفن را برمیدارد،یڪے از دڪمہ ها را مے فشارد و چند لحظہ بعد مے گوید:جناب مهندس! برادرتون تشریف آوردن! _خواهش میڪنم! سپس تلفن را میگذارد و مے گوید:خوب شد یادم افتادا! مشغول پر ڪردن فرم مے شوم،مطهرہ از میز دور میشود. چند دقیقہ بعد فرم را ڪامل پر ڪردہ ام،مطهرہ با دو فنجان چاے بہ سمتم مے آید و مے گوید:خستہ نباشے همڪار! لبخند ڪم رنگے میزنم:سلامت باشے،امیدوارم این ڪرختے از جسم و روحم پر بڪشہ و اینجا دووم بیارم! فنجان چایے روے میز میگذارد و ڪمے از چایش مے نوشد:همین ڪہ خودت خواستے سریع دوبارہ با محیط بیرون و آدما ارتباط برقرار ڪنے خیلے خوبہ. نفس عمیقے میڪشم:از اون روز بہ بعد سر مزارش نرفتم! _میخواے پنجشنبہ بریم؟ آب دهانم را با شدت قورت میدهم:میترسم برم و.... حرفم را ادامہ نمیدهم،بغض بزرگے در گلویم مے نشیند. سریع فنجان چاے را برمیدارم و داغ داغ چند جرعہ مے نوشم! چشمانم را مے بندم و زمزمہ میڪنم:دلم براش تنگ شدہ! و تیر میڪشد...جاے خالے اش در قلبم... یعنے دوبارہ بعد از #او زندگے ام رنگ‌ مے گیرد؟! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ همانطور ڪہ قند را داخل فنجان چاے حل میڪنم از نزدیڪ‌ پنجرہ ریزش باران پاییزے را تماشا میڪنم. صداے ضعیفے از نوحہ بہ گوشم میخورد،تمام شهر بہ احترامِ دهہ ے اول ماہ محرم سیاہ پوش شدہ. چقدر دلم تنگِ این حال و هوا شدہ بود! نفس عمیقے میڪشم،بہ اواسط مهر ماہ رسیدہ ایم،پنج ماهِ ڪامل از پرواز هادے گذشت! یڪ هفتہ ایست در شرڪت استخدام شدہ ام،هنوز نتوانستہ ام با همڪاران و محیط ڪارے ام خوب ارتباط برقرار ڪنم! سرعت عملم ڪند اما قابل قبول است! جرعہ اے از چایم را مے نوشم و از پنجرہ فاصلہ مے گیرم. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ هر روز چند خطے برایت نامہ مینویسم و از ڪارهایے ڪہ میڪنم فیلم مے گیرم تا بیایے و نشانت بدهم من از پسِ نبودنت برمیایم اما بہ شرطِ اینڪہ روزے برگردے! در قصہ ام ڪلڪِ داعش را مے ڪَنم و خیالم براے همیشہ راحت میشود! تو براے همیشہ پیشِ خودم بر مے گردے... یڪے از روزهاے بارانے پاییز ڪہ خستہ از سرڪار برگشتہ اے همین ڪہ ڪفش هایت را در مے آورے سریع بہ سمتت مے آیم و مے گویم:مهمون داریم باید برے خرید! متعجب نگاهم میڪنے و مے پرسی:چرا زنگ نزدے برم خرید؟! سعے میڪنم نخندم و جواب میدهم:مهمونِ ناخوندہ ڪہ میگن همینہ! سریع ڪفش هایت را مے پوشے و عقب گرد میڪنی:چے باید بخرم؟! لبخند میزنم و مے گویم:لواشڪ،آلو،آب زرشڪ و ڪلے چیزاے ترش دیگہ براے نُہ ماہ! متعجب نگاهم میڪنے ڪہ ادامہ میدهم:و یہ بابا هادے! پسوندِ بابا بہ نامت مے آید نہ؟! بابا هادے،مثلِ بابا مهدے! مطمئنم مثل پدرت پدرِ فوق العادہ اے میشدے! با خندہ نگاهم میڪنے و مے گویی:من فداے این مهمون و صاحب خونہ ش بشم،تفهیم شد؟! شبش همانطور ڪہ مدام در خانہ قدم مے زنے و بہ صفحہ ے موبایلت چشم دوختہ اے مے گویی:با چہ اسمے صداش ڪنیم؟! یہ عالمہ اسم قشنگ اینجا هست قرعہ ڪشے ڪنیم؟! همانطور ڪہ لواشڪ را دور انگشتم مے پیچم مے گویم:مهمون! میخندے و با ذوق نگاهم میڪنے،ڪمے از لواشڪ میخورم و با دهان پر مے گویم:من دوست دارم اسم رمزمونو روش بذاریم بہ شرط اینڪہ نفهمہ اسم رمزہ! مقابلم مے نشینے و مے گویی:نہ! گلِ یاسِ من فقط تویے! _خب من گلِ یاسم اون یاسِ خالے! بلند بلند میخندے و مے گویی:اگہ پسر بود چے؟! سریع مے گویم:امیرعباس! هربار ما صاحبِ دخترے بہ لطافت یاس و صاحب پسرے ڪہ چشمانش را از تو بہ ارث بردہ مے شویم! هربار تو در قصہ هایم مے آیے و ماندنے میشوے... با انگشت اشارہ اشڪے ڪہ روے گونہ ام لغزیدہ پاڪ میڪنم و ڪمے عقب تر میروم،جمعیت ڪم ڪم پراڪندہ میشود و هادے تنها مے ماند! نگاهے بہ اطراف مے اندازم و بہ سمت مزارش میروم،هنوز آنقدر ازش دل نڪندہ ام ڪہ دیدن مزارش قلبم را بہ درد نیاورد! مشت عرق ڪردہ ام را باز میڪنم و دستِ لرزانم را نزدیڪ اسمش مے گیرم. همانطور ڪہ یاس هاے پژمردہ را روے سنگ قبرش مے ریزم زمزمہ میڪنم:تولد یڪ سالگیت مبارڪ باشہ! عینڪ آفتابے ام را برمیدارم و چشمانم را بہ عڪسش مے دوزم و آرام مے گویم:خیالت راحت! چند شبہ دیگہ براے خودمم قصہ نمے بافم! آخہ تهش نبودنات روے سرم آوار میشہ...! بدون حرف دیگرے از مزارش دور میشوم،از انتهاے قصہ اے ڪہ #او دوست داشت... از واقعیت... بہ آنے سورہ ے "دل ڪندن" نازل میشود،یڪ سال گذشت و تو از من دل ڪندہ اے و میخواهے من هم از تو دل بڪنم... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ #رمان #آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_هفتاد_دوم شمارہ ناشناس است،نفسم را با حرص بیرون مے دهم! مردد جواب میدهم:بفرمایید! صداے فرزاد مے پیچد،نفس نفس زنان مے گوید:الو! آیہ خانم! اخم میڪنم:بلہ؟! همانطور نفس نفس زنان مے پرسد:از اینڪہ با روزبہ ازدواج ڪردید پشیمونید؟! اخمم غلیظ تر مے شود:این چہ سوالیہ؟! محڪم مے گوید:لطفا جواب بدید! خونسرد و محترمانہ مے گویم:دلیلے نمے بینم ڪہ جواب بدم! عصبے فریاد مے زند:یہ سوال پرسیدم! جوابش آرہ یا نہ ست! مهمہ! تڪرار مے ڪند:از اینڪہ با روزبہ ازدواج ڪردے پشیمون شدے یا نہ؟! محڪم و از صمیم قلب مے گویم:نہ! هیچوقت پشیمون نشدم! صدایش آرام مے گیرد:سر فرصت باید باهم مفصل و خصوصے صحبت ڪنیم! فعلا! میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ صداے بوق اِشغال در گوشم مے پیچد! این روزها همہ چیز عجیب شدہ! حضور ناگهانے فرزاد و رفتار هایش عجیب تر... اما از همہ عجیب تر نبودنِ #او ست... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

وارد اتاقم میشوم،لباس هایے ڪہ چند روز پیش براے امشب خریدم،روے تخت جا خوش ڪردہ اند! شومیز سادہ ے سفید رنگے بہ همراہ سارافون و دامنے نیلے رنگ. یڪ لحظہ دلم مے گیرد! هیچ خبرے از شور و حال براے امشب در خانہ نیست! نہ غرغرهاے یاسین! نہ خندہ ها و شوخے هاے نورا! نہ تحڪم هاے پدرم و لبخندهاے ڪم رنگش! نہ توصیہ ها و دستور دادن هاے مادرم! پوزخند میزنم و زمزمہ میڪنم:چہ غریب دارے عروس میشے! تنها ڪسانے ڪہ ذوق داشتند مهدے و همتا و یڪتا بودند! از دیروز چندبار تماس گرفتند و گفتند اگر ڪارے دارم تعارف نڪنم و بگویم! ڪاش میشد براے مراسم امشب دعوتشان ڪرد! روے تخت مے نشینم و زانوهایم را بغل مے گیرم،چشم هایم را مے بندم و لبخند ڪم رنگے میزنم. هیچگاہ مثل امروز تا این حد از این خانہ خستہ نشدہ بودم! همہ ے ناراحتے ها را میگذارم ڪنار،مهم از این بہ بعد است! از این بہ بعد ڪہ #او را دارم! از این بہ بعد ڪہ طعم خوشبختے و آرامش را خواهم چشید... ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ شانہ را میان موهاے بلندم میڪشم و با اضطراب لبم را مے جوم،ساعت هفت و نیم است. پدرم تازہ بہ خانہ آمدہ و با چهرہ اے عبوس در پذیرایے نشستہ. ڪش سرم را برمیدارم و موهایم را دم اسبے مے بندم،شومیز و سارافون و دامن مرتب در تنم نشستہ اند. با وسواس مقدارے ڪرم برمیدارم و روے صورتم مے مالم،روسرے سادہ ے نیلے رنگم را هم برمیدارم و مدل لبنانے مے بندم. چند تقہ بہ در میخورد،بلند مے گویم:بفرمایید! در باز میشود و مادرم در چهارچوب در پیدا،نگاهے بہ سر تا پایم مے اندازد. _آمادہ اے؟! سرم را تڪان میدهم:بعلہ! سرے تڪان میدهد:چادرتم بردار بیا تو آشپزخونہ ڪمڪم! لبخند ڪم رنگے میزنم:چشم! چادرم را از روے تخت برمیدارم و از اتاق بہ همراہ مادرم خارج میشوم،یاسین را نمے بینم‌. رو بہ مادرم مے پرسم:پس یاسین ڪو؟! مادرم وارد آشپزخانہ میشود:تو اتاقشہ! قهر ڪردہ! پدرم مشغول خواندن مجلہ است و توجهے بہ ما ندارد،وارد آشپزخانہ میشوم و چادرم را روے صندلے میگذارم. مادرم سینے نقرہ اے رنگے روے ڪابینت میگذارد و فنجان ها و نعلبڪے هاے شیشہ اے را مرتب داخل سینے مے چیند. آرام مے پرسد:مطمئنے دیگہ؟! روے صندلے مے نشینم و انگشت هایم را در هم قفل میڪنم:مطمئنم! نگاهے بہ صورتم مے اندازد:من ڪہ از خدامہ با دل خوش برے و خوشبخت بشے! هرچے ام ڪہ باید میگفتمو گفتم! امیدوارم از انتخابت پشیمون نشے! چیزے نمے گویم،چند دقیقہ بعد یاسین وارد آشپزخانہ میشود و با اخم مے گوید:من گشنمہ! مادرم جدے مے گوید:سرت سلامت ڪہ گشنتہ! خب چے ڪار ڪنم؟! میخواستے بیاے سر میز شامتو بخورے! یاسین نگاهے بہ من مے اندازد و مے پرسد:غذا موندہ؟! نگاهے بہ قابلمہ مے اندازم:آرہ! برات بڪشم؟! سرش را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهد:خودم میڪشم! بشقاب و قاشقے برمیدارد و براے خودش غذا میڪشد،سپس بشقاب غذا بہ دست بہ سمت اتاقش میرود. از روے صندلے بلند میشوم،میخواهم ظرف شیرینے را ڪنار سینے بگذارم ڪہ صداے زنگ در بلند میشود. در دلم غوغا بہ پا میشود! پدرم نفس عمیقے میڪشد و بہ سمت آیفون میرود. سریع چادرم را برمیدارم و روے سرم مے اندازم،چند ثانیہ بعد در باز میشود. پدرم براے استقبال بہ حیاط مے رود،مادرم با سر اشارہ میڪند:بیا! مضطرب و خجول دنبالش راہ مے افتم،ڪمے بعد پدرم بہ همراہ محسن و پیرمردے وارد میشود. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯