❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ #رمان #آیه_های_جنون 🍂 #قسمت_پنجاه_سوم بہ اینجا ڪہ میرسم بغض راہ گلویم را مے بندد،چشمانِ نازنین ابرے میشوند. هینے میڪشد و سریع خارج میشود. نفس عمیقے میڪشم و تن خستہ ام را روے تخت هادے پهن میڪنم. نمیدانم دقیقا چہ حالے دارم،فقط میدونم حالم بد است خیلے بد! شاید دارم بہ جنون میرسم... اما نہ! تا نازل شدن سورہ ے جنون هنوز ماندہ! این تازہ اولش بود! میخواهم شروع بہ گریہ ڪنم ڪہ در اتاق باز و بستہ میشود. بدون اینڪہ چشمانم را باز ڪنم میگویم:میخوام تنها باشم! ڪسے ڪہ وارد اتاق شدہ جوابے نمیدهد،نفس عصبے اے میڪشم و باز چشمانم را باز نمیڪنم. خنڪے عجیبے بہ صورتم میخورد و سپس بوے عطرِ یاس تمامِ اتاق را فرا میگیرد! متعجب چشمانم را باز میڪنم و روے تخت نیم خیز میشوم. هالہ ے نور زیادے مقابلم پخش شدہ،گیج و ترسیدہ بہ رو بہ رویم خیرہ شدہ ام. چند لحظہ ڪہ میگذرد هالہ ے نور ڪنار میرود و قد و بالاے آشنایے مقابل چشمانم نقش مے بندد! بہ تتہ پتہ مے افتم:ها...ها...هادے! لبخند دلنشینے روے لبانش نقش بستہ،با همان لباس نظامیست ڪہ موقع راهے ڪردن تنش بود. چندبار چشمانم را باز و بستہ میڪنم تا از خواب بیدار بشوم اما فایدہ اے ندارد! هادے میخندد:چیہ؟! جن دیدے؟! با چشمان گرد شدہ و دهان نیمہ باز بہ صورتش خیرہ شدہ ام،دستے بہ ریشش میڪشد و میگوید:داشتم مے اومدم بالا مامانمم دید و مثل تو این شڪلے شد بعد غش ڪرد! تو ڪہ قصد ندارے غش ڪنے؟! با دست چندبار روے گونہ ام میزنم،هادے اخم میڪند:چرا خودتو میزنے؟! من من ڪنان میگویم:تو...تو... چند قدم بہ سمتم برمیدارد،لبخندش را دلربا تر میڪند:من چے؟! ڪمے خودم را عقب میڪشم و زیر لب میگویم:خدایا! دیونہ شدم! هادے چپ چپ نگاهم میڪند و روے تخت مے نشیند:نہ دیونہ شدے! نہ من خواب و خیالم! آب دهانم را با شدت فرو میدهم،ڪمے خودم را جلو میڪشم. با لبخند و عشق نگاهم میڪند. صدایم را بہ زور آزاد میڪنم:هادے! تو...سوریہ...تشیع جنازہ...خودم دیدم توے...توے... نمیتوانم درست حرف بزنم! _تو قبر گذاشتنم! دوبارہ بغض راہ گلویم را سد میڪند،مات و مبهوت بہ صورتش چشم میدوزم. لبخند تلخے میزند:خب همش درستہ! دستش را بہ سمتم دراز میڪند:البتہ الان اینجا بودنمم درستہ! بیدارِ بیدارے! سرم را تڪان میدهم و دستِ لرزانم را بہ سمت دستش میبرم. مُردد و گیج دستش را میگیرم،حس عحیبے در تمامِ تنم پخش میشود! گویے برق گرفتہ ام! دستش نہ سرد است نہ گرم! انگار دماے متفاوتے با این دنیا دارد! محڪم انگشتانم را میانِ انگشتانش قفل میڪنم،با هیجان و نفس نفس زنان میگویم:واقعے هستے هادے! واقعے! چشمانش را باز و بستہ میڪند:من ڪہ گفتم نہ خواب و خیالہ نہ توهم! هیجان زدہ نگاهش میڪنم،میخواهم جیغ بڪشم ڪہ هادے با خندہ انگشت اشارہ اش را روے بینے اش میگذارد و میگوید:هیش! الان همہ میریزن اینجا! اشڪ هایم مثلِ باران بهارے شروع بہ باریدن میڪنند،میان گریہ مے خندم:میدونستم نرفتے! میدونستم دلت نمیاد اینطورے برے! این ها را ڪہ میگویم نگاهش رنگ غم و شرم میگیرد،لبخند روے لبش خشڪ میشود! با دست محڪم اشڪ هایم را پاڪ میڪنم و بینے ام را بالا میڪشم:چرا ساڪتے؟! نگاهش را از صورتم میگیرد و آرام میگوید:عذاب وجدانت بین این ور و اون ور نگهم داشتہ! متعجب نگاهش میڪنم،لب میزند:اومدم ازت حلالیت بطلبم و برم! _چے دارے میگے؟! لبخند تلخے میزند و سرش را بلند میڪند:از شب شهادتم ڪنارتم،بهت و شوڪہ شدنت نمیذاشت بیام سمتت! یعنے دلم نمے اومد بیام! بہ قولِ نورا باید جنازہ مو میدیدے تا باور ڪنے دیگہ نیستم! نفس در سینہ ام حبس میشود. مردد میگوید:اومدم بهت بگم ممنونم ڪہ بالِ پروازم شدے! اون شب اگہ جلو چشمم نمے اومدے... میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ سریع میگوید:نازنین و نورا تو راهرو نشستن صداتو بشنون فڪر میڪنن... آرام میگویم:دیونہ شدم! قطرہ ے اشڪے از گونہ اش مے چڪد:آیہ حلالم ڪن بہ خدا نمیخواستم اینطور بشہ! بخاطرہ همین چیزا بود گفتم دل بستن ممنوع! بخاطرہ همین چیزا سرد بودم! اما یہ دختر ڪوچولوے لجباز و صاف و سادہ نذاشت تو لاڪِ خودم بمونم! نہ شبیہ پرے ها بود نہ سر و زبون آنچنانے داشت نہ دلبرے میڪرد،خودش بود! همین صاف و سادگیش دلمو برد! اولش محرمش شدم فقط براے اینڪہ بتونہ درسشو بخونہ و بہ خانوادہ م نشون بدم ازدواج بہ دردِ آدمے مثلِ من نمیخورہ! فڪر میڪردم دختر ڪوچولوے قصہ میخواد با بچہ بازے و دورویے دلمو ببرہ اما وقتے مَحرمم شد و تو چشماش خوب نگاہ ڪردم چیزے جز نجابت و سادگے ندیدم! فهمیدم دختر حساسیہ همینا باعث شد نخوام پاگیرش ڪنم،زود بود براے اینڪہ بخواد این همہ سختے رو تحمل ڪنہ! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯