❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ سپس نگاهش را در اطراف میچرخاند:خلوتہ! بدو! باهم شروع میڪنیم بہ دویدن! نزدیڪ مدرسہ ڪہ مے رسیم مے ایستیم،همانطور ڪہ نفس نفس میزنم میگویم:خدا رو شڪر! ڪف دست راستم را مقابل مطهرہ میگیرم،با ڪف دست چپش محڪم بہ دستم میڪوبد و میگوید:عملیات با موفقیت انجام شد! بند ڪولہ ام را روے دوشم جا بہ جا میڪنم،همراہ مطهرہ وارد حیاط مدرسہ میشویم. گونہ هاے مطهرہ گُل مے اندازد:یادت باشہ سر فرصت باید یہ چیزے بهت بگم! سرے بہ نشانہ ے باشہ تڪان میدهم و ڪتاب زبانم را از داخل ڪولہ بیرون میڪشم. دلم میخواهد همان آیہ ے بے دغدغہ باشم! از یادم میبرم! اینڪہ،از دیشب مَحرم و هم نفس مردے شدم... ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ _ساعت چندہ؟! مطهرہ بے رمق ساعت مچے اش را مقابل صورتم میگیرد،دو و نیم ظهر را نشان میدهد. خستہ و ڪوفتہ از هم خداحافظے میڪنیم،با قدم هاے بلند خودم را جلوے در خانہ میرسانم. ڪلید را در قفل مے چرخانم و وارد حیاط میشوم،نزدیڪ در ورودے ڪہ میرسم بلند میگویم:سلام! مادرم جواب میدهد:سلام! خستہ نباشے! _سلامت باشے! ڪتانے هایم را درمے آورم و وارد خانہ میشوم،نگاهے بہ پذیرایے مے اندازم و میگویم:چہ سوت و ڪورہ! نورا ڪجاست؟! _یاسین ڪہ مدرسہ س،باباتم سرڪار! نورام مثل اینڪہ ساعت ڪلاساش تغییر ڪردہ رفت آموزشگاہ! آهانے میگویم و چادرم را در مے آورم،بہ سمت اتاقم میروم ڪہ اضافہ میڪند:زود لباساتو عوض ڪن بیا ناهار! لباس هاے مدرسہ ام را تعویض میڪنم و سریع دست و صورتم را میشورم. وارد آشپزخانہ میشوم،مادرم همانطور ڪہ یڪ پر ڪاهو داخل دهانش میگذارد میگوید:بدو دیگہ!‌ مُردم از گرسنگے! پشت میز مینشینم و با ولع بہ زرشڪ پلو با مرغ نگاہ میڪنم:واے! داشتم از گرسنگے مے مُردما! سپس شروع میڪنم بہ ڪشیدن غذا و سالاد! قاشقم را پر از برنج میڪنم،در حالے ڪہ بہ سمت دهانم مے برمش میگویم:امروز حسابے خستہ شدم! مادرم جرعہ اے آب مے نوشد:حالا انگار ڪوہ ڪندے! حق بہ جانب میگویم:درس خوندن جزو پنج تا ڪار سخت جهانہ! سپس با چنگال خیار و ڪاهو برمیدارم و میخورم،چند قاشق بیشتر از غذا نخوردہ ام ڪہ مادرم میگوید:صبح فرزانہ زنگ زد! دست از غذا خوردن میڪشم،ڪنجڪاو بہ صورتش زل میزنم:خب! با دقت حرڪاتم را زیر نظر گرفته:گفت اجازہ بدم از امروز هادے بعضے روزا بیاد دنبالت باهم برید ببرون! قرار شد ساعت چهار بیاد دنبالت! قاشق و چنگالم را ڪنار بشقاب میگذارم،با حرص میگویم:نباید از من میپرسیدے ڪہ آمادہ ام یا نہ؟! _وا! مگہ میخواے چے ڪار ڪنے؟! ڪلافہ لیوان آبے براے خودم میریزم و یڪ نفس سَر میڪشم! مادرم اضافہ میڪند:میاد دنبالت،یڪے دو ساعت میرید بیرون حرف میزنید دیگہ! نفسم را بیرون میدهم:خستہ ڪوفتہ از مدرسہ اومدم،ڪلے درس دارم حالا باید آمادہ شم یہ ساعت دیگہ آقا بیاد دنبالم بریم بیرون؟! مشڪوڪ نگاهم میڪند،سریع اضافہ میڪنم:خب آخر هفتہ ها ڪہ ڪارے ندارم بهترہ! _حالا تو بہ بزرگیہ خودت ببخش! دوبارہ مشغول غذا خوردن میشوم:بخشیدم! نصف تهران براے شما و خانوادہ ے عسگرے! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ مادرم با دقت از سر تا پایم را مے ڪاود! بارانے نیلے رنگ با شلوار ڪتان مشڪے پوشیدہ ام. مے پرسد:با ڪدوم روسرے؟ روسرے نیلے رنگے ڪہ گل هاے ریز سفید رنگ دارد نشانش میدهم. این بار مے پرسد:ڪدوم چادر؟ _مامان! سالن مُدہ؟ یہ ساعتہ وایسادے ببینے چے میپوشم! اخم میڪند و میگوید:بدہ میخوام مرتب بگردے؟! پوفے میڪنم و جواب میدهم:با چادر دانشجویے! با رضایت سر تڪان میدهد:خوبہ! نزدیڪ چهارہ بدو آمدہ شو! با گفتن این حرف از اتاق خارج میشود،در آینہ خودم را نگاہ میڪنم:ببین تو چہ مصیبتے گیر ڪردے؟! صداے زنگ‌ در باعث میشود هول بشوم! با عجلہ روسرے ام را مُدل لبنانے سر میڪنم،ڪیف دستے مشڪے ام را برمیدارم. پشت در مے ایستم،صداے مادرم مے آید:هادے جان! بیا داخل! صداے هادے از داخل حیاط مے پیچید:ممنون! مزاحم نمیشم،اگہ میشہ بہ آیہ خانم بگید بیان! _آخہ اینطورے ڪہ نمیشہ! حالا بیا داخل یہ چایے بخور! زمزمہ میڪنم:واے چقدر ناز میڪنہ! ڪوفت بخورہ! چند تقہ بہ در میخورد،با عجلہ از ڪنار در دور میشوم! گلویم را صاف میڪنم:بفرمایید! مادرم در را باز میڪند و میگوید:هادے اومدہ! هر چقدر اصرار میڪنم نمیاد داخل! چیزے نمے گویم،ادامہ میدهد:چادرتو سر ڪن بیا! لبم را بہ دندان میگیرم،مادرم دوبارہ در را مے بندد و میرود. روے تخت مے نشینم و بہ چادرم زل میزنم. مثل اینڪہ آدم این بازے نبودم! نگاهم بہ سمت قرآنے ڪہ در ڪتابخانہ نشستہ میرود،لب میزنم:دلمو قرص ڪردے مگہ نہ؟! یا علے اے میگویم و چادرم را سر میڪنم،دو دل وارد پذیرایے میشوم. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ از پشت پنجرہ هادے را میبینم،آرام و محجوب گوشہ ے حیاط ایستادہ. دست هایش را داخل جیب ڪاپشن سورمہ اے رنگش بردہ. مادرم همانطور ڪہ بہ هادے زل زدہ میگوید:خجالت میڪشہ بیاد تو! هوا سردہ گناہ دارہ برو! با خندہ میگویم:داماد دوستِ ڪے بودے تو؟! از الان پروش نڪن! مادرم همانطور ڪہ بہ هادے زل زدہ میگوید:خجالت میڪشہ بیاد تو! هوا سردہ گناہ دارہ برو! با خندہ میگویم:داماد دوستِ ڪے بودے تو؟! از الان پروش نڪن! نیشگونے از گونہ ام میگیرد و میگوید:برو بچہ جون! حسودے نڪن! با مادرم بہ سمت در مے رویم ،ڪیف دستے ام را میفشارم:سلام! با شنیدن صدایم سرش را بلند میڪند،نگاہ ڪوتاهے بہ صورتم مے اندازد و جواب میدهد:سلام! نیم بوت هاے مشڪے ام را از داخل جاڪفشے بیرون میڪشم. براے اینڪہ جلوے مادرم خیلے خشڪ نباشیم همانطور ڪہ نیم بوت هایم را مے پوشم مے گویم:خیلے معطلتون ڪردم؟! لبخند ڪم رنگے ڪنج لبش مے نشاند:نہ! پنج شیش دیقہ س اینجام! تا یہ ساعت تاخیر خودمو آمادہ ڪردہ بودم! بہ سمتش میروم،رو بہ مادرم میگوید:با اجازہ ے شما! مادرم لبخند بہ لب هر دویمان را نگاہ میڪند:برید بہ سلامت! براے مادرم دست تڪان میدهم و میگویم:فعلا خداحافظ! هادے در را باز میڪند،رو بہ من میگوید:بفرمایید! خجول نگاهم را میان هادے و مادرم میگردانم سپس وارد ڪوچہ میشوم،هادے هم پشت سرم مے آید. ڪنارم قدم برمیدارد:داخل ڪوچہ جا براے پارڪ نبود،ماشینو گذاشتم سرڪوچہ! چیزے نمے گویم،نگاهے بہ لباس هایش مے اندازم؛شلوار جین تیرہ با ڪالج هاے سورمہ اے! همیشہ مرتب و خوشتیپ است اما در عین حال با تیپ معقول و سادہ! نزدیڪ ماشین ڪہ میرسیم سوییچ را بہ سمت ماشین میگیرد،درها با صداے بلندے باز میشوند. در ڪمڪ رانندہ را باز میڪند و میگوید:سوار شید! سپس خودش بہ سمت صندلے رانندہ میرود و مے نشیند. معذب سوار میشوم،همین ڪہ مے نشینم حرڪت میڪند. آب دهانم را فرو میدهم،برایم از هزار نامحرم نامحرم تر است! در حالے ڪہ موبایلش را روے داشبورد میگذارد میگوید:جاے خاصے مد نظرتونہ بریم؟ لب میزنم:یڪے دو خیابون پایین تر یہ پارڪ هست! لبخند عجیبے میزند:تو این سرما بریم پارڪ؟! شانہ هایم را بالا مے اندازم و میگویم:هرجایے ڪہ بہ نظرتون مناسبہ! با یڪ دست فرمان را گرفتہ و با یڪ دست دیگر زیپ ڪاپشنش را تا آخر پایین میڪشد. _این نزدیڪیا یہ ڪافے شاپ خوب هست! بے اختیار بہ نیم رخش خیرہ میشوم،ڪمے تہ ریش گذاشتہ دیشب از بس حالم بد بود توجہ نڪردم! چشمانش خستہ اند. ادامہ میدهد:یڪم خستہ ام! ساعت سہ تازہ از سرڪار برگشتہ بودم ڪہ مامان گفت زنگ‌ زدہ خونہ تون و گفتہ امروز میام دنبالتون! این یعنے حواست باشد! دل خوش ڪردن و منظور گرفتن نداریم! سرفہ اے میڪنم و نگاهم را بہ رو بہ رو میدوزم. دوبارہ ادامہ میدهد:فڪر ڪنم شمارم خستہ ڪوفتہ بہ زور با من فرستادن بیرون! بعد از گفتن این جملہ،دلبرانہ مے خندد! تقصیر همین #خندہ هایش بود! هربار بے هوا مے پریدند وسط و #قلبم را مے لرزاندند! لب میزنم:منم ساعت دو و نیم از مدرسہ برگشتم! نگاهے بہ ساعت مچے اش مے اندازد و میگوید:پس ڪافے شاپ بهترین گزینہ ست! یڪ ربع بعد مقابل خانہ ے قدیمے اے پارڪ میڪند،همانطور ڪہ ڪمربندش را باز میڪند میگوید:رسیدیم! نگاهے بہ خانہ اے ڪہ نماے ڪاهگلے و یڪ در چوبے بزرگ دارد مے اندازم. هادے ڪاپشنش را در مے آورد و مرتب روے صندلے عقب میگذارد. نگاهم بہ پیراهنش مے افتد،پیراهن سفید با چهارخانہ هاے بزرگ سورمہ اے رنگ! در دل خدا را شڪر میڪنم ڪہ مادرم مراقب بود از سر لجبازے تیپ مراسم ختم نزنم! دستگیرہ ے در را میفشارم و پیادہ میشوم،هادے هم ڪیف سامسونت و موبایلش را برمیدارد و دنبالم مے آید. بدون حرف مقابل در چوبے مے ایستیم،هادے در را هل میدهد و اشارہ میڪند وارد بشوم. قدم اول را داخل ساختمان میگذارم،ذوق زدہ از دیدن صحنہ ے مقابلم محو فضا میشوم. حیاط بزرگے ڪہ پر از شمشاد و بید مجنون است،میزهاے چوبے با صندلے هاے لهستانے دور تا دور حیاط چیدہ شدہ،یڪ ساختمان با نماے گلبهے رنگ وسط حیاط خودنمایے میڪند. بہ انگشت اشارہ بہ سمت ساختمان اشارہ میڪند و میگوید:بریم داخل! ڪمے از هادے فاصلہ میگیرم،جلوتر از من وارد ساختمان میشود. پشت سرش در چوبے را باز میڪنم و وارد میشوم. داخل ساختمان تنها چهار پنج میز و صندلے چیدہ شدہ،هادے بہ سمت میزے ڪہ ڪنار پنجرہ قرار دارد میرود. محو شیشہ هاے رنگے پنجرہ میشوم،نگاہ گذرایے بہ صورتم مے اندازد و مے نشیند:جاے دنجیہ! بہ تبعیت از هادے من هم مے نشینم:بلہ! خیلے! موبایل و ڪیفش را روے میز میگذارد و منو را برمیدارد. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ چند لحظہ منو را ورق میزند و سپس بہ سمت من میگیرد،بدون اینڪہ نگاهم ڪند میگوید:انتخاب ڪنید! منو را از دستش میگیرم و روے میز میگذارم،صورتم را بہ سمت پنجرہ برمیگردانم:چیزے نمیخورم! لب میزند:هر طور مایلید! جا میخورم! توقع داشتم دو سہ بار تعارف ڪند! حرصم میگیرد،ڪیف دستے ام را محڪم میفشارم! صدایے میگوید:چے میل دارید؟! سرم را برمیگردانم،پسر جوانے نزدیڪ میزمان ایستادہ. هادے ڪیفش را باز میڪند و میگوید:یہ نسڪافہ و یہ ڪیڪ شڪلاتے! گارسون سرے تڪان میدهد و بہ من چشم میدوزد:و شما؟! محڪم میگویم:من چیزے نمیخوام! نگاهش را میان من و هادے میگرداند و از میز دور میشود. دوبارہ سرم را بہ سمت پنجرہ برمیگردانم و دستم را زیر چانہ ام میزنم. آرام میگویم:ڪے برمیگردیم خونہ؟! ڪمے فڪر میڪند و جواب میدهد:اگہ اجازہ بدید نسڪافہ مو بخورم برمیگردیم! دو سہ دقیقہ بعد گارسون سینے بہ دست نزدیڪمان میشود،فنجان نسڪافہ و پیش دستے ڪیڪ را رو بہ روے هادے میگذارد:بفرمایید. هادے صمیمانہ میگوید:ممنونم! همین ڪہ گارسون از میزمان دور میشود رو بہ من میگوید:نسڪافہ براے رفع خستگے خوبہ ها! بدون اینڪہ نگاهش ڪنم میگویم:نوش جان! سنگینے نگاهش را روے دست راستم حس میڪنم،ڪنجڪاو رد نگاهش را میگیرم. بہ انگشت انگشترے ام چشم دوختہ! نگاهش را از دستم میگیرد و جرعہ اے از نسڪافہ اش را مینوشد. دستم را از روے میز برمیدارم و روے پاهایم میگذارم:انگشترو ڪادوها رو پس میدم! مثل من بہ حیاط چشم مے دوزد:من چیزے گفتم؟! شبِ چشمانش آرام اند و پر فروغ! فنجان را نزدیڪ لبانش میبرد و جرعہ اے مینوشد. در دل میگویم: "تا ڪے بشینم آقا نسڪافہ شو نوش جان ڪنہ؟!" بے حوصلہ موبایلم را از داخل ڪیفم بیرون میڪشم و قفلش را باز میڪنم. یادم مے افتد قرار بود با مطهرہ تماس بگیرم. نگاهے بہ هادے مے اندازم و میگویم:اینجا اشڪال ندارہ با تلفن صحبت ڪنم؟ سرش را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهد و میگوید:راحت باشید! از حفظ شمارہ ے مطهرہ را میگیرم،بعد از بوق سوم پر انرژے جواب میدهد:السلام علیڪَ یا آیہ! لبخند پر رنگے میزنم:سلام! ڪبڪت خروس میخونہ! _ڪبڪ ما همہ چیز میخونہ! راستے تو ڪجایے دختر؟ زنگ زدم خونہ نبودے! هادے توجهے ندارد،انگار ڪہ من وجود ندارم!نگاهم را بہ میز میدوزم:چرا بہ موبایلم زنگ نزدے؟! با عصبانیت ساختگے میگوید:پول شارژ منو تو میدے یا بابام؟! آرام میخندم:خب ببخشید! پر انرژے میگوید:آیہ! لب میزنم:جانم! ڪمے مڪث میڪند،صدایش رنگ‌ شرم میگیرد:عاشق شدم! متعجب میگویم:چے؟! _نشنیدے؟! گیج میگویم:چرا! ولے... جملہ ام را ادامہ نمیدهم! بہ جایش میپرسم:خواستگارتہ؟! میخندد:نہ! ڪمے فڪر میڪنم:از همسایہ هامونہ؟! با شیطنت میگوید:اووووووم،تقریبا! _تو ڪوچہ ے شماست یا ما؟! قهقهہ میزند و میگوید:اینو بگم لو میرہ! سریع میگویم:نڪنہ مربوط بہ ساختمون رو بہ رویے خونہ ے ماست؟! مستانہ قهقهہ میزند:خوشم میاد همیشہ باهوشے! با ذوق میگویم:مهندس ساجدے؟! _اگہ گفتے ڪدوم؟! ڪمے فڪر میڪنم و میپرسم:مگہ چندتا مهندس ساجدے داریم؟! _دوتا! نگاهم بہ هادے مے افتد ڪہ بہ حیاط خیرہ شدہ و پوزخندے روے لبش جا خوش ڪردہ! خودم را ڪمے جمع و جور میڪنم:حتما اون نچسبہ! فریاد میزند:ڪوفت! نچسب چیہ؟! اونے ڪہ جذابہ! آرام میخندم. تهدیدم میڪند:آیہ! نخندا! وگرنہ فردا تیڪہ پارہ ت میڪنم. وقتے میبند چیزے نمے گویم ادامہ میدهد:نمیدونم چطورے بگم؟! چندبار بخاطرہ بابا رفتم شرڪتشون وقتے مے دیدمش قلبم مے اومد تو دهنم! لپام گُل... حرفش را قطع میڪنم:تو همیشہ لپات گل میندازہ! _این فرق میڪنہ! واے الان ڪہ دارم راجع بهش حرف میزنم فشارم افتادہ! _مطهرہ! بہ خدا خل شدے! ڪمے آرام میگیرد:شاید! هے میڪوبم تو سر خودم میگم آخہ این چیزا از تو بعیدہ! هے سر نماز از خدا میخوام از فڪرش دربیام! زیر چشمے بہ هادے نگاہ میڪنم:طبیعیہ! دو روز دیگہ از سرت مے افتہ. درماندہ میگوید:فڪر نڪنم! همش بہ یہ بهونہ اے خودمو میڪشونم شرڪت بابا اینا! با شیطنت میگویم:پس بگو بہ بهونہ ے بابا میرم نہ بخاطرہ بابا! آرام میخندد. زمزمہ میڪنم:آخہ دخترجون میدونے چند سال از ما بزرگترہ؟! آرام میگوید:دوازدہ سیزدہ سال! _اونوقت میاد سراغ من و تو؟! اصلا اختلاف طبقاتے... باقے حرفم را نمیگویم! نمیخواهم از من برنجد. صدایش مے لرزد:نہ! سراغ من نمیاد! متعجب میپرسم:گریہ میڪنے؟! سعے دارد لرزش صدایش را پنهان ڪند:نہ! نہ! شایدم بہ قول تو الان طبیعیہ دو روز دیگہ از سرم مے افتہ! میپرسم:مگہ چند وقتہ میشناسیش؟! سرفہ اے میڪند و جواب میدهد:شیش هفت ماهے میشہ! همون اول ڪہ دیدمش یہ جورے شدم... اطمینان بخش میگویم:بہ نظرم الان براے ما دخترا معتاد سر ڪوچہ ام جذابہ چہ برسہ ڪسے مثل.... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ #رمان #آیه_های_جنون 🍂 #قسمت_سی_سوم هرچہ فڪر میڪنم نامش را بہ خاطر نمے آورم! میپرسم:راستے اسمش چے بود؟! با خجالت جواب میدهد:روزبہ! نامش را زیر لب تڪرار میڪنم،روزبہ! میخندم:همون آقا روزبہ! دوبارہ مطهرہ ے خجالتے روزهاے اول میشود:فردا وقت دارے بیشتر حرف بزنیم؟! _آرہ! براے تو همیشہ وقت دارم! _باشہ! پس من فعلا برم،مامانم صدام میڪنہ! بہ شوخے میگویم:برو! ولے شرڪت بابا اینا نرو! با حرص میگوید:بے جنبہ نباش دیگہ! _خب خب! برو تا منو نخوردے! فعلا یاعلے! _یاعلے! موبایل را از گوشم جدا میڪنم و نفس بلندے میڪشم. _بریم؟! با تعجب بہ هادے نگاہ میڪنم،جدے بہ صورتم چشم دوختہ. من من ڪنان میگویم:آرہ! حواسم پرت شد... ڪیف و موبایلش را برمیدارد،همانطور ڪہ بلند میشود میگوید:میخواید دانشگاہ روانشناسے بخونید؟ من هم بلند میشوم:نہ! چطور؟! چند اسڪناس از داخل ڪیفش درمے آورد و روے میز صندوق دار میگذارد! بدون اینڪہ نگاهم ڪند میگوید:همینطورے! شانہ اے بالا مے اندازم و چیزے نمیگویم،بدون حرف باهم از ڪافہ خارج میشویم. وقتے نزدیڪ ماشین هادے میرسیم سرد میگویم:من دیگہ برم! خدانگهدار! متعجب بہ صورتم خیرہ میشود:مے رسنمتون! تعارف میڪنم:نہ! ممنون! ڪش و قوسے بہ بدنش میدهد،لحنش از من هم سردتر است:هر طور راحتید! در ماشین را باز میڪند و میگوید:خدانگهدار! گیج بہ حرڪاتش نگاہ میڪنم،چند ثانیہ بعد ماشین هادے از مقابل چشمانم دور میشود! لب میزنم:رفت! تازہ بہ خودم مے آیم،با حرص دندان هایم را روے هم میفشارم:بہ درڪ! ایشالا تصادف ڪنے لِہ بشے! با قدم هاے بلند از داخل ڪوچہ خارج میشوم،میخواهم براے تاڪسے گرفتن دست بلند ڪنم ڪہ یادم مے افتد پولے همراهم ندارم! تمام وجودم آتش میگیرد،پایم را بے ارادہ مثل بچہ ها از سر حرص روے زمین میڪوبم و زمزمہ میڪنم:فڪر ڪردے خیلے تحفہ اے؟! برو این اداها رو واسہ نازے دربیار نہ من! نفس عمیقے میڪشم تا آرام بشوم،پیادہ بہ سمت خانہ راہ مے افتم! با تمام سردے هایش، بهارے ترین اتفاقِ زمستان بود! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ نگاهے بہ مادرم مے اندازم و سینے را مقابل فرزانہ میگیرم،همانطور ڪہ دستہ ے فنجان را با دو انگشت شصت و اشارہ میگیرد میگوید:ممنون عزیزم! لب میزنم:نوش جان! بہ سمت مادرم میروم و بہ او هم تعارف میڪنم،میخواهم بہ سمت مبل تڪ نفرہ بروم ڪہ فرزانہ میگوید:بیا اینجا! نگاهش میڪنم،لبخند تصنعے لبانش را از هم باز ڪردہ. با اڪراہ ڪنارش مے نشینم و چیزے نمیگویم. هشت روز از محرمیت من و هادے گذشتہ،آخرین بار هفت روز پیش ڪہ باهم براے اولین بار بیرون رفتیم،دیدَمش. از آن روز خبرے از هادے ندارم،نہ من شمارہ ے همراهش را دارم نہ او! دیشب فرزانہ با مادرم تماس گرفت و گفت امروز بہ دیدنمان مے آید. _خب! آیہ جان از درسا چہ خبر؟ با پرسیدن این جملہ،فنجان را نزدیڪ لب هایش مے بَرد و جرعہ اے چاے مے نوشد. سعے میڪنم لبانم خندان و لحنم دوستانہ باشد:همہ چیز خوبہ! دارم اساسے براے ڪنڪور میخونم. سرش را تڪان میدهد:خیلے خوبہ! موفق باشے. _ممنون! بہ صورت مادرم زل میزند و میگوید:من ڪہ آرزو بہ دل موندم هادے خوب درس بخونہ! ڪنجڪاو نگاهش میڪنم،مادرم مے پرسد:چرا؟! لیسانس دارن ڪہ! لبخند محوے ڪنج لبانش مے نشیند:آرہ! اما دبیرستان بہ زور درس خوند! ڪنجڪاو مے پرسم:چرا؟! صورتش را بہ سمتم برمیگرداند:دوست نداشت تو رشتہ هاے نظرے درس بخونہ! بہ اصرار من رفت ریاضے فیزیڪ،امتحاناے ترمشو با یازدہ دوازدہ قبول میشد! یڪے دوبارم تڪ مادہ زد! دوبارہ جرعہ اے از چایش مے نوشد و با خندہ ادامہ میدهد:هر طور بود دیپلمشو گرفت دیگہ! انگار مے داند سوال بعدے ام چیست ڪہ میگوید:تو ڪنڪورم رتبہ ے خوبے نیاورد،دانشگاہ آزاد حسابدارے خوند! بہ گرافیڪ علاقہ داشت! چشمانش را بہ چشمانم میدوزد:باورت میشہ هادے اے ڪہ تڪ پسر خانوادہ ے ماست و وضع مالے پدرش خوبہ،ڪارگرے ڪردہ باشہ؟ ابروهایم را بالا میدهم:نہ! با غرور میگوید:از شونزدہ سالگے ڪار میڪنہ! نذاشت شهریہ ے دانشگاهشم ما بدیم! بعد ڪہ وارد دانشگاہ شد رفت سراغ ڪاراے دیگہ،تو شرڪتے ام ڪہ الان مشغولہ نزدیڪ یہ سالہ استخدام شدہ! متعحب نگاهش میڪنم،ادامہ میدهد:در ڪل شخصیت مستقلے دارہ،مطمئنم تو هزینہ هاے ازدواجتونم نمیذارہ ما ڪمڪ ڪنیم! گونہ هایم سرخ میشوند،از ڪدام ازدواج صحبت میڪند؟! فرزانہ،دستِ راستم را میان هر دو دستش میگیرد و گرم میفشارد،برقِ چشمانش سَر در گُمم میڪند،رنگِ خواهش دارند و التماس! _هادے مردیہ ڪہ اگہ دلشو بہ دست بیارے زندگیشو بہ پات میریزہ! عجیب بر جملہ ے "دلشو بہ دست بیاری" تاڪید دارد! خجول نگاهم را از چشمانش میگیرم و آرام میگویم:فعلا ڪہ تازہ داریم آشنا میشیم! دستم را رها میڪند:بذار بشناسیش! در دلم پوزخند میزنم،ڪدام بقالے میگوید ماستم ترش است؟! ادب و شخصیت پسرش را چند روز پیش دیدم! فنجان چاے را برمیدارم و ڪمے مے نوشم،فرزانہ رو بہ مادرم میگوید:پروانہ جان! راستش گفتم امروز بیام هم شما رو ببینم هم دعوتتون ڪنم فردا شب بیاید خونہ ے ما براے شام! مادرم لبخند گرمے بہ رویش مے پاشد:ممنون عزیزم اما ما زیاد مزاحم شدیم فعلا باید جبران ڪنیم! فرزانہ اخمانش را درهم میڪشد:وا! این حرفا چیہ؟! ما ڪہ باهم تعارف نداریم،بعد از چند وقت دور هم جمع بشیم. سریع میگویم:ممنون اما خواهر بزرگم براے فردا شب دعوتمون ڪردہ! فرزانہ نگاهش را میان من و مادرم مے چرخاند:جدے؟! مادرم سرے بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد و میگوید:آرہ! خیلے وقتہ خونہ ش نرفتیم ازمون دلخورہ. میخواهم نفس آسودہ اے بڪشم ڪہ از شر مهمانے خلاص شدم ڪہ فرزانہ میپرسد:میدونن آیہ و هادے نامزدن؟ مادرم ڪمے مڪث میڪند و جواب میدهد:آرہ میدونن! لبم را میگزم و دلخور مادرم را نگاہ میڪنم،نباید میگفت! فرزانہ با خوشحالے میگوید:پس ایرادے ندارہ ڪہ فردا آیہ بیاد خونہ ے ما؟ میخواهم حرفے بزنم ڪہ مادرم چشم غرہ اے نثارم میڪند. _ایرادے ڪہ ندارہ! اما خب آیہ بخواد تنها بیاد.... فرزانہ نمیگذارد مادرم را ادامہ بدهد:مگہ میخواد بیاد خونہ ے غریبہ؟! بذارید بہ حساب پا گُشا! نگاہ مظلومم را دوبارہ بہ مادرم میدوزم،لبخند آرامش بخشے میزند:باشہ! آرام میگویم:مامان! فرزانہ جدے بہ من میگوید:فردا پنجشنبہ ست،بهونہ براے درس و مدرسہ قبول نمیڪنم! سپس رو بہ مادرم ادامہ میدهد:پس با اجازہ ت فردا میگم هادے ساعت پنج شیش بیاد دنبال آیہ،شمام با خیال راحت برید مهمونے! آب دهانم را با شدت فرو میدهم،انگار از آن شب بلاے الهے نازل شد! بودن ڪنارِ هادے! چہ عذابِ شیرینے..... ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ بہ مادرم زل میزنم و میگویم:ببین ڪاراتو! همانطور ڪہ روسرے اش را سَر میڪند میگوید:بهش چے میگفتم؟! مگہ درخواست نامعقولے ڪرد؟! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ نیم نگاهے بہ سر تا پایم مے اندازد و بدون اینڪہ منتظر جواب حرف هاے قبلے اش باشد مے پرسد:آمادہ شدے؟! سرد میگویم:بعلہ! نگاهم بہ سمت ساعت ڪشیدہ میشود،دہ دقیقہ بہ پنج! هادے صبح بہ خانہ زنگ زد و گفت ساعت پنج دنبالم مے آید. _مریم و نساء خیلے دلخورن! مے پرسم:بابتِ؟! بہ سمتم برمیگردد و عاقل اندر سفیهانہ نگاهم میڪند:یعنے نمیدونے؟! شانہ اے بالا مے اندازم و نگاهم را بہ مانتوے بنفشم مے دوزم. بخاطرہ دعوت نشدن بہ مراسم محرمیت دلخورند. _گفتم یاسین و نورا زودتر از ما برن ڪہ ترڪشاشون بیشتر بہ اونا بخورہ! بلند میخندم:واے مامان! از روے مبل بلند میشوم و مقابل آینہ مے ایستم،با وسواس روسرے مشڪے رنگم را مدل لبنانے میبندم. _چادر رنگے برداشتے؟! بدون اینڪہ نگاهم را از آینہ بگیرم میگویم:نہ! اونجا از همتا یا یڪتا میگیرم. پالتوے مشڪے ام را از روے مانتو تن میڪنم،همین ڪہ آخرین دڪمہ اش را مے بندم صداے زنگ در بلند میشود. مادرم همانطور ڪہ بہ سمت در میرود میگوید:حتما هادیہ! اخمانم را درهم میڪشم،بابت رفتار چند روز قبلش عصبانے ام! چادرم را از روے دستہ ے مبل برمیدارم و سریع سر میڪنم. چند لحظہ بعد هادے وارد خانہ میشود،شلوار ڪتان قهوہ اے تیرہ با ڪاپشن مشڪے پوشیدہ. گونہ ها و نوڪ بینے اش از شدت سرما صورتے رنگ شدہ اند. با لبخند رو بہ مادرم میگوید:سلام! مادرم لبخند مهربانے نثارش میڪند و میگوید:سلام! خوش اومدے! بیا تا آیہ آمادہ بشہ یہ چاے بخور! جدے میگویم:مامان! منڪہ آمادہ ام! مادرم دور از چشم هادے لبش را میگزد و لب میزند:زشتہ! نگاہ هادے بہ من مے افتد،همانطور ڪہ سرش را پایین مے اندازد میگوید:سلام! چند لحظہ مڪث میڪنم و سپس بہ زور جوابش را میدهم:سلام! میخواهد روے مبل بنشیند ڪہ با قدم هاے بلند بہ سمت در میروم و میگویم:الان ڪفشامو مے پوشم بریم! از چشمانش خستگے مے بارد،درماندہ نگاهے بہ من و سپس بہ مادرم مے اندازد. دوبارہ قد راست میڪند:پروانہ خانم! با اجازہ تون ما بریم. مادرم اخمانش را درهم میڪشد:بشین یہ چایے بخور! لبخند ڪم جانے میزند:سر فرصت میام براے یہ ناهار یا شامِ مفصل مزاحمتون میشم،شمام دیرتون میشہ! مادرم گرم میگوید:قدمت روے چشم،البتہ اگہ آیہ بذارہ! سپس ریز میخندد،با حرص میگویم:مامان! پیشانے اش را بالا میدهد:بعلہ؟! نگاهم را از هادے و مادرم میگیرم،بے توجہ بہ تعارف تڪہ پارہ ڪردنشان مشغول بہ پا ڪردن نیم بوت هایم میشوم. همین ڪہ نیم بوت هایم را مے پوشم هادے ڪنارم مے ایستد. بدون اینڪہ نگاهم ڪند ڪالج هاے مشڪے اش را بہ پا میڪند. چند لحظہ بعد از مادرم خداحافظے میڪنیم و از خانہ خارج میشویم. همین ڪہ در حیاط را میبندم نگاهے بہ اطراف مے اندازم،ڪوچہ تقریبا خلوت است. هادے سوییچ را بہ سمت ماشین میگیرد و دڪمہ اش را میفشارد. چند متر دور تر از جلوے درمان پارڪ ڪردہ. براے اینڪہ ڪسے نبیند،سریع در سمت ڪمڪ رانندہ را باز میڪنم و مے نشینم‌. هادے متعحب خیرہ شدہ،بدون حرف سوار میشود. سرد میگویم:لطفا از این بہ بعد داخل ڪوچہ نیاید! چیزے نمیگوید،ادامہ میدهم:نمیخوام همسایہ ها متوجہ بشن! لب میزند:باشہ! میخواهد ماشین را روشن ڪند ڪہ نگاهش بہ دست هایم مے افتد. دست راستش را مقابلم میگیرد و انگشتِ انگشترے اش را تڪان میدهد:انگشترتون؟! گیج نگاهش میڪنم:خب! دستے بہ تہ ریشش میڪشد و میگوید:انگشترے ڪہ مامان شب محرمیت بهتون داد! باز مثل خنگ ها میگویم:خب! جدے نگاهم میڪند:دستتون نڪردید! این بار ڪشیدہ تر میگویم:خب! لبخند ڪجے ڪنج لبش مهمان میشود:مامانم یڪم حساسہ ڪاش دستتون میڪردید! نگاهے بہ دستانم مے اندازم و میگویم:باهاش راحت نیستم! بدون حرف حرڪت میڪند،نگاهم از داخل آینہ بہ ظرف هاے غذایے ڪہ روے صندلے عقب چیدہ شدہ اند مے افتد‌‌. ڪنجڪاو سر برمیگردانم،بیشتر از بیست تا بہ نظر مے رسند. هراسان بہ سمت هادے برمیگردم،بلند میگویم:آقاے عسگرے! چشمانش از تعجب گشاد میشوند،بدون اینڪہ نگاهم ڪند میگوید:چیزے شدہ؟! با حرص میگویم:قرارمون این نبود! صورتش را بہ سمتم برمیگرداند،متعجب میگوید:مگہ چے شدہ؟! با سر بہ صندلے عقب اشارہ میڪنم و میگویم:قرار نبود از اقوام ڪسے متوجہ بشہ! مادرتون دیروز نگرفت مهمون دارید! همانطور ڪہ سرش را برمیگرداند پوزخند میزند:نترس! برات جشن نگرفتیم! و اینگونہ براے اولین بار برایش مفرد شدم! با بے احساس ترین عاشقانہ! با حرص مشتم را میفشارم و میگویم:نگہ دارید! میخوام پیادہ شم. بدون اینڪہ نگاهش را از رو بہ رو بگیرید میگوید:پیادہ ت میڪنم،میرما! تقریبا داد میزنم:منم خواستم پیادہ م ڪنید! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ چند متر جلوتر پشت چراغ قرمز مے ایستد،میخواهم دستگیرہ ے در را بفشارم ڪہ نگاہ عاقل اندر سفیهانہ اے نثارم میڪند و میگوید:نگہ داشتم چون چراغ قرمزہ! در را نصفہ باز میڪنم ڪہ با حرص میگوید:میشہ دو دیقہ بشینے سر جات؟! الان برگردے خونہ بہ مامان و بابات چے میگے؟! با حرص در را میبندم،دست بہ سینہ بہ رو بہ رو خیرہ میشوم. سہ پسر بچہ مشغول فروختن گل و دود ڪردن اسپند هستند. اڪثر رانندہ هاے سعے دارند با اخم و تشر از ماشین هایشان دورشان ڪنند. یڪے از پسر بچہ ها همانطور ڪہ دور ماشین اسپند دود میڪند چند تقہ بہ شیشہ ے سمت هادے میزند. پیراهن ڪهن و نازڪے بہ تن دارد،ڪلاہ بافتے ڪہ براے سرش بزرگ است تا روے ابروهایش ڪامل ڪشیدہ شدہ. هادے با عجلہ شیشہ را پایین میدهد،پسر بچہ با لحن مظلوم میگوید:عمو! ڪلے برات اسفند دود ڪردم ماشین خوشگلت چشم نخورہ! اسپند را بہ سمت هادے میگیرد و مے چرخاند:ایشالا چشم بد ازتون دور باشہ! هادے لبخند مهربانے نثارش میڪند و بہ سمت صندلے عقب خم میشود. با لحن صمیمانہ میگوید:خیلے ممنون عمو جون! چهار ظرف غذا بہ سمتش میگیرد و میگوید:الان پول نقد همرام نیست میشہ دفعہ ے بعد ڪہ اومدم پولتو بدم؟! چشمان پسرڪ مے درخشد،با ذوق غذاها را از دست هادے میگیرد و میگوید:اینا از پول اسفندے ڪہ دود ڪردم بیشترہ ها! هادے دستے بہ گونہ ے پسرڪ میڪشد و میگوید:اینا ڪہ نذریہ،فردا هستے پولتو بیارم؟! پسر با ذوق سرش را بہ نشانہ مثبت تڪان میدهد و میگوید:آرہ! همیشہ هستم،اگہ این ورا ندیدیم از بچہ ها بپرسے رضا ڪجاست بهت میگن! هادے میخواهد چیزے بگوید ڪہ چراغ سبز میشود،با عجلہ فرمان را مے چرخاند و میگوید:بہ دوستاتم بدہ! فردا میبینمت. رضا با ذوق برایمان دست تڪان میدهد و بہ سمت دوست هایش میدود. گیج بہ رفتار هادے نگاہ میڪنم،نفسش را آسودہ بیرون میدهد و با لبخند بہ رو بہ رو خیرہ میشود. آرام مے پرسم:غذا ها نذریہ؟! لب میزند:بلہ! مِن مِن ڪنان میگویم:مَن...مَن....فڪر ڪردم ڪہ... نمیگذارد جملہ ام را تمام ڪنم:مهم نیست! بدون حرف هر دو بہ خیابان خیرہ میشویم،بابت رفتارم خجالت میڪشم‌..‌. ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ بیست دقیقہ از حرڪتمان گذاشتہ وڪم ماندہ بہ مقصد برسیم،در این چند دقیقہ بہ هر چهارراہ ڪہ رسیدیم هادے تمام غذاها را بہ ڪودڪان گل فروش و آدامس فروش داد. بہ خیابان اصلے میرسیم،نگاهے بہ صندلے عقب مے اندازم،سہ تا غذا ماندہ. نگاهم بہ پسربچہ اے ڪہ دو دستہ نرگس بہ دست گرفتہ و خستہ بہ عبور ماشین ها نگاہ میڪند مے افتد. با عجلہ شیشہ را پایین میدهم و صدایش میزنم:آقا پسر! سرش را بہ سمتم برمیگرداند و ڪنجڪاو نگاهم میڪند. لبخند میزنم:میشہ بیاے؟! سنگینے نگاہ هادے را حس میڪنم،پسر با عجلہ بہ سمت ماشین میدود‌. نفس نفس زنان ڪنار پنجرہ مے ایستد:بعلہ خانم؟! همانطور ڪہ زیپ ڪیفم را پایین میڪشم میگویم:نرگسات چندن؟! با ذوق میگوید:همین دوتا دستہ موندہ،دستہ اے شیش تومنہ اما اگہ دوتاشو بخرید باهم دہ تومن میدم. لبخندم را پر رنگ تر میڪنم:چہ ارزون! اسڪناس دہ تومنے اے از داخل ڪیفم بیرون میڪشم میخواهم بہ دست پسرڪ بدهم ڪہ دست مردانہ اے سریع اسڪناس را میڪشد! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ متعجب بہ هادے نگاہ میڪنم،همانطور ڪہ اسڪناس را تا میڪند و روے ڪیفم میگذارد میگوید:من حساب میڪنم! چشمانم را ریز میڪنم:شما ڪہ گفتید پول نقد ندارید! در ماشین را باز میڪند:ڪارت ڪہ دارم! سپس از ماشین پیادہ میشود و بہ سمت سوپرمارڪتے ڪہ ڪنار خیابان است مے دود. بہ سمت صندلے عقب خم میشوم:آقا پسر تو اینجا تنهایے؟! با احتیاط مے پرسد:چطور؟! هر سہ ظرف غذا را برمیدارم و نگاهش میڪنم:نذریہ! آب دهانش را قورت میدهد و معصوم میگوید:خواهرمم اون یڪے خیابون گل میفروشہ! غذاها را بہ سمتش میگیرم:پس بیا! دستہ گل ها را زیر بغلش میزند و دوتا از غذاها را برمیدارد و محڪم میگوید:قبول باشہ! آرام میگویم:مطمئنم ڪہ این نذرے قبولہ! هادے از داخل سوپر مارڪت بیرون مے آید و بہ سمت پسر قدم برمیدارد. با دیدن ظرف هاے غذایے ڪہ دستش هستند لبخند پر رنگے میزند و میگوید:گفتے نرگسات چندن؟! پسر بہ سمتش برمیگردد:دو تا دستہ ش باهم دہ تومن! هادے اسڪناس دہ تومنے را روے ظرف غذا و میگوید:بفرمایید. سپس با احتیاط دستہ گل ها را از زیر بغلش بیرون میڪشد. پسر با عجلہ بہ سمت پل هوایے میدود،هادے چند لحظہ نگاهش میڪند و دوبارہ سوار ماشین میشود. هر دو دستہ ے نرگس را روے داشبورد میگذارد و آرام میگوید:نرگساتون! بدون حرف بہ پسرے ڪہ نرگس میفروخت زل میزنم،ڪنار پل عابر پیادہ مے نشیند. چند لحظہ بعد دختر هفت هشت سالہ اے نزدیڪش میشود و با ذوق چیزهایے میگوید! هادے آرام میگوید:فڪر ڪنم خوشحالن ڪہ امروز همہ ے گلاشونو فروختن! قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشمم مے چڪد:آرہ! بہ ظرف غذایے ڪہ روے پایم ماندہ اشارہ میڪند و میگوید:میشہ برش دارم؟! با انگشت شصت زیر چشمم را پاڪ میڪنم و میگویم:بعلہ! ظرف غذا را روے پایش میگذارد و دو قاشق پلاستیڪے از صندلے عقب برمیدارد. دوبارہ بہ زیر پل هوایے زل میزنم،با ذوق غذا میخورند و باهم صحبت میڪنند. گویے لذیذترین غذاے عمرشان را میخورند! بہ سمت هادے برمیگردم،همانطور ڪہ قاشقش را پر از برنج و تڪہ اے ڪباب میڪند نگاهش بہ سمت آن هاست. با لذت غذایش را میجود و آرام لب میزند:حالا میتونم راحت ناهارمو بخورم! متعجب نگاهش میڪنم،قاشق تمیز را بہ سمتم میگیرد:نذریہ! یہ قاشق بردارید! بہ چشمانش نگاہ میڪنم،تلو تلو میخورند شبِ چشمانش! چطور میشد مستِ این چشم ها نشد؟! صد سال هم براے شناختنش ڪم بود... من، او، چشمانش، وَ یڪ بغل نرگس، بهانہ،براے عاشق شدن جور شد... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ #رمان #آیه_های_جنون #قسمت_بیست_چهار _رسیدیم! بدون اینڪہ نگاهش ڪنم زمزمہ میڪنم:ممنون! دستگیرہ ے در را میفشارم و پیادہ میشوم،بدون حرف پشت سرم مے آید. نزدیڪ در ڪہ میرسیم از داخل جیب شلوارش دستہ ڪلیدے بیرون میڪشد. چادرم را ڪمے روے صورتم میڪشم و با استرس بہ نماے خانہ چشم میدوزم. هادے چند قدم جلوتر مے ایستد،همانطور ڪہ ڪلید را داخل قفل مے چرخاند مے پرسد:پدر و مادرتون ڪے از مهمونے برمیگردن؟ ڪمے فڪر میڪنم و جواب میدهم:نمیدونم! ساعت نُہ،نُہ و نیم بهشون پیام میدم ڪہ دارم برمیگردم. لبخند ڪم رنگے روے لبانش نقش میبندد:نُہ،نُہ و نیم ما تازہ شام میخوریم! آب دهانم را با شدت فرو میدهم،بودن در جمع خانوادہ ے عسگرے؛آن هم براے چندین ساعت اصلا برایم خوشایند نیست! در را تا آخر باز میڪند و میگوید:بفرمایید! بدون حرف وارد حیاط میشوم،هادے هم ڪنارم قدم برمیدارد. تمام گل ها و درخت هایشان خشڪ شدہ! گویے آن ها هم منتظر بودند تا با معجزہ ے #عشق جان بگیرند! از حیاط میگذریم و جلوے در ورودے مے ایستیم،هادے در حالے ڪہ چند تقہ بہ در میزند بلند میگوید:صاب خونہ! ما اومدیم! در را نیمہ باز میڪند و نگاهے بہ سالن مے اندازد،سپس بہ من اشارہ میڪند ڪہ وارد بشوم. نفس عمیقے میڪشم و اولین قدم را برمیدارم،فرزانہ و همتا در چهارچوب در ظاهر میشوند. بہ زور لبخند میزنم:سلام! فرزانہ دستش را بہ سمتم دراز میڪند و میگوید:سلام! خوش اومدے عزیزم! دستش را میفشارم و لب میزنم:ممنون،مزاحمتون شدم! گونہ هایم را مے بوسد:اینجا دیگہ خونہ ے خودتہ! آدم تو خونہ ے خودش مزاحمہ؟! بہ زور لب میزنم:شما لطف دارید! همتا با عصبانیت ساختگے میگوید:مامان دو دیقہ ولش ڪن،بذار نوبت بہ منم برسہ! فرزانہ چپ چپ نگاهش میڪند:پنج دیقہ ام نیست رسیدن! اگہ بذارے درست سلام و احوال پرسے ڪنم! ناگهان "وای" ڪشیدہ اے میگوید و ادامہ میدهد:بیاید تو! سردہ! هادے با عجلہ از ڪنار من رد میشود و بہ سمت طبقہ ے دوم میرود:چہ عجب مامان! یادت افتاد زمستونہ! وارد خانہ میشوم،همانطور ڪہ با همتا روبوسے میڪنم میگویم:قُلت ڪو؟! _رفتہ درس بچینہ! دانشگاس! خوب نگاهش میڪنم،شلوار جین آبے روشن تنگے همراہ با بلوز بافت سفید بہ تن ڪردہ. موهاے مشڪے رنگش را دم اسبے بستہ و آرایش ملایمے روے صورتش دیدہ میشود،برعڪس بیرون از خانہ! چشمانم را ڪمے گشاد میڪنم و با ذوق میگویم:چہ خوشگل شدے تو! پشت چشمے نازڪ میڪند:بودم! آرام با آرنجم بہ بازویش میڪوبم:خب حالا! خودتو ڪم تحویل بگیر. فرزانہ هم پیراهن بلند یشمے رنگے ڪہ تا پایین تر از زانویش مے رسد همراہ با جوراب شلوارے پوشیدہ. دستے بہ موهاے قهوہ اے رنگش میڪشد و میگوید:برو اتاق همتا لباساتو عوض ڪن. رو بہ همتا میگویم:بهم چادر رنگے میدے؟ متعجب نگاهم میڪند:وا! مگہ نامحرم داریم؟! لبم را میگزم و میگویم:خب....هنوز راحت نیستم! لبخند مهربانے نثارم میڪند:میدونم از بابا و هادے خجالت میڪشے،بابا دو سہ ساعت دیگہ میاد،هادے ام ڪہ نامحرم نیست! مڪثے میڪند و ادامہ میدهد:چادر و پالتوتو بدہ بہ من،مانتو و روسریتو درنیار. قدرشناسانہ نگاهش میڪنم و چادرم را درمے آورم،فرزانہ سینے بہ دست از آشپزخانہ خارج میشود و میگوید:آیہ لباساشو عوض ڪرد زود بیاید پایین! سریع دڪمہ هاے پالتویم را باز میڪنم و بہ دست همتا میدهم،صمیمانہ میگویم:ممنونم همتا! گرم جواب میدهد:خواهش میڪنم،بشین پیش مامان تا من اینا رو آویزون ڪنم بیام. فرزانہ روے مبل هاے راحتے سمت چپ سالن نشستہ،بہ سمتش میروم و روے مبل تڪ نفرہ ے نزدیڪش مے نشینم‌. نگاهے بہ مانتو و روسرے ام مے اندازد،ناراضیست ولے چیزے نمیگوید. لیوان بزرگے مقابلم میگذارد:گفتم زیاد اهل چایے نیستے،شیرڪاڪائو گرم ڪردم. سرد میگویم:دستتون درد نڪنہ! جدے بہ صورتم زل میزند:چرا انقدر معذبے؟ لبخند ڪم جانے میزنم:نہ! معذب نیستم! بدون اینڪہ نگاهش را از من بگیرد لیوانش را برمیدارد:چرا! هستے! بهت برنخورہ ولے خیلے سردے! متعجب نگاهش میڪنم،میخواهم جوابش را مثل خودش بدهم:با همہ اینطورے نیستم! چند جرعہ از شیرڪاڪائویش را مے نوشد،بہ لیوانم اشارہ میڪند:سرد شد! لیوانم را برمیدارم و بہ محتویاتش زل میزنم. _ببین آیہ جان! من یڪم رُڪم! سرم را بلند میڪنم و بہ چشمانش زل میزنم،ادامہ میدهد:امیدوارم از حرفام دلگیر نشے چون منظورے ندارم! سرم را بہ نشانہ ے "میفهمم" تڪان میدهم. _تو اون دخترے نیستے ڪہ براے هادے در نظر داشتم! پوزخند میزنم:و فڪر میڪنید من براے ازدواج با پسرتون.... اجازہ نمیدهد جملہ ام را ڪامل ڪنم:قرار شد بہ دل نگیرے! نہ! مشخصہ توام براے ازدواج با هادے راضے نبودے و هنوزم نیستے،بچہ ے پنج شیش سالہ ام از رفتارت اینو میفهمہ! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ _اگہ راضے نبودید چرا نگفتید آقاے عسگرے و هادے ڪنار بڪشن؟! _بہ دلایلے ڪہ خود هادے اگہ صلاح بدونہ بهت میگہ ازش خواستیم ازدواج ڪنہ،چندتا دخترم در نظر گرفتیم اما هربار بہ یہ بهونہ اے حاضر نمیشد حتے براے یہ جلسہ آشنایے بیاد! براے اینڪہ بیاد خواستگارے تو،مهدے هرطورے بود راضیش ڪرد،بعد از رفت و آمدامونم گفت راضے نیست اما چندبار ڪہ مهدے باهاش حرف زد و تو رو دید قبول ڪرد! چند جرعہ از محتویات داخل لیوانم را مے نوشم. _میخوام اینو بگم ڪہ نظر من و تو،هرچے ڪہ بودہ الان تو و هادے ڪنار همید،بهترہ بہ خودت و هادے اجازہ بدے تا همدیگہ رو بشناسیدو... مُردد است براے گفتن ادامہ ے حرفش. محڪم میگویم:ادامہ ے حرفتونم بگید! نفس عمیقے میڪشد و میگوید:سعے ڪنے بہ عنوان یہ زن دلشو بہ دست بیارے! بخاطرہ همین میگم این همہ سَر... _عروس و مادرشوهر چے میگین؟! بہ سمت همتا برمیگردم،لبخند بہ لب ڪنار فرزانہ مے نشیند. فرزانہ سرفہ اے میڪند و میگوید:هادے ڪو؟! همتا یڪے از لیوان ها را برمیدارد:دارہ لباساشو عوض میڪنہ. نگاهش را شیطنت آمیز میان من و فرزانہ مے چرخاند:نگفتید چے میگفتیدا! فرزانہ لب باز میڪند:چے باید بگیم؟! حرفاے معمولے! همتا ابروهایش را بالا میدهد:آهان! چندجرعہ از شیرڪاڪائو مے نوشم،برعڪس هادے و فرزانہ با همتا و یڪتا عجیب احساس صمیمیت میڪنم. از همتا مے پرسم:رشتہ ے یڪتا چیہ؟ _روانشناسے! با خندہ ادامہ میدهد:بہ قول مامان اصلا بهش نمیاد! _توام روانشناسے میخونے؟ نچ ڪشیدہ اے میگوید و اضافہ میڪند:داروسازے! تو میخواے چے بخونے؟ _حقوق! سرش را تڪان میدهد و میگوید:چقدر بہ این هادے گفتیم درس بخون! حالا تو وڪیل بشے مگہ این داداش حسابدار ما رو تحویل میگیرے؟! بدون حرف میخندم. فرزانہ میگوید:شاید آیہ بتونہ رو هادے تاثیر بذارہ ارشدشو یہ رشتہ ے خوب بخونہ! هادے همانطور ڪہ بہ سمت ما مے آید میگوید:چے پشت سر من غیبت میڪنید؟! همتا با شیطنت میگوید:داشتیم راے آیہ رو میزدیم ولت ڪنہ برہ! روے مبل رو بہ رویے من مے نشیند،شلوار اسپرت مشڪے با بلوز توسے رنگ پوشیدہ. دستش را میان موهایش مے لغزاند و چیزے نمیگوید. بہ چهرہ ے هادے و همتا دقت میڪنم،خیلے شبیہ اند. فرزانہ لیوان آخر را مقابل هادے میگذارد و میگوید:دیر اومدے سرد شد! هادے لبخندے میزند و میگوید:فداے سرت! سپس لاجرعہ شیرڪاڪائو را سر میڪشد،همتا رو بہ هادے میگوید:باید بہ فڪر ادامہ تحصیل باشے! هادے ابروهایش را بالا مے اندازد:چرا؟! با سر من اشارہ میڪند:آیہ میخواد حقوق بخونہ،توام باید ارتقاء مدرڪ بدے دیگہ. نگاهے بہ من مے اندازد و چیزے نمیگوید. سرم را پایین مے اندازم،صداے فرزانہ سڪوت را مے شڪند:همتا! ببین میتونے یخ آیہ رو بشڪنے! سرم را بلند میڪنم و بہ فرزانہ و همتا چشم میدوزم،لبخند تصنعے را بہ رسم این روزها مدام مهمان لبانم میڪنم:شیرڪاڪائو رو خوردم یخم باز شد! فرزانہ نگاهش را میان من و هادے مے چرخاند و میگوید:تو این دہ روز چقدر باهم آشنا شدید؟! آب دهانم را فرو میدهم و بہ هادے زل میزنم. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ با آرامش بہ فرزانہ خیرہ میشود:اسم،فامیل،غذا،شهر یا ڪشور! همتا میزند زیر خندہ! هادے همانطور ڪہ سعے دارد خندہ اش را ڪنترل ڪنید میگوید:تازہ دہ روز گذشتہ! تو این چهار ماہ هر دہ روز یہ بار میخواے ازمون امتحان بگیرے ببینے در چہ سطحیم؟! اخمان فرزانہ درهم میرود:آرہ لازم بشہ امتحانم میگیرم! هادے مثل بچہ هاے تخس دستش را زیر چانہ اش میزند و لبخند دندان نمایے تحویلش میدهد:ڪتبے یا شفاهے؟ _هردو! با گفتن این حرف،فرزانہ بہ من چشم میدوزد! سرفہ اے میڪنم و نگاهے بہ ساعت مے اندازم،شش و دہ دقیقہ! چرا زمان نمیگذرد؟! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ سجادہ را تا میڪنم و با گفتن یاعلے مے ایستم. _قبول باشہ! بہ سمت همتا برمیگردم:قبول حق باشہ! با دقت چادر نمازش را تا میڪنم و بہ دستش میدهم:دستت طلا! _خواهش میڪنم زن داداش! این لفظ را دوست ندارم،بے تعارف میگویم:میشہ بهم نگے زن داداش؟! بہ شوخے میگوید:پس چے بگم؟! بگم زن آبجے؟! میخندم:نہ! ولے هنوز نہ بہ بارہ نہ بہ دارہ! روے تخت مے نشیند و مهربان نگاهم میڪند:چرا از هادے فرار میڪنے؟! اخمانم درهم میرود:ڪے گفتے از هادے فرار میڪنم؟! چشمڪ میزند:تابلوئہ ازهم فرار میڪنید! مقابلش مے نشینم و زانوهایم را بغل میڪنم:نمیدونم چرا همہ انقدر رو رابطہ ے ما ما حساسن! تازہ دہ روزہ مَحرم شدیم! دستش را تڪیہ گاہ چانہ اش میڪند:چون ڪلے فاصلہ بینتون انداختید! حق بہ جانب میگویم:ما شبیہ هم نیستیم،این فاصلہ... مُسِر میپرسد:از ڪجا میدونے؟ مگہ چقدر هادیو میشناسے؟! چند لحظہ مڪث میڪنم،جوابے ندارم! ادامہ میدهد:ظاهرشو نبین! بہ نظر سرد و از خود راضے میرسہ اما اینطور نیست! سرے تڪان میدهم و میگویم:تو این چهار ماہ مشخص میشہ! همانطور ڪہ روسرے ام را در مے آورم میپرسم:ساعت چندہ؟! موبایلش را برمیدارد و نگاهے مے اندازد:هفت! الاناست ڪہ یڪتام پیداش بشہ. از روے تخت بلند میشود و با ذوق میگوید:راستے برات یہ هدیہ خریدم! ڪنجڪاو نگاهش میڪنم:هدیہ؟! همانطور ڪہ در ڪمددیوارے را باز میڪند میگوید:اوهوم! البتہ محصول مشترڪہ من و یڪتاست! پاڪت هدیہ ے صورتے رنگے بیرون میڪشد و بہ سمتم قدم برمیدارد. _راستش منو یڪتا نمیدونستیم چے دوست دارے،گفتیم یہ چیزے بخریم ڪہ این روزا لازمش دارے. مهربان نگاهش میڪنم:آخہ چرا این ڪارو ڪردید؟! ڪنارم مے نشیند و پاڪت را روے زمین میگذارد:بازشون ڪن! فقط امیدوارم ازشون نداشتہ باشے! ڪنجڪاو محتویات داخل پاڪت را نگاہ میڪنم،با دیدنشان بے اختیار بلند میگویم:واااااااااااااے! یڪے از ڪتاب هاے تست را بیرون میڪشم و با هیجان ادامہ میدهم:اتفاقا میخواستم برم ڪتاب تست بگیرم! سہ چهارتا بیشتر ندارم. بے اختیار لبخند گرمے لبانم را از هم باز میڪند:دستت مرسے!‌ وقتے هیجان و خوشحالے ام را میبیند میگوید:براے همہ ے درسات گرفتیم. صورتم را نزدیڪ صورتش میبرم و گونہ اش را میبوسم:تو و یڪتا رو بہ اندازہ ے نورا دوست دارم! اینو از صمیم قلبم میگم! چشمانش بے اندازہ شبیہ بہ چشمان هادے اند،همان سیاهیِ شب،همان درخشش،همان دلبرے توام با نجابتے بہ مثالِ مهتاب! دلبرانہ میخندد:من و یڪتام دوستت داریم ولے مثل زن داداش داشتہ یا نداشتہ مون! معنے حرفش را میگیرم،جوابے نمیدهم،خودم را مشغول دیدن ڪتاب هاے تست میڪنم. _آیہ! بدون اینڪہ سر بلند ڪنم جواب میدهم:جانم! مُردد میگوید:میدونم مامانم یہ چیزایے بهت گفتہ! ازش دلگیر نشو معیاراش یڪم غلطہ! سرم را بلند میڪنم:مثلا ڪدوم معیاراش؟! نگاهش را از من میگیرد،طفرہ میرود:ڪلا! میخواهم مطمئنش ڪنم ناراحت نمیشوم:ناراحت نمیشم بگو! چون خودش گفت شباهتے بہ دخترے ڪہ براے هادے در نظر داشتہ نیستم. متعجب نگاهم میڪند:همینطور مستقیم گفت؟! _آرہ! نگاهش رنگ شرمندگے میگیرد:من از طرف مامان عذر میخوام! آرام با آرنج بہ پهلویش میزنم:دیونہ اے؟! چہ ربطے بہ تو دارہ؟! تازہ اصلا ناراحت نشدم. با شیطنت میخندد:لابد توام گفتے چون هادے ام پسرے نیست ڪہ من میخواستم! _نہ! من ڪلا نمیخواستم ازدواج ڪنم،حالا چہ هادے چہ ڪسے دیگہ. دستانم را میان دستانش میگیرد:از بعضے رفتاراش ناراحت نشو،مامان خیلے بچہ هاشو دست بالا میگیرہ مخصوصا یہ دونہ پسرشو! تو چهرہ ت معمولیہ،خوبے! اما مامان میگفت زن هادے باید انقدر خوشگل باشہ ڪہ دهن همہ باز بمونہ،قد و هیڪلش فلان طور باشہ. دستانم را رها میڪند،هر دو دستش را بہ صورت دایرہ وار مقابل چشمانش میگیرد و ادامہ میدهد:طرز پوشش چِشم همہ رو دربیارہ! از حرڪتاش خندہ ام میگیرد:نَمیرے! _در ڪل تو بہ دل نگیر،بیشتر مسائل ظاهرے براش مهمہ! پشت چشمے نازڪ میڪند و ادامہ میدهد:حالا انگار این داداش مام تحفہ ست! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ میخواهم چیزے بگویم ڪہ در اتاق با شدت باز میشود. من و همتا گیج بہ سمت در برمیگردیم،یڪتا تقریبا فریاد میزند:سلاااااااااااااااااااااام! همتا جدے میگوید:برایمان چہ آوردہ اے یِڪے مارڪو؟! یڪتا همانطور ڪہ پر انرژے بہ سمتمان مے آید جواب میدهد:هدیہ اے از دانشگاہ زمین! خودم را! خودم را برایتان بہ ارمغان آوردم! گیج و خندان نگاهم را میان همتا و یڪتا مے چرخانم. یڪتا همانطور ڪہ گونہ ام را محڪم میبوسد میگوید:ماچ بہ زن داداشم! همتا جدے میگوید:تُفیش نڪن! با خندہ میگویم:سلام! نہ خستہ بمب انرژے! چادرش را درمے آورد:مرسے،راستے خوش اومدے! بدون اینڪہ منتظر جواب از جانب من باشد مقنعہ اش را درمے آورد و میگوید:چقدر گرمہ! یڪ تاے ابرویم را بالا میدهم:گرمہ؟! با عجلہ دڪمہ هاے پالتویش را باز میڪند:آرہ! انقدر پیادہ روے ڪردم بدنم بہ صورت خودجوش بخارے شدہ! همتا متعجب مے پرسد:از دانشگاہ تا خونہ پیادہ اومدے؟! _آرہ! تاڪسے درست و درمون گیرم نیومد گفتم تا صبر ڪنم زیر پاهام گل و گیاہ سبز میشہ،پیادہ برگردم سنگین ترہ! همتا انگشت اشارہ اش را ڪنار سرش میگیرد:یہ تختت ڪمہ! یڪتا نگاهے بہ من و همتا مے اندازد:روتونو برگردونید میخوام لباس عوض ڪنم! همتا مے ایستد:ما میریم پیش مامان،توام لباس عوض ڪردے بیا. دلم نمیخواهد از این اتاق بیرون بروم،تنها مڪان در این خانہ ڪہ در آن احساس راحتے میڪنم! همتا ڪہ بہ سمت در میرود،با اڪراہ از جایم بر مے خیزم. روسرے ام را روے سرم مے اندازم و براے یڪتا دست تڪان میدهم. از اتاق خارج میشویم،همتا همانطور ڪہ بہ سمت پلہ ها میرود بلند میگوید:مامان! ڪمڪ نمیخواے؟! نزدیڪ پلہ ها مے ایستم،یاد دفعہ ے قبل مے افتم. براے بالا آمدن همتا ڪمڪم ڪرد،آرام صدایش میزنم:همتا! از پایین نگاهم میڪند:جانم! با سر بہ پلہ ها اشارہ میڪنم،منظورم را میگیرد. مطمئن میگوید:دیدے ڪہ اومدیم چیزے نشد! بیا پایین چیزے نمیشہ. با حرص میگویم:با شانسے ڪہ من دارم ڪافیہ اولین قدمو رو این پلہ ها بذارم! همہ شون باهم میشڪنن! بلند میخندد. صداے فرزانہ از داخل آشپزخانہ مے آید:چے شدہ؟! همتا میگوید:هیچے مامان! میخوایم آیہ رو از طبقہ ے بالا بیاریم پایین. چشمڪ میزند و رو بہ من ادامہ میدهد:میاے یا بگم هادے بیارتت؟! اخم میڪنم و با حرص میگویم:خودم میام! میخواهم پایم رو روے اولین پلہ بگذارم ڪہ پشیمان میشوم،خودم را مظلوم میڪنم:همتا! بیا منو ببر! پوفے میڪند و میگوید:آخہ اگہ بخواد چیزے بشہ منم باشم ڪہ نمیتونم ڪارے ڪنم! انگار پلہ بہ احترام من نمیشڪنہ! آب دهانم را فرو میدهم:چیزے ام بشہ دوتایے باهم ناقص میشیم! اونوقت تنها نیستم دلم نمیسوزہ! بلند میخندد:وایسا! خودت خواستے! نزدیڪ پلہ ها مے ایستد:هادے! هادے! با حرص میگویم:غلط ڪردم! خودم میام! بہ حرفم توجهے نمیڪند و دوبارہ بلند میگوید:هادے! صداے باز و بستہ شدن در مے آید،سریع روے پلہ ے اول مے ایستم. صداے بم مردانہ اش گوش هایم را نوازش میدهد:همتا! چرا داد میزنے؟! پایم را روے پلہ ے دوم میگذارم و با چشم و ابرو براے همتا خط و نشان میڪنم! همتا بدون توجہ بہ من میگوید:ڪمڪ میڪنے آیہ بیاد پایین؟! از اون دفعہ ڪہ افتاد میترسہ! لبم را بہ دندان میگیرم و آرام میگویم:همتا! صداے قدم هایش مے آید،آرام و محڪم! حضورش را ڪنارم احساس میڪنم،سریع روے پلہ ے بعدے مے ایستم و میگویم:همتا شوخے میڪنہ! همتا چشمڪے نثارم میڪند و بہ سمت آشپزخانہ میرود. میخواندم اما بدون نام:بذار ڪمڪت ڪنم! شڪم داشت بہ یقین تبدیل میشد،با داوودِ نبے نسبتے داشت! وگرنہ این حجرہ و صوت را از چہ ڪسے بہ ارث بردہ بود؟! دستش را مقابلم میگیرد،متعجب نگاهش میڪنم! سریع میگوید:آستینمو بگیر! محڪم میگویم:خودم میرم! نگاہ سردش را بہ چشمانم میدوزد،داشت گرمم میڪرد سردے چشمانش... با عجلہ پلہ ها را یڪے دوتا میڪنم و رد میشوم. همین ڪہ بہ طبقہ ے اول میرسم نفسے از سر آسودگے میڪشم. همتا با شیطنت نگاهم میڪند،لبخند دندان نمایے نثارش میڪنم و لب میزنم:دماغ سوختہ خریداریم! سپس انگشت اشارہ ام را آرام روے نوڪ بینے ام میڪوبم! هادے دستانش را داخل جیب هاے شلوارش میبرد،سعے میڪند نگاهش بہ سمت من نباشد! چند تار مو روے پیشانے اش طنازے میڪنند! از ڪنارم رد میشود و بہ سمت مبل هاے راحتے میرود،همانطور ڪہ نزدیڪ آشپزخانہ میشوم میگویم:ڪمڪ نمیخواید فرزانہ جون؟! در حالے ڪہ با دقت گوجہ ها را خورد میڪند میگوید:نہ عزیزم! همتا ڪنارم هست. سپس رو بہ همتا میگوید:این یڪتا ڪجا موند؟! همتا خیارے برمیدارد و محڪم گاز میزند:چہ میدونم! لابد بالا دارہ تنهایے براے خودش خل و چل بازے در میارہ! دندان هایم را محڪم روے لبانم میفشارم تا نخندم،فرزانہ چپ چپ نگاهش میڪند:با دهن پر حرف نزن! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯