#ندیدن_خود #بخش_پنجم ✅میگن شیخ غلامرضا یزدی هنگامی که در شهرشون خشکسالی شده بود، نیمه شبی یا سحری که دارم با مضمون میگم، اومد تو حیاط ناله و ضجه کرد و گفت خدايا اگه بارون نمیاد و خشکسالی اومده، بخاطر من گنهکار هست. این شهر یه گنهکار داره و اونم منم. اینو داشت به خدا میگفت و از تقصیرات خودش میگفت. بعد راوی میگه دیری نشد که ابری آمد و باران بارید... و در آن شهر فقط یک نفر خیلی عزیز خدا شد و آن شیخ یزدی بود... و این داستان ادامه دارد امروز هم کسی فکر نکنه اینا تعارف هست و داریم با خدا تعارف بازی می‌کنیم و میخوایم در نزد خدا مثلا خالی ببندیم. نه باید واقعا اینطور ببینیم، اینطور نگاه کنیم. شاید برای کسی که هنوز سلوک به اینجا نکرده، فهمش سخت باشه، برای امثال من فهمش سخته آخه چطوریه که امام سجاد علیه‌السلام میگه خدايا(مضمون میگم): خدايا انا اذل الاذلین... خدايا من از همه کوچیکترم، از همه بی مقدارترم، از همه گنهکارترم... مگه داره دروغ میگه؟! نه، واقعا اهل بیت علیهم‌السلام خودشون را در درگاه خدا هیچی نمی‌دیدند و از طرف دیگه فقط خودشون را میدیدن که مقصر هستن و خدا هم اونا را عزیزترین کرد. رفقا یه چیزی بگم فعلا تمام... ✅علت بزرگی امامان علیهم‌السلام این بود که فقرشون را نزد خدا از همه بیشتر می‌دیدن. اینجا هر چقدر خودتو پایین‌تر و گنهکارتر ببینی، عزیزتر میشی، یعنی هر چقدر خودتو نزد خدا فقیرتر ببینی و بگی خدايا همه تویی و من هیچم، خدايا من باعث تمام بلاها هستم و واقعا هم با اعتقاد بگی اینجا خدا بهت نظر میکنه ادامه دارد ان شاءالله