مهم‌ترین درسی که از زندگی آموختم این بود که هیچ‌کس آن‌طور که می‌گوید، نیست.

گمان می‌کند اگر بگریزد نجات یافته است، دریغا که اندوهِ انسان بودن سنجاق است بر سینه‌ی آدمی.

دلتنگی طولانی آدم رو عوض میکنه، بی‌حوصله و بد خلق و حواس پرت و... میکنه، یهو به خودت میای میبینی دیگه خودتم نمیدونی اومدن اون چیز یا کسی که منتظرش بودی حالتو خوب میکنه یا نه! آدما رو تو دلتنگی نزارین؛ یهو برمیگردین میبینین هیچی سر جاش نیست، مخصوصا خود اون شخص.

«که امن ترین آغوش برایش آغوش تنهایی‌اش بود.»