دیروز قسمت شد با دوستم چند دقیقه ای در شبستان امام خمینی حرم بشینیم و در همین حین یک جوان خوش سیمایی آمد و گفت سوالی دارم بلند شدم و اولین حرفش این بود که حاجاقا میشه به خانواده ام زنگ بزنین و بگین دست از سر پسرتون بردارین، بعد شروع کرد به تعریف ماجرا. بدون شرح قصه ، یک قسمتی از حرفش رو فقط میگم. گفت نمی خوام ازدواج کنم چون زیاد قسط دارم و از حقوقم حدود ۵ تومن می مونه برام، بهش گفتم میدونی ماها همین حدود (حتی کمتر از این مقدار) شهریه می گیریم، لبخندی زد و باور نکرد، گفتم میخوای پیامک های بانکیم رو نگاه کنی یا از چند طلبه که اینجا نشستن درباره ی شهریه شون بپرسم و تو گوش بدی؟ قبول کرد و گفت پس چرا میگن شما ها کارتهایی دارین که هرچی خرج می کنین تمام نمیشه. گفتم دیگه این مورد رو تاحالا نشنیده بودم! گفتم که برای ماها زیاد حرف در میارن، باور نکن. آخرش که فهمید واقعا در این زمونه افرادی هستن که با ۴ میلیون زندگی میکنن، امیدوار شد و درباره ی شرایط دخترخانم مدنظرش صحبت کردیم. #دلنوشته

... خب، حالا زن در خانواده، در محیط خانواده، چه ‌کاره است؟ من با توجّه به مجموعه‌ی معارفی که در آیات و روایات و مانند اینها هست در ذهن خودم این ‌جور تصویر میکنم که زن، هوایی است که فضای خانواده را انباشته؛ یعنی همچنان که شما در فضا تنفّس میکنید، اگر هوا نباشد، تنفّس ممکن نیست، زن این جوری است؛ زنِ خانواده به منزله‌ی تنفّس در این فضا است. اینکه در روایت هست: اَلمَراَةُ رَیحانَةٌ وَ لَیسَت بِقَهرَمانَة،(۱۳) مال اینجا است، مال خانواده است. «ریحانه» یعنی گل، یعنی عطر، بوی خوش؛ همان هوایی که فضا را پُر میکند. «قهرمان» در زبان عربی  ــ در «لَیسَت بِقَهرَمَانَة» ــ با قهرمان در زبان فارسی فرق دارد. «قهرمان» یعنی کارگزار، کارگر یا مثلاً فرض کنید سرکارگر؛ زن یک «قهرمانة» نیست. در خانواده، این جور نیست که شما خیال کنید حالا زن گرفتید، کارها را بریزید سر زن؛ نخیر. خودش داوطلبانه یک کاری را میخواهد انجام بدهد، [عیب ندارد؛] خانه‌ی خودش است، دلش میخواهد یک کاری را انجام بدهد، انجام داده؛ اگر نه، هیچ کس حق ندارد ــ مرد یا غیر مرد ــ او را وادار کند، اجبار کند به اینکه این کار را باید انجام بدهد. پس این [جور] است. خب، زن در خانواده یک وقت در نقش همسری ظاهر میشود، یک وقت در نقش مادری ظاهر میشود؛ هر کدام یک خصوصیّتی دارند. در نقش همسری، زن در درجه‌ی اوّل مظهرِ آرامش است: وَ جَعَلَ مِنها زَوجَها لِیَسکُنَ اِلَیها؛(۱۴) آرامش. چون زندگی تلاطم دارد؛ مرد در این دریای زندگی مشغول کار و تلاطم است؛ وقتی به خانه می‌آید، احتیاج به آرامش دارد، احتیاج به سکینه دارد. این سکینه را زن در خانه ایجاد میکند؛ لِیَسکُنَ اِلَیها؛ [یعنی] مرد در کنار زن احساس آرامش کند؛ زن مایه‌ی آرامش است. نقش زن به عنوان همسر، عشق و آرامش است، همین طور که قبلاً اشاره کردم، این کتابهای همسران شهدا را بخوانید، عشق و آرامش آنجا خوب واضح میشود .... در مورد مادریِ نقش زن، نقش حقّ حیات است؛ یعنی زن تولیدکننده‌ی موجوداتی است که از او به وجود می‌آیند.... مادرها مایه‌ی انتقال عناصر هویّت ملّی‌اند؛ هویّت ملّی یک چیز مهمّی است. یعنی هویّت یک ملّت، شخصیّت یک ملّت در درجه‌ی اوّل به وسیله‌ی مادرها منتقل میشوند؛ زبان، عادات، آداب، سنّت‌ها، اخلاقهای خوب، عادتهای خوب، اینها همه در درجه‌ی اوّل به وسیله‌ی مادر منتقل میشود. پدر هم مؤثّر است امّا خیلی کمتر از مادر؛ مادر بیشترین تأثیر را دارد. افشاننده‌ی بذر ایمان در دلها؛ مادرها هستند که فرزند را مؤمن بار می‌آورند. «ایمان» درس نیست که آدم به یکی درس بدهد یاد بگیرد؛ ایمان یک رویش است، یک رشد معنوی است که بذرافشانی لازم دارد؛ این بذرافشانی به وسیله‌ی مادر انجام میگیرد و مادر این کار را میکند. اخلاق را همین ‌طور. بنابراین نقش [او] فوق‌العاده است. بیانات در دیدار اقشار مختلف بانوان ۱۴/۱۰/۱۴۰۱ #میلاد_حضرت_زهرا سلام الله علیها 🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺

این دستورالعمل را امیرالمؤمنین به پدر و مادرهایی فرموده که ایرادهای فرزندشان را می‌بینند و دائماً به او گوشزد می‌کنند. آیت الله استاد#مویدی 🧡 @maadar_khoob

ای مرد، در میانه‌ی میدان چه می‌کنی؟! در لابلای جنگل و باران چه می کنی؟! میز ریاست تو چه کم داشت از رفاه در ورزقان و در مه و بوران چه می‌کنی؟! دل کنده از اوامر و دستور و پایتخت در نقطه‌های مرزی ایران چه می‌کنی؟! ای هفت‌روز هفته، به فکر ضعیف‌ها همشانه ی فقیر و ضعیفان چه می‌کنی؟! هنیئا لهم🖤