🌟✨🌟
👌گذری بر زندگی امام حسين عليه السّلام :
نام مباركش حسين و پنجمين تن از چهارده معصوم است.
در سوم شعبان سال ٤ ه. در مدينه به دنيا آمد. جدّ ارجمندش، پيامبر اسلام (ص) و پدر والامقامش حضرت على (ع) و مادر گرامى‌اش #حضرت_فاطمه (س) است. كنيۀ مبارك او، ابوعبداللّه و از القاب مشهور آن امام است: سبط و سيّد الشّهداء.
پس از تولّد، رسول خدا (صلى الله علیه و آله ) خود در گوش او اذان و اقامه گفت و پيوسته بدو عنايتى ويژه داشت.
امام حسين (ع) هفت ساله بود كه پيامبر به سراى جاويد رفت و در اين مدّت بسيار بدو نزديك بود.
پيامبر علاقه‌اى بسيار به او داشت و پيوسته در گفتار و رفتار، از مهر شگفت خويش به فرزند دخترش پرده برمى‌داشت.
او را به سينه مى‌فشرد و گلويش را مى‌بوسيد و مى‌فرمود: «حسين از من است و من از اويم. خدا دوست دارد كسى را كه حسين را دوست دارد. حسين از اسباط است.» ( مسند احمد ، ٤/١٧٢)
☑️زندگى سياسى-اجتماعى پيش از امامت:
الف. روزگار امام على (ع) :
اين دوران را مى‌توان در دو بخش باز نمود: يكى دوران ٢٥ سالۀ سكوت پدر و ديگر، دوران حكومت او. امام حسين (ع) در دوران نخست همراه پدر شاهد كژروى‌هاى برخى اصحاب پيامبر (ص) و پيشامدهاى بسيار تلخ بود؛ همانند شهادت مادر، غصب فدك، محروميّت بنى هاشم از خمس و بدعت در احكام و مقرّرات اسلامى. امام حسين (ع) در اين دوران، پيرو و پشتيبان پدر بود و گاه كه مصلحت تمنّا مى‌كرد، نارضايتى و مخالفت خويش را با وضعيّت جامعه اسلامى بازمى‌نمود.
امام در دوران دوم، پدر را در زمامدارى #جامعۀ_اسلامى يارى مى‌كرد. فعّاليّت‌هاى امام حسين (ع) در روزگار پنج سالۀ خلافت پدر عبارت بود از: شركت در امور سياسى، اجتماعى، فرهنگى و نظامى. بسيج نيرو براى رويارويى با دشمن و حضور پرشور در جنگ‌هاى جمل، صفّين و نهروان بخشى از اين گونه فعّاليّت‌ها است ( زندگانى امام حسين ، ٤٩-٣١) .
ب. روزگار امام حسن (ع) :
دوران امامت امام حسن (ع) از سال ٤٠ تا ٥٠ ه. طول كشيد.
☑️امامت:
امامت حضرت حسين بن على (ع) از سال ٥٠ آغاز گشت و تا ٦١ ه. ادامه يافت. امام حسين (ع) از دوازده تنى است كه پيامبر (ص) در #حديث_مشهور جابر انصارى از آنان ياد مى‌كند و آنان را خليفه و وصىّ خويش مى‌خواند.
افزون بر اين، امام (ع) در ماجراى مباهله همراه پيامبر (ص) بود. پيامبر (ص) دربارۀ امامت او و برادرش امام حسن (ع) فرمود: «اين دو فرزندم، امام‌اند؛ چه بنشينند و چه قيام كنند.» ( مصنّفات الشّيخ المفيد ، ١١/٣٠) حضرت حسن بن على (ع) نيز بر امامت او تصريح كرده و هنگام #شهادت، برادر را امام پس از خود خوانده و فرموده است: «چون وفات يابم و روح از تنم جدا گردد، حسين بن على امام است. وراثت او از پيامبر، نزد خدا در كتاب ثبت است.» ( الاصول من الكافى ، ١/٣٠١)
☑️قيام امام حسين (ع) :
چون امام حسن (ع) به شهادت رسيد، امام حسين (ع) ده سال در حكومت معاويه به سر برد و در اين مدّت #سياست برادر را پيش گرفت؛ هر چند پيوسته از مشروع نبودن حكومت معاويه پرده برمى‌داشت. پس از مرگ معاويه در سال ٦٠ ه. فرزندش يزيد بر جاى او نشست. امام حسين (ع) با روى كار آمدن چنين كسى، ديگر صلح را مصلحت ندانست و قيام آشكار خويش عليه حكومت را آغاز كرد. معاويه را خليفۀ نخست به حكومت شام گمارده بود. او شخصيتى دينى براى خويش برساخت و عناوينى جعلى همانند خال المؤمنين و كاتب وحى بر خود نهاد. سياست #معاويه، از طرفى با فريبكارى و ظاهرسازى و عوام فريبى همراه بود و از طرف ديگر بر پايه ترور، ايجاد وحشت و تبعيد استوار شده بود (ر. ك. معاويه و تاريخ؛ كشف الهاويه) . بر اين اساس، قيام عليه معاويه، بسيار دشوار مى‌نمود تا جايى كه هم امام حسن (ع) و هم امام حسين (ع) قيام را در زمان معاويه به مصلحت ندانستند.
#زندگانی_امام_حسين_علیه‌السلام
❤️گذری بر زندگی امام حسين عليه السّلام :
❤️نام مباركش حسين و پنجمين تن از چهارده معصوم است.
❤️در سوم شعبان سال ٤ ه. در مدينه به دنيا آمد. جدّ ارجمندش، پيامبر اسلام (ص) و پدر والامقامش حضرت على (ع) و مادر گرامى‌اش #حضرت_فاطمه (س) است. كنيۀ مبارك او، ابوعبداللّه و از القاب مشهور آن امام است: سبط و سيّد الشّهداء.
پس از تولّد، رسول خدا (صلى الله علیه و آله ) خود در گوش او اذان و اقامه گفت و پيوسته بدو عنايتى ويژه داشت.
امام حسين (ع) هفت ساله بود كه پيامبر به سراى جاويد رفت و در اين مدّت بسيار بدو نزديك بود.
پيامبر علاقه‌اى بسيار به او داشت و پيوسته در گفتار و رفتار، از مهر شگفت خويش به فرزند دخترش پرده برمى‌داشت.
او را به سينه مى‌فشرد و گلويش را مى‌بوسيد و مى‌فرمود: «حسين از من است و من از اويم. خدا دوست دارد كسى را كه حسين را دوست دارد. حسين از اسباط است.» ( مسند احمد ، ٤/١٧٢)
☑️زندگى سياسى-اجتماعى پيش از امامت:
الف. روزگار امام على (ع) :
اين دوران را مى‌توان در دو بخش باز نمود: يكى دوران ٢٥ سالۀ سكوت پدر و ديگر، دوران حكومت او. امام حسين (ع) در دوران نخست همراه پدر شاهد كژروى‌هاى برخى اصحاب پيامبر (ص) و پيشامدهاى بسيار تلخ بود؛ همانند شهادت مادر، غصب فدك، محروميّت بنى هاشم از خمس و بدعت در احكام و مقرّرات اسلامى. امام حسين (ع) در اين دوران، پيرو و پشتيبان پدر بود و گاه كه مصلحت تمنّا مى‌كرد، نارضايتى و مخالفت خويش را با وضعيّت جامعه اسلامى بازمى‌نمود.
امام در دوران دوم، پدر را در زمامدارى #جامعۀ_اسلامى يارى مى‌كرد. فعّاليّت‌هاى امام حسين (ع) در روزگار پنج سالۀ خلافت پدر عبارت بود از: شركت در امور سياسى، اجتماعى، فرهنگى و نظامى. بسيج نيرو براى رويارويى با دشمن و حضور پرشور در جنگ‌هاى جمل، صفّين و نهروان بخشى از اين گونه فعّاليّت‌ها است ( زندگانى امام حسين ، ٤٩-٣١) .
ب. روزگار امام حسن (ع) :
دوران امامت امام حسن (ع) از سال ٤٠ تا ٥٠ ه. طول كشيد.
☑️امامت:
امامت حضرت حسين بن على (ع) از سال ٥٠ آغاز گشت و تا ٦١ ه. ادامه يافت. امام حسين (ع) از دوازده تنى است كه پيامبر (ص) در #حديث_مشهور جابر انصارى از آنان ياد مى‌كند و آنان را خليفه و وصىّ خويش مى‌خواند.
افزون بر اين، امام (ع) در ماجراى مباهله همراه پيامبر (ص) بود. پيامبر (ص) دربارۀ امامت او و برادرش امام حسن (ع) فرمود: «اين دو فرزندم، امام‌اند؛ چه بنشينند و چه قيام كنند.» ( مصنّفات الشّيخ المفيد ، ١١/٣٠) حضرت حسن بن على (ع) نيز بر امامت او تصريح كرده و هنگام #شهادت، برادر را امام پس از خود خوانده و فرموده است: «چون وفات يابم و روح از تنم جدا گردد، حسين بن على امام است. وراثت او از پيامبر، نزد خدا در كتاب ثبت است.» ( الاصول من الكافى ، ١/٣٠١)
☑️قيام امام حسين (ع) :
چون امام حسن (ع) به شهادت رسيد، امام حسين (ع) ده سال در حكومت معاويه به سر برد و در اين مدّت #سياست برادر را پيش گرفت؛ هر چند پيوسته از مشروع نبودن حكومت معاويه پرده برمى‌داشت. پس از مرگ معاويه در سال ٦٠ ه. فرزندش يزيد بر جاى او نشست. امام حسين (ع) با روى كار آمدن چنين كسى، ديگر صلح را مصلحت ندانست و قيام آشكار خويش عليه حكومت را آغاز كرد. معاويه را خليفۀ نخست به حكومت شام گمارده بود. او شخصيتى دينى براى خويش برساخت و عناوينى جعلى همانند خال المؤمنين و كاتب وحى بر خود نهاد. سياست #معاويه، از طرفى با فريبكارى و ظاهرسازى و عوام فريبى همراه بود و از طرف ديگر بر پايه ترور، ايجاد وحشت و تبعيد استوار شده بود (ر. ك. معاويه و تاريخ؛ كشف الهاويه) . بر اين اساس، قيام عليه معاويه، بسيار دشوار مى‌نمود تا جايى كه هم امام حسن (ع) و هم امام حسين (ع) قيام را در زمان معاويه به مصلحت ندانستند.
#زندگانی_امام_حسين_علیه‌السلام
❤️گذری بر زندگی امام حسين عليه السّلام :
❤️نام مباركش حسين و پنجمين تن از چهارده معصوم است.
❤️در سوم شعبان سال ٤ ه. در مدينه به دنيا آمد. جدّ ارجمندش، پيامبر اسلام (ص) و پدر والامقامش حضرت على (ع) و مادر گرامى‌اش #حضرت_فاطمه (س) است. كنيۀ مبارك او، ابوعبداللّه و از القاب مشهور آن امام است: سبط و سيّد الشّهداء.
پس از تولّد، رسول خدا (صلى الله علیه و آله ) خود در گوش او اذان و اقامه گفت و پيوسته بدو عنايتى ويژه داشت.
امام حسين (ع) هفت ساله بود كه پيامبر به سراى جاويد رفت و در اين مدّت بسيار بدو نزديك بود.
پيامبر علاقه‌اى بسيار به او داشت و پيوسته در گفتار و رفتار، از مهر شگفت خويش به فرزند دخترش پرده برمى‌داشت.
او را به سينه مى‌فشرد و گلويش را مى‌بوسيد و مى‌فرمود: «حسين از من است و من از اويم. خدا دوست دارد كسى را كه حسين را دوست دارد. حسين از اسباط است.» ( مسند احمد ، ٤/١٧٢)
☑️زندگى سياسى-اجتماعى پيش از امامت:
الف. روزگار امام على (ع) :
اين دوران را مى‌توان در دو بخش باز نمود: يكى دوران ٢٥ سالۀ سكوت پدر و ديگر، دوران حكومت او. امام حسين (ع) در دوران نخست همراه پدر شاهد كژروى‌هاى برخى اصحاب پيامبر (ص) و پيشامدهاى بسيار تلخ بود؛ همانند شهادت مادر، غصب فدك، محروميّت بنى هاشم از خمس و بدعت در احكام و مقرّرات اسلامى. امام حسين (ع) در اين دوران، پيرو و پشتيبان پدر بود و گاه كه مصلحت تمنّا مى‌كرد، نارضايتى و مخالفت خويش را با وضعيّت جامعه اسلامى بازمى‌نمود.
امام در دوران دوم، پدر را در زمامدارى #جامعۀ_اسلامى يارى مى‌كرد. فعّاليّت‌هاى امام حسين (ع) در روزگار پنج سالۀ خلافت پدر عبارت بود از: شركت در امور سياسى، اجتماعى، فرهنگى و نظامى. بسيج نيرو براى رويارويى با دشمن و حضور پرشور در جنگ‌هاى جمل، صفّين و نهروان بخشى از اين گونه فعّاليّت‌ها است ( زندگانى امام حسين ، ٤٩-٣١) .
ب. روزگار امام حسن (ع) :
دوران امامت امام حسن (ع) از سال ٤٠ تا ٥٠ ه. طول كشيد.
☑️امامت:
امامت حضرت حسين بن على (ع) از سال ٥٠ آغاز گشت و تا ٦١ ه. ادامه يافت. امام حسين (ع) از دوازده تنى است كه پيامبر (ص) در #حديث_مشهور جابر انصارى از آنان ياد مى‌كند و آنان را خليفه و وصىّ خويش مى‌خواند.
افزون بر اين، امام (ع) در ماجراى مباهله همراه پيامبر (ص) بود. پيامبر (ص) دربارۀ امامت او و برادرش امام حسن (ع) فرمود: «اين دو فرزندم، امام‌اند؛ چه بنشينند و چه قيام كنند.» ( مصنّفات الشّيخ المفيد ، ١١/٣٠) حضرت حسن بن على (ع) نيز بر امامت او تصريح كرده و هنگام #شهادت، برادر را امام پس از خود خوانده و فرموده است: «چون وفات يابم و روح از تنم جدا گردد، حسين بن على امام است. وراثت او از پيامبر، نزد خدا در كتاب ثبت است.» ( الاصول من الكافى ، ١/٣٠١)
☑️قيام امام حسين (ع) :
چون امام حسن (ع) به شهادت رسيد، امام حسين (ع) ده سال در حكومت معاويه به سر برد و در اين مدّت #سياست برادر را پيش گرفت؛ هر چند پيوسته از مشروع نبودن حكومت معاويه پرده برمى‌داشت. پس از مرگ معاويه در سال ٦٠ ه. فرزندش يزيد بر جاى او نشست. امام حسين (ع) با روى كار آمدن چنين كسى، ديگر صلح را مصلحت ندانست و قيام آشكار خويش عليه حكومت را آغاز كرد. معاويه را خليفۀ نخست به حكومت شام گمارده بود. او شخصيتى دينى براى خويش برساخت و عناوينى جعلى همانند خال المؤمنين و كاتب وحى بر خود نهاد. سياست #معاويه، از طرفى با فريبكارى و ظاهرسازى و عوام فريبى همراه بود و از طرف ديگر بر پايه ترور، ايجاد وحشت و تبعيد استوار شده بود (ر. ك. معاويه و تاريخ؛ كشف الهاويه) . بر اين اساس، قيام عليه معاويه، بسيار دشوار مى‌نمود تا جايى كه هم امام حسن (ع) و هم امام حسين (ع) قيام را در زمان معاويه به مصلحت ندانستند.
#زندگانی_امام_حسين_علیه‌السلام