🌙 #آداب_مهمانی (قسمت اول)
🔹 میهمانى اقتضائاتى دارد و حضور در میهمانى مستلزم مراعات آدابى است که میهمان #ضیافت_الله نیز باید به آنها توجّه داشته باشد و آنها را مراعات کند. اکنون به برخى از ادب‌هایى که مراعات آن بر میهمان لازم است اشاره مى‌کنیم.
1⃣ ادب اقتضا مى‌کند که شخص با پیکر و جامه‌ى تمیز، آراسته و معطّر در میهمانى حاضر شود؛ لذا کسى که قصد رفتن به میهمانى دارد، پیش از عزیمت، در حمّام خود را شستشو مى‌کند، جامه‌ى تمیز و زیبایى بر تن مى‌کند، ظاهرش را مى‌آراید و خود را با عطر خوش‌بو مى‌سازد.
✔️ شخصى هم که مى‌خواهد در ضیافت الله حضور یابد، جا دارد با آب توبه روح و جان خود را از آلایش گناه و بدى پاک کند و با ورع و تقوا از آلوده شدن به زشتى‌ها، پلیدى‌ها و گناهان، وجود خویش
را محفوظ دارد و جامه‌ى اعمال صالح و خُلق حسن بپوشد و با عطر معنویّت و عرفان، روح و جان خویش را معطّر سازد.
2⃣ ادب ایجاب مى‌کند که مهمان در بدو ورود، ابتدا با صاحب‌خانه دیدار و سلام و علیکى داشته باشد، سپس به استفاده از آنچه براى پذیرایى آماده است، مشغول شود. بى‌اعتنا به صاحب‌خانه بر سر سفره نشستن و به خوردن و نوشیدن پرداختن، خلاف ادب است.
✔️ شخصى هم که در ضیافت الهى حضور مى‌یابد مى‌بایست ابتدا به صاحب‌خانه‌ى عالَم، که این میهمانى را بر پا کرده و این خوان ارزاق معنوى و مادّى را گسترده است توجّه و از او یاد کند و به یاد آورد که میهمانِ اوست و با یاد و نام او به بهره‌مندى از آنچه براى او تدارک دیده شده و مقدّر گردیده است، بپردازد.
3⃣ ادب اقتضا مى‌کند که مهمان هرجا صاحب‌خانه او را راهنمایى کرد، بنشیند و هرچه براى او تدارک دیده و به او تعارف کرد، پذیرا باشد. خلاف ادب است در حالى که میزبان از او مى‌خواهد در اتاق یا محلّ خاصّى بنشیند، او اصرار کند که من مایلم در جاى دیگر بنشینم و یا در حالى که صاحب‌خانه براى او خوراکى یا نوشیدنى خاصّى را تدارک دیده و به او تعارف مى‌کند، او بگوید من به این خوراکى یا نوشیدنى میل ندارم، فلان خوراکى یا نوشیدنى دیگر را برایم بیاورید.
✔️ شخصى هم که در ضیافت الله حضور یافته است، به اقتضاى ادب، باید همان موقعیّت و جایگاه و شرایطى را که خداوند براى او مقدّر ساخته است پذیرا بوده و به رزق خداداد و عطاى پروردگار قانع باشد و بسنده کند.
🔹 #قناعت مایه‌ى راحتى زندگى است و با قناعت، زندگى بسیار آسان است. خداوند روزى هرکس را به حدّ کفاف او مقدّر کرده است و به او مى‌رساند. قناعت به کفاف، هم زندگى را راحت مى‌کند و هم براى پرداختن به آخرت، فرصت و فراغت و توانى باقى مى‌گذارد. در حالى که زیاده‌خواهى، تنوّع‌طلبى، تجمّل‌پرستى و تشریفات‌گرایى، زندگى را تلخ و دشوار مى‌کند و سبب مى‌شود شخص تا آخرین رمق خود و تمام فرصت عمر خویش را در پى ثروت دنیا بدود و زمانى براى راحت و تفریح، فرصتى براى پرداختن به خانواده، فراغتى براى تفکّر و رشد آگاهى و وقتى براى عبادت و تعالى معنوى برایش باقى نماند. همان‌گونه که زیاده‌طلبى سبب اخراج حضرت آدم از بهشت شد، حرص و زیاده‌طلبى، همه‌ى انسان‌ها را از بهشت آسایش و کمال بیرون مى‌برد. امیرالمؤمنین علیه السلام مى‌فرمایند: اَلمُستَریحُ مِنَ النّاسِ
القانِعُ: در بین مردم، تنها شخص قانع در راحت زندگى مى‌کند. همچنین مى‌فرمایند: اَطیَبُ العَیشِ القِناعَةَ: پاک‌ترین و نیکوترین زندگى قناعت است.
🔹 هر قدر ثروت و امکانات دنیوى به دست آید، نمى‌تواند اشتهاى سیرى‌ناپذیر و بى‌نهایت طلب روح را سیر کند. روح بى‌نهایت طلب انسان تنها با رسیدن به خدا سیر مى‌شود و بس. امیرالمؤمنین علیه السلام مى‌فرمایند: اِبنَ آدَمَ اِن کُنتَ تُریدُ مِنَ الدّنیا ما یَکفیکَ فَاِنَّ اَیسَرَ ما فیها یَکفیکَ وَ اِن کُنتَ اِنَّما تُریدُ ما لا یَکفیکَ فَاِنَّ کُلَّ ما فیها لا یَکفیکَ: اى فرزند آدم! اگر از دنیا به قدر کفایتت خواهى، کمترین و سهل‌ترین چیز دنیا کفایتت مى‌کند و اگر به قدر کفایتت نخواهى، هرچه در دنیاست تو را کافى نخواهد بود. زیاده‌طلبى و عدم قناعت، آرزوهاى دور و دراز دنیوى را در پى مى‌آورد و آرزوهاى مزبور جایى براى یاد و توجّه به آخرت و معنویّت باقى نمى‌گذارد. چنانکه امیرالمؤمنین علیه السلام مى‌فرمایند: طولُ الاَمَلِ یُنسِى الآخِرَةَ: آرزوهاى دور و دراز دنیوى آخرت را به فراموشى مى‌سپارد.
ادامه دارد...
📕 مهدی طیب، شراب طهور، ص 200-199.
🆔 @OstadMahdiTayyeb
🆔 instagram.com/ahlevela
🆔 eitaa.com/ahlevela
🆔 aparat.com/ahle_vela
🆔 ble.ir/ahlevelaa
🌐 www.ahlevela.com
📢 لینک فایل صوتی
🌙 #آداب_مهمانی (قسمت اول)
🔹 میهمانى اقتضائاتى دارد و حضور در میهمانى مستلزم مراعات آدابى است که میهمان #ضیافت_الله نیز باید به آنها توجّه داشته باشد و آنها را مراعات کند. اکنون به برخى از ادب‌هایى که مراعات آن بر میهمان لازم است اشاره مى‌کنیم.
1⃣ ادب اقتضا مى‌کند که شخص با پیکر و جامه‌ى تمیز، آراسته و معطّر در میهمانى حاضر شود؛ لذا کسى که قصد رفتن به میهمانى دارد، پیش از عزیمت، در حمّام خود را شستشو مى‌کند، جامه‌ى تمیز و زیبایى بر تن مى‌کند، ظاهرش را مى‌آراید و خود را با عطر خوش‌بو مى‌سازد.
✔️ شخصى هم که مى‌خواهد در ضیافت الله حضور یابد، جا دارد با آب توبه روح و جان خود را از آلایش گناه و بدى پاک کند و با ورع و تقوا از آلوده شدن به زشتى‌ها، پلیدى‌ها و گناهان، وجود خویش
را محفوظ دارد و جامه‌ى اعمال صالح و خُلق حسن بپوشد و با عطر معنویّت و عرفان، روح و جان خویش را معطّر سازد.
2⃣ ادب ایجاب مى‌کند که مهمان در بدو ورود، ابتدا با صاحب‌خانه دیدار و سلام و علیکى داشته باشد، سپس به استفاده از آنچه براى پذیرایى آماده است، مشغول شود. بى‌اعتنا به صاحب‌خانه بر سر سفره نشستن و به خوردن و نوشیدن پرداختن، خلاف ادب است.
✔️ شخصى هم که در ضیافت الهى حضور مى‌یابد مى‌بایست ابتدا به صاحب‌خانه‌ى عالَم، که این میهمانى را بر پا کرده و این خوان ارزاق معنوى و مادّى را گسترده است توجّه و از او یاد کند و به یاد آورد که میهمانِ اوست و با یاد و نام او به بهره‌مندى از آنچه براى او تدارک دیده شده و مقدّر گردیده است، بپردازد.
3⃣ ادب اقتضا مى‌کند که مهمان هرجا صاحب‌خانه او را راهنمایى کرد، بنشیند و هرچه براى او تدارک دیده و به او تعارف کرد، پذیرا باشد. خلاف ادب است در حالى که میزبان از او مى‌خواهد در اتاق یا محلّ خاصّى بنشیند، او اصرار کند که من مایلم در جاى دیگر بنشینم و یا در حالى که صاحب‌خانه براى او خوراکى یا نوشیدنى خاصّى را تدارک دیده و به او تعارف مى‌کند، او بگوید من به این خوراکى یا نوشیدنى میل ندارم، فلان خوراکى یا نوشیدنى دیگر را برایم بیاورید.
✔️ شخصى هم که در ضیافت الله حضور یافته است، به اقتضاى ادب، باید همان موقعیّت و جایگاه و شرایطى را که خداوند براى او مقدّر ساخته است پذیرا بوده و به رزق خداداد و عطاى پروردگار قانع باشد و بسنده کند.
🔹 #قناعت مایه‌ى راحتى زندگى است و با قناعت، زندگى بسیار آسان است. خداوند روزى هرکس را به حدّ کفاف او مقدّر کرده است و به او مى‌رساند. قناعت به کفاف، هم زندگى را راحت مى‌کند و هم براى پرداختن به آخرت، فرصت و فراغت و توانى باقى مى‌گذارد. در حالى که زیاده‌خواهى، تنوّع‌طلبى، تجمّل‌پرستى و تشریفات‌گرایى، زندگى را تلخ و دشوار مى‌کند و سبب مى‌شود شخص تا آخرین رمق خود و تمام فرصت عمر خویش را در پى ثروت دنیا بدود و زمانى براى راحت و تفریح، فرصتى براى پرداختن به خانواده، فراغتى براى تفکّر و رشد آگاهى و وقتى براى عبادت و تعالى معنوى برایش باقى نماند. همان‌گونه که زیاده‌طلبى سبب اخراج حضرت آدم از بهشت شد، حرص و زیاده‌طلبى، همه‌ى انسان‌ها را از بهشت آسایش و کمال بیرون مى‌برد. امیرالمؤمنین علیه السلام مى‌فرمایند: اَلمُستَریحُ مِنَ النّاسِ
القانِعُ: در بین مردم، تنها شخص قانع در راحت زندگى مى‌کند. همچنین مى‌فرمایند: اَطیَبُ العَیشِ القِناعَةَ: پاک‌ترین و نیکوترین زندگى قناعت است.
🔹 هر قدر ثروت و امکانات دنیوى به دست آید، نمى‌تواند اشتهاى سیرى‌ناپذیر و بى‌نهایت طلب روح را سیر کند. روح بى‌نهایت طلب انسان تنها با رسیدن به خدا سیر مى‌شود و بس. امیرالمؤمنین علیه السلام مى‌فرمایند: اِبنَ آدَمَ اِن کُنتَ تُریدُ مِنَ الدّنیا ما یَکفیکَ فَاِنَّ اَیسَرَ ما فیها یَکفیکَ وَ اِن کُنتَ اِنَّما تُریدُ ما لا یَکفیکَ فَاِنَّ کُلَّ ما فیها لا یَکفیکَ: اى فرزند آدم! اگر از دنیا به قدر کفایتت خواهى، کمترین و سهل‌ترین چیز دنیا کفایتت مى‌کند و اگر به قدر کفایتت نخواهى، هرچه در دنیاست تو را کافى نخواهد بود. زیاده‌طلبى و عدم قناعت، آرزوهاى دور و دراز دنیوى را در پى مى‌آورد و آرزوهاى مزبور جایى براى یاد و توجّه به آخرت و معنویّت باقى نمى‌گذارد. چنانکه امیرالمؤمنین علیه السلام مى‌فرمایند: طولُ الاَمَلِ یُنسِى الآخِرَةَ: آرزوهاى دور و دراز دنیوى آخرت را به فراموشى مى‌سپارد.
ادامه دارد...
📕 استاد مهدی طیب، شراب طهور، ص 200-199.
📢 لینک فایل صوتی
╔═✿══🌹══✿═╗
🔗 @ahlevela
╚═✿══🌹══✿═╝