#گفت‌و‌‌گو #بخش‌سوم ✅ایکناـ در آموزه‌های اسلامی، زنان عموما نقش‌های خانوادگی بر عهده دارند و از بروز و ظهور اجتماعی نهی شده‌اند. تا جایی که در برخی روایات به ارزش زن با توجه به عدم هرگونه ملاقات با مرد نامحرم تاکید شده است. به همین دلیل سخنرانی حضرت زینب در مجلس یزید را موقعیتی خاص و استثنا می‌دانند. به نظر شما این نگاه به زنان (عدم بروز و ظهور اجتماعی) از آموزه‌های اصیل اسلامی است یا حاکی از قرائتی خاص یا دورانی خاص است؟ 🔹به نظر بنده قطعا قرائت خاص و مردانه است و خواسته‌اند این بُعد را خیلی پررنگ کنند تا منافع مردانه بیشتری تامین شود. مثلا «واضربوهن» در سوره مبارکه نساء، خیلی پررنگ شده است ولی آیات مرتبط با رفتار توام با مهربانی و ملاطفت و دوستی با زن را خیلی‌ها بلد نیستند و اصلا در وجود آن در قرآن تردید دارند. پیامبر(ص) فرمودند کامل‌ترین شما از جهت ایمان کسی است که با خانواده خودش مهربان‌تر باشد و من از همه شما نسبت به خانواده‌ام مهربان‌تر هستم؛ متاسفانه این مسائل آموزش داده نشده ولی مباحثی که قاهر بودن مردان را حفظ می‌کند همیشه مورد تاکید و تایید قرار گرفته است. الگوگیری از حضرت زینب(س) را به عاشورا منحصر نکنیم/شرط ضمن عقد حضرت زینب(س) 🔹به نظر بنده اگر نگاه درستی به کنشگری حضرت زینب(س) و حضرت فاطمه(س) داشته باشیم می‌بینیم مسئله فراتر از حوادث استثنایی است که مثلا آن حضرت در کاخ یزید تحت شرایط خاص مجبور به سخنرانی بوده است؛ چون پرسش مهم و اصلی این است که اساسا چرا حضرت زینب(س) به کربلا رفت؟ چرا در بیت خود نماند؟ چرا امام حسین(ع) حضرت رباب و زنان دیگر را با خود همراه برد؟ مگر گفته نمی‌شود بهترین محل برای زنان، ماندن در قعر خانه آنهاست. به نظر بنده رفت و آمد اجتماعی زنان امر عادی بوده است؛ در مورد حضرت زهرا(س) هم نقلی نیست که از خانه تکان نمی‌خوردند. اگر قرار بود خانه‌نشین باشند پس رفتارهای بعد از سقیفه و رفتن به منزل مردم و ماجرای روزهای متمادی به بقیع رفتن و گریه کردن، و ... چه بوده است؟ 🔹برخی می‌گویند آن حضرت هر وقت بیرون می‌رفتند کنیزان و محارمشان دور او را می‌گرفتند ولی این هم اغراق شده است، آن حضرت هنگام رفتن بقیع دست امام حسین(ع) وامام حسن(ع) را می‌گرفتند و می‌بردند. بعلاوه، مگر آن زنان که دور حضرت را می‌گرفتند، مومنه نبودند؟ آنها در معرض باشند تا حضرت زهرا پنهان شوند؟ این که صحیح نیست. 🔹بسیاری از این برداشت‌های غلط علیه زنان از دوره خلیفه دوم شکل گرفت زیرا به شدت زن‌ستیز بود و دشمنی می‌کرد. متاسفانه این مسائل در آثار اهل سنت زیاد شد و از طریق روایات منتقله به کتب شیعه هم راه یافت و فربه شد. مانند روایت عکاشه، یکی از این منقولات است که هیچ مبنایی ندارد. همان نقلی که گفته شده پیامبر(ص) در روزهای آخر حیات خود مردم را جمع کردند تا حلالیت بطلبند و فردی از جمعیت بلند شد و گفت شما یک روز در یکی از جنگ‌ها بدون آنکه متوجه باشید شلاق بر شکم من زدید و من امروز می‌خواهم جبران کنم و ادامه ماجرا، که حقیر در یک مقاله بدان پرداخته ام و موجود است. ✅ایکناـ برخی معتقدند فقه ما مردانه است چون مراجع و فقها مرد هستند و از مسائل زنان دورند و نگاه به زن نگاهی سنتی و در چارچوب خانه یعنی فرزندآوری و شوهرداری است. شما با این نکته موافق هستید؟ 🔹در فقه هم می‌بینیم از برخی روایات، فتواهایی مطرح می‌شود، یعنی امر مباحی، مستحب می‌شود و مستحبی، مکروه و برعکس که خیلی مهم و اثرگذار هم هست. در مسائل خاص زنان، گاهی احکامی می‌بینیم که هیچ تناسبی با روحیات و جسم زن ندارد و حتی رعایت آن باعث آسیب رساندن به آنان می‌شود. نمونه‌هایی از این احکام را می‌توان در مقطع بعد از زایمان مشاهده کنیم که تناسبی با روح و روان زن ندارد و برخی روان‌شناسان متدین و مؤمن هم خطر رعایت این احکام (انواع استحاضه) را به نحوی که الان وجود دارد، گوشزد می‌کنند. 28بهمن 1400 https://eitaa.com/akhavanmoghadam 🌹🌹🌹