🌹کرامت واقعی از دیدگاه حدیث و آیات قرآن چیست؟🌹 از امیرالمؤمنین علی علیه السَّلام در نهج البلاغه آمده است: ای پرستش کننده درست بنگر! به آنچه که قرآن از صفات خدا بیان می دارد، اعتماد کن و از نور هدایت اش بهره گیر، و آنچه را که شیطان تو را به دانستن آن کنجکاو می کند و کتاب خدا بر تو واجب نکرده و در سنت پیامبر (ص) و امامان سلام اللّه علیها نیامده رها کن و علم آن به خدا واگذار که این نهایت حق پروردگار بر توست. آنان که در علم دین استوارند، خداوند آنان را در فرو رفتن در آنچه که بر ایشان پوشیده است و تفسیر آن را نمی‌دانند و از فرورفتن در اسرار نهان بی نیاز ساخته است، و رَاسخُون در علم آنان هستند که در تعمق در آنچه خداوند واجب شان نساخته دوری کرده اند. 🆔 @akhlaghmarefat داستان‌ها و پندهای اخلاقی

گاهی شیطان سعی دارد با چیزهای خارق العاده که نه در قرآن به عنوان فضیلت ذکر شده و نه اهل بیت علیهم السَّلام آن حالات بر خود ذکر کرده اند، برخی افراد جاهل را به سوی آن افراد (که ادعای داشتن کرامت می کنند) سوق دهد و گاهی از نادانی، آنها را کرامت تصور می کنند، در حالی که تعریف کرامت امر دیگری است. مثال می گویند فلانی هنگامی که به درب منزل خود می‌رسید درب بر روی او باز می شد! در این امر دقت کنیم در کجای قرآن و حدیث آمده است که کسی که به منزل خود رود، اگر متقی و پرهیزکار باشد درب‌ بر روی او خودبخود گشوده می شود و آن نشانِ فضل اوست و نوعی کرامت یا کریم داشتن او نزد خداوند است؟ اگر چنین باشد یک مرتاض هندی هم چنین قدرتی دارد، پس او را صاحب کرامت بنامیم؟ پس وقتی یک مرتاض هندی هم که کافر است چنین قدرتی دارد، قطعاً شیطان در این دو امر می تواند برای فریفتن جاهل بطور مشترک ظاهر شود. برای تبیین حدیث فوق به شرح آیه ای از قرآن می پردازیم که حق تعالی می فرماید: أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُسَبِّحُ لَهُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالطَّيْرُ صَافَّاتٍ كُلٌّ قَدْ عَلِمَ صَلَاتَهُ وَتَسْبِيحَهُ ۗ (۴۱_نور) پس کتاب خدا، فهم صَلاة حیوانات را بر همه ما ناآشنا قرار داده است و نفرموده برخی از شما نمی فهمید، بلکه می فرماید: تسبیح آنان بر همه شما پوشیده و نهان است و نمی فهمید و فقط خداوند است که به آن علم دارد. وَ إِنْ مِنْ شَيْ‏ءٍ إِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لكِنْ لا تَفْقَهُونَ تَسْبِيحَهُمْ (۴۴_اسراء) اگر حق تعالی برخی را می فرمود یعنی اشکال از شماست، بروید و خود را اصلاح کنید تا مانند آن برخی شوید که نماز و صَلاة پرندگان را می فهمند و می بینند و می شنوند. حال کسی یا بر خود او ظاهر شود و ادعا کند، یا دیگران در حق او ادعا کنند که فلان عالم هنگام ظهر ذکر پرندگان می شنید و می فهمید؛ پس طبق حدیث مولا امیرالمؤمنین این شیطان است که ما را به کنجکاوی وا می دارد در امری که خدا ما را برای دانستن آن واجب نکرده است، کنجکاوی کنیم. رَبِّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ أَنْ أَسْئَلَكَ ما لَيْسَ لِي بِهِ عِلْمٌ، پس هرگز اسم این امر را نمی توان کرامت گذاشت. کرامات آن است که مثال گویند فلان عالم، زن بداخلاق و بددهنی داشت ولی با او مهربان بود و با او صبر می کرد و ملاطفت می نمود، چون این نشانه کریم بودن اوست و شیطان که دشمن انسان است هرگز چنین هدیه ای به انسان نمی بخشد، یا گویند فلان انسان بیسواد آیات قرآن را می دید می شناخت. بسیاری از افراد مؤمن و جاهل زمانی که سمت عالِمی می روند به جای این که به علم و دانش او از قرآن و حکمت و حدیث اهمیت دهند و به آنچه می توانند از او برای سعادت خود فراگیرند، به دنبال کارهای خارق‌ العاده ای از او می گردند تا او را به عنوان یک ولی خدا بپذیرند. به فرض هم آن عالِم ذکر و تسبیح پرندگان بشنود و به من نوعی یاد بدهد، چه سودی در هدایت و توحید من جز گمراهی من دارد؟! کسانی که با معیار کرامت با جهل به تعریف کرامت در جستجوی اولیاءالله هستند فرجام شان چون جاهلانِ قوم موسی نبی می شود که با شنیدن صدای عجیب از دهان گوساله مشرک شدند و به سامری ایمان آوردند. "إِنَّمَا بُعِثْتُ لِأُتَمِّمَ مَکَارِمَ الْأَخْلَاقِ" یعنی من نیامده‌ام با کتاب خدا به شما بگویم، دزدی و زنا نکنید، دروغ نگویید، با والدین خود مهربان باشید و... این‌ها را پیامبران پیش از من نیز گفته بودند، من آمده‌ام تا برتر و کامل‌تر از این‌ها با شما سخن بگویم و راه توحید و معرفت را به شما نشان دهم. 🆔 @akhlaghmarefat داستان‌ها و پندهای اخلاقی

🌹مَکَارِمَ الْأَخْلَاقِ چیست؟🌹 مکارم‌ اخلاق تمام کارهایی است که یک انسان خالصانه و به دور از سرسوزنی نفس و برای رضای خداوند انجام می‌دهد که شامل کارهای اخلاقی بسیار بزرگ می‌شود. وَإِنَّكَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِيم (۴_قلم) خداوند متعال در آیه فوق به نبی مکرم اسلام (ص) نفرموده است: تو دارای اخلاق زیبا و جمیل هستی! بلکه فرموده تو به اخلاق عظیم آراسته‌ای. یعنی دارای مکارم اخلاقی و اخلاق‌های وزین و سنگین می‌باشی که هر کسی نمی‌تواند آن را داشته باشد. 🆔 @akhlaghmarefat داستان‌ها و پندهای اخلاقی

هر کسی نمی‌تواند در راهِ من بدون این‌ که خطایی کرده باشد برای من بر بدن و لباس اش فضله گوسفند بریزند و برخیزد و لباس خود پاک کند و برای طلبِ هدایت او سریع به کنار خانه‌ی کعبه رود و دست بر دعا بردارد و وقتی فاعل آن فعلِ بد را ندید، نه تنها از او کینه‌ای به دل نگیرد بلکه دنبال او باشد که ببیند مبادا‌! اتفاق بدی برای او نیفتاده باشد. حضرت علی علیه السَّلام می‌فرمایند: کسی که کرامت انسانی خویش را بیابد، لذات نفس را در خود خرد و کوچک می‌کند. امام سجاد علیه السَّلام می‌فرمایند: آن کس که به مقام کرامت نفس نائل آمد و بزرگواری خویش را دید، دنیا و شئون مادی در نظرش پست و ناچیز می‌شود. واژه کرامت به تنهایی در حق عرفا و اولیاء الله معنا ندارد، بلکه باید به آن واژه اخلاق نیز افزوده و به عنوان کرامت اخلاقی ذکر شود که حتماً باید حکمت و پندی برای دیگران در آن نهفته باشد و صرفاً جنبه خارق العاده و بدون پند و غیر منطبق با قرآن نباشد. به نمونه ای از کرامت اخلاقی که منطبق با قرآن است اشاره می کنیم: آیت الله شاه آبادی (ره) پیرمردی بودند که نمی توانستند سریع قدم بردارند، روزی به خزینه حمام رفتند، در حال پایین رفتن از پله ها بودند که سرهنگی به آن بزرگوار اهانت می کند و باعث تمسخر او در نزد برخی سفهاء شبیه خودش می گردد. آن بزرگوار سکوت می کنند، دقایقی بعد آن سرهنگ در بیرون حمام بی دلیل زمین می خورد و می میرد. آیت الله بر جسد او گریه می کنند و می گویند: کاش من در برابر اهانت او جوابش می دادم تا خداوند از سکوت من به خشم نمی آمد و از او انتقام نمی گرفت. در این نقل قول سه اصل مهم هست: نخست تطبیق آن با قرآن (وَإِذَا مَرُّوا بِاللَّغْوِ مَرُّوا كِرَامًا) که ایشان طبق قرآن سکوت نموده و با کرامت و بزرگواری از کنار آن اهانت رد شده بودند. دوم این که حدیث نبوی (ص) می فرماید: «ای بنده در برابر ظلمی که به تو می شود انتقام مگیر که من به انتقام حق تو، از تو سزاوارترم» که این حدیث در حق آن سرهنگ محقق می شود. و سوم آن که کسی که این کرامت اخلاقی را می شنود درس می گیرد که به قدرت قرآن و حدیث باور کند. 🆔 @akhlaghmarefat داستان‌ها و پندهای اخلاقی

پس اگر کرامت را به معنای برخی کارهای خارق العاده و غیر ضروری بگیریم تصور کنید بگویند فلان عارف در نماز صبح فرشتگان را می دید، این نقل برابر با حدیث است و صحیح می باشد، چون نبی مکرم اسلام (ص) می فرمایند: اگر هوای نفس را انسان از خود دور کند همانا فرشتگان را هم به چشم می بیند. ما در این نقل قول به صحت حدیث اکتفاء کرده و حتی به اعتبار قرآنی آن رجوع نمی کنیم. حال سؤال اینجاست کسی که فرشتگان به چشم ببیند و به دیگران بگوید، طبق حدیث امام صادق علیه السَّلام اسرار الهی را فاش کرده است، چون دیدن فرشتگان با چشم نه تنها ضرورتی برای مؤمنان نیست و درسی اخلاقی بر ما ندارد، بلکه از سوی دیگر طبق حدیث حضرت علی (ع) در نهج البلاغه باعث می شود دیگر مؤمنان در زمان عبادت به جای تمرکز برای اُنس با خدا، دچار هوای نفس شده و هدف از عبادت شان را دیدن فرشته قرار دهند و در این حالت نه تنها ماهیت خاص عبادت شان و کسب رضایت الهی در عبادت از آنان سلب می گردد بلکه باعث می شود کسی که فرشته را در آسمان ندید، بر عبادت و صحت طریق خود و بر نفس خود دچار شک و چه بسا نوعی یأس از نفس نماید. پس بالاترین بخشیدن کرامت به کسی، بخشیدن و تعلیم مفاهیم قرآن کریم است. چنانچه کرامت خدا در حق یوسف نبی برای او در بین قوم مصر یاد دادن تأویل و تعبیر خواب بود. وَكَذَلِكَ يَجْتَبِيكَ رَبُّكَ وَيُعَلِّمُكَ مِن تَأْوِيلِ الْأَحَادِيثِ وَيُتِمُّ نِعْمَتَهُ عَلَيْكَ وَعَلَى آلِ يَعْقُوبَ كَمَا أَتَمَّهَا عَلَىٰ أَبَوَيْكَ مِن قَبْلُ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْحَاقَ إِنَّ رَبَّكَ عَلِيمٌ حَكِيمٌ (۶_یوسف) ﺑﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﻧﺎی ﻛﺎﺭﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ و با اعطای این کرامت بود که خداوند حضرت یوسف (ع) را عزیز مصر کرد، که اگر خداوند کرامت تعبیر و تأویل خواب به او نبخشیده بود، عزیز مصر نمی شد. مراد خدا از اعطایِ این کرامت به حضرت یوسف (ع) چه بود؟ عنایت داشته باشیم خداوند تبارک و تعالی این کرامت عظیم را به یوسف نبی بخشید تا مردم مصر را از گرسنگی نجات دهد و با این کار عزیزی خود به مردم مصر ثابت نموده و آنان را یکتاپرست کند. پس هیچ کرامتی از سوی خدا در حق بندگان خاص اش بدون حکمت و سرانجامِ توحیدی نیست. چنانچه حضرت یوسف (ع) جز در زندان ادعای این علم ننمود و آن را بروز نداد، چون اراده خدا بر آن بود از آن طریق آوازه او به گوش پادشاه رسد. در معراج السعاده از نبی مکرم اسلام (ص) در حق صاحبان کرامت آمده است: خوشا به حال بنده‌ای که گمنام باشد، فقط خداوند او را بشناسد و در بین مردم معروف نباشد. چنین اشخاص چراغ راه هدایت و سرچشمه‌ علم و حکمت‌اند. فتنه ظالمان به دست ایشان آشکار می‌شود، نه فاش‌کننده اسرارند و نه بردارنده پرده از کار، از ریا و خودنمایی مهجورند. 🆔 @akhlaghmarefat داستان‌ها و پندهای اخلاقی

#یک_آیه_یک_تفسیر ۲۹ وَ جاءَ مِنْ أَقْصَا الْمَدِينَةِ رَجُلٌ يَسْعى‏ قالَ يا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلِينَ (۲۰_یس) اتَّبِعُوا مَنْ لا يَسْئَلُكُمْ أَجْراً وَ هُمْ مُهْتَدُونَ (۲۱_یس) در تفسیر این آیات در تحف العقول از امام صادق علیه السَّلام آمده است: آن گاه که امام مشخصات شیعیان راستین را بر پسر جُنْدب برشمرد، در این مشخصات من جمله صاحب سخاوت و بخشش بودن به برادران، نداشتن طمع دنیا، داشتن مناعت طبع و مراقبت از نماز ظهر و... را جمع و به او اعلام فرمود. پسر جندب پرسید: یا بن رسول الله! این شیعیان را کجا پیدا کنم؟ 🆔 @akhlaghmarefat داستان‌ها و پندهای اخلاقی

امام فرمودند: سر کوه‌ها و گوشه کنار شهرها هنگامی که به شهری رسیدی سراغ کسانی بگیر که نه مردم با آنان معاشرت می‌کنند و نه آنان با مردم معاشرت دارند، چنانچه حبیب نجار در گوشه شهر (انطاکیه) زندگی می‌کرد و هیچ کس او را نمی‌شناخت و برای هدایت قوم در لحظه‌ای در شهر ظاهر شد و از پیامبر خود دفاع کرد و پس از آن که در آن لحظه شناخته شد، دیگر عمری به دنیا نداشت و با کشته شدن اش برای همیشه از میان مردم رفت. عنایت کنیم مشابه آیه فوق در سوره قصص در شرح حال مؤمن آل فرعون هم به همین سیاق ذکر شده است. حضرت علی (ع) در نهج البلاغه می‌فرمایند: «این روزگاری است که جز مؤمن بی نام و نشان از آن رهایی نیابد و اگر در میان مردم باشد او را نمی شناسند و اگر میان مردم نباشد کسی سراغ او را نمی گیرد. آن ها چراغ هدایت و نشانه های رستگاری اند، نه فتنه انگیزند و نه اهل فساد و نه سخنان دیگران و زشتی این و آن به مردم رسانند. خداوند درهای رحمت را به روی آنان باز کرده و سختی عذاب خویش را از آنان گرفته است. ای مردم بزودی زمانی بر شما خواهد رسید که اسلام چون ظرف واژگون شده، آنچه در آن است ریخته می شود.» فراموش نکنیم داشتن شهرت و آوازه بر یک عالم در زمان حیات اش هرگز یک امتیاز منفی محسوب نمی شود و بسی اولیاء الله که شاید صاحب آوازه هم بشوند ولی آنان در نفس شان از آن دورند و به همین دلیل حضرت علی (ع) در نهج البلاغه فرمودند: این روزگاری است که جز مؤمن بی نام و نشان رهایی نیابد و خلاص نشود. حال ممکن است به کسی از اولیاء الله چنین کرامتی از سوی خدا در حد جزئی بخشیده شده باشد؛ سؤال اینجاست که حکمت و نتیجه این کرامت، مشهور و پر آوازه شدن آن عارف در نزد مردم دنیاست؟ دنیایی که نزد خدا ارزش و بهایی ندارد بنده ای از بندگان نیک اش را در دنیا آوازه دهد؟ چه سود آن بنده و چه سود خدا را رسد؟ پس اگر خداوند کرامتی به بنده ای عنایت کند و ببخشد، فرجام آن به نفع توحید و برای تبلیغ توحید در بین خلق منجر می شود. حال کسی که می گوید: وقتی وارد منزل می گشت درب خانه گشوده می شد، پس آن را کرامتی بر او محسوب کنند، و اگر این کرامت را اراده خدا بر حق مؤمن بدانیم، این عزت دنیوی آن مؤمن جز تهدید آخرت او و جز رنجی که در دنیا از مشهور شدن می کشد، چه چیزی عائد او می کند؟ و فرجام این کرامت آموزش چه حکمتی از سوی خدا بر خلایق اوست؟ 🆔 @akhlaghmarefat داستان‌ها و پندهای اخلاقی

پس چگونه ادعا می کنیم خداوند به بنده ای کرامتی بخشیده، ولی آن کرامت تأثیری در هدایت مردم ندارد و تنها اسمی از او بعد از مرگ اش به یادگار مانده است که اگر قرار باشد در کرامتی از کسی علمی یا طریقی بر دیگران باقی نماند که بهره بَرند، مانند مرحوم کلینی (ره) مؤلف کتاب الکافی، هزاران اسم از عارفان در تاریخ اسلام با هزاران کرامت های این چنینی مانند باز شدن درب، حرکت عصا و... باقی بماند، خدا را از این کار در بخشش کرامت چه سودی بر خلایق اوست؟ مگر حق تعالی کار باطلی می کند؟ پس اگر بر کسی کرامت علم تعبیر خواب عنایت شده باشد، برای آن است که برخی یاران خاص خدا را که در اطراف او هستند با تعبیر خواب شان یاری کند و با بزرگداشتن آنان و یاری شان، آنان را در یاری اسلام یاری دهد. عنایت داشته باشیم تکیه نکردن به خواب دیدن و کرامات به معنای تکذیب آن نیست، بلکه به خاطر آغشته بودن آن ها (خواب ها و کرامات) به رحمان یا شیطان در این دو مقوله و متشابه بودن امر است که هرگز قابل تفکیک نیستند که امر متشابه به آن می گویند. تصور کنید در خودروی خود در جاده می روید، بوی سوختگی لاستیک احساس می کنید، امر اینجا متشابه است. یک بوی سوختگی که می تواند هم از بیرون و سوختن تایر باشد و هم می تواند از خودروی خودتان باشد. شما کرامت را هم شنیدید، باید بدانید آنچه نقل می کنند هم می تواند از شیطان باشد، هم از رحمان. پس چون قدرت تشخیص متشابه نداریم باید از ریشه همه را رها کنیم تا گمراه نشویم. شیطان همیشه انسان ها را یا از متشابهات گمراه و اغفال می کند یا از امانی... وقتی در حدیث است اکثر اهل بهشت، از ابلهان هستند، منظور کسانی اند که در اموری که علم نداشته اند، دقت و تمرکز نکرده و رهایش ساخته اند. نکته بسیار مهم دیگر آن که شیطان از طریق همین کرامات مجازی، برخی مؤمنین را اغفال و طالب می کند. تصور کنید یک نفر از قرآن هزار حکمت ناگشوده بر مردم باز کند شاید کسی نپرسد باز هم بگو. ولی کسی از راه برسد و به ما بگوید: «ناهار نیمرو خورده ای، دیگر نخور...» همین جمله او ما را کافی است او را صاحب علم غیب و علم کثیر بدانیم و دیگر رهایش نکنیم و برای روز مبادایمان در دنیا حفظش کنیم تا در زمان اضطرارمان از غیب بر ما افشاگری کند و بدتر از همه این که همین فرد را که دانسته ما ناهار نیمرو خورده ایم، به عنوان افضل العلماء باور می کنیم و مابقی سخنان دروغ او را بی چون و چرا می پذیریم و اگر کسی او را قبول نکند آن فرد را دشمن خدا می دانیم. 🆔 @akhlaghmarefat داستان‌ها و پندهای اخلاقی

🌹چرا امام حسن علیه السَّلام را کریم اهل بیت می نامند؟🌹 اگر کرامت را به معنای کارهای خارق العاده بگیریم، پس امام حسن علیه السَّلام را که کریم اهل بیت می نامند باید به خاطر کارهای خارق العاده اش چنین لقبی نامیده باشند؟ در حالی که کرامت اخلاقی آن حضرت چنان است که وقتی همسرش جَعْده بر او زهر داد پشیمان شد و از مرگ ترسید. حضرت برای آن که همسرش را کسی دستگیر و آزارش ندهد در آن حال به او گفت: از اینجا فرار کن نمی خواهم کسی تو را آزار دهد. در حالی که خداوند در کلام وحی می فرماید: إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّـهِ أَتْقاكُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ (۱۳_حجرات) از امام صادق علیه السَّلام در اصول کافى، ج۱، ص۳۹ آمده است: "علماء وارثان پيامبرانند؛ زيرا پيامبران درهم و دينار به ارث نگذاشتند، بلكه احاديثى از خويش بر جاى نهادند. پس، هركس چيزى از اين احاديث را بياموزد، بهره‌اى فراوان برده است. 🆔 @akhlaghmarefat داستان‌ها و پندهای اخلاقی

بنابراين، بنگريد كه دانش خود را از چه كسى فرا مى‌گيريد، زیرا در خاندان ما اهل بیت علیهم السَّلام در هر عصر، جانشینان عادلى هستند که تغییر دادن غالیان و بخود بستگى خرابکاران و بد معنى کردن نادانان را از دین برمى‏دارند. حال سؤالی در اینجا مطرح می شود که اگر اصل وجود کرامت را نپذیریم، چگونه می توانیم بگوییم کرامت، شیطانی یا رحمانی است؟ برای پاسخ به این سوال به آیات قرآن مراجعه می کنیم: قَالَ عِفْرِيتٌ مِّنَ الْجِنِّ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَن تَقُومَ مِن مَّقَامِكَ وَإِنِّي عَلَيْهِ لَقَوِيٌّ أَمِينٌ (۳۹- نمل) عنایت داشته باشیم تخت سلیمان را اجنه ای هم می توانست بیاورد، پس سلیمان می دانست کرامت به دست جن حرام است، لذا از او نخواست و از آصف ابن برخیا تقاضا کرد تا تخت را بیاورد، پس کرامت هم می تواند شیطانی باشد. یوسف نبی علیه السَّلام چون علم تعبیر خواب داشت، بر خلاف معبّرین، برای او "أضْغَاث أحلَامُ" معنایی نداشت. آیا اگر ما یوسف پیامبر می‌شدیم می توانستیم بدانیم کرامت چیست؟ چنانچه فقط او می دانست خواب ها چه تعبیری دارند، پس "أضْغَاث أحلَامُ" برای ماست که علم تأویل رؤیا نداریم، نه برای یوسف نبی آمده است. روزی مردی را موشی در خمره بزرگ روغن افتاد. از امام صادق علیه السَّلام سؤال کرد: حکم چیست؟ امام فرمودند: همه خمره نجس است و باید دور بریزی. مرد گفت: آیا این انصاف است و اسراف نیست به خاطر موش کوچکی، خمره ای بزرگ از روغن حیوانی دور بریزم؟ یابن رسول اللّه شما فتوا دادی و من عقل کردم. فتوای شما از انصاف نبوده و از اسراف بوده است. پس به فتوای خود این جا عمل می کنم. علت این که می گویند به خواب و مکاشفات و کراماتی که می بینید یا می خوانید و می شنوید بهاء ندهید، برای آن است که در چیزی که شیطان بنابر اراده الهی برای ایجاد شبهه قدرت نفوذ و میدان داری دارد، کل خواب و کرامت و مکاشفه را می تواند مصداق "أضْغَاث أحلَامُ" نجس کند. چنانچه حق تعالی در حق "أضْغَاث أحلَامُ" می فرماید: به کل کنار بگذار که تعبیری ندارد، یعنی شیطان در آن وارد شده است. این آیه هرچند از زبان معبران است ولی حقیقت آن مورد تأیید قرآن است. عنایت کنیم با توجه به مطالب فوق، نویسنده این پست هرگز منکر اصل کرامت نیست، بلکه بیانگر و تبیین کننده آن هستیم. کرامات هم نوعِ شیطانی دارند که تشخیص آن ها در توانِ ما نیست، پس نباید بر خود تکیه یا به فرمایش مولایمان علی علیه السَّلام کنجکاوی کنیم و یا کرامت را دلیل بر عارف بودن کسی بدانیم و دنبال کرامات کسی برای شناخت او بگردیم. پایان بحث مدد الهی برای اثبات ادعا، به حدیثی از مولای متقیان در نهج البلاغه رجوع می کنیم. حضرت می فرمایند: سوگند به خدا اگر بخواهم می توانم هر کدام از شما را از آغاز و پایانش و از تمام شئون زندگی اش آگاه سازم. اما از آن می ترسم که با این گونه خبرها نسبت به رسول خدا کافر شوید. آگاه باشید من این اسرار گرانبها را تنها به یاران راز دار و مورد اطمینان خود می سپارم. نبی مکرم اسلام (ص) همه اطلاعات را به من سپرده است و از محل هلاکت آن کس که هلاک می شود و جای نجات کسی که نجات می یابد و پایان این حکومت همه را به من خبر داده است و مرا آگاه کرده است. هیچ حادثه ای بر من نگذشت جز آن که در گوش ام نجوا کرد و مرا مطلع ساخت. 🆔 @akhlaghmarefat داستان‌ها و پندهای اخلاقی

در حدیث فوق چند نکته بسیار مهم قابل تامل و تطبیق است: ۱) حضرت علی (ع) اسراری که در مورد مرگ کسی می دانست به هیچ کس جز معدودی اطرافیان رازدارش نمی سپرد و اگر نیازش بود می گفت و قطعاً آن ها این راز را حفظ می کردند. چنانچه بر میثم تمار و قنبر زمان و چگونگی مرگ شان گفته بود که تا زمان مرگ شان به کسی از آن خبر نداده و فاش اش نکرده بودند. پس وقتی در کرامت کسی می خوانیم فلان فرد مرگ کسی را قبل از مرگ دانسته بود و این کرامت را ما اکنون می خوانیم، آن فرد چرا از مولای متقیان خود تبعیت ننموده و این راز را حفظ نکرده بود؟ ۲) وقتی حضرت می فرمایند: هیچ حادثه ای بر من نگذشت جز آن که پیامبر (ص) در گوش ام نجوا کرد و مرا مطلع ساخت، یعنی تمام این ها اراده حق تعالی در آن لحظه بوده، چون اگر قرار بود نبی مکرم اسلام (ص) تمام حوادث پیش آمده را ریز به ریز بر مولای متقیان بگوید، تصور کنید چه اندازه زمان می برد؟ و این عنایت خدا بر حضرت علی (ع) به خاطر دست مبارک نبی مکرم اسلام (ص) بود که بر سینه آن حضرت گذاشت و از خدا خواست تمام علوم آن حضرت به صورت نور حکمت بر قلب آن امام وارد شود. ۳) علت این که حضرت علی (ع) مستقیم به این نعمت خدا در حق خود اشاره نمی فرماید برای آن است که می خواهد حرمت و جایگاه کرامت نبی مکرم اسلام را در دید عوام حفظ کند و با نشان دادن این کرامات چنانچه خود حضرت اشاره دارند، جایگاه علم و بزرگی خود در نزد مسلمانان از نبی مکرم اسلام بالاتر نبرند و تصریح می فرمایند که از کافر شدن مردم بر نبی مکرم اسلام (ص) ترس دارند. پس تبعیت از سنت، پشت سر رفتن مرید بر پشت مولای خود است و اگر در این راه جلوتر از مراد خود بیفتد از سنت نبوی خارج گردیده است؛ چرا که رابطه حضرت علی (ع) با نبی مکرم اسلام رابطه شاگرد و استاد نبود، یعنی اگر در مسیر معرفت شاگرد از استاد جلوتر بزند اشکالی ندارد ولی در مسیر معرفت راستین رابطه بین حضرت علی (ع) و نبی مکرم اسلام رابطه امام و پیامبر است و نبی مکرم اسلام (ص)، نبی حضرت علی هم محسوب می شود. پس اگر با نشان دادن کرامات خاص از نبی جلو بزند، به نوعی مقام اصطفای الهی بر نبی مکرم اسلام (ص) را کافر شده است. ۴) پس در مقیاس بعدی اگر به فرض عارفی کرامتی از خود نشان بدهد که اهل بیت سلام الله علیه از خود آن کرامت را نشان نداده اند، در چشم مردم از اهل بیت بالاتر زده است و قطعاً این امری شیطانی است. مثال کسی که در کرامتی با دست زدن به سنگی، آن را به گلابی تبدیل کند، از حضرت علی (ع) جلوتر رفته و برخی عوام جاهل اگر حضرت علی (ع) را کنار گذاشتند و مرید این عارف شدند، چون کرامتی در او دیدند که در حضرت علی (ع) ندیده اند، این فرد سبب گمراهی آنان از مسیر اهل بیت علیهم السَّلام شده و در دو دنیا طبق قرآن ضامن قطعی است. در حدیث دیگری آن حضرت در نهج البلاغه می فرمایند: آگاه باشید! کسی با داشتن قرآن نیازی ندارد و بدون قرآن بی نیاز نخواهد شد. پس درمان خود را از قرآن کریم بخواهید و در سختی ها از قرآن یاری بطلبید که در قرآن درمان بزرگ ترین بیماری ها (کفر و نفاق و گمراهی) است و با دوستی قرآن به خدا روی آورید و خواسته های خود از خدا بخواهید. (دنبال فرد صاحب کرامتی برای تعلیم یا رفع مشکل با وجود قرآن کریم در دسترس تان نروید) و به وسیله قرآن از خلق خدا چیزی نخواهید، زیرا برای تقرب بندگان به خدا وسیله ای فراتر از قرآن وجود ندارد. آگاه باشید! شفاعت قرآن پذیرفته و سخن اش تصدیق می گردد. آن کس که در قیامت قرآن شفاعت اش کند بخشیده می شود و هرکس که قرآن از او شاکی باشد محکوم است؛ پس به شمار عمل کنندگان به قرآن وارد شوید. از قرآن پیروی کنید و خدا را بشناسید و خود را با قرآن اندرز دهید و رأی و نظر خود را (در باب کرامت) برابر قرآن متهم کنید و صحت و سقم خواسته های خود را با قرآن بسنجید، پس کرامت راستین آن است هر کلام یا حرکت یا هر اثر یک عارف باید ما را باذن الله به معرفت قرآن کریم نزدیک تر سازد. 🆔 @akhlaghmarefat داستان‌ها و پندهای اخلاقی