توی درک بعضی مفاهیم دچار مشکل شدم. دقیقا زمانی که داشتم توی تاریکی غرق میشدم پیش تراپیست نرفتم و نمیدونم که اون احساس غم عمیق و تمایلم به پایان دادن همه چیز به معنی افسردگی بود یا نه. ولی میدونم که الان ازش گذشتم، حداقل اونقدری که بپذیرم شاید خیلی چیزهای تاریکی توی وجودم باشه ولی احتمالا هنوز میخوام که زندگی کنم. بعد از اون دوره ی سیاه، امروز دقیقا ساعت ۹:۲۲ شب وقتی داشتم میومدم سمت خونه، سکویی رو دیدم که اکثرا روش بند کفشم رو میبندم و توجهم به خونی که ریخته بود جلب شد. کنارش هم یه تیکه شیشه بود. لزوما سناریوی خودکشی ای که توی ذهنم اومد درست نیست ولی من رو پرت کرد دقیقا به همون دوره ی تاریک و تهی. اگر اون روز کم میاوردم شاید امروز این قطره های خون برای من بود، دقیقا متعلق به ''من''.

پیوست؛

مثلا ازم بپرس این روزام رو چطور میبینم؟ یا نظرم درباره ی نیمه ی تاریک وجود آدما چیه؟ یا بنظرم احساسات آدمها چطور شکل میگیره. از صحبت ها و سوالای معمولی خسته شدم.

اون چه چیزیه که وقتی از ینفر میبینش باعث میشه بگی این آدم دقیقا همونیه که میخوام؟ https://daigo.ir/secret/278221853

مثل نهنگ ها هر کسی یه فرکانسی داره اگر فرد هم فرکانسش اونو ببینه براحتی میتونه باهاش ارتباط بگیره حس میکنم اگر به خط قرمز های من پایبندی داشته باشه و از لحاظ فکری مشابه یا بهتر از من باشه میتونم بهش بگم آره خوشبختم تو باعث میشی که قلبم گرم شه

و اینکه اون افرادی که خاطراتی که باهات دارن رو با جزئیات به خاطر می‌سپارن و سعی میکنن چیزهایی که تورو به خاطرشون میاره رو نگه دارن خیلی خاص و دوست داشتنی به نظر میرسن توجه فکرکنم وجه اشتراکی باشه که هممون تو کلاممون به کار بردیم اکثرمون طالب توجه های کوچیکی هستیم که گاهی ممکنه متوجهشون هم نشیم یکی از دلگرم کننده ترین توجه ها صبر کردنه بنظرم ولو اینکه طرف وقتی داری بند کتونی ات رو میبندی برات صبرکنه باعث پرواز پروانه های آبی تو دلت میشه:)