کجاست جایِ رسیدن و پهن کردنِ یک فرش و بی خیال نشستن... #سهراب_سپهری #ورق_روشن_وقت @alachigh90

آسمان فرصت پرواز بلندی است ولی... #فریدون_مشیری #تک_بیت @alachigh90

تو همان هوای دل‌انگیز صبحی که به خاطرش پنجره را باز گذاشته ام... #محمد_شیرین‌زاده #صبح_بخیر @alachigh90

اگر نیایی باران هم از کنار ما با لکنت می‌گذرد جمعه‌های بی‌روزن و پنجره قد می‌کشند در نگاه سبز تمام پنجشنبه‌ها و کسی سراغ از ستاره و سیب و سلام نمی‌گیرد... #دلنوشت @alachigh90

بی‌خوابی‌ها شبیه هم نیستند؛ باری آدميزاد از شدّت خستگی خوابش نمی‌برد، باری به علت افکار بد، باری از شادی و باری از ترس... #نادر_ابراهیمی بر جاده‌های آبی سرخ @alachigh90

محبوب من! جز تو، تمام جهان از حوصله‌ی من خارج است. #محمد_صالح‌علاء #صبح_بخیر @alachigh90

بی عشق سر مکن... #خط_قلم @alachigh90

هر چه گشتم در بساطم شعر نیست ساده‌تر می‌گویم امشب شب بخیر #ادریس_عاملی #شب_بخیر @alachigh90

دلم برای عصرهایی تنگ شده که می‌شد هوایت را با یک فنجان شعر نوشید و در برگ‌ریزان پاییز سبز شد و سبز شد و سبز شد... #بلوط @alachigh90

دلبری کردن همیشه کار انسان‌ها که نیست گاه گاهی استکانی چای هم دل می برد… #تک_بیت @alachigh90

بايد به اين جدايى پيوسته خو كنم عطرت كه مى‌وزد فقط از دور بو كنم یک سطر از حضورِ سپيدِ تو كافى است تا وزن و شعر و قافيه را زير و رو كنم هر چند دور و دير... ولى مى‌شود تو را ممكن‌تر از هر‌ آنچه محال آرزو كنم وقتی كه در منى و نفس مى‌كشم تو را ديگر تو را كجاى جهان جستجو كنم؟ شعرى بخوان! كه دستِ دلم را غزل غزل، در چشم‌هاى خويش براى تو رو كنم یک شانه لابه‌لاى پريشانى‌ام نبود تا اين كلافِ پر گره را مو‌به‌مو كنم تا تاى اين جهانِ چروكيده وا شود بايد تمامِ فلسفه ها را اتو كنم برجامِ من كنارِ تو فرجام مى‌گرفت مى‌شد اگر كه با تو كمى گفتگو كنم #فاطمه_مشاعی #شعر #غزل @alachigh90

یک «کلمهٔ مهربانانه» اُمید می‌دهد به دل‌هایِ لرزان و چه چیزی می‌تواند انسانی‌تر از اُمید باشد؟ #نیمایوشیج #صبح_بخیر @alachigh90

آبی یعنی آرامش… کاش سقف خانه‌ی کوچکمان آبی بود... اگر بود، انتظار، رنگ دیگری داشت: «رنگ آرامش» #گوشه_دنج @alachigh90

دلم را چون اناری کاش یک شب دانه می‌کردم به دریا می‌زدم در باد و آتش خانه می‌کردم چه می‌شد آه ای موسای من، من هم شبان بودم تمام روز و شب زلف خدا را شانه می‌کردم نه از ترس خدا، از ترس این مردم به محرابم اگر می‌شد همه محراب را میخانه می‌کردم اگر می‌شد به افسانه شبی رنگ حقیقت زد حقیقت را اگر می شد شبی افسانه می‌کردم چه مستی‌ها که هر شب در سر شوریده می‌افتاد چه بازی‌ها که هر شب با دل دیوانه می‌کردم یقین دارم سرانجام من از این خوب‌تر می‌شد اگر از مرگ هم چون زندگی پروا نمی‌کردم سرم را مثل سیبی سرخ صبحی چیده بودم کاش دلم را چون اناری کاش یک شب دانه می‌کردم #علیرضا_قزوه #شعر #غزل @alachigh90