رسیدم به داستان بهرام چوبین با خاقانِ چین. در ابتدای داستان، آقای فردوسی می‌گه که شست و پنج ساله شده و در سوگ فرزندش نشسته، ۲۱۷۳/ که نوبت مرا بود، بی کامِ من چرا رفتی و بردی آرامِ من؟! فرزند سی و هفت ساله، و اینکه به نظر اختلاف عقیده هم داشتند چون میگه که فرزندش همواره به درشتی با او صحبت می کرده. ۲۱۷۷/ همی بود همواره با من درشت برآشفت و یَکباره بنمود پشت! ... آرزو دارم صف زندگی و مرگ بهم نریزد. غم و سوگ جوان و فرزند به نظر خیلی سخته، خیلی سخت. #آرمیتا_گراوند