داستان خضر و موسی علیهم السلام از داستان های قرآنی است که در سوره کهف به آن اشاره شده است. در این داستان حضرت موسی علیه السلام برای همراهی با یکی از بندگانی که به او رحمت و علم داده شده بود طی طریق می کند تا پس از اتفاقات عجیبی با ایشان ملاقات می کنند. طبق برخی از روایات این شخص حضرت خضر از پیامبران الهی بوده است. پس از همراهی حضرت موسی با ایشان خضر شرط می کند که حضرت موسی علیه السلام در اتفاقات پیش رو اعتراضی نکند اما موسی علیه السلام در پی هر کاری که به نظر وی و احکام ظاهری نادرست بود به شرط عمل نمی کند و اعتراض خود را اعلام می کند تا اینکه در واقعه سوم و اعتراض حضرت موسی با توجه به عدم پایبندی به شرط بین ایشان جدایی می افتد و حضرت موسی علیه السلام از همراهی با خضر باز می ماند. با توجه به خلاف شرع بودن رفتارهای خضر در ظاهر و حضور حضرت موسی علیه السلام و ملاحظه آن از طرفی و قبول عدم پرسش و اعتراض به رفتار دوگانه ای در این داستان شکل می گیرد که در نهایت موسی علیه السلام جانب شریعت و احکام ظاهر را می گیرد و از همراهی و قبول احکام باطنی باز می ماند. این داستان قرآنی عجیب و دوگانگی و تعارض ظاهری بین احکام واقعی و ظاهری از منظر فقها، مفسران، متکلمان، عارفان و عالمان مسلمان مورد توجه و دقت قرار گرفته و هریک به فراخور دانش و رویکرد خود نتایجی از این داستان گرفته اند. عالمان مسلمان جانب احکام ظاهر را با تاکید بر رفتار پیامبر اولوالعزم الهی در پیش گرفته و عارفان در نقطه مقابل احکام باطنی و خلاف شریعت را برجسته ساخته و آن را حاکم بر احکام ظاهری دانسته اند. برخی دیگر نیز فارغ از این دوگانگی نتایج تربیتی و اخلاقی از این داستان گرفته اند. این پژوهش در پی بررسی رویکرد عالمان شیعه و دریافت و چگونگی استفاده ایشان از این داستان است و تلاش می کند رویکرد ایشان را با رویکرد عرفانی از این داستان مقایسه نماید. البته برای دقت بیشتر به صورت موردی رویکرد شهید ثانی مورد بررسی قرار خواهد گرفت. کلمات کلیدی: #خضر #موسی #عالمان_مسلمان #عارفان_مسلمان #اخلاق #تربیت https://eitaa.com/aleyamin http://splus.ir/aleyamin