متری شیش و نیم 🌾فرصت کردم به تازگی فیلم #متری_شیش_و_نیم رو ببینم. #ابد_و_یک_روز انتظارم را از #سعید_روستایی بالا برده بود و همین کافی بود که منتظر فرصتی باشم تا فیلم دوم او را هم نظاره کنم. 🌾«ابد و یک روز» را دوست داشتم. احساس میکردم یک دارایی مهم را یافته است و از پشت همه سختی ها و فلاکتها آن را با صدای بلند فریاد میزند. #بازگشت_به_هویت جمعی خودمان. این هویت جمعی آن قدر ارزشمند بود که میپذیرفتی سمیه به آن برگردد. ولو این هویت در دل تلخی ها و سیاهی ها و ابهام ها قرار داشت. اما نور امید از همانجا تلولو میکرد وقتی برادر کوچک سمیه را یقین میکردی که از دل همین هویت بنا است برخیزد و بزرگ شود. 🌾اما متری شش و نیم فیلم ناقصی بود. ولو هنرمندانه ساخته شده بود. سعید روستایی این جا تلاش میکرد نشان دهد پلیس و قاصی که نماد حاکمان هستند نه ریشه مشکلات هستند و نه راه حل. قاضی عادل و مهربان و پلیس فداکار و پاک اما هیچ نقشی در حل مشکلات ندارند. 🌾ریشه مشکلات مجرمینی که ما میشناسیم هم نیستند. بخش عمده ای از فیلم سعی میکند به تو بقبولاند که این مجرمها خیلی هم مجرم نیستند. تا تو با آنها همدل شوی. و در نهایت هنگام اعدامشان همه این تلخی ها را انتساب بدهی به فقر و بی عدالتی فراگیر اجتماعی . 🌾اگر ریشه اصلی مشکلات یک فقر و بی عدالتی اجتماعی فراگیر است. خوب علت این فقر و بی عدالتی فراگیر چیست؟ فیلم هم حکومت را تطهیر کرده و هم مردم را. و این یعنی آدرس به هیچ میدهد و به ابهام. فیلم هیچ حرف اثباتی برای مخاطب ندارد. و این یعنی ناکجا آباد. 🌾نفی ها وقتی بر بستر هیچ اثباتی سوار نباشند یک اندیشه پست مدرن بی خاصیت خواهند بود که فقط بلدند خراب کنند و نشانی برای آباد کردن نمیشناسند. حتی کودک ژیمناستیک کار داستان هم در میانه این تلخی بیهوده میچرخد. بیهوده است و هیچ حس امیدی را بر نمیانگیزد. 🌾با این حساب خروجی فیلم فقط فریاد یک ناامیدی عمیق و فراگیر است که هیچ راه حلی برای آن سراغ نداری. یعنی شاید اگر چند قدم دیگر سعید روستایی پیش برود سر از اصغر فرهادی درآورد. @ali_mahdiyan