😭 ندبهٔ حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها) راوى مى‌گويد: فراموش نمى‌كنم زينب دختر على را كه براى حسين ندبه مى‌كرد و با صدائى محزون مى‌گفت: وامحمّداه! صلاة فرشتگان آسمان بر تو؛ اين حسين است كه در خون غلطيده و اعضاء بدنش قطعه‌قطعه گشته است! اى واى از اين غم و اندوه! وامحمّداه! دختران تو را به اسارت مى‌برند و بسيارى از ذرّيۀ تو كشته شده و روى زمين افتاده‌اند. اين حسين است كه سرش از قفا بريده شده است! اين حسين است كه رداء و عمامۀ او به غارت برده شده است! 📚 «بادهٔ توحید در کربلای عشق»، ص۲۷۲ 🆔 @allame_tehrani

🏴 شام غریبان حضرت أباعبدالله الحسین علیه‌السلام در بیت مرحوم علامه حسینی طهرانی (قدس سره) در شام غریبان حضرت سیّدالشّهداء علیه‌السّلام مرحومه والده فقط غذاى مختصرى به بچّه‌ها می‌دادند و ما را بدون بالش مى‌خواباندند و اگر فرزندان بالشى زیر سرشان گذاشته بودند بالش را از زیر سرشان برمى‌داشتند و مى‌گفتند: امشب شب اسیرى آل‌الله است، به یاد مصائب اهل‌بیت امام حسین در روز عاشورا و شام غریبان باشید. ✍ حضرت آیت‌الله حاج سید محمدصادق حسینی طهرانی (حفظه‌الله) 📚 نورمجرد، ج۲، ص۴۷۰ 🆔 @allame_tehrani

✨ مسیرِ فیوضات و خیرات عالَم ✨ ▪️عارف کامل مرحوم آیت‌الله قاضی 🆔 @allame_tehrani

▪️رابطۀ أولیاء خدا و حضرت سیّدالشهداء علیه‌السلام ✍ حضرت آیت‌الله حاج سید محمدصادق حسینی طهرانی (حفظه‌الله) 📚 بادهٔ توحید در کربلای عشق، ص۵۵ 🆔 @allame_tehrani

✨جذبهٔ ملکوتی حسین (علیه‌السلام) 🆔 @allame_tehrani

🔰مطالبی دربارهٔ تنها سرودۀ علامه طهرانی از نگاه حقیر یکی از پرمحتواترین و رساترین اشعار توحیدی در رثای حضرت أباعبدالله‌الحسین علیه‌السلام شعر معروف (حسین‌است‌و‌بس) سرودهٔ حضرت علامه آیت‌الله حاج سید محمدحسین حسینی طهرانی أعلی‌الله‌مقامه‌الشریف است که در تاریخ سوم شعبان‌المعظم سال 1378 هجری قمری مصادف با عید میلاد باسعادت حضرت سیدالشهداء علیه‌السلام از عالم معنا ملبس به لباس الفاظ گشته است. این شعر سی بیتی بیش از آنکه شعر مصطلح و ادبی باشد، «نفس المهموم و نفثة المصدور» است؛ و به عبارت دیگر بیشتر مدیح است، لذا در آن قواعد شعری رعایت نشده است. و اگرچه حضرت علامه به قواعد و اسلوب شعر و حتی آهنگ اشعار تسلط داشتند اما همانطور که خواهد آمد این شعر در یک حال جذبهٔ ملکوتی سروده شده است. حضرت علامه دربارهٔ این شعر فرموده بودند: من در تمام مدت عمرم یکبار شعر گفته‌ام و آن شب تولد حضرت سیدالشهداء علیه‌السلام بود، در مسجد قائم (مسجدی که ایشان در طهران در آن اقامهٔ نماز می‌کردند) برنامه داشتیم و سپس به منزل آمدم و خانواده برای حاجتی جمیعاً جایی رفته بودند و من در منزل تنها بودم و آن شب شام غریبانی در منزل برای امام حسین علیه‌السلام گرفتم و قطعه‌ای سرودم. آری، چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی آن شب قدر که این تازه براتم دادند بی خود از شعشعهٔ جلوهٔ ذاتم کردند باده از جام تجلّی صفاتم دادند بنابراین این شعر را باید تنها سرودهٔ حضرت علامه دانست و یکبار که از ایشان سؤال شده بود که آیا شعر دیگری را سروده‌اید؟ فرموده بودند: حسین است و بس. حضرت علامه بارها از دیگران پرسیده بودند: بهترین بیت این شعر کدام است؟ و هر کس اظهار نظری کرده بود، آنگاه خودشان با اعتقادی برخاسته از حقیقت فرموده بودند: به نظر من بهترین بیت، این بیت است: آن که سرود این درر پاک را خاک ره کوی حسین است و بس. یکبار که یکی از مداحان اهل‌بیت علیهم‌السلام این شعر را در برابر ایشان قرائت می‌کرد، از روی ادب بیت آخر را نخواند و همین که خواست بگذرد حضرت علامه فرمودند: آقا چرا بیت آخر را نخواندی؟ من تمام این شعر را برای همین یک بیت آخر گفتم. ما مکرّر دیده بودیم که مداحانِ ارادتمند مرحوم آقا این شعر را برابر ایشان می‌خوانند و استاد اشک می‌ریخت. این شعر در زمان علامه و به دستور ایشان به خط خوش خطاط ماهر جناب آقای عباس اخوین در تابلویی نوشته شد و سپس تکثیر گشت و وقتی که به مشهد مقدس مشرّف شدند آن را در منزلشان در حسینیه و پشت منبر و بالای کتیبهٔ چوبی «الله» نصب کردند آنگاه در بسیاری از خانه‌ها و به خصوص خانهٔ ارادتمندان آن مرحوم زینت‌بخش اطاق‌ها گشت. جامعهٔ مدرسین حوزهٔ علمیهٔ قم در روزنامهٔ خود در یکی از سال‌های عمر پایانی حضرت علامه، این شعر را چاپ کرد. ✍ یادداشت یکی از شاگردان 🆔 @allame_tehrani

▪️حالات آیةالله قاضی (قدّس سرّه) در اواخر عمر شریفشان [مرحوم آیت‌الله حاج شیخ عباس قوچانی] می‌فرمودند: «[مرحوم قاضی] در این اواخر عمر یک‌گونه حالت تحیّر و شیفتگی و بی‌قراری مخصوص نسبت به حضرت سیّدالشّهداء علیه‌السّلام داشت. هر روز هنگام طلوع آفتاب و به خصوص وقت غروب آفتاب گریه می‌کرد، و در ایّام عزاداری سراسیمه و سر برهنه، والِه بود. 📚 جُنگ خطی شمارهٔ ۱۸، ص۲۶۸ 🆔 @allame_tehrani

💫 بيان‌ حال‌ سيّدالشّهداء (عليه‌السّلام‌) در خلوت‌ با محبوب‌ عالی‌ترين‌ اسوه‌ و الگوی فنای در ذات‌ حقّ تعالی آن‌ امام‌ معصوم‌ بود ـ روحی و أرواحُ العالَمينَ فداه‌ ـ كه‌ نه‌ تنها در روز عاشورا از هرچه‌ بود گذشت‌، بلكه‌ نفس‌ مقدّسش‌ در راه‌ خدا اينطور بود. سيّدالشّهداء عليه‌السّلام‌ در روز عاشورا سيّدالشّهداء نشد؛ قبلاً هم‌ همينطور بود، نفسش‌ اينگونه‌ بود. روز عاشورا روز تجلّی و ظهور بود، روز انكشاف‌ بود كه‌ بر اهل‌ عوالم‌ و خلائق‌ روشن‌ كرد آنچه‌ را كه‌ بايد روشن‌ نمايد. 📚 الله‌شناسی، ج۱، ص۱۲۶ 🆔 @allame_tehrani

♦️از امام حسین چه بخواهیم؟ ▪️عارف کامل آیت‌الحق مرحوم حاج سید هاشم حداد (قدس سره) 🆔 @allame_tehrani

🔹«لی معَ اللّٰهِ حالاتٌ...»🔹 💫 عظمت‌ اوج‌ عرفانی سيّدالشّهداء (عليه‌السّلام‌)، بيان‌ «وَ هُوَ بِالأُفُقِ الأَعْلَیٰ» می‌باشد اين‌ شاعران‌ قصيده‌سرا خواسته‌اند همان‌ حالت‌ «لی مع‌ الله‌» حضرت‌ سيّدالشّهداء عليه‌السّلام‌ را بيان‌ كنند؛ در آن‌ حالات‌ خوش‌ و اوقات‌ عظيمه‌ كه‌ نه‌ فرشتۀ مقرّبی و نه‌ پيامبر مرسلی را گنجايش‌ آن‌ مقام‌، و تحمّل‌ و تاب‌ آن‌ رموز عاليۀ عرفانی تا آن‌ سرحدّ نبوده‌ است‌. ... بأَبِي‌ أَنْتَ وَ أُمِّي‌ وَ نَفْسِي‌ يَا أَبَاعَبْدِاللّٰهِ؛ أَشْهَدُ لَقَدِ اقْشَعَرَّتْ لِدِمَآئِكُمْ أَظِلَّةُ الْعَرْشِ مَعَ أَظِلَّةِ الْخَلَآئِقِ، وَ بَكَتْكُمُ السَّمَآءُ وَ الأرْضُ وَ سُكَّانُ الْجِنَانِ وَ الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ، صَلَّی اللّٰهُ عَلَيْكَ عَدَدَ مَا فِي‌ عِلْمِ اللّٰهِ.(1) «پدرم‌ و مادرم‌ و جانم‌ فدايت‌ گردد ای أباعبدالله‌! سوگند به‌ خدا كه‌ تحقيقاً برای خونهای شما اشباح‌ عرش‌ خدا با اشباح‌ خلائق‌ به‌ لرزه‌ افتادند. و برای خاطر شما آسمان‌ و زمين‌ و ساكنان‌ بهشت‌ و خشكی و دريا گريستند. صلوات‌ خدا بر تو باد به‌ تعداد آنچه‌ در علم‌ خدا وجود دارد.» از اين‌ فقرۀ زيارت‌ استفاده‌ می‌شود كه‌ اشباح‌ عرش‌ و اشباح‌ خلائق‌ تاب‌ و تحمّل‌ كشيدن‌ آن‌ واقعه‌ را نداشتند كه‌ به‌ لرزه‌ درآمدند، و همچنين‌ آسمان‌ و زمين‌ و بهشتيان‌ و صحرا و دريا تاب‌ آن را نداشتند كه‌ به‌ گريه‌ افتادند. پس‌ به‌ تعداد مخلوقاتی كه‌ در علم‌ خداوند وجود دارد بر تو سلام‌ و صلوات‌ باد؛ كه‌ همه‌ اظهار عجز به‌ درگاه‌ تو نموده‌ و در تحيّر و تحسّر غوطه‌ور شدند. آسمان‌ بار امانت‌ نتوانست‌ كشيد قرعۀ فال‌ به‌ نام‌ من‌ ديوانه‌ زدند. 📚 الله‌شناسی، ج۱، ص۱۲۸ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 1- «مفاتيح‌الجنان‌» طبع‌ اسلاميّه‌ (1379 قمريّه‌) ص‌439؛ از جملۀ زيارت‌ حضرت‌ سيّدالشّهداء عليه‌السّلام‌ كه‌ در شش‌ وقت‌: اوّل‌ رجب‌ و نيمهٔ رجب‌ و نيمه‌ٔ شعبان‌ روزها و شبهای آنها بجای آورده‌ می‌شود (بنا بر روايت‌ امام‌ جعفر صادق‌ عليه‌السّلام‌ از كتب‌ مفيد و سيّد ابن‌ طاووس‌ و شهيد). 🆔 @allame_tehrani

🔹امام معصوم، وجودش حقيقت قرآن است وجود او حقيقت‌ نور است‌، و حقيقت‌ قرآن‌ است‌. او بَشير و نَذير است‌. او مُحْيی و مُميت‌ است‌. روزی‌ که‌ شود إِذَا السَّمَآءُ انفَطَرَتْ و آنگه‌ که‌ شود إِذَا النُّجُومُ انکَدَرَتْ من‌ دامن‌ تو بگیرم‌ اندر سُئلَتْ گویم‌: صنما! بِأَیِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ؟ عشق‌ تو مرا ألَسْتُ مِنْکُمْ بِبَعید هجر تو مرا إنَّ عَذابی‌ لَشَدید بر کنج‌ لبت‌ نوشته‌ یُحْیی‌ وَ یُمیت مَنْ ماتَ مِنَ الْعِشْقِ فَقَدْ ماتَ شَهید شمشیر ابن‌ ملجم‌ مرادی‌ بر قرآن‌ فرود آمد و آن را شکافت‌. قطعات‌ بدن‌ حسین‌ علیه‌السّلام‌ اوراق‌ جداجداشدۀ قرآن‌ است‌. چه‌ خوب‌ شاعر این‌ واقعیّت‌ را در پیکر وی‌ که‌ از فرط‌ نور تجلّیات‌ جلال‌ حضرت‌ حقّ مصحفانه‌ ورق‌ورق‌شده‌ و بر روی‌ زمین‌ افتاده‌ است‌، شرح‌ می‌دهد: چو رسید زینب‌ مبتلا بر قتلگاه‌ پر از بلا رَأَتِ الْحُسَیْنَ مُقَطَّعاً وَ عَلَی‌ التُّرابِ مُرَمَّلَا ز تجلّیات‌ جمال‌ حقّ شده‌ مصحفانه‌ ورق‌ ورق ز وفا نوشته‌ به‌ هر ورق‌ که‌: أنا الشَّهیدُ بِکَرْبَلا ز نجوم‌ زخم‌ تنش‌ فزون‌، ز حساب‌ و شماره‌ شده‌ برون زده‌ خیمه گرد وجود آن، سپه مصیبت و ابتلا چو بدید کشته‌ برادرش‌، ز وفا گرفت‌ چو در برش سخنی شنید ز حنجرش‌ فأجابه‌ که‌ بَلَی‌ بَلَی که‌ مگر نه‌ای‌ تو برادرم‌؟ ز نژاد حضرت‌ مادرم‌؟ به‌ فدای‌ پیکر تو سرم‌، لِمَ فی‌ التُّراب‌ مُجَدَّلاً؟ اللَهُمَّ صَلِّ وَ سَلِّمْ وَ زِدْ وَ بارِکْ عَلَی‌ الْحُسَیْنِ، وَ اُمِّهِ وَ أبیهِ وَ أخیهِ وَ عَلَی‌ التِّسْعَةِ الطّاهِرَةِ مِنْ ذُرّیَّتِهِ، وَ ألْحِقْنا بِهِمْ فی‌ جَنّاتِ النَّعیمِ، وَ أهْلِکْ وَ الْعَنْ أعْدآءَهُمْ مِنَ الأوَّلینَ وَ الآخِرینَ؛ ءَامینَ رَبَّ الْعالَمینَ. 📚 «نور ملکوت قرآن»، ج۳، ص۱۹۶ 🆔 @allame_tehrani

💫 یاران حضرت سیدالشهدا (علیه‌السلام) آسمان توحید را منور کرده‌اند ... باری‌ این‌ رادمردان‌ که‌ حضرت به‌ آنها برادر خطاب‌ می‌کند، کلمۀ طیّبه‌ هستند که‌: تُؤْتِی‌ٓ أُکُلَهَا کُلَّ حِینِ بِإِذْنِ رَبِّهَا. پیوسته‌ با نظر رحمت‌ و افاضۀ فیضی‌ که‌ خدا به‌ آنها می‌نماید ـ و این‌ همان‌ اذن‌ خداست‌ ـ میوه‌های‌ شیرین‌ و پر آب‌ حیات‌ معنوی‌ را در عالم‌ وجود بر همۀ مستعدّان‌ نثار می‌کنند. برای‌ ما کلمۀ طیّبه‌ هستند، چون‌ پس‌ از گذشت‌ چهارده‌ قرن‌ ذکرشان‌، فکرشان‌، تاریخشان‌، روش‌ زندگی‌ و زهد و عبادتشان‌، انقیاد و تسلیمشان‌ نسبت‌ به‌ امامشان‌، محبّت‌ و وِداد و ایثارشان‌، همه‌ و همه‌ جان‌بخش‌ زندگی‌ ما و الگوی‌ حیات‌ و آئین‌ و نمونه‌های‌ بارز و روشن‌ رسم‌ و روش‌ و بالأخره‌ هدایت‌ کنندۀ وجود ما به‌ وطن‌ اصلی‌ ایمان‌ و مقرّ ایقان‌ می‌باشد. همین‌ قطرات‌ اشکی‌ که‌ الآن‌ از سیمای‌ شما جاری‌ است‌، ربطی‌ است‌ که‌ با برزخ‌ آنها پیدا نموده‌اید و سرّ خود را به‌ آنها وابسته‌ و متّصل‌ می‌بینید، همان‌ میوه‌ای‌ است‌ که‌ در آسمان‌ ملکوتی‌ آنها به‌ اذن‌ پروردگارشان‌ داده‌ شده‌ و ما را متنعّم نموده‌ است‌ و ما در سر سفرۀ آنان‌ نشسته‌ و از این‌ مائدۀ آسمانی‌ بهره‌مند می‌گردیم. یاران‌ حضرت‌ سیّدالشّهداء علیه‌السّلام‌ هر یک‌ کلمۀ طیّبه‌ای‌ هستند که‌ به‌ اندازۀ قدرت‌ و سعۀ وجودی‌ خود، آسمان‌ توحید و ایثار را روشن‌ نموده‌ و از ثمرات‌ پربرکت‌ حیات‌، نور و گرمی‌ بخشیده‌اند. 📚 معادشناسی، ج۲، ص۳۱۸ 🆔 @allame_tehrani